1.Scharakteryzować najczęściej stosowane materiały drenujące- rurki ceramiczne i rury karbowane PCW. Rurki ceramiczne- wyprodukowane z odpowiedniego surowca i dobrze wypalone są materiałem trwałym, a systemy drenarskie wykonane za pomocą tych rurek są sprawne przez 40-50 lat a nawet 100 lat. W Polsce mają dł. 33 cm oraz średnice wewnętrzne: 5; 6,25; 7,5; 10; 12,5; 15; 17,5 i 20cm. Prawidłowo wykonana powinna być prosta i mieć jednakową grubość ścianki, powierzchnia wewnętrzna powinna być gładka, wolna od zadziorów i pęknięć. Powinna mieć wewnętrzny kształt cylindryczny, a z zewnątrz kształt walca lub graniastosłupa wielobocznego, co najmniej ośmiobocznego. Powinna być odporna na działanie mrozu; wytrzymywać obciążenie co najmniej 392daN. Rurki karbowane PCW- produkowane w średnicach 50; 65; 80; 100; 125. Mają mała grubość ścianek; są lekkie; z otworami perforacyjnymi o różnych szerokościach umożliwia to dobór szerokości otworów w zależności od stopnia zagrożenia zamulenia drenów. Trwałość określa się na 30-40 lat. Nie powinny być stosowane w glebach kwaśnych o pH<5,5. W temp. powyżej 250 i poniżej 00C rury te łatwo ulegają deformacji i uszkodzeniu. 3.Jakie zachodzą zmiany w profilu glebowym po wykonaniu drenowania: -obniżenie poziomu wody gruntowej; -na miejsce wody do profilu glebowego dopływa powietrze-odpływająca do drenów woda wymywa z profilu glebowego związki żelaza co przyczynia się do wzrostu przepuszczalności gleby i poprawy jej struktury; -dzięki niezwłocznemu wsiąkaniu wody opadowej zmniejsza się zlewność gleby na powierzchni, pozostaje ona spulchniona utrzymując lepiej strukturę gruzełkowatą nadaną jej w czasie uprawy; -dzięki infiltracji wody opadowej i zmniejszenie parowania gleba zdrenowana nagrzewa się na wiosnę znacznie szybciej niż nie zdrenowana; -na polu zdrenowanym głębokość zamarzania gleby jest mniejsza. 4.Jaki wpływ wywiera drenowanie na rozwój roślin: -w wyniku drenowania następuje obniżenie poziomu wody gruntowej dzięki czemu umożliwione jest większe korzenienie się roślin i czerpanie zasobów związków pokarmowych znajdujących się w podglebiu przez co rośliny głębiej ukorzenione lepiej wykorzystują zapas wilgoci zimowej i dlatego są bardziej wytrzymałe na susze; -na miejsce wody do profilu glebowego dopływa powietrze które umożliwia rozwój bakterii tlenowych, niezbędnych w procesie rozkładu nawozów i przemiany ich na związki przyswajalne przez rośliny; -dzięki drenowaniu następuje wcześniejsze osuszenie gleby na wiosnę co wydłuża okres wegetacyjny o 10-14 dni; -na glebach drenowanych uzyskuje się wyższe i bardziej stabilne plony. 5.Podać zalety i wady drenowania: Zalety: -zamiana rowów i bruzd na sieć drenarską zwiększa powierzchnię produkcyjną o 5-10%; -drenowanie nie utrudnia mechanizacji prac polowych i stosowania nowoczesnych maszyn rolniczych; -produkcja rolna na terenach zdrenowanych jest tańsza a wysokość uzyskiwanych plonów wyższa niż na gruntach odwadnianych rowami otwartymi; -drenowanie pozwala uzyskiwać bardziej równomierne odwodnienie gleb, sprzyja temu stosowana dużo mniejsza rozstawa sączków niż rowów, równomierne uwilgotnienie pól na wiosnę umożliwia wcześniejsze rozpoczęcie wiosennych prac polowych za pomocą ciężkich maszyn; -dzięki drenowaniu zwiększa się infiltracja wody opadowej do gleby i jednocześnie zmniejsza spływ powierzchniowy, przeciwdziała to procesom erozji gleb; -koszty i pracochłonność prac konserwacyjnych są w przypadku urządzeń drenarskich dużo mniejsze niż rowów. Wady: -stagnowanie wody w czasie nagłych roztopów i przy nie całkowicie rozmarzniętej glebie lub gwałtowne jej spływanie po powierzchni, kiedy infiltracja wód do drenów jest niemożliwa; -drenowanie przyczynia się do zwiększenia wymywania wapnia i składników pokarmowych, ubytek wapnia powoduje obniżenie pH o 0,2-0,4. 1.Jakie głębokości drenowania stosuje się w Polsce i dlaczego są one inne dla gruntów ornych, użytków zielonych, w sadach i na boiskach. Jakie czynniki mają wpływ na głębokość drenowania. Grunty orne: 80-110cm- ponieważ mogą zostać zniszczone pod wpływem ciężaru maszyn rolniczych. Użytki zielone (łąki i pastwiska) 70-90 bo rośliny mają małe systemy korzeniowe i nic po nich nie jeździ. Sady 110-150 bo drzewa mają długie systemy korzeniowe które powodują zarastanie drenów. Boiska 70-80- nic na nich nie rośnie (mało żyzne) i nie stosuje się na nich ciężkich maszyn. Czynniki wpływające na głębokość drenowania: -rodzaj użytków rolnych i uprawianych roślin; -rodzaju i właściwości i uwarstwienia gleby; -warunków zasilania w wodę; -głębokości zamarzania gleby; -spadków i rzeźby terenu; -warunków klimatycznych; -celu drenowania stopnia intensyfikacji produkcji rolniczej oraz przesłanek ekonomicznych. 2.Jakie głębokości drenowania stosuje się w glebach piaszczystych a jakie w glebach zwięzłych. Uzasadnij dlaczego w tych glebach głębokość jest inna: Piaski 80cm, Gleby zwięzłe 80-110cm. 3.Jakie czynniki mają wpływ na rozstawę drenowania. Dlaczego inną rozstawę sączków stosuje się na użytkach rolnych a inną na boiskach. Czynniki: -właściwości mechaniczne, chemiczne i fizyko-wodne gleby; -budowa profilu glebowego; -stosunków wilgotnościowych; -rodzaju użytków i poziomu kultury rolnej; -warunków klimatycznych; -rzeźby terenu; -wystawy stoku. Przy dużej intensyfikacji rolnictwa uprawy roślin wymagane jest skuteczniejsze odwodnienie czyli stosowanie mniejszych rozstaw sączków, natomiast na przykład przy odwodnieniu boiska uzasadnione będzie stosowanie rozstaw większych. Z ekonomicznego punktu widzenia o przyjęciu rozstawy drenowania powinien decydować koszt wykonania robót. 5. Według jakich zasad projektuje się rozstawę sączków w torfach? Rozstawa sączków na torfach została uzależniona od rodzaju torfu, jego miąższości, stopnia rozkładu i zamulenia. Przyjęta w zależności od wymienionych czynników rozstawa ( w granicach 25-
II 40 m) może ulec zmniejszeniu o 50% dla drenów faszynowych oraz o 10-20 % przy silnym zamuleniu torfu, bądź zwiększeniu - jeśli w profilu glebowym występuje warstwa murszowa o miąższości ponad 35 cm. 6. W jaki sposób mogą tworzyć się złogi żelaza w drenach, w jakich warunkach tworzą się najintensywniej, jakie jest ich pochodzenie? Szkodliwa dla sieci drenarskiej jest ta część związków żelaza, która rozpuszcza się w wodzie- kwaśny węglan żelaza. Związek ten transportowany jest przez wodę odpływającą do drenów. Tu przy gwałtownym zetknięciu z powietrzem i utlenieniu wytrąca się osad (ochra). Ochra może powodować zasklepianie się drenów lub tworzyć złogi wewnątrz rurociągu. W glebach bardziej zakwaszonych tworzenie osadów jest najintensywniejsze. Oprócz zażelaziania chemicznego drenów, w wyniku utleniania żelaza dwuwartościowego do trójwartościowego występuje jeszcze zażelazianie biologiczne wywołane przez bakterie żelaziste. Przy dużych prędkościach osady związków żelaza mogą być unoszone przez wodę do odbiornika, przy małych osadzają się w drenach. Właściwości przyciągania cząstek żelaza przez ścianki rurek PCW powodują intensywniejsze odkładanie się ochry niż w drenach ceramicznych. 7. W jaki sposób można zapobiegać zamulaniu drenów związkami żelaza? -W utworach podmokłych lub okresowo nadmiernie uwilgotnionych i zakwaszonych (pH<5,5%) oraz zawierających powyżej 1,5% Fe2O3 w glebach lekkich lub powyżej 2,5% w glebach średnich i ciężkich należy stosować wapnowanie pól i przepłukiwanie zbieraczy przez chwilowe spiętrzenie wody w studzienkach. -Jeżeli zawartość Fe2O3 jest większa niż 3% w glebach lekkich i 4,5 % w glebach średnich i zwięzłych należy ponadto dodać do zasypki wapno i gips (2:1) w ilości 1-2,5 kg na 1m długości rowka oraz spulchniać podglebie. -W glebach podmokłych zawierających większe ilości żelaza należy zaprojektować wstępne odwodnienie za pomocą tymczasowej sieci rowów lub drenów. Po upływie 3-4 lat wykonać drenowanie systematyczne. -W piaskach zawierających powyżej 1,5% i glinach powyżej 2,5% Fe2O3 należy projektowć małe działy drenarskie, sączki o spadkach minimalnych 6%o i długościach 120-150m. -Wody z obszarów zażelazionych oraz wody naporowe lub ze źródlisk należy odprowadzać oddzielnymi rurociągami, nie włączonymi do ogólnej sieci drenarskiej. -Stosować filtry z piasku i żwiru, torfu, słomy, wiór drzewnych i trocin zawierających garbniki. 8. Przy jakim składzie granulometrycznym gleby występuje większe zagrożenie zamulaniem cząsteczkami gleby? Procesy zamulania drenów występują najintensywniej w utworach pyłowych zawierające ponad 40% części pylastych o średnicach 0,1-0,02 mm. Szczególne zagrożenie stanowią cząstki pyłu grubego o średnicach 0,1 - 0,05mm, które wymyte do drenu osadzają się w nim nie poddając się sile unoszącej wody. Nasilone procesy zamulania drenów występują też w glebach zawierających ponad 45% frakcji piaszczystych 0,1 - 1 mm a zwłaszcza piasku drobnego 0,1-0,25mm i średniego 0,25-0,5mm. Gleby silnie uwodnione zawierające znaczne ilości pyłu grubego i piasku drobnego przechodzą w stan płynny - kurzawkę i powodują bardzo szybkie zamulanie drenów. 9.W glebach o jakich cechach może występować zarówno pierwotne jak i wtórne zagrożenie zamulania drenów cząstkami gleby i jak im zapobiegać. Do zamulania początkowego skłonność wykazują niemal wszystkie grunty prócz piasków grubych i iłów. W glebach drobnoziarnistych o równomiernym uziarnieniu takim jak: piaski luźne drobne i średnie, słabogliniaste, gliniaste lekkie i mocne pylaste powstają wnoszenia nazywane zamuleniami stałymi lub wtórnymi. W glebach mineralnych i w torfach procesy zamulania drenów są mniej intensywne. 10. Oceń przebieg zamulania drenów w glebach zwięzłych oraz w glebach luźnych. Scharakteryzuj tzw. zamulanie początkowe (pierwotne) oraz zamulanie wtórne drenów, podaj sposoby zapobiegania ich występowaniu. Procesy zamulania są najintensywniejsze bezpośrednio po wykonaniu nowego drenowania tzw. zamulanie początkowe. Przy dopływie wody do drenów w glebach niespoistych, zawierające znaczne ilości pyłu grubego i piasku drobnego, ilość transportowanych cząstek przez otwory wlotowe jest początkowo dość znaczna. Jednocześnie cząstki o większej średnicy (piasek gruby i części szkieletowe) zatrzymują się na otworach wlotowych, dając początek procesom tworzenia się zasklepień filtracyjnych. Zamulenie początkowe - pierwotne jest zjawiskiem przejściowym. W glebach drobnoziarnistych o równomiernym uziarnieniu, takich jak: piaski luźne drobne i średnie, słabogliniaste, gliniaste lekkie i mocne pylaste, pyły gliniaste i utwory pyłowe, tworzenie się sklepień jest utrudnione i zjawisko wnoszenia cząstek gleby do drenów przybiera charakter długotrwały. Zamulenie powstałe w wyniku tego wnoszenia nazywa się stałym lub wtórnym. W glebach mineralnych o bardziej zróżnicowanym uziarnieniu i w torfach słabiej rozłożonych procesy zamulania drenów są mniej intensywne. Zapobieganie: -układanie rurek ceramicznych tak, aby szerokość szczelin wlotowych była możliwie najmniejsza; -w glebach skłonnych do zamuleń stosować większe spadki rurociągów (przy spadkach powyżej 10%o zagrożenie zamulaniem prawie nie występuje, a przy 6%o wynosi ok. 10-15% przekroju); -stosowanie otulin z materiałów filtracyjnych o przepuszczalności 10-krotnie większej od gleby drenowanej (filtry przepuszczaja cząstki najdrobniejsze nie powodujące zamulania); -w glebach, w których niebezpieczeństwo zamulania występuje tylko w początkowym okresie - stosowac obsypki lub otuliny z materiałów organicznych ulęgających po pewnym czasie rozkładowi-słoma, torf, paździerze lniane i konopne, mech, ściółka oraz gleba próchniczna o gruzełkowatej strukturze. Miąższość obsypki z gleby próchnicznej powinna wynosić 15-20cm, a ze ściółki lub piasku i żwiru 5-10cm. Słomę 1,3-2cm; -w glebach w których występuje
III stałe zamulanie cząsteczkami gleby stosować filtry trwałe, nie ulegające rozkładowi gruby piasek i żwir, żużel, granulaty syntetyczne- styropian i włókniny syntetyczne grubości 1-5mm. 1. Uzasadnij, dlaczego w glebach zażelazionych i w płaskich terenach należy stosować mniejszą długość sączków. W terenach płaskich, gdzie konieczne jest stosowanie sztucznych spadków sączków, górne ich odcinki ulegają spłyceniu a dolne przegłębieniu. W celu uniknięcia zbyt głębokich zbieraczy i nierównomiernego odwodnienia gleby długość sączków powinna być odpowiednio mniejsza. Należy przyjąć jako maksymalną długość sączków 150 m. Ponieważ gleby zażelazione są bardziej narażone na zamulanie cząstkami żelaza, należy stosować zbieracze nie dłuższe niż 400-500m, ze względu na możliwość „zarośnięcia” drenu osadami żelaza oraz ze względu na trudną naprawę zbieraczy prowadzących duże ilości wody. 3)Podaj, w jaki sposób można ująć wodę ze źródła i jakim rurociągiem należy ją odprowadzić do odbiornika (wykonaj odpowiednie rysunki). Źródła lub wody wysiąkowe ujmuje się sączkami z rur perforowanych połączonych ze zbieraczami studzienką zbiorczą. Trasy sączków projektuje się ukośnie do kierunku napływu wód. Średnice sączków i zbieracza oblicza się z uwzględnieniem maksymalnej wydajności źródła. Zasypkę sączków wykonuje się z tłucznia kamiennego i żwiru. Przy skoncentrowanym punktowym napływie wód ujęcie można wykonać za pomocą pionowo ustawionej rury perforowanej z kamionki. Ujętą wodę odprowadza się oddzielnym rurociągiem, wyłączonym z ogólnej sieci drenarskiej. Stale odprowadzający wodę rurociąg będzie narażony na zarastanie korzeniami roślin, musi mieć ocementowane styki. 5)Jakie są zasady drenowania kotlin i odprowadzania z nich wody do odbiornika (wykonać stosowane rysunki). Wodę doprowadza się zbieraczami do studzienki z osadnikiem zaprojektowanej w najniższym miejscu odwadnianej powierzchni. Ze niej wodę odprowadza się tzw. pustym zbieraczem na zewnątrz kotliny do odbiornika. Do zbieracza pustego nie można bezpośrednio podłączyć żadnych sączków lub zbieraczy. Ponadto musi on być zabezpieczony przed zamulaniem przez ocementowanie styków, co zapobiega też nadmiernemu obniżaniu poziomu wody gruntowej przez zbieracz, jeżeli jego głębokość jest znaczna. W odpowiednich warunkach hydrogeologicznych woda z kotliny może być odprowadzana do głębszych warstw przepuszczalnych za pomocą studni chłonnej. 6)Za pomocą jakich urządzeń i zabiegów można zapobiegać stagnowaniu wody w lokalnych obniżeniach, zwłaszcza po roztopach wiosennych, po obfitych opadach. Wykonaj odpowiednie rysunki. Stagnujaca wode można odprowadzić za pomocą bruzd, przegonów i rowków, kominków filtracyjnych. Kominki stanowią filtry chłonne. Materiałami filtracyjnymi są pospółka, żwir lub kamienie. Kominki wykonuje się w odstępach 10-20m. Zapewniają one sprawne odprowadzanie wód powierzchniowych do rurociągów drenarskich. W celu zabezpieczenia przed wyoraniem wierzch kominka powinien być założony 20-30cm poniżej terenu. Stagnujące wody powierzchniowe można też odprowadzać za pomoca studni chłonnych. 7)Wyjaśnij dlaczego i jak musi być wykonany, aby spełniał swoje zadania: -sączek opaskowy, przechwytujący wody obce - całkowite przechwycenie wody dopływającej jest możliwe wtedy gdy dren opaskowy zalega w warstwie nieprzepuszczalnej i ma zasypkę filtracyjną o dużej przepuszczalności. Jeżeli warstwa nieprzepuszczalna zalega głęboko można uzyskać zadawalający efekt za pomocą kilku równoległych drenów opaskowych założonych w warstwie wodonośnej 4)Za pomocą jakich urządzeń, systemów można zmniejszyć, zredukować spadki sączków i zbieraczy w drenowaniu terenów górskich (wykonać stosowne rysunki): studzienki redukcyjne kaskadowe, dreny opaskowe, drenowanie w zakosy. 3)Jakie czynniki mają wpływ na wielkość odpływu jednostkowego „q” z drenów przyjmowaną do obliczeń średnic zbieraczy w drenowaniu systematycznym? Jak ustala się wielkość tej normy dla drenowania częściowego i niesystematycznego? Na wielkość odpływu jednostkowego mają wpływ: -wysokość i rozkład opadów; -właściwości gleby - przepuszczalność gleby; -głębokość i rozstawa drenowania; -spadek terenu; -rodzaj uprawy i inne. Ustalenie wielkości normy dla drenowania częściowego i niesystematycznego - przyjmuje się z tabeli „normy odpływu - przy opadach rocznych” biorąc pod uwagę wartość współczynnika przeliczeniowego: Tereny bez wyraźnego napływu wód lub dobrych warunkach napływu: cze 1,0, nie 1,5. Tereny o utrudnionych warunkach odpływu, intensywnie zasilane spływami: cze 1,2, nie 1,8. Tereny bezodpływowe (kotliny) intensywnie zasilane spływami: cze 1,5, nie 2,2. 4)Narysować drenowanie niesystematyczne. Podać, gdzie się je stosuje, w jaki sposób określamy średnice drenów niesystematycznych? (potrzebne dane A, q, I). Drenowanie niesystematyczne - polega na wykonaniu pojedynczych rurociągów w najniższych i najbardziej uwilgotnionych miejscach. Może ono być stosowane, jeżeli powierzchnie nadmiernie uwilgotnione mają niewielką szerokość - zbliżoną do rozstawy drenów odpowiadającej danym warunkom glebowo - wodnym. Projektowane rurociągi powinny ujmować wody powierzchniowe i gruntowe, najczęściej tworzące się u podnóży zboczy wymokliska, wysiąki, źródliska. Drenowanie niesystematyczne stosuje się najczęściej na terenach falistych i podgórskich. Przy projektowaniu średnic rurociągów przyjmuje się, że odwadniana przez nie powierzchnia stanowi iloczyn długości rurociągów i podwojonej rozstawy obliczonej dla danych warunków glebowo - wodnych. 1)W jaki sposób wykonuje się drenowanie w glebach torfowych: a) słabo rozłożonych, nie osiadłych - uzasadnić, b) silnie rozłożonych i osiadłych - uzasadnić. Na torfach słabo rozłożonych, nie osiadłych - należy projektować drenowanie krecie, drenowanie rurkami ceramicznymi ułożonymi na deskach lub łatach, drenowanie faszynowe lub rurkami z tworzyw sztucznych. Na torfach silnie rozłożonych i osiadłych - o miąższości złoża większej niż głębokość drenowania rurki
IV ceramiczne należy układać na 5-8cm podsypce piaszczysto - żwirowej. Podsypka ma zapobiec zasklepianiu szczelin wlotowych i usprawnić dopływ wody do drenów. Przy spadku terenu do 3%o należy saczki kierować bezpośrednio do rowów, a przy większych można stosować pełną sieć drenarska złożoną z sączków i zbieraczy. 2) Jak należy drenować sady? Rozstawa, głębokość, układ i sposób wykonania saczków - zabezpieczenia. Drenowanie w sadach ma głębokość większą niż na użytkach rolnych. Układ i rozstawa drenowania muszą być dostosowane do rozmieszczenia rzędów drzew. Dreny w sadach muszą być tez zabezpieczone przed zarastaniem korzeniami drzew. Głębokość - uzależniona jest od głębokości korzenienia się drzew: -grusze, czereśnie, orzechy włoskie - 1,5m; -jabłonie, wiśnie - 1,3m; -śliwy - 1,2m; -szkółki drzew i krzewów oraz drzewa karłowe - 1,1m. Rozstawę drenowania dla sadów oblicza się tak jak dla gruntów ornych i przyjmuje się wartość zaokrągloną do najbliższej wielokrotności odległości pomiędzy rzędami drzew. Sączki projektuje się po środku pomiędzy rzędami drzew. Dzięki temu mniej uszkadza się korzenie drzew podczas kopania rowów drenarskich i zmniejsza się prawdopodobieństwo zarośnięcia drenów. Zabezpieczenie - papa, żużel. 3) W jaki sposób można drenowanie wykorzystywać do nawodnienia gleb? Nawadnianie gleb za pomocą rurociągów drenarskich można stosować w terenach płaskich jeżeli spadki terenu nie przekraczają 3%o. Takie spadki są dla drenowania odwadniającego bardzo małe i nie zawsze zapewniają samooczyszczanie się drenów. Drenowanie nawadniające stosujemy głównie na glebach lekkich. Dreny nawadniające należy układać w małej rozstawie, co zwiększa ich koszty. Nawodnienie za pomocą drenów stosuje się jako nawodnienie podsiąkowe na trwałych użytkach zielonych. Gleby powinna charakteryzować dobra lub średnia przepuszczalność. Sieć odwadniająco - nawadniająca tworzy tu system rowów zbiorczych i krytych drenów. Dreny wpadające bezpośrednio do rowów zbiorczych spełniają funkcję odwadniająco - nawadniającą, natomiast rowy otwarte służą do doprowadzania wody do drenów w czasie nawodnienia i odprowadzenia zrzutów wody z drenów, po jego zakończeniu. Rowy zbiorcze projektuje się jako sieć systematyczną o rozstawie 250-300m. Rozstawę sączków projektuje się zazwyczaj taką jak dla drenowania odwadniającego. Zwilżenie gleby można przyspieszyć przez zastosowanie rurek o większej powierzchni otworów lub szczelin perforacyjnych. Czas nawodnienia można skrócić stosując mniejsze rozstawy sączków. Regulowanie poziomu wody gruntowej w glebach lekkich i średnich jest możliwe przez okresowe hamowanie odpływu wody z rurociągów za pomocą zasuw zainstalowanych na studzienkach drenarskich lub na zbieraczach. Ten sposób nawodnienia w naszych warunkach nie znajduje zastosowania, bowiem w okresie występowania niedoborów wodnych roślin system drenarski nie prowadzi wody. 1)Co to jest optymalna i minimalna norma odwodnienia, do jakich okresów normy te się odnoszą? Optymalna wilgotność czynnej warstwy gleby nie powinna być mniejsza niż 65-75% polowej pojemności wodnej i nie powinna przekraczać 85% pełnej pojemności wodnej. W praktyce projektowej operowanie wilgotnością gleby jest trudne. Dlatego podczas projektowania wykorzystuje się występującą zależność między poziomem wody gruntowej i uwilgotnieniem profilu. Położenie zwierciadła wody gruntowej przyjmuje się jako miernik pożądanego uwilgotnienia gleby. Odległość wody gruntowej od powierzchni terenu w środku łanu miedzy rowami nazywa się normą odwodnienia. Przez normę odwodnienia rozumie się średnią w okresie wegetacji odległość krzywej depresji od powierzchni terenu w środku rozstawy. Normy te należy różnicować w czasie. Normy odwodnienia odnoszą się do okresu wegetacyjnego od 1.III. - 30.IX. 2)Podaj wartości liczbowe optymalnych norm odwodnienia gleb uprawnych w zależności od ich przepuszczalności, w zależności od uprawianych roślin. Dlaczego normy powinny być zapewnione? Dla opadu rocznego mniejszego od 550 mm: laki-lekka 0,4-0,5, srednio zwiezla 0,5-0,6, zwiezla 0,6-0,8. pastwiska-0,6, 0,7, 0,8. pola orne-0,75, 0,9, 1,05. sady-0,9, 1,05, 1,15. Orientacyjne normy odwodnienia: grunty mineralne: laki 0,5-0,8, pastwiska 0,7-1,0, pola orne 0,9-1,2. Torfy: 0,4-0,6, 0,6-0,7, 0,7-0,8. Normy te powinny być zapewnione ponieważ roślinność w różnych okresach wegetacji wymaga różnych poziomów uwilgotnienia. Wartości te są różne dla różnych roślin ze względu na różną głębokość korzenienia się oraz różnych potrzeb wodnych. 3)Podaj orientacyjne wartości liczbowe minimalnych norm odwodnienia na początku okresu wegetacyjnego oraz średnich optymalnych norm odwodnienia w okresie wegetacji dla łąk, pastwisk i pól ornych w glebach mineralnych. Grunty mineralne: laki 0,5-0,8, pastwiska 0,7-1,0, pola orne 0,9-1,2. Optymalny poziom wody gruntowej dla łąki na torfowisku powinien wynosić: I pokos trawy - 50 - 65 cm, II pokos trawy - 60 - 80 cm. 4)Podaj wartości liczbowe minimalnych norm odwodnienia gleb uprawnych, kiedy o jakiej porze roku - ważne jest, aby normy te były osiągane? W naszych warunkach klimatycznych stany wód układają się dość rytmicznie. Obserwuje się maksima wiosenne i jesienne, minima letnie oraz zimowe. Normy te powinny być zapewnione ponieważ roślinność w różnych okresach wegetacji wymaga różnych poziomów uwilgotnienia. Wartości te są różne dla różnych roślin ze względu na różną głębokość korzenienia się oraz różnych potrzeb wodnych. 5)Podać jaka jest różnica między normami odwodnienia: w glebach mineralnych: lekkich, średnio zwięzłych i zwięzłych; łąk, pastwisk, gruntów ornych i sadów; w terenach o opadach niskich (np. Wielkopolska) i opadach wyższych (np. w terenach górskich i podgórskich): -w glebach mineralnych lekkich norma odwodnienia wynosi 0,40m, średnich 0,55m a w ciężkich 0,70m. -na terenach różnych użytków rolnych różnice w normach odwodnienia występują ze względu na głębokość korzenienia się roślin a także na ich zróżnicowane zapotrzebowanie na wodę w różnych okresach wegetacyjnych, Dlatego też najmniejszą normą odwodnienia charakteryzują się łąki, następnie pastwiska, pola orne i sady. -Na terenach o opadach niskich