1. Arcisse de Caumont
Arcisse de Caumont (1801 -1873) francuski historyk i archeolog, pionier inwentaryzacji zabytków i ich ochrony we Francji
John Ruskin. 1819 - 1900
W jego ujęciu dzieło architektoniczne staje się organizmem biologicznym, podlegającym zniszczeniu i śmierci jak każde inne.
Walczył o ochronę zabytków przeszłości, rozumianej jako zachowywanie ich w kształcie, w jakim się dochowały do naszych czasów. Głosił niemożność przywrócenia zniszczonym, dawnym dziełom ich pierwotnego stanu. Podkreślał wartość autentyzmu substancji zabytkowej, i konieczność jej zachowania, zakazywał podejmowania jakichkolwiek prac, które mogłyby ją naruszyć: wszelkie działania na obiektach zabytkowych powinny się skupiać na ich zabezpieczeniu przed dalszą destrukcją.
Camillo_Boito
Camillo Boito (1836 -1914) stworzył teorię stratygraficznej (wielowarstwowej) struktury zabytku. Pokazał, że obiekt architektury jest dziełem wielowarstwowym, złożonym, przekształcanym w czasie jego istnienia.
Dominique Vivant Denon
Francuski arystokrata, artysta, dyplomata, podróżnik, archeolog - amator, jeden z pionierów egiptologii, Jeden z pierwszych ludzi, którzy zaczęli doceniać wpływ na architekturę i sztukę pierwszych ludów Italii.
Alois Riegl (1858- 1905) -przeciwstawiał się burzeniu i niedocenianiu dorobku wcześniejszych epok.
Teorie wartości Riegla:
1. wartość starożytnicza - zachowanie śladów przemijania, "życie zabytków"
2. wartość historyczna - nie dopuszcza do rekonstrukcji, dorabiania
3. wartość pomnikowa - pamiątkowa
Dwa rodzaje zabytku : - zabytek sztuki oraz zabytek historii. Autor podkreśla, że trzeba je zdecydowanie odróżnić od zabytków-pomników, które powstały aby upamiętnić człowieka lub jego czyny. Wyjaśnia, że zabytki historii i sztuki to każde dzieło człowieka, które można dotknąć, zobaczyć lub usłyszeć, lecz jednocześnie posiada wartość historyczną i artystyczną.
Riegl wyizolował zabytek. Zabytek w ujęciu Riegla stał się samodzielnym obiektem badania. Dopiero Riegl, tworząc system wartości charakteryzujących zabytek, zminimalizował funkcje użytkowe oraz uwolnił jego analizę od konotacji narodowych.
Jego analiza pokazywała jednoznacznie, że ingerencje (prace konserwatorskie) wpływają na zmianę wartości zabytkowych. Dlatego Riegl nadał tak duże znacznie „wartości starożytniczej”. W efekcie naczelną zasadą konserwatorską stało się poszanowanie zabytkowej formy i substancji.
Le Corbusier (Charles Eduard Jeanneret) (1887-1965). Traktował środowisko historyczne jako kłopotliwy balast przeszłości nie spełniający wymogów współczesnych warunków życia. Pisał: „całe miasta mamy do budowania i przebudowania, aby osiągnąć podstawowe wygody, których brak na dalszą metę mógłby zakłócić równowagę społeczną”.
Jan Zachwatowicz (1900 - 1983) - polski architekt, i historyk architektury, generalny konserwator zabytków w latach 1945-1957
Nie mogąc zgodzić się na wydarcie nam pomników kultury, będziemy je rekonstruowali, będziemy je odbudowywali od fundamentów, aby przekazać pokoleniom, jeżeli nie autentyczną, to przynajmniej dokładną formę tych pomników, Żywą w naszej pamięci, dostępną w materiałach.
KARTY
KARTA ZIELONA Powstała w 1958 r. w wyniku działań Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków.
- 37 rubryk, w które wpisywane były podstawowe dane o obiekcie, tzn.: określenie przynależności administracyjnej, nazwa obiektu zabytkowego, wiek powstania, styl budowy, kubatura, powierzchnia zabytkowa i użytkowa, materiał budowlany, z którego były wykonane ściany, sklepienia, stropy, wiązania i pokrycie dachu, wyposażenie architektoniczne, autorach obiektu, datach budowy i przebudów oraz informacje o udostępnieniu obiektu, liczbie kondygnacji, pierwotnym i aktualnym użytkowaniu, możliwościach adaptacji, a także o gruntach należących do zabytku.
- W karcie zawarte były również informacje o aktach archiwalnych i inwentaryzacji pomiarowej, a przede wszystkim, cenne dziś: schematyczny plan, fotografie i opis.
- Dziś karty zielone stanowią cenny, choć już archiwalny zbiór informacji o obiektach zabytkowych, ich ówczesnym zasobie i stanie zachowania.
Karta Biała, Karta Ewidencyjna Zabytków Architektury i Budownictwa
- Karta ewidencyjna tzw. biała opracowana została w 1975 r. pod kierunkiem prof. Wojciecha Kalinowskiego
- Miały tworzyć pierwszą centralną ewidencję architektury i budownictwa w Polsce dla celów ochrony zabytków.
- Zawiera ona, oprócz danych uwzględnionych na karcie zielonej, obszerniejsze informacje historyczne, opisowe, konserwatorskie, plany sytuacyjne i rzuty obiektów oraz rozbudowany serwis fotograficzny, a także informacje dotyczące bibliografii i archiwaliów.
- Karta biała zabytku określa ewidencjonowany obiekt, czas jego powstania, miejscowość.
- zawiera również rubryki dotyczące właściciela zabytku i jego adresu, użytkownika zabytku i jego adresu, numeru rejestru zabytków oraz datę wydania decyzji o jego wpisie do rejestru.
- Na karcie umieszczane są również zdjęcia, plany sytuacyjne i rzuty obiektu ewidencjonowanego oraz rubryki z informacjami o autorach obiektu, historii jego budowy i stylu.
KARTA ATEŃSKA 1931.
Wpływ karty
Karta omawiała między innymi wyeliminowanie tendencji purystycznych z praktyki konserwatorskiej. Zgodnie z zawartymi w niej postulatami wszelkie zabiegi, mające doprowadzić do pierwotnego wyglądu zabytku, musiały być oparte na absolutnie pewnych i zachowanych źródłach.
Treść Karty
Jednym z najważniejszych postulatów Karty było unikanie rekonstrukcji (bądź restytucji), aby przede wszystkim zachować autentyczność zabytków w dobrym stanie technicznym. Restauracja była dopuszczalna, kiedy możliwe było przeprowadzenie rzetelnych badań naukowych oraz zostały zachowane nawarstwienia stylowe budynku. W przypadku ruin, rekonstrukcja powinna ograniczać się tylko do anastylozy, natomiast nowe uzupełnienia musiały odróżniać się od autentycznych. Przy konserwacji zabytku należało zastosować najnowsze osiągnięcia techniki, ale w taki sposób by nie wpływały na zewnętrzny wygląd i charakter zabytku. W przypadku budynków uszkodzonych w czasie nagłych kataklizmów dziejowych (wojny), należało przywrócić mu formę, jaką posiadał przed zniszczeniem.
KARTA ATEŃSKA 1933- dot. głównie urbanistyki miast
Karta ateńska została przygotowana pod przewodnictwem Le Corbusiera i omawia rozdzielenie obszarów funkcjonalnych miasta oraz stworzenie racjonalnej i zdrowej przestrzeni życia.
Karta analizowała środowisko mieszkaniowe mieszkańców wielkich miast i proponowała radykalne rozwiązania w celu polepszenia sytuacji.
Aktualny stan miast i ich potrzeby:
Dzielnice historyczne (zabytkowe):
Zabytki powinny podlegać ochronie:
a). jeśli są nieskażonym pomnikiem minionej kultury, a ich zachowanie jest zgodne z interesem społecznym;
b). jeśli ich zachowanie nie następuje kosztem zmuszania ludzi do zamieszkiwania w niezdrowych warunkach;
c). jeśli poprzez odpowiednie objazdy lub przemieszczenie centrum można zapobiec niekorzystnemu zahamowaniu organicznego rozwoju miasta.
Estetyczne dostosowanie nowego budownictwa do historycznych części miasta wywiera zgubne skutki. Wymagania tego rodzaju nie powinny być tolerowane w żadnej formie.
KARTA WENECKA
I Kongres
W roku 1957 konserwatorzy architektury zebrali się w Paryżu na I Międzynarodowym Kongresie Architektów i Techników Zabytków.
-Ustalono, że sama strategia tworzenia rejestrów zabytków nie jest wystarczająca - należy również zadbać o ochronę otoczenia zabytku oraz o utrwalenie jego kulturalnego znaczenia.
- W czasie I Kongresu ustalono, że:
* kraje, które nie posiadają centralnego rejestru zabytków oraz państwowych instytucji konserwatorskich, powinny je powołać,
* powinno się założyć stałą międzynarodową instytucję zajmująca się konserwacją zabytków,
* należy wprowadzić program profesjonalnych szkoleń dla wykonawców zajmujących się pracami przy zabytkach,
* należy przeprowadzić badania na temat problemu zawilgocenia zabytkowych budowli,
* w kwestii odnawiania zabytków powinno się zawiązać współpracę ze współczesnymi artystami,
* prace i studia konserwatorskie powinny odbywać się we współpracy z archeologami,
* architekci i planiści powinni zadbać o włączenie zabytków w strukturę współczesnych miast.
II Międzynarodowy Kongres
1964 r.
- rozszerzenie definicji zabytku;
- definicje pojęć konserwacji i restauracji.
W trakcie kongresu przyjęto dwa dokumenty, w pierwszym z nich, nazwanym Kartą Wenecką, ustalono pięć podstawowych zasad i pojęć dotyczących konserwacji:
*Definicja budynku zabytkowego została rozszerzona o grupy i zespoły budowli.
*Konserwacja zabytków jest konieczna dla zachowania trwałości budowli, ale w jej trakcie nie należy zmieniać układu przestrzennego budynku ani jego wystroju.
* Restauracja powinna być podejmowana tylko w razie konieczności. Nie powinno się przeprowadzać rekonstrukcji zabytku - należy uszanować oryginalną substancję konstrukcji oraz materiały.
*Prace archeologiczne mogą być wykonywane wyłącznie przez specjalistów.
*W trakcie każdych prac konserwatorskich należy wykonywać dokumentację konserwatorską i projektową, którą należy udostępnić w publicznych archiwach
Karta Wenecka pozostaje do dziś zbiorem podstawowych wytycznych przy pracach nad budynkami o wartości historycznej. Jej założenia były w późniejszych latach rozszerzane i adaptowane do współczesnych problemów, jednak podstawowe założenia, takie jak ochrona oryginalnej substancji i otoczenia budynku, pozostają priorytetem wszelkich prac konserwatorskich.
2.
Town Hall Hotel, Londyn, Wielka Brytania, proj. Rare Architecture, 2010
W położonej w centrum Londynu dzielnicy Bethnal Green w pierwszych latach XX wieku powstał kompleks budynków w stylu edwardiańskim. Do lat 70. służył on jako ratusz, ale po opuszczeniu go przez urzędników przez wiele lat stał pusty. W 2007 roku cały zespół zabytkowych, zdobnych budynków kupił potentat z branży hotelowej i postanowił zamienić w elegancki hotel.
Jednak poza starannym odremontowaniem starych zabudowań i nadaniem im nowych funkcji na terenie kompleksu stanął jeszcze jeden gmach. Od ulicy jest praktycznie niewidoczny, wyrasta jedną kondygnacją ponad ozdobną, kamienna fasadę dawnego ratusza. Od strony dziedzińca jednak dobudowaną plombę widać doskonale - to aluminiowa, zwarta, nieregularna bryła. Jakby ktoś wziął pojemnik z rtęcią i wlał ją w pustą przestrzeń pomiędzy budynkami.
Podziały na kondygnacje w nowym budynku są ledwo widoczne - można je dostrzec dzięki temu, że graficzny wzór, pokrywający idealnie gładkie, lśniące ściany w miejscach, gdzie są pokoje rozrzedza się (aby zapewnić dostęp światła do wnętrza). Paradoksalnie, te minimalistyczne, aluminiowe elewacje dobudowy świetnie łączą się z pałacowym w stylu budynkiem dawnego ratusza. Nowa część sama z siebie jest oryginalną bryłą, ale w zestawieniu ze zdobnym zabytkiem staje się neutralna, prawie przezroczysta.
Dom jednorodzinny, Landskrona, Szwecja, proj. Elding Oscarson, 2009
Willa dla czteroosobowej rodziny stanęła przy typowej dla szwedzkich miasteczek wąskiej uliczce, ciasno zabudowanej piętrowymi domami o spadzistych dachach. Szeroka na zaledwie 5 metrów wolna działka nie pozwoliłaby (gdyby ktoś tego chciał) na zbudowanie domu jednakowego z sąsiednimi. Ale nowi lokatorzy od razu wiedzieli, że chcą domu innego...
Powstał więc smukły, biały, trzykondygnacyjny prostopadłościan, z płaskim dachem i kwadratowymi oknami, znacznie przewyższający sąsiednie budynki. Wewnątrz zmieściło się 75m2 powierzchni użytkowej, łącznie z osłoniętym ścianą z oknem tarasem na dachu.
Gładkie ściany, elewacje pozbawione jakiegokolwiek detalu (nawet zaznaczonych ram okiennych), biały kolor, prosty kształt - wszystko to powoduje, że dom wydaje się neutralny, wbrew pozorom nie rzuca się w oczy, a nawet jeśli tak, to nie razi i nie przytłacza sąsiednich zabudowań.
Budynek mieszkalny East 51st Street, Nowy Jork, USA, proj. Peter Gluck and Partners, 2009
Architekci z pracowni Peter Gluck and Partners, dokonali renowacji nowojorskiej kamienicy. Sześciopiętrowa budowla stoi wśród niezwykle gęstej zabudowy, jest po prostu jedną z części pierzei ulicy. Wszystkie sąsiednie domy - to wykonane z czerwonej cegły tradycyjne miejskie kamienice, eleganckie, z tynkowanym na biało detalem.
W 2009 roku rozpoczęła się renowacja jednej z nich. Peter Gluck and Partners zaproponowali elewację z szarego aluminium i szkła, ale - żeby nowy budynek jednak pasował do pozostałych - w tymże aluminium wycięli wzór, naśladujący rzędy cegieł. Niektórych cegieł `brakuje` - dziury w tym udawanym, aluminiowym murze to po prostu wąskie okna. Jednak one są tylko ozdobą, bo wnętrze doświetla głównie ściana od strony ogrodu, już w pełni przeszklona, nowoczesna i prosta.
Budynek mieszkalny Gallery House, San Francisco, USA, proj. Ogrydziak / Prillinger architects, 2009
Dom-galeria należy do pary kolekcjonerów i znawców sztuki współczesnej, którzy swoje prywatne mieszkanie postanowili połączyć z przestrzenią do prezentacji obiektów ze swojej kolekcji. O zaprojektowanie tak nietypowego domu poprosili projektantów z biura Ogrydziak / Prillinger architects.
Powstała więc budowla o funkcjonalnym i w dużej mierze otwartym wnętrzu. Na parterze znalazła się przestrzeń `półpubliczna` - galeria, dostępna dla przyjaciół, znawców sztuki, osoby zainteresowane kolekcją oraz rozmowami - bo tuż obok sal wystawowych znalazła się przestrzeń do dysput o sztuce, wyposażona w ruchome tafle szkła, otwierające dom na ogród.
Same dzieła sztuki są łącznikiem pomiędzy wszystkimi pomieszczeniami w domu - znajdują się bowiem wszędzie, od klatki schodowej po sypialnię i ogród na dachu.
Skoro sztuka w tym domu jest najważniejsza - jego architektura musiała `usunąć się` na drugi plan. Jedynym wyjątkiem jest fasada willi, wykonana ze stalowych prętów, układających się w graficzny wzór. Jak mówią architekci, układ tych czarnych, stalowych elementów jest wynikiem analizy kształtów sąsiednich drzew - jako że dom powstał wśród gęstej zabudowy, ale też wśród drzew, projektanci postanowili nowy obiekt `dopasować` raczej do roślinności, a nie sąsiedniej zabudowy. Tym samym dwie kamienice, pomiędzy które wstawiono dom-galerię odróżniają się mocno od sąsiadki, za to jej wyrazista fasada koresponduje z rosnącymi na ulicy drzewami.
Budynek Sądu, St. Pölten, Austria, proj. Christian Kronaus, 2011
Christian Kronaus zapewne myślał tak samo, przystępując do projektowania nowego skrzydła gmachu sądu w austriackim mieście St. Pölten. Do tej pory siedziba wymiaru sprawiedliwości mieściła się w zabytkowym pałacu, za sąsiedztwo mając równie wiekowy gmach więzienia. Gdy prokuratorzy przestali się mieścić w dotychczasowej siedzibie, postanowiono na jej półotwarty dziedziniec wstawić nowy budynek. Żeby i ten nie stał się za ciasny, architektowi nakazano stworzyć gmach o 5 kondygnacjach, przy jednoczesnym zachowaniu wysokości tej samej, co sąsiad.
To trudne zadanie Christian Kronaus wykonał, projektując na nowym gmachu bardzo gęsty układ okien - jest ich mnóstwo (są wąskie, podłużne, różniące się nieco wielkością), dzięki czemu z zewnątrz nie widać, gdzie kończy się jedna, a zaczyna kolejna kondygnacja.
Ponadto, nie zrażając się charakterem zabudowań pałacowych, architekt swój budynek obłożył miedziano-aluminiowymi wąskimi panelami. Choć to materiał nowoczesny i nietypowy, jego miodowy kolor zgrał się z barwą kamiennych okładzin sąsiednich budynków.
Nowe skrzydło z gmachem obok połączono za pomocą całkowicie przeszklonej i cofniętej w stosunku do elewacji klatki schodowej - pozostaje ona praktycznie niewidoczna, dzięki czemu oba budynki zachowały swoją integralność, stając się nietypową, ale elegancką i stonowaną w wyglądzie parą.
3.
1.Należy udac się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z pytaniem czy interesujący nas obszar nie znajduje sie w rejestrze zabytków.
2.Zwrócenie się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na realizację przedsięwzięcia inwestycyjnego, lub o przeprowadzenie badań archeologicznych niezbędnych w celu ochrony tych zabytków.
3. Należy udać się do wydziału architektury lub urbanistyki urzędu gminy, gdzie dowiemy się czy nasza działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
4. Prosimy o wypis i wyrys z
planu miejscowego.
5. Niestety większość działek nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wówczas musimy wystąpić do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wniosek składamy w wydziale architektury lub urbanistyki urzędu gminy. Do wniosku musimy dołączyć mapę geodezyjną
6. Kolejnym etapem, jest projekt budowlany, który będzie określał wygląd obiektu. Projekt będzie nam niezbędny do uzyskania pozwolenia na budowę. Każdy projekt powinien składać się z dwóch części:
architektoniczno-budowlanej i projektu zagospodarowania działki.
7. Poza projektem budowlanym będą potrzebne techniczne warunki podłączenia do sieci. Otrzymamy je od miejscowych przedsiębiorstw zarządzających sieciami energetycznymi, gazowymi i gospodarki wodnej.
8. Przed rozpoczęciem prac budowlanych musimy jeszcze wystąpić z wnioskiem o pozwolenie na budowę. Wniosek składamy w starostwie powiatowym w wydziale architektury i budownictwa.
9. Decyzja o pozwoleniu na budowę wysyłana jest do inwestora oraz sąsiadów (jeśli ich działki znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu). Na wydanie pozwolenia powinniśmy czekać nie więcej niż 65 dni. Wydanie pozwolenia może zostać wstrzymane w przypadku niedostarczenia przez nas wszystkich niezbędnych dokumentów. Pozwolenie jest bezterminowe ale budowę należy rozpocząć w ciągu dwóch lat od jego wydania, w przeciwnym wypadku decyzja wygaśnie.
4. Do potencjalnych niebezpieczeństw zlicza się:
1. brak zgody sąsiadów na rozpoczęcie budowy lub na zamierzoną funkcję budynku.
2. niedogodności mieszczące się na działce, które uniemożliwiają bądź znacznie opóźniają prace budowlane (gaz, kanalizacja, linie energetyczne).
3. dodatkowe koszty ze względu na potencjalne badania archeologiczne mogące wystąpić w każdej chwili
4. sankcję karną dla osób odpowiedzialnych za inwestycję w przypadku zniszczenia bądź uszkodzenia zabytku (co może być interpretowane też jako stanowisko archeologiczne jakim jest potencjalnie przedmiotowa nieruchomość).
5. Przedłużanie się terminów. Jeżeli działka leży na obszarze objętym ochroną konserwatorską - potrzebna jest opinia wojewódzkiego konserwatora zabytków, jeśli w granicach parku narodowego - opinia dyrektora parku, natomiast gdy przylega do drogi publicznej - opinia właściwego zarządcy drogi.
5. 1. rozporządzenie ministra infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
2. ustawa z dnia 3 lipca 2003 o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
3. Wydana Opinia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Zarządcy drogi, itp. 3.
1.Należy udac się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z pytaniem czy interesujący nas obszar nie znajduje sie w rejestrze zabytków.
2.Zwrócenie się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na realizację przedsięwzięcia inwestycyjnego, lub o przeprowadzenie badań archeologicznych niezbędnych w celu ochrony tych zabytków.
3. Należy udać się do wydziału architektury lub urbanistyki urzędu gminy, gdzie dowiemy się czy nasza działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
4. Prosimy o wypis i wyrys z
planu miejscowego.
5. Niestety większość działek nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wówczas musimy wystąpić do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wniosek składamy w wydziale architektury lub urbanistyki urzędu gminy. Do wniosku musimy dołączyć mapę geodezyjną
6. Kolejnym etapem, jest projekt budowlany, który będzie określał wygląd obiektu. Projekt będzie nam niezbędny do uzyskania pozwolenia na budowę. Każdy projekt powinien składać się z dwóch części:
architektoniczno-budowlanej i projektu zagospodarowania działki.
7. Poza projektem budowlanym będą potrzebne techniczne warunki podłączenia do sieci. Otrzymamy je od miejscowych przedsiębiorstw zarządzających sieciami energetycznymi, gazowymi i gospodarki wodnej.
8. Przed rozpoczęciem prac budowlanych musimy jeszcze wystąpić z wnioskiem o pozwolenie na budowę. Wniosek składamy w starostwie powiatowym w wydziale architektury i budownictwa.
9. Decyzja o pozwoleniu na budowę wysyłana jest do inwestora oraz sąsiadów (jeśli ich działki znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu). Na wydanie pozwolenia powinniśmy czekać nie więcej niż 65 dni. Wydanie pozwolenia może zostać wstrzymane w przypadku niedostarczenia przez nas wszystkich niezbędnych dokumentów. Pozwolenie jest bezterminowe ale budowę należy rozpocząć w ciągu dwóch lat od jego wydania, w przeciwnym wypadku decyzja wygaśnie.
4. Do potencjalnych niebezpieczeństw zlicza się:
1. brak zgody sąsiadów na rozpoczęcie budowy lub na zamierzoną funkcję budynku.
2. niedogodności mieszczące się na działce, które uniemożliwiają bądź znacznie opóźniają prace budowlane (gaz, kanalizacja, linie energetyczne).
3. dodatkowe koszty ze względu na potencjalne badania archeologiczne mogące wystąpić w każdej chwili
4. sankcję karną dla osób odpowiedzialnych za inwestycję w przypadku zniszczenia bądź uszkodzenia zabytku (co może być interpretowane też jako stanowisko archeologiczne jakim jest potencjalnie przedmiotowa nieruchomość).
5. Przedłużanie się terminów. Jeżeli działka leży na obszarze objętym ochroną konserwatorską - potrzebna jest opinia wojewódzkiego konserwatora zabytków, jeśli w granicach parku narodowego - opinia dyrektora parku, natomiast gdy przylega do drogi publicznej - opinia właściwego zarządcy drogi.
5. 1. rozporządzenie ministra infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
2. ustawa z dnia 3 lipca 2003 o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
3. Wydana Opinia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Zarządcy drogi, itp.
3.
1.Należy udac się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z pytaniem czy interesujący nas obszar nie znajduje sie w rejestrze zabytków.
2.Zwrócenie się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na realizację przedsięwzięcia inwestycyjnego, lub o przeprowadzenie badań archeologicznych niezbędnych w celu ochrony tych zabytków.
3. Należy udać się do wydziału architektury lub urbanistyki urzędu gminy, gdzie dowiemy się czy nasza działka jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
4. Prosimy o wypis i wyrys z
planu miejscowego.
5. Niestety większość działek nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wówczas musimy wystąpić do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Wniosek składamy w wydziale architektury lub urbanistyki urzędu gminy. Do wniosku musimy dołączyć mapę geodezyjną
6. Kolejnym etapem, jest projekt budowlany, który będzie określał wygląd obiektu. Projekt będzie nam niezbędny do uzyskania pozwolenia na budowę. Każdy projekt powinien składać się z dwóch części:
architektoniczno-budowlanej i projektu zagospodarowania działki.
7. Poza projektem budowlanym będą potrzebne techniczne warunki podłączenia do sieci. Otrzymamy je od miejscowych przedsiębiorstw zarządzających sieciami energetycznymi, gazowymi i gospodarki wodnej.
8. Przed rozpoczęciem prac budowlanych musimy jeszcze wystąpić z wnioskiem o pozwolenie na budowę. Wniosek składamy w starostwie powiatowym w wydziale architektury i budownictwa.
9. Decyzja o pozwoleniu na budowę wysyłana jest do inwestora oraz sąsiadów (jeśli ich działki znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu). Na wydanie pozwolenia powinniśmy czekać nie więcej niż 65 dni. Wydanie pozwolenia może zostać wstrzymane w przypadku niedostarczenia przez nas wszystkich niezbędnych dokumentów. Pozwolenie jest bezterminowe ale budowę należy rozpocząć w ciągu dwóch lat od jego wydania, w przeciwnym wypadku decyzja wygaśnie.
4. Do potencjalnych niebezpieczeństw zlicza się:
1. brak zgody sąsiadów na rozpoczęcie budowy lub na zamierzoną funkcję budynku.
2. niedogodności mieszczące się na działce, które uniemożliwiają bądź znacznie opóźniają prace budowlane (gaz, kanalizacja, linie energetyczne).
3. dodatkowe koszty ze względu na potencjalne badania archeologiczne mogące wystąpić w każdej chwili
4. sankcję karną dla osób odpowiedzialnych za inwestycję w przypadku zniszczenia bądź uszkodzenia zabytku (co może być interpretowane też jako stanowisko archeologiczne jakim jest potencjalnie przedmiotowa nieruchomość).
5. Przedłużanie się terminów. Jeżeli działka leży na obszarze objętym ochroną konserwatorską - potrzebna jest opinia wojewódzkiego konserwatora zabytków, jeśli w granicach parku narodowego - opinia dyrektora parku, natomiast gdy przylega do drogi publicznej - opinia właściwego zarządcy drogi.
5. 1. rozporządzenie ministra infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
2. ustawa z dnia 3 lipca 2003 o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
3. Wydana Opinia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Zarządcy drogi, itp.