Mitologia (wybór)
1. Syzyf.
Syzyf rządził Koryntem. Był lubiany przez wszystkich greckich bogów. Bardzo często zapraszali go do siebie na Olimp. Pewnego dnia Syzyf zdradził ludziom jakąś ważną boską tajemnicę. Zirytowany Zeus skazał go na śmierć. Wówczas przebiegły król zakazał swojej żonie wyprawiać sobie pogrzebu. Przebywając w Tartarze ciągle rozpaczał i błagał Hadesa, by ten pozwolił mu wrócić na ziemię poprosić żonę o godny pochówek. W końcu władca podziemi wyraził zgodę.
Syzyf jednak wcale nie planował ponownego powrotu do Hadesu. Zaczął na nowo wieść szczęśliwe życie w Koryncie. Kiedy Hades wysłał po niego Tanatosa, sprytny król uwięził bożka w królewskich lochach. Od tamtej chwili z ziemi znikła śmierć. Ludzie, zwierzęta i rośliny nie umierali, wszystko żyło w ciągłym rozkwicie. Kiedy powiadomiono o tym Zeusa, ten ponownie strasznie się rozgniewał na Syzyfa. Nie tylko po raz drugi wydał na niego wyrok śmierci, ale także wymierzył mu okrutną karę - musi wtaczać na wierzchołek góry olbrzymi głaz. Kiedy Syzyf jest już prawie u celu, kamień za każdym razem stacza się na sam dół i musi rozpoczynać pracę od nowa.
2. Dedal i Ikar.
Dedal był członkiem królewskiej rodziny pochodzącej z Aten. Był bardzo zdolny: potrafił budować, rzeźbić, był wynalazcą. Cieszył się ogólnym uznaniem i szacunkiem, ale był bardzo przewrażliwiony na punkcie swojej sławy. Kiedy z zazdrości zabił własnego siostrzeńca, skazany został na banicję.
Schronienie znalazł na Krecie. Dla tamtejszego władcy, króla Minosa, wybudował przepiękne budynki, zaprojektował także słynny labirynt dla jego syna Minotaura. Bardzo tęsknił za rodzinnymi Atenami, ale Minos nie zamierzał go wypuścić. Będąc w desperacji, zdecydował się w końcu na ucieczkę. Z ptasich piór pozlepianych woskiem zbudował skrzydła. Razem z nim leciał jego syn Ikar. Chłopak, zachwycony możliwością szybowania w powietrzu, nie posłuchał ostrzeżeń ojca, wzbił się za wysoko - wosk rozpuścił się w gorących promieniach słońca i skrzydła się rozpadły. Ikar spadł do morza, które od tamtego czasu nazywane jest Morzem Ikaryjskim.
Pogrążony w rozpaczy Dedal osiedl na Sycylii, korzystając z zaproszenia tamtejszego króla. Konstruktor stworzył jeszcze wiele wspaniałych budowli i wynalazków.
3. Prometeusz.
Prometeusz był, tytanem, gigantem. Zeus zawsze się go trochę obawiał. Zasłynął jako wielki wynalazca. Ulepił pierwszego człowieka z mieszanki gliny i łez. Obawiał się że ludziom będzie zimno i nie będą w stanie ugotować sobie jedzenia. Wykradł z rydwanu boga Heliosa iskrę ognia. Schował ją w łodyżce trzciny i podarował ludziom, których już było wielu na ziemi. Zlekceważył w ten sposób władzę Zeusa, postąpił wbrew jego woli. Przekazał także ludziom zdolność pisania, liczenia i leczenia.
Jakby tego było mało, zażartował sobie z Zeusa. Zabił byka i podzielił go na dwie części. W jednej połowie było mięso zawinięte w skórę, a druga połowa zawierała kości zakryte jedynie tłuszczem. Obie części położył przed Zeusem i kazał mu wybierać: jedna część przypadała bogom, a druga pozostawała dla ludzi. Zeus skuszony tłuszczem wybrał kości. Bardzo się rozgniewał, gdy zorientował się jak Prometeusz z niego zakpił. Zamierzał ukarać Prometeusza i ludzi.
Na ziemię posłał Pandorę, która przyniosła ludziom wszelkie możliwe nieszczęścia. Prometeusza rozkazał przykuć do najwyższego szczytu Kaukazu. Każdego dnia miał tam przylatywać olbrzymi orzeł i wydziobywać tytanowi wątrobę, która stale odrastała. Jednakże Prometeusz, który umiał przewidywać przyszłość, ostrzegł Zeusa przed zgubnym małżeństwem. W nagrodę za to bóg nakazał Herkulesowi zabić orla strzałem z łuku i oswobodzić Prometeusza. Gigant musiał jednak zawsze mieć na ręku pierścień zawierający odprysk skały, do której był przykuty.
4. Herkules.
Herkules był synem Zeusa i królowej Alkmeny. Ojciec, chcąc mu zapewnić nieśmiertelność położył go przy śpiącej Herze, swojej żonie, aby chłopak mógł possać pierś bogini. Hera dowiedziawszy się o tym prześladowała Herkulesa przez całe życie. Herkules od początku swojego życia był dzieckiem niezwykłym. W wieku zaledwie dziesięciu miesięcy chłopiec po raz pierwszy popisał się nadludzką siłę. Gołymi rękami udusił nasłane na niego dwa węże. Mały Herakles rozwijał się wyjątkowo zdrowo. Bardzo wcześnie i łatwo nauczył się sztuki powożenia końmi, zapasów, strzelania z łuku i rzucania oszczepem. Matka chciała, żeby nie zaniedbywał nauk, ale on nie miał zamiłowania do książek. Kiedy nauczyciel przyprowadził go do biblioteki, Herkules wybrał książkę kucharską. Zgorszony opiekun zaczął prawić mu morały, co bardzo rozłościło Herkulesa. Chłopak uderzył go i zabił. Za czyn ten został wygnany z domu, co jednak wcale go nie zmartwiło. Zaczął używać swobody, jakiej przedtem nie znał. Mając lat osiemnaście zabił lwa i z jego skóry zrobił sobie okrycie, jego łeb zaś nosił jako hełm.
Sławne prace Herkulesa stanowiły rodzaj pokuty, jaką był zmuszony odbyć impulsywny bohater, aby odkupić swe wszystkie zbrodnie. Musiał wykonać następujące zadania: 1. uśmiercenie nemejskiego lwa; 2. zabicie hydry lernejskiej - bestii z 10 głowami, z których ta po środku była nieśmiertelna; 3. przyprowadzenie do Myken ceryntejskiej łani o złotych rogach i spiżowych racicach; 4. zabicie ogromnego dzika z Erymantu; 5. wyczyszczenie w ciągu 1 doby stajni Augiasza - króla Elidy, posiadającego wiele tysięcy sztuk bydła, te stajnie ostatni raz były czyszczone 30 lat wcześniej; 6. wytępienie ptactwa ze Stymfalos; 7. przeniesienie z Krety do Myken wielkiego żywego byka; 8. przyprowadzenie 4 klaczy, należących do króla Diomedesa; 9. zdobycie pasa Hipolity - królowej Amazonek; 10. przyprowadzenie z Afryki bydła Gerionesa; 11. dostarczenie złotych jabłek rosnących w ogrodzie bogów; 12. sprowadzenia Cerbera - psa o 3 głowach pilnującego wejścia do Hadesu.
5. Demeter i Kora.
Demeter była siostrą Zeusa. Była boginią pól, wegetacji i urodzaju. Nauczyła ludzi, jak należy uprawiać ziemię. Jej jedyną ukochaną córką była Kora (Persefona).
Pewnego dnia Kora przez nieuwagę zakazany kwiat rosnący na łące. Rozgniewany Hades postanowił ją ukarać i porwał dziewczynę do swojego podziemnego świata. Zrozpaczona Demeter przez dziesięć dni i dziesięć nocy, bez chwili odpoczynku, szukała zaginionej córki, ale bezskutecznie. Mający ogromną wiedzę bóg słońca, Helios, powiedział jej w końcu, że Kora została uprowadzona do krainy zmarłych, ponieważ Zeus obiecal ją Hadesowi jako żonę.
Słysząc to Demeter rzuciła klątwę na całą ziemię. Pola uprawne powysychały, wszystko zaczęło marnieć. Gorące modlitwy i ofiary składane prze ludzi nie odnosiły żadnego skutku. Demeter nie planowała powrotu na Olimp. Żyła pośród zwykłych ludzi, przebrana za wieśniaczkę i przez cały czas opłakiwała stratę córki. W końcu Zeus, za namową swojej matki Rei, podjął decyzję, że Persefona przez trzy miesiące w roku będzie przebywać w Hadesie, a resztę czasu spędzi razem z matką. Szczęśliwa Demeter, zdjęła z ziemi klątwę, pola i lasy znowu się zazieleniły. Od tamtego czasu ziemia co roku budzi się do życia na wiosnę, by godnie powitać powracającą z podziemi Korę. Natomiast jesienią Demeter płacze deszczem za odchodzącą do Hadesu córką.