Przygotowanie do operacji ginekologicznej i pielegnowanie pacjentki po operacji, ginekologia zaliczenie


Rodzaje operacji ginekologicznych

Operacje brzuszne

Operacje pochwowe

Operacje sromu

Przykłady:

Rozpoznanie

Rodzaj zabiegu

Uterus myomatosus/ Myoma uteri

Enucleatio myomatis

TAH-BSO

Amputatio corporis uteri supracervicalis sine adnexis - amputacja trzonu macicy bez przydatków

Tumor ovarii dex./sin. susp. - podejrzenie guza jajnika prawego/lewego

TAH-BSO, Lymphadenectomia

Adnexectomia bilaterialis - obustronne usunięcie przydatków

PRZYGOTOWANIE PACJENTKI DO OPERACJI GINEKOLOGICZNEJ

Na przygotowanie pacjentki do zabiegu składa się:

(określane też jako pośrednie i bezpośrednie).

W każdym z tych etapów wyróżniamy przygotowanie fizyczne i psychiczne.

Przygotowanie dalsze ma swój początek w momencie podjęcia decyzji o sposobie leczenia a kończy się na jedną dobę przed planowanym zabiegiem operacyjnym.

Przygotowanie fizyczne pacjentki odbywa się w oparciu o ocenę stanu biologicznego poszczególnych układów (krążenia, oddechowego, pokarmowego, moczowo-płciowego), aktywności i sprawności fizycznej, funkcjonowania narządu zmysłów i stanu skóry.

Przygotowanie psychiczne chorej do zabiegu polega na pomocy w rozwiązaniu problemów związanych z jej nastawieniem do operacji, akceptacją zabiegu przez pacjentkę, jej męża, rodzinę.

Ważne jest przyjęcie do oddziału, które powinno sprzyjać adaptacji kobiety do nowych warunków bytowych i osób w nim przebywających. Konieczne jest przedstawienie chorej zespołu terapeutycznego, nawiązanie z nią kontaktu emocjonalnego oraz rozmowa z jej rodziną, a także zapoznanie z innymi pacjentkami przebywającymi w danej sali.

Kolejnym zadaniem jest zapoznanie pacjentki z topografią oddziału, regulaminem dnia, kartą praw pacjenta oraz przekazanie informacji dotyczącej możliwości utrzymywania kontaktu z najbliższymi.

Gromadzenie danych o pacjentce odbywa się przez wywiad.

Wywiad taki dotyczy:

Przez cały okres pobytu w szpitalu położna prowadzi bieżącą obserwację i ocenę podstawowych parametrów stanu ogólnego. Podczas rozmów z kobietą i prowadzenia obserwacji stara się ocenić:

Udział personelu pielęgniarskiego w badaniach diagnostycznych to jeszcze inny sposób na zdobywanie zaufania chorej, a także możliwość świadczenia pomocy i wspierania jej, poprzez wyjaśnianie celowości wykonywanych badań, pytanie o zgodę, indywidualne przygotowanie do nich.

Do ważniejszych zadań należy również pobieranie materiałów do badań laboratoryjnych (krwi, moczu, wymazu z pochwy) oraz udział w farmakoterapii, a także sprawdzenie raz jeszcze określenia grupy krwi i czynnika Rh. W przypadku braku takiej informacji konieczne jest pobranie krwi na badanie.

Badania

Dobrze jest omówić z pacjentką przebieg okresu pooperacyjnego m.in. czas leżenia w łóżku po operacji, możliwość korzystania z pomocy personelu medycznego i rodziny, sposób odżywiania oraz zasadność wczesnego wykonywania ćwiczeń gimnastycznych w łóżku. Należy wcześniej nauczyć pacjentkę wykonywania wszystkich tych ćwiczeń, które mogą być przydatne w okresie pooperacyjnym.

Dobrze jest poinformować pacjentkę o możliwościach zwalczania bólu po operacji oraz zapewnić, że zawsze może prosić o lek przeciwbólowy.

Przygotowanie bliższe rozpoczyna się w dniu poprzedzającym operację ginekologiczną i kończy się w chwili przekazania chorej na blok operacyjny.

Składa się ono, podobnie jak przygotowanie dalsze, z przygotowania fizycznego i psychicznego.

Do fizycznego zalicza się przygotowanie:

Do emocjonalnego przygotowania zaliczamy z kolei kontynuację wcześniej rozpoczętego przeciwdziałania lękom i niepokojom, świadczenie wsparcia, a przez to utrzymanie komfortu psychicznego kobiety. Ważne jest umożliwienie pacjentce stałego kontaktu z rodziną, osobami bliskimi, a także spotkanie z osobą duchowną.

W dniu poprzedzającym operację pielęgniarka uczestniczy w konsultacji anestezjologicznej, która ma na celu między innymi wybór i omówienie metody znieczulenia.

Ponadto pobiera materiał biologiczny do zleconych analiz (np. krew, mocz), a także towarzyszy pacjentce podczas innych, koniecznych jeszcze badań, np. wykonanie EKG, RTG.

Ważne jest zapewnienie dostatecznie długiego snu i wypoczynku w dniu poprzedzającym operację. Należy zadbać o dobre wywietrzenie sali oraz poinformować inne chore o bezwzględnym przestrzeganiu ciszy nocnej. Ponadto na zlecenie lekarza można podać lek nasenny.

W dniu zabiegu należy:

PIELĘGNOWANIE PACJENTKI PO OPERACJI GINEKOLOGICZNEJ

Pierwsze trzy doby po zabiegu to wczesny okres pooperacyjny. W tym okresie pacjentka wymaga szczególnie troskliwej i intensywnej opieki do momentu ustabilizowania się podstawowych parametrów życiowych.

Doba zerowa

Położna odpowiada za przygotowanie salę pooperacyjnej, m.in.:

O zakończeniu zabiegu zespół bloku operacyjnego powiadamia telefonicznie. Pacjentkę odbierają przynajmniej dwie osoby, z których jedna musi być położną. Z oddziału zabierane jest łóżko, na którym przewożona będzie chora oraz jałowe wkładki. Dobrym zwyczajem wielu ośrodków jest transport chorej z bloku operacyjnego przy pomocy łóżka, na którym będzie ona leżała podczas dalszego pobytu w szpitalu. W ten sposób przeciwdziała się powstawaniu dodatkowych dolegliwości bólowych u pacjentki oraz eliminuje jedno z ogniw łańcucha epidemiologicznego. W momencie przyjmowania chorej z sali operacyjnej położna zobowiązana jest do uzyskania informacji o przebiegu zabiegu, rodzaju znieczulenia, wartościach tętna, ciśnienia, stanie świadomości oraz zaleceniach lekarza anestezjologa.

Następnie położna sama wizualnie ocenia stan chorej, biorąc pod uwagę takie wykładniki jak:

Upewniwszy się, że stan pacjentki nie jest zagrożony, położna zakłada jej jałową wkładkę na krocze, jednocześnie sprawdzając, czy jest założony gazowy seton do pochwy. Kontroluje również prawidłowość założenia cewnika do pęcherza moczowego. Po wykonaniu tych czynności okrywa chorą, zabezpiecza zestaw kroplowy przed zdemontowaniem, zabiera dokumentację i przewozi pacjentkę na salę pooperacyjną.

W momencie układania należy ponownie dokładnie obejrzeć pacjentkę, pod kątem oceny stanu ogólnego, stanu opatrunku, funkcjonowania zastosowanego drenażu, czy nie występują objawy alergii, czy pacjentka ma zabandażowane kończyny. Na stelażu zawieszana jest butelka z płynem infuzyjnym i po sprawdzeniu miejsca wkłucia, prawidłowości podłączenia kroplówki, otwierany jest zacisk umożliwiający przepływ płynu infuzyjnego. Do czasu pomiaru wartości ciśnienia tętniczego szybkość przetaczania płynu powinna wynosić 40 - 60 kropli na minutę. Następnie umieszcza się na ramie łóżka wieszak z workiem na mocz, ewentualnie worek, wchodzący w skład zastosowanego drenażu.

Pierwsze godziny po zabiegu są czasem wzmożonego nadzoru, polegającego na kontrolowaniu:

Pomiary ciśnienia tętniczego i tętna:

Przez kolejne 12 godzin pomiary wykonuje się co dwie godziny. Pomiaru tętna dokonuje się poprzez mierzenie liczby uderzeń przez pełną minutę, obserwując miarowość, częstość i wypełnienie.

Pomiaru ciepłoty ciała dokonuje się zwykle dwa razy dziennie, rano i w porze popołudniowej.

Układ oddechowy obserwuje się, biorąc pod uwagę liczbę, charakter oddechów, tor oddychania i drożność dróg oddechowych. Przez pierwsze dwie godziny kontroluje się jakość oddechów co 5 minut, natomiast pomiarów ich liczby dokonuje się co 15 minut, a przez pozostałe 10 godzin - co godzinę. Obserwacja jakości oddechów dotyczy głębokości, regularności, ewentualnych trudności w oddychaniu, świadczących o istnieniu przeszkody w drogach oddechowych. Należy również ocenić umiejętność odkrztuszania zalegającej wydzieliny przez chorą i w razie trudności, wytłumaczyć jak należy sobie z tym radzić oraz udzielić pomocy, np. podtrzymać ranę.

Szczególną uwagę należy poświęcić możliwości krwawienia z rany pooperacyjnej oraz dróg rodnych. Kontrolę przeprowadza się przez pierwszą godzinę co 15 minut, przez kolejną godzinę - co 30 minut, a przez następne 10 godzin - co 60 minut, a dodatkowo każdorazowo po wystąpieniu wymiotów czy kaszlu. Należy sprawdzać funkcjonowanie zastosowanego drenażu pooperacyjnego, pod kątem ilości i charakteru wydzieliny.

Położna prowadzi obserwację ilości wydalanego moczu. Pacjentka ma założony cewnik do pęcherza moczowego. Kontrolę diurezy prowadzi się w systemie godzinowym i/lub dobowym, oceniając wygląd moczu - jego zabarwienie, przejrzystość. W prawidłowych warunkach diureza godzinowa wynosi 50 - 60 ml, a dobowa około 1200 ml. Należy obserwować, czy cewnik jest drożny i czy nie ma wokół niego zmian.

Działanie podłączonego wlewu kroplowego podlega obserwacji w zakresie reakcji chorej na otrzymane płyny oraz prawidłowości przetaczania płynu. Należy zwracać uwagę na miejsce wkłucia, miejsce połączenia igły z drenem, właściwą prędkość przepływu płynu. Położna przygotowuje kolejne płyny infuzyjne oraz podaje leki, po dokładnej analizie karty zleceń lekarskich.

Ważną kwestią, we wczesnym okresie po zabiegu jest zapewnienie pacjentce bezpieczeństwa psychicznego. Dokonać tego można, stosując skuteczne metody oceny i leczenia bólu rany pooperacyjnej.

Położna prowadzi tlenoterapię u pacjentki, jeśli została zlecona przez lekarza, oraz pokazuje i zachęca do wykonywania ćwiczeń oddechowych. Podejmowanie ćwiczeń ogólnousprawniających, zależy w dużej mierze od zastosowanego znieczulenia. Kobiety po znieczuleniu zewnątrzoponowym pozostają w pozycji leżącej kilkanaście godzin (zwykle 12h), w celu profilaktyki tzw. zespołu popunkcyjnego, a po znieczuleniu ogólnym mogą być szybciej uruchamiane.

Podawanie płynów doustnie zależy od powrotu perystaltyki jelit u pacjentki oraz nie występowania nudności i wymiotów. Zwykle perystaltyka jelit wraca po 6 - 12 godzinach po zabiegu. O jej powrocie świadczy odchodzenie gazów oraz brak wzdęć brzucha.

Pierwsza doba po operacji

W kolejnych dobach pooperacyjnych, oprócz wyżej wymienionych elementów sprawowania opieki, dochodzą następujące:

1


Wyszukiwarka