„Dlaczego dzwony zadzwoniły”
Scena 1 / muzyka z Pasji………..tłem przedstawienia/
NARRATOR: W pewnym mieście był wspaniały, ogromny kościół. Stojąc przy głównym wejściu, z trudem dostrzegało się kamienny ołtarz. Tuż przy kościele wznosiła się dzwonnica, podobna do wieży, tak wysoka, że jej czubek można było dostrzec jedynie przy pięknej pogodzie. Tam w górze, na wieży znajdowały się dzwony, o których mówiono, że mają najpiękniejsze i najwspanialsze brzmienie na świecie, ale nikt z żyjących ich nie słyszał.
PRZYJEZDNY: / Zatrzymuje się przy kościele i patrząc na wieżę/
Ale wspaniałe dzwony!!! Muszą pięknie brzmieć! Chciałbym je kiedyś usłyszeć.
MIESZKANIEC MIASTA: Niestety, to nie jest takie proste. Starzy ludzie mówią, że kiedyś można je było usłyszeć w Noc Bożego Narodzenia - ale nie zawsze. Brzmiały tylko wtedy, gdy na ołtarzu składano Dzieciątku Jezus największy, najpiękniejszy dar. Niestety od wielu już lat nikt nie słyszał ich muzyki. Widocznie nie było tak wspaniałego daru, by sprawić taką radość Jezusowi - aby dzwony rozkołysały się.
PRZYJEZDNY: /potrząsając głową/ Kryje się tu jakaś tajemnica!!! /idzie dalej/
NARRATOR: Jednak co roku w wigilię Bożego Narodzenia mieszkańcy tego miasta starali się przynieść taki dar Dzieciątku, aby serca dzwonów mogły się nareszcie poruszyć i ucieszyć wszystkich swoją dźwięczną radością, ogłaszając światu narodzenie Króla Wszechświata.
Ludzie tłoczyli się przed ołtarzem starając się prześcignąć jeden drugiego, rywalizując między sobą w wymyślaniu darów coraz to najzwyczajniejszych. Pomimo, że kościół zawsze był zatłoczony, a nabożeństwa wspaniałe, tam w górze, na wieży słychać było jedynie świst wiatru.
Scena 2
NARRATOR: We wsi położonej dość daleko od miasta mieszkał chłopiec o imieniu Pedro ze swym młodszym Braciszkiem. Słyszeli oni o słynnych darach, składanych w wigilię Bożego Narodzenia. I oni także przez cały już rok szykowali się - odkładając z tej swojej biedy, by uczestniczyć w wielkiej i okazałej ceremonii w czasie Pasterki.
W dzień poprzedzający Boże Narodzenie, już o świcie, gdy zaczynały padać pierwsze płatki śniegu. Pedro z Braciszkiem wybrali się w drogę. O zmierzchu docierali do bram miasta. I wtedy ujrzeli, leżącą na ziemi, Biedną Kobietę. Była zbyt zmęczona i chora, by poszukać sobie schronienia. Śnieg przysypał jej cienki wytarty płaszczyk a mróz brał już we władanie zmarznięte dłonie.
PEDRO: Popatrz, ktoś tam leży na śniegu!! /chłopcy podbiegają bliżej Pedro klęka przy niej/
Spróbuję ja podnieść /próbuje podnieść i po chwili/
Nie, nie mogę. Jest zbyt ciężka. Nie dam rady Braciszku….Musisz iść dalej sam…..
BRAT: Ja …..ja sam? A Ty……Ty nie będziesz na Pasterce?….. Pedro czekałeś przecież na tą chwilę cały rok…….
PEDRO: Sam przecież widzisz Braciszku….nie możemy jej zostawić samej. Umrze tutaj z zimna, jeśli ją opuścimy. Teraz już wszyscy poszli do kościoła…ja poczekam tutaj przy niej, a jak skończy się Msza Święta, przyprowadź tu kogoś….
Pomoże nam / Braciszek odchodzi kilka kroków dalej/
Ach, Braciszku poczekaj…..weź jeszcze ten srebrny pieniążek. To jest mój dar dla Dzieciątka Jezus!.. cały rok go oszczędzałem…… …. ...połóż go na ołtarzu….a teraz biegnij by się nie spóźnić…..
NARRATOR: Gdy dziecko posłusznie podążało do kościoła Pedro zaciskał powieki, by powstrzymać łzy żalu, które jednak płynęły mu po policzkach….Potem podłożył swą rękę pod głowę Biednej Kobiety, która skarżyła się cichutko i starał się do niej uśmiechnąć…
PEDRO: Odwagi proszę pani! Niedługo ktoś tu przyjdzie….pomogą nam…..
Scena 3
NARRATOR: W ogromnym kościele uroczystości z okazji wigilii Bożego Narodzenia były w tym roku jeszcze wspanialsze niż zazwyczaj….Organy pięknie grały, wierni śpiewali, a na koniec biedni i bogaci przystępowali z godnością do ołtarza, aby złożyć swoje dary…..Na ołtarzu znalazły się wspaniałe wyroby ze złota, srebra, kości słoniowej , słodycze wykonane w najrozmaitszy sposób, malowane tkaniny i brokaty….Każdy myślał, że jego dar będzie tak wspaniały, że dzwony się poruszą….Ale one ciągle milczały ….milczały jak zaklęte…
Jako ostatni, szeleszcząc jedwabiem i brzękając mieczem, kroczył główną nawą Król tego kraju…Pierwszy raz przybył do tego miasta. Niósł w ręku królewską koronę, wysadzaną wspaniałymi kamieniami, które rzucały naokoło oślepiające błyski,...Przez tłum przebiegł dreszcz……….
CZŁOWIEK 1 Z TŁUMU : / do drugiego/
Bez wątpliwości tym razem na pewno usłyszymy bicie dzwonów….
CZŁOWIEK 2 Z TŁUMU: Z pewnością….Takiego bogatego daru jeszcze nie było!
NARRATOR: Król złożył na ołtarzu wspaniałą koronę, cały kościół pogrążył się w głębokim milczeniu…Wszyscy wstrzymali oddech, nadsłuchując, czy dzwony nie zadzwonią….ale było tylko słychać w tej pełnej oczekiwania ciszy jak zimny wiatr gwizdał wokół dzwonnicy. Wierni, niedowierzając, kiwali głowami….
CZŁOWIEK 2 Z TŁUMU: Może te dzwony zamilkły już na zawsze?
CZŁOWIEK 1 Z TŁUMU: Kto to wie?.....Kto to wie?.....
CZŁOWIEK 3 Z TŁUMU: Tę historię z tymi dzwonami to chyba ktoś sobie wymyślił…..
NARRATOR: Procesja skoczyła się i chór zaczynał śpiewać końcowy hymn, gdy nagle organista przestał grać…jakby sparaliżowany… /dźwięk dzwonów na tle muzyki /…………Oto z wierzchołka wieży rozległ się wspaniały dźwięk dzwonów, dźwięk raz wysoki pełen słodyczy a raz niski, który jak gdyby falował w powietrzu, napełniając go świąteczną radością. Był to dźwięk najbardziej anielski i miły, jaki można było kiedykolwiek usłyszeć….Tłum ludzi stał przez chwilę oszołomiony i milczący…A potem wszyscy wstali, kierując swoje oczy ku ołtarzowi, aby zobaczyć, jaki to wspaniały dar obudził z wieloletniego snu milczące dzwony…….ale nie zobaczyli nic poza małym chłopcem, który cichutko przemykał się przez nawę główną, aby złożyć na ołtarzu srebrny pieniążek swojego brata Pedra……
GŁOS JEZUSA /nagrany na tle muzyki/
„Coście jednemu małemu, biednemu i choremu uczynili - mnieście uczynili”
I to jest najcenniejszy dar jaki mi dałeś - cenniejszy niż wszystkie skarby tego świata
NARRATOR:
- Zawsze, ilekroć się uśmiechasz do swojego brata i wyciągniesz do niego rękę - jest Boże Narodzenie
- Zawsze, kiedy milkniesz, by innych wysłuchać, kiedy rezygnujesz z siebie i przebaczasz - jest Boże Narodzenie
- Zawsze, kiedy rozpoznajesz w pokorze, jak bardzo znikome są twoje możliwości i jak wielka jest twoja słabość - jest Boże Narodzenie
- Zawsze, ilekroć dozwolisz, by Bóg pokochał innych przez ciebie - zawsze wtedy jest Boże Narodzenie.
Wejście w Wieczerzę Wigilijną dla Nauczycieli i Pracowników Szkoły
Jest taka tylko jedna, jedyna
Co radosnym mrugnięciem Wigilię zaczyna
A kiedy wreszcie ta gwiazdka uśmiechnie się wesoło
Zapalimy świeczki na choince, zasiądziemy do wspólnego stołu
Zapalenie Paschału: Światło Chrystusa - Bogu niech będą dzięki
Odczytanie Ewangelii
Zaniesienie świecy na stół wigilijny
Życzenia:
Tak jak przed dwoma tysiącami lat przychodzi do nas Chrystus. Przynosi radość - Dobrą Nowinę, pokój wszystkim ludziom dobrej woli a przede wszystkim Miłość.
Niech tegoroczne Święta będą wyjątkowe dla każdego z nas, przeżywane w ścisłej jedności z Chrystusem. Otwórzmy nasze serca by lepiej poznać drugiego człowieka i dostrzec ślady miłosnej obecności Boga w naszym życiu…..
Życzymy też wszystkim by Chrystus - Światłość Świata - dawał niewyczerpaną siłę, która pozwala trwać w naszej czasami pogmatwanej codzienności i zmierzać ku Temu, który nas umiłował mimo wszystko…….
3