8. Zastosowanie metod ekonometrycznych.
Jak skonstruowany jest model produkcji ?
Jakie wyróżnia się czynniki produkcji ?
Jaką własnością charakteryzuje się model produkcji Cobba-Douglasa ?
Jaką własnością charakteryzuje się liniowy model produkcji ?
Jakie mierniki stosuje się w ekonometrycznej analizie produkcji ?
Co to jest produkt całkowity i jak go się wyznacza ?
Co to jest produkt przeciętny i jak go się wyznacza ?
Co to jest produkt krańcowy i jak go się wyznacza ?
Co określa elastyczność punktowa produkcji ?
O czym informuje efekt skali produkcji i jak się go wyznacza ?
Co określa krańcowa stopa substytucji i jak ją wyznaczyć ?
Czym charakteryzuje się optymalna struktura czynników produkcji ?
W jaki sposób dokonuje się wyboru optymalnej struktury czynników produkcji ?
Co przedstawia izokwanta produkcji a co kosztów ?
Jakiej relacji odpowiada optymalna kombinacja czynników produkcji ?
Kiedy można dokonać wyboru optymalnej struktury czynników produkcji ?
Jaki jest przedmiot i cel i co stanowi narzędzie ekonometrycznej analizy kosztów ?
Jakie wyróżnia się modele kosztów ?
Jaka jest struktura modelu kosztów całkowitych ?
Jak się wyznacza modele kosztów stałych i zmiennych ?
Jakie są typy modeli kosztów jednostkowych i jak się je wyznacza ?
W jaki sposób wyznacza się poziom produkcji o minimalnym poziomie kosztów ?
Jak się wyznacza i co określa model kosztów krańcowych ?
O czym informują progi rentowności oraz jak się je wyznacza ?
Sposób wyznaczania modelu zysku ?
Jak wyznacza się poziom produkcji, na którym jest największy zysk ?
Jakie zmienne występują w modelu popytu ?
Jakie są najczęstrze postacie analityczne modeli popytu ?
Jakiego rodzaju elastyczności wyróżnia się w analizie popytu ?
O czym informują poszczególne miary elastyczności popytu ?
Co charakteryzuje elastyczność cenowa popytu ?
Jakiego podziału dóbr można dokonać na podstawie elastyczności dochodowej popytu ?
Co można określić na podstawie elastyczności cenowej krzyżowej popytu ?
1.
2. Zgodnie z teorią ekonomii czynnikami tymi są praca żywa i kapitał.
3. W modelu potęgowym Cobba-Douglasa elastyczność punktowa jest wielkością stała, określoną przez oceny parametrów strukturalnych, natomiast w pozostałych modelach jest wielkością zależna od wielkości rozpatrywanego czynnika produkcji.
4. Dla modelu liniowego produkt krańcowy jest wielkością stałą, określoną przez oceny parametrów strukturalnych, natomiast dla pozostałych modeli jest wielkością zależna od wielkości produkcji.
5. Mierniki stosowane w ekonometrycznej analizie produkcji :
produkt całkowity, przeciętny, krańcowy, elastyczność produkcji, efekt skali produkcji, krańcowa stopa substytucji.
6. Produkt całkowity jest miernikiem, który określa teoretyczną wielkość produkcji, wyrażoną w jednostkach naturalnych w sposób wartościowy, przy ustalonych wartościach wszystkich czynników produkcji. Jest to porównanie rzeczywistego poziomu produkcji z odpowiadającym mu produktem całkowitym.
7. Produkt przeciętny określa wielkość produkcji przypadająca na jednostkę danego czynnika produkcji przy ustalonych poziomach pozostałych czynników. Wyznacza się go jako stosunek wielkości produktu całkowitego do wielkości danego czynnika produkcji.
8. Produkt krańcowy jest miernikiem, który określa zmianę wielkości produkcji, spowodowaną zmianą danego czynnika produkcji o jednostkę przy ustalonym poziomie pozostałych czynników. Wyznacza się go jako pochodną cząstkowych funkcji produkcji względem danego czynnika produkcji.
9. Elastyczność punktowa produkcji określa jakie relatywne zmiany rozmiarów produkcji odpowiadają relatywnej zmianie czynnika produkcji.
10. Efekt skali produkcji określa oczekiwany względny przyrost produkcji w procentach spowodowany jednoczesnym przyrostem każdego z czynników produkcji.
11. Krańcowa stopa substytucji danego czynnika produkcji względem innego czynnika produkcji określa, jaka ilość danego czynnika produkcji musi być wprowadzona w miejsce wycofanej jednostki innego czynnika produkcji, aby wielkość produkcji pozostała na danym poziomie, przy założeniu, że wszystkie inne czynniki pozostają niezmienione.
12. Optymalna kombinacja ilości poszczególnych czynników produkcji nazywa się taką kombinacja, która zapewnia uzyskanie minimalnego kosztu produkcji, dla ustalonego jej poziomu lub uzyskanie najwyższego poziomu produkcji dla ustalonego poziomu kosztów.
13. Podstawę wyboru optymalnej struktury czynników produkcji stanowi wyznaczenie i analiza krzywych jednak. poziomu produkcji i jednak. kosztów.
14. Krzywa jednakowego poziomu produkcji (izokwanta produkcji) - to krzywa określająca wszystkie możliwe kombinacje ilości poszczególnych czynników produkcji dające ustalony poziom produkcji.
Krzywa jednakowych kosztów (izokwanta kosztów) - to krzywa określająca wszystkie możliwe kombinacje ilości poszczególnych czynników produkcji dla ustalonego poziomu kosztów ich zakupu.
15. odpowiada optymalnej strukturze produkcji.
16. Wyboru optymalnej struktury czynników produkcji można dokonać wówczas, gdy merytorycznie uzasadniona jest substytucyjność wszystkich czynników produkcji i wyrażone są one w jednostkach naturalnych.
17. Przedmiotem analizy kosztów są zależności określające kształtowanie się kosztów działalności przedsiębiorstwa. Jej celem jest ocena gospodarności przedsiębiorstwa, prognozowanie jego przyszłości oraz optymalizacja rozwiązania problemu decyzyjnego. Narzędziem analizy kosztów jest model kosztów, w którym zmienna objaśnianą są koszty a zmiennymi objaśniającymi czynniki wpływające na ich poziom.
18. Model kosztów całkowitych
(model całkowitych kosztów stałych,model całkowitych kosztów zmiennych) Model kosztów jednostkowych
(model jednostkowych kosztów stałych, model jednostkowych kosztów
całkowitych, model jednostkowych kosztów zmiennych)
Model kosztów krańcowych
19. Model kosztów całkowitych najczęściej przyjmuje następujące postacie analityczne: liniową, wielomianową stopnia drugiego, wielomianową stopnia trzeciego, wykładniczą. Na podstawie tego modelu wyznacza się poziom kosztu całkowitego dla danej wielkości produkcji, przyjmując wielkość z niego wynikającą.
20. Model kosztów stałych wyznacza się przyjmując zerowy poziom produkcji, a model kosztów zmiennych wyznacza się różnicując modele kosztów całkowitych i całkowitych kosztów stałych.
21. Modele kosztów jednostkowych :
-model jednostkowych kosztów całkowitych
-model jednostkowych kosztów stałych
-model jednostkowych kosztów zmiennych
Wyznacza się je jako stosunki odpowiednich modeli kosztów całkowitych do produkcji.
22. Na podstawie modelu jednostkowych kosztów całkowitych można wyznaczyć taki poziom produkcji, któremu odpowiada minimalny całkowity koszt jednostkowy. W tym celu wyznacza się pochodną modelu kosztów jednostkowych i przyrównuje do zera.
23. Wyprowadzony z modelu kosztów całkowitych model kosztów krańcowych, określa przyrost kosztów całkowitych spowodowany zwiększeniem produkcji o jednostkę. Modelem kosztów krańcowych jest pierwsza pochodna modelu kosztów całkowitych.
24. Wyznaczenie progów rentowności produkcji dokonuje się rozwiązując nierówności pomiędzy przychodami i kosztami.
25. Określając różnicę pomiędzy modelem przychodów i kosztów, wyznaczamy model zysku.
26. Na podstawie modelu zysku można wyznaczyć poziom produkcji, przy którym przedsiębiorstwo osiąga największy zysk. W tym celu wyznacza się pochodną modelu zysku i przyrównuje się do zera.
27. Zmienną objaśnianą w modelu popytu jest poziom popytu na dany produkt, najczęściej mierzony wielkością sprzedaży tego produktu. Natomiast zmiennymi objaśniającymi są czynniki jakie wpływają na decyzje konsumentów dotyczące zakupu tego produktu.
28. Postacie analityczne modelu popytu : liniowa, potęgowa, wykładnicza, logarytmiczna
29. Elastyczności krzyżowe : cenowa i względem wydatków na reklamę
Elastyczności zwykłe : cenowa, dochodowa, względem wydatków na
reklamę
30. Elastyczności krzyżowe określają jaki wpływ na poziom popytu wywierają zmienne charakteryzujące inne produkty. Elastyczności zwykłe określają wpływ na popyt każdej z pozostałych zmiennych.
31. Elastyczność cenowa popytu jest miarą względnych zmian popytu na dany produkt wywołanych określonymi względnymi zmianami ceny tego produktu. Na jej podstawie wyróżniamy popyty: elastyczny, proporcjonalny, nieelastyczny, sztywny.
32. Ze względu na elastyczność dochodową wyróżniamy rodzaje produktów
-produkty luksusowe
-produkty podstawowe
-produkty niższego rzędu
33. Elastyczność cenowa krzyżowa popytu stanowi podstawę określenia charakteru zależności pomiędzy badanymi produktami.
9. Wielowymiarowa analiza porównawcza.
Co jest przedmiotem wielowymiarowej analizy porównawczej ?
Jakie wyróżnia się rodzaje metod teksonomicznych ?
Czym zajmują się metody grupowania ?
Czym zajmują się metody porządkowania liniowego ?
Istota metody dendrytu wrocławskiego ?
Istota metody wzorca rozwoju ?
Jakie wyróżnia się typy charakteru zmiennych ?
Co to jest wzorzec i antywzorzec rozwoju ?
jakie własności posiada miara rozwoju ?
1. Wielowymiarowa analiza porównawcza zajmuje się porównaniem obiektów, określonych za pomocą wielu cech. Przedmiotem badania wielowymiarowej analizy porównawczej są zjawiska złożone, opisywane za pomocą wielu zmiennych.
2. Wśród metod taksonomicznych wyróżniamy dwie : metody grupowania oraz metody porządkowania.
3. Metody grupowania umożliwiają podział badanego zbioru obiektów na odpowiednie podzbiory, zwane klasami. Obiekty należące do tych samych klas są do siebie najbardziej podobne, a należące do różnych najmniej podobne.
4. Metody porządkowania liniowego służą do uszeregowania obiektów w kolejności od najlepszego do najgorszego pod względem poziomu zjawiska złożonego.
5. Metoda taksonomii wrocławskiej (dendrytu wrocławskiego) polega na sklasyfikowaniu poszczególnych obiektów na podstawie odległości pomiędzy nimi.
6. Specyfikacja metody wzorca rozwoju polega na wyznaczeniu dla każdego obiektu miary rozwoju, będącej podstawą do uszeregowania tych obiektów.
7. Wybrane do scharakteryzowania poszczególnych obiektów zmienne mogą mieć następujący charakter: symulant, destymulant, nominant, neutralny.
8. Obiekt będący wzorcem rozwoju jest obiektem abstrakcyjnym, wyznaczanym w taki sposób, że przyporządkowuje się mu najwyższe wartości zmiennych symulant i najniższe destymulant.
Obiekt, który pełni rolę antywzorca, wyznacza się poprzez przyporządkowanie mu najniższych wartości zmiennych symulant i najwyższych destymulant.
9. Miara rozwoju jest tak skonstruowana, że im wyższy jest dla danego obiektu poziom zjawiska złożonego, tym wyższa jest jej wartość. Miara ta przyjmuje wartość równą jedności dla wzorca rozwoju i równą zero dla antywzorca.