Koty migiem pochowały się w kątach. Biedni Rudy i Puszek wpatrywali się ze strachem w wejście do śmietnika. Pojawiła się w nich Sonia z Łatką w zębach.
-Możesz już puścić! -Poprosiła Łatka i Sonia wypuściła koteczkę z zębów.
-Była zmęczona chodzeniem. Musiałam ją trochę ponieść. -Tłumaczyła suczka. Wtedy
Puszek przypomniał sobie o czymś.
-Znalazłem twój dom, Łatka!
-Naprawdę?! -Ucieszyła się koteczka. Puszek przytaknął.
-Tak! Zaprowadzę cię!
Kocurek dotrzymał obietnicy. Niedługo potem Łatka znalazła się u Tokarza.
-Dziękuję ci! -Uśmiechnęła się do kocurka. -Jesteś wielki!
Puszek puścił do niej oczko i odszedł.
W końcu nadszedł październik. Liście na drzewach przemieniły swą barwę na złote, czerwone, pomarańczowe. Kocięta zachwycone były tym zjawiskiem.
-Wszystkiego najlepszego, Burito! -Rzekła Bella pewnego dnia.
-Dziękuję ci, kochanie! -Padła wesoła odpowiedź.
-Nie ma za co!
Ich dzieci przyglądały się temu. W końcu Bilon powiedział, żeby poszli na bok, porozmawiać. Gdy tak zrobili, kocurek mruknął:
-No, ładnie! Tata ma urodziny, a my zapomnieliśmy!
-No, ma! -Przypomniała sobie Łatka. -Dziś trzeci październik!
-Może zrobimy mu prezent? -Zaproponowała Buria. Psotka zgodziła się z nią ale dodała:
-Dobra myśl! Ale jaki?
Zapanowało milczenie. Buria rozejrzała się.
-Tata urodził się w październiku. Dajmy mu prezent, symbolizujący to! Dajmy mu bukiet liści!
-Liści?! -Zdziwił się Bilon. Buria dopowiedziała:
-Tak, tych najpiękniejszych!
Psotka zamyśliła się.
-Taaaa to by mogło wypalić... -Poparła ją. -Tata lubi takie sentymentalne badziewia!
-No to chodźmy ich poszukać!
Kociaki wybiegły za płot.
-Idziemy!
Zawędrowali całkiem daleko, ale sukces!
-Są liście! -Ucieszyła się Buria.
-Są dzieciaki! -Krzyknęła Tonia na widok zbierających liście kociąt.
Fliko spojrzał na nią.
-Myślisz, że to dobry moment? -Zapytał. Tonia uśmiechnęła się wrednie.
-Jasne!
......
-Nanana... -Nuciła sobie Buria. Bilon uśmiechnął się i rzekł:
-Fajne te liście!
Łatka odwróciła się.
-A tu są jeszcze lepsze!
Podniosła wzrok. Wtedy ujrzała Tonię szykującą się do ataku.
Krótki, ale to nic, bo czytelników populacja slabnie. szkoda. Ale to nic, Kto czyta, to komentuje. Dziękuję tym osobom.
ps. napisalam świetną książkę. kiedyś ją dam na internet.
WESOLYCH SWIĄT, czytelnicy!