senior - Andrzej Czyż
Dwa trudne doświadczenia
Gdy po wojnie wróciłem do Ojczyzny (gdzie się urodziłem w 1922r. w Wiśle-Malince), aby pracować uczciwie w odbudowie ze zniszczeń wojennych, przeżyłem dwa trudne doświadczenia.
Słowa dla utwierdzenia: kiedy przeżywamy chwile nieprzyjemnych dla nas doświadczeń, nigdy nie zapominajmy, że to, czego potrzebujemy to nie spełnienie naszych myśli, lecz odniesienie zwycięstwa nad samym sobą.
Moje sprawy potoczyły się tak: powróciłem z Anglii z wojska z II Korpusu gen. Andersa. W kraju, w Gdańsku-Oliwie, zrobiono mi zdjęcia - z przodu, z lewej i z prawej strony, po czym puszczono mnie do domu do Wisły, gdzie pojechałem pociągiem. Nakazano mi zgłosić się na Milicji oraz na placówce pogranicza, co też niezwłocznie uczyniłem. Szukałem pracy, by coś zarobić i nie obciążać rodziców. W tym czasie przyszedł do mnie brat Karol Śniegoń (nieżyjący już) z propozycją udania się na kurs biblijny. Ponieważ byłem już po chrzcie wodnym, przyjąłem propozycję i pojechałem do Warszawy na ul. Poznańską 13. Po jakimś czasie otrzymałem wezwanie na komisję wojskową w Warszawie. Poszedłem i tam mnie aresztowano, żeby wyjaśnić sprawę, o którą mnie podejrzewano. I tak toczyła się sprawa u prokuratora, gdzie składałem zeznania. Ja, jako dziecko Boże, wierzący człowiek, mówiłem we wszystkim prawdę. Na trzy miesiące wsadzono mnie do więzienia w Warszawie przy ul. Anielewicza 24. Natomiast na Śląsk do Wisły wysłano biegłego, aby sprawdził moje zeznania. Gdy byłem w więzieniu, nie traktowano mnie dobrze - uderzono mnie w głowę i znalazłem się w stanie omdlenia. Gdy mnie ocucono, zauważyłem, że mi brakuje dwóch zębów i miałem nieznośny ból głowy i nerek. Wołałem do Boga: „ratuj, pomóż mi!”. W tym czasie, gdy wzniosłem głos w stronę nieba, nadeszła pomoc. Mogę więc potwierdzić, że Bóg jest Bogiem cudów. W końcu z więzienia w Warszawie zawieziono mnie do sądu i znalazłem się na ławie oskarżonych w obstawie trzech milicjantów: z boków i z tyłu. Sędzia przeczytał mi moje przewinienie i pytał, co ja na to. Ja się usprawiedliwiałem, ale sędzia mi przerwał i cały skład sędziowski udał się na naradę. Gdy powrócili, sędzia na stojąco odczytał w imieniu prawa Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej wyrok. Prokurator domagał się surowego wymiaru kary, jednak otrzymałem łagodną karę dwóch lat więzienia i pozbawienia praw obywatelskich, publicznych i honorowych. Sędzia dał polecenie doprowadzenia mnie do więzienia, celem odbycia kary, a mnie nawiedzały takie myśli, że będę dwa lata z dala od rodziny i zboru. A co będzie, gdy Sędzia sędziów wyda wyrok: na wieczność bez Boga!?
Po wyjściu z więzienia i powrocie z Warszawy, miałem polecenie, aby zgłosić się w ciągu dwudziestu czterech godzin na Milicji w Wiśle. Codziennie o godzinie szesnastej miałem też zgłaszać się na placówce WOP-u w Wiśle-Głębcach, gdzie otrzymywałem pieczątki do dokumentu, ponieważ była to strefa nadgraniczna i bano się, abym nie znalazł się za granicą. Jeździłem więc codziennie na rowerze, żeby podbić dokument. W roku 1950 władze aresztowały działaczy kościołów mniejszościowych w PRL, a zatem i mnie aresztowano jako niewygodnego i przewieziono do Cieszyna do UB. W domu, gdzie mieszkałem u rodziców w Wiśle Malince, przeprowadzono rewizję, która wykazała bezpodstawność postawionych mi zarzutów. Nie wytoczono więc procesu i zwolniono mnie po upływie pewnego czasu. Po powrocie przeprowadziłem się z Wisły do Wapienicy. Pracowałem w fabryce „Allen”, aż do przejścia na wcześniejszą emeryturę. Zakład miał nade mną kontrolę i dawał mi przepustki na odwiedziny u rodziców. Ożeniłem się w 1951r. w Wapienicy z Małgorzatą Kominek, która mieszkała w domu, w którym odbywały się po wojnie zgromadzenia wierzących. Dołączyłem do wierzących i pracowałem aktywnie w służbie dla Pana. Dziwię się osobom opuszczającym zbór i idącym własną drogą. Wiem, że szatan uderza w wierzących, bo sam to przeżywałem. Diabeł mi mówił: „byłeś w więzieniu, to nie idź do zboru, bo zawsze będziesz członkiem drugiej kategorii”. Duch Święty mi mówił natomiast: „nie czyń tego, ale dołącz do zboru” - i tak jestem już ponad pięćdziesiąt lat w tym zborze. Człowiek wierzący, odrodzony prowadzi bój z ciemnością i musi go prowadzić, aby się ostać. Musi budować życie na Bogu, Jego Słowie i modlitwie. To sługa Boży powiedział z własnego doświadczenia o staczaniu dobrego boju wiary i uchwyceniu się żywota wiecznego z Jezusem - Panem i Zbawicielem, oraz z Ojcem, aby wiecznie z Nim przebywać:
Efez. 6,12 „Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich.”
1 Tym. 6,12 „Staczaj dobry bój wiary, uchwyć się żywota wiecznego, do którego też zostałeś powołany i złożyłeś dobre wyznanie wobec wielu świadków.”
2 Tym. 4,7 „Dobry bój bojowałem, biegu dokonałem, wiarę zachowałem”.
Tak w streszczeniu przedstawia się moje świadectwo.