Rozwój człowieka (dzieciństwo, dorastanie, dorosłość) według E.H. Eriksona.
Faza życia i wiek |
Kryzys psycho-społeczny |
Wydarzenia znaczące i wpływy społeczne |
Niemowlęctwo (0-1 rok)
|
Bazalne zaufanie vs brak bazalnego zaufania |
Dzieci muszą nauczyć się ufać, że inni troszczą się o ich podstawowe potrzeby. Jeśli opiekunowie odrzucają dziecko lub są niekonsekwentni, dziecko może spostrzegać świat jako niebezpieczny, pełen niegodnych i niewiarygodnych ludzi. Matka lub główny opiekun jest kluczowym czynnikiem społecznym w rozwoju dziecka. |
Dzieciństwo (2-3 lata) |
Autonomia vs wstyd i wątpliwości
Osiągnięcie samokontroli i poczucia własnej odrębności |
Dzieci muszą uczyć się być autonomiczne - jeść i ubierać się samodzielnie, dbać o własną higienę. Porażki w osiągnięciu tej niezależności mogą zmusić dziecko do zwątpienia we własne zdolności i poczucia wstydu. Rodzice są kluczowymi czynnikami społecznymi w rozwoju dziecka. |
Wiek zabawy (4-5 lat) |
Inicjatywa vs poczucie winy
Ukształtowanie orientacji na cele i inicjatywność w działaniu |
Dzieci usiłują zachowywać się w „dorosły sposób” i próbują wziąć na siebie odpowiedzialność za sprawy przekraczające ich aktualne możliwości. Obierają sobie czasem cele i działania, które są sprzeczne z celami lub działaniami innych osób w rodzinie, a konflikty te mogą wywoływać poczucie winy. Pomyślne rozwiązanie tego kryzysu wymaga wyważenia: dziecko musi utrzymać swoje „poczucie inicjatywy”, a równocześnie nauczyć się nie łamania praw, przywilejów lub celów innych. Rodzina to kluczowy czynnik rozwoju
|
Okres dzieciństwa
Wiek szkolny (6-12 lat) |
Produktywność vs poczucie niższości
Osiągnięcie poczucia własnej kompetencji |
Dzieci muszą doskonalić ważne społeczne i szkolne sprawności. Jest to okres, w którym dziecko porównuje siebie z rówieśnikami. Wystarczająco produktywne dziecko będzie zdobywać społeczne i szkolne sprawności w celu nabycia pewności siebie. Porażka w zdobywaniu tych ważnych cech prowadzi do poczucia niższości. Znaczącymi czynnikami społecznymi są nauczyciele i rówieśnicy |
Okres dorastania
|
||
Faza życia i wiek |
Kryzys psycho-społeczny |
Wydarzenia znaczące i wpływy społeczne |
Wczesna adolescencja (13-17 lat)
późna adolescencja (18-22 lata) |
Tożsamość grupowa vs alienacja
oraz
tożsamość indywidualna vs dyfuzja ról
osiągnięcie odpowiedzi na pytanie, kim jestem i kim mogę być oraz wierność sobie |
Jest to skrzyżowanie dzieciństwa i dojrzałości. Dorastający boryka się z pytaniem „kim jestem?”, musi ustanowić podstawową tożsamość społeczną i zawodową lub pozostanie nieokreślony co do roli, jaką ma pełnić jako dorosły. Podstawowy czynnik społeczny w rozwoju to społeczność rówieśników |
Okres dorosłości
Faza życia i wiek |
Kryzys psycho-społeczny |
Wydarzenia znaczące i wpływy społeczne |
Wczesna dorosłość (23-34 lata) |
Intymność vs izolacja
Osiągnięcie zdolności do miłosci bez utraty poczucia własnej tożsamości |
Podstawowe zadanie tej fazy to ustanowienie silnych przyjaźni oraz osiągnięcie poczucia miłości i wspólnoty z inną osobą. Uczucie samotności lub izolacji są prawdopodobnie rezultatem niezdolności do zbudowania przyjaźni czy związku intymnego. Podstawowymi czynnikami społecznymi są kochankowie, małżonkowie i bliscy przyjaciele |
Średnia dorosłość (35-60 lat) |
Generatywność vs stagnacja
Potrzeba opiekowania się młodymi ludźmi i troska o los młodszych generacji |
W tej fazie dorośli stają przed zadaniem „bycia produktywnym” w pracy, dbania o rozwój rodzinny i zaspokajania potrzeb młodych ludzi. Te standardy generatywność są określone przez daną kulturę. Ci, którzy nie umieją lub nie chcą przyjąć tych zobowiązań, ulegają stagnacji i/lubkoncentracji na sobie. Znaczącymi czynnikami społecznymi są małżonkowie, dzieci, normy kultowe |
Późna dorosłość (powyżej 61 lat) |
Integralność vs desperacja i rozpacz
Osiągnięcie mądrości życiowej w wyniku pozytywnego bilansu życia |
Starszy dorosły będzie spoglądał w przeszłość, widząc ją jako znaczące, produktywne i szczęśliwe doświadczenie albo jako rozczarowanie, pełne niespełnionych obietnic i niezrealizowanych celów. Doświadczenia życiowe, a szczególnie doświadczenia społeczne determinują rozwiązanie tego ostatecznego kryzysu |