1 UKŁADY KONSTRUKCYJNE BUDYNKÓW (SCHEMATY OPARCIA STROPÓW), ZALETY I WADY: a)Ukł. Podłużny- jest to ukł typowy dla budownictwa tradycyjnego. Rodzaje ścian: konstrukcyjne, osłonowe, szczytowe, usztywniające. Muszą spełniać wymogi konstrukcyjne, wymogi izolacji cieplnej oraz akustycznej oraz być trwałe. Ściany konstrukcyjne(usztywniające)zabezpieczają przed zapadnięciem, odkształceniem się budynku wskutek działania siły poziomej, prostopadłe do ścian nośnych. Ściany nośne równoległe są do osi gł budynku. Ściany zewnętrzne pełnią funkcję nośną i izolacyjną, musza mieć dużą wytrzymałość. Materiały ciężkie ale nie izolacyjne dlatego potrzebne jest dodatkowe ocieplenie z zewnątrz. Wady: ograniczona możliwość ukształtowania elewacji budynku, ze względu na duże obciążenie nie mamy możliwości budowy dużych otworów, zbyt duża ilość materiału potrzebnego do zapewnienia odpowiedniej sztywności konstrukcji, niezbędne uzbrojenie aby przenosić obciążenia ze stropów. b)Układ poprzeczny- ściana nośna prostopadła jest do osi układu poprzecznego budynku. Ściany wewnętrzne pełnią funkcję nośną, nie muszą pełnić funkcji izolacyjnej którą pełnią ściany zewnętrzne. Większa możliwość kształtowania elewacji. Można zastosować większe otwory okienne. Potrzebna jest mniejsza ilość materiału do poprawienia sztywności konstrukcji Ukł typowy dla budownictwa uprzemysłowionego.1-ściany nośne 2-rozpiętość stropu. c)Układ krzyżowy- stropy opierane na 3-4 krawędziach, stosowany w technologiach monolitycznych i typowe dla tych właśnie budynków, stosowana również w budynkach wysokościowych o dużych obciążeniach. Zaletą jest duża sztywność przestrzenna. d)Układ mieszany- ściany podłużne i poprzeczne, posiada dużą sztywność przestrzenną, pozwala na swobodne kształtowanie powierzchni wewnętrznych budynku, ściany nośne co 6m usztywniające 10-12m- jednakowej grubości, występują nierównomierne obciążenia ławy fundamentowej oraz skomplikowany sposób przekazywania obciążeń z kondygnacji.
2 TECHNOLOGIE STOSOWANE W BUDOWNICTWIE OGÓLNYM, KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA, ZALETY I WADY: Tradycyjna(rzemieślnicza)- wszystkie podstawowe czynności wykonywane są na placu budowy, ściany wykonywane z elementów drobnowymiarowych do przenoszenia ręcznego, ściany najczęściej murowane np z cegieł itp., stropy wykonywane z cegieł lub pustaków na belkach stalowych lub żelbetowych, prace wykończeniowe wykonywane w całości na placu budowy. Typowa dla bud jednorodzinnych, garaży, domów letniskowych itp Zalety: zużycie energii koniecznej do wzniesienia 1m3 budynku oceniane jest szacunkowo na dwukrotnie mniejsze niż w tech uprzemysłowionej, technologia stosunkowo mało kosztowna, „samodzielna” ,większa elastyczność, możliwość szybszego dostosowania do zmieniających się przepisów i wymagań użytkownika, możliwość pogodzenia prac na znacznie mniejszych działkach budowlanych. Wady: technologia czasochłonna, dłuższy czas wykonywania na placu budowy, pracochłonna, długi cykl produkcyjny uzależniony od warunków atmosferycznych. Wykonanie elementów o większej wytrzymałości jest bardziej praco i czasochłonne, prace wykończeniowe prowadzone są w całości na miejscu budowy i wymagają więcej czasu, Zazwyczaj stosowany ukł podłużny. Tradycyjna udoskonalona- unowocześnione budownictwo tradycyjne, Zalety: wprowadzone są elementy prefabrykowane, nie wszystko wykonuje się na placu budowy, gotowe nadproża, elementy dachowe, klatki schodowe, uzyskanie elementów o wymaganej wytrzymałości, krótki cykl produkcyjny, obniżenie kosztów, wykończenie w całości na placu budowy, Wady: energochłonność produkcji transportu i montażu elementów, dla budynków jednorodzinnych, garaże, niewielkie budynki o małej kubaturze. Monolityczna(wylewna)- stropy i ściany konstrukcyjne lub szkielet wykonywane z betonu wylewanego na miejscu docelowym w deskowaniu systemowym (wielokrotnego użytku), większy stopień zmechanizowania, szybkość wykonania, wykończenie na placu budowy. Budynki o dużej kubaturze, dużych obciążeniach, nietypowych rozwiązaniach architektonicznych, obiekty użyteczności publicznej, budynki mieszkalne. Uprzemysłowiona-stosowana głównie do budynków mieszkalnych wielorodzinnych, o rozwiązaniach typowych, w mniejszym stopniu stosowana w budownictwie mieszkalnym cegłą żerańską. Polega na montażu na placu budowy gotowych elementów konstrukcyjnych wykonywanych w zakładach prefabrykacji, elementy te mogą mieć różne stopnie wykończenia np. gotowa faktura zew z ociepleniem co zmniejsza zakres prac na placu budowy, prace montażowe przy użyciu specjalistycznego sprzętu: np. żurawie. Zalety: Skrócenie montażu na placu budowy ze względu na większe wymiary i stopień wykończenia elementów, przeniesienie części procesów z placu budowy do zakładów prefabrykacji- uniezależnienie od pogody i lepsze warunki pracy, możliwość uzyskania elementów o większej wytrzymałości (przy stosunkowo oszczędnym zużyciu materiałów), możliwość uzyskania elementów o znacznym stopniu wykończenia, co skraca czas prac wykończeniowych, Wady: długie serie produkcyjne konieczne do osiągnięcia zwrotu kosztów produkcji są przyczyną monotonii zabudowy oraz utrudniają dostosowanie produkcji do zmieniających się przepisów i wymagań, znaczna energochłonność produkcji transportu i montażu elementów, konieczność zarezerwowania dużych terenów na plac budowy ze względu na miejsca składowania prefabrykatów oraz torowiska żurawi, niszczenie istniejącej zieleni i ukształtowania terenu budownictwo wielkoblokowe- ściany i stropy wielkowymiarowe z kanałami wewnątrz zmniejszającymi ich ciężkość, wymiary elem konstrukcyjnych nie są związane z podziałem na pomieszczenia ,materiał-cegła zerańska bud wielkopłytowe- podział płyt ściennych i stropowych odpowiada podziałowi wewn na pomieszczenia, wymiary elementów są większe niż w przypadku bud wielkoblokowego, grubość elem mniejsza, płyty stropowe odpowiadają wymiarowi pomieszczenia, bloki ścienne z gotowymi otworami drzwi i okien.Systemy OWT lub W70(zarzucone, zaprzestali) budownictwo z prefabrykatów przestrzennych- budynki zbudowane z gotowych segmentów. Zazwyczaj stosowany ukł poprzeczny.
.
5 ZASADY KSZTAŁTOWANIA ŁAW FUNDAMENTOWYCH MUROWANYCH, BETONOWYCH I ŻELBETOWYCH: ławy fundamentowe wraz z wieńcami stropowymi usztywniają budynek i zabezpieczają go przed uszkodzeniami, które mogą być wywołane przez nierównomierne osiadanie gruntu lub jego drgania. Aby ławy mogły dobrze spełniać to zadanie, zbroi się je podłużnie górą i dołem czterema prętami, najczęściej średnicy 12 mm. Na długości pręty te połączone są co 50 cm strzemionami o średnicy 6 mm. Murowane- (o układzie warstw i wysokości zależnej od zastosowanej zaprawy) w budynkach do 3-4 kondygnacji, wykonywane tylko na gruncie jednorodnym (osiadanie będzie jednakowe) ,powyżej wody gruntowej, szer podstawy powinna być tak dobrana by nie przekroczyć nośności gruntu, wysokość ławy powinna być tak dobrana aby ława dociskała do gruntu całą swoją podstawę (związane jest to z przekazywaniem naprężeń w ławie). Betonowe- stosowane jeżeli z obliczeń wynika znaczna szerokość fundamentu ceglanego, wymagająca więcej niż 4 odsadzek ,mogą być wykonywane poniżej poziomu wody gruntowej a także na gruntach niejednorodnych, należy zapewnić docisk spodu ławy do podłoża, stopień rozchodzenia się naprężeń jest znacznie mniejszy niż w konstrukcjach murowanych, proporcja szerokości do wysokości wynosi 1 , szerokość odsadzek to co najmniej 5cm, ławy mają kształt trapezowy lub prostokątny, zbrojenie ławy betonowej zapobiega pękaniu ławy na skutek nierównomiernego osiadania, jest to najbardziej popularny sposób posadawiania domów jednorodzinnych. Najczęściej o przekroju prostokątnym, stanowią poszerzenie spodu ścian fundamentowych, umożliwiające rozłożenie obciążeń przekazywanych przez ściany na większą powierzchnię, a więc zmniejszający jednostkowy nacisk na grunt. Szerokość i wysokość ław wynikają z obliczeń konstrukcyjnych i nie mogą być dowolnie zmieniane. Żelbetowe- stosuje sięje przy dużym obciążeniu budynku, w słabych gruntach i przy ograniczonej wysokości ławy ,zbroi się je wzdłuż dolnej płaszczyzny ławy, mogą mieć mniejszą szer i większą wys , ława ma większą zdolność naprężeń związanych z naporem gruntu ,ława nie musi dociskać całą podstawą do gruntu
6 FUNDAMENTY PŁYTKIE- CHARAKTERYSTYKA, PRZYKŁADY RYSUNKOWE: Fundamentami płytkimi (bezpośrednimi) nazywamy te których cała płaszczyzna podstawy jest posadowiona bezpośrednio na gruncie budowlanym (nośnym), znajdującym się na głębokości nie większej niż ok. 4-5 m poniżej poziomu terenu. Często także fundamenty te opiera się na specjalnie przygotowanej warstwie z chudego betonu, żwiru lub piasku, którą stosuje się w celu wzmocnienia gruntu z poziomie posadowienia lub wymiany słabego miejsca gruntu rodzimego. Należą do nich: ławy i stopy fundamentowe, fundamenty płytowe, skrzyniowe i ruszty. Ławy fundamentowe wykonuje się pod ścianami ciągłymi lub pod gęsto rozstawionymi rzędami słupów. Wykonuje się je jako: a) kamienne lub ceglane (o układzie warstw i wysokości zależnej od zastosowanej zaprawy) w budynkach do 3-4 kondygnacji, posadowione poniżej wody gruntowej na jednolitym gruncie nośnym. b) betonowe -jeżeli z obliczeń wynika znaczna szerokość fundamentu ceglanego, wymagająca więcej niż 4 odsadzek oraz spód fundamentu znajduje się poniżej poziomu wody gruntowej c) żelbetowe- przy dużym obciążeniu budynku, w słabych gruntach i przy ograniczonej wysokości ławy. Stopy betonowe lub żelbetowe- stosuje się je w budynkach szkieletowych jako fundament pod słupy, stopy mogą być pojedyncze, gdy na każdej z nich oddzielnie umieszcza się jeden słup albo grupowe, gdy na każdej z nich opiera się dwa lub kilka słupów. Można je wykonać z kamienia, cegły, betonu lub żelbetu. Stopy murowane z cegły lub kamienia można zastosować pod słupami lub filarami obciążonymi osiowo, w budynkach do 2-3 kondygnacji, przy posadowieniu na nośnym podłożu, powyżej poziomu wody gruntowej. Stopy żelbetowe stosuje się przy dużych wielkościach sił osiowych i mimośrodowych oraz gdy użycie stóp ceglanych lub betonowych byłoby nieekonomiczne ze względu na ich duże wysokości. Stopy prefabrykowane stosuje się pod słupy żelbetowe jako tzw kielichowe (szklankowe), nazywane tak ze względu na ich kształt gniazd, w których są osadzane słupy. Fundamenty płytowe (rozkładają ciężar budynku na dużą powierzchnię, wykonuje się najczęściej pod budowle wysokie lecz o małej szerokości i długości (kominy, wieże)oraz pod budowle posadawiane na słabych gruntach. Stosuje się je gdy: ogólna powierzchnia ław i stóp byłaby tak duża ,że pozostawałaby między nimi niewielka powierzchnia nie zabudowana i bardziej opłacalne jest połączenie ich w jedną całość (płytę) -obciążenie fundamentu przy małym dopuszczalnym nacisku jednostkowym na grunt wymaga wykorzystania całej powierzchni budynku -grunt pod budynkiem jest niejednorodny i nie można dopuścić do jego nierównomiernego osiadania -podziemia budynku znajdują się poniżej zwierciadła wody gruntowej i konieczne jest wykonanie izolacji wodoszczelnej części podziemnej. Łatwe w wykonaniu ale potrzebna jest duża ilość betonu. Gr płyty od 40-100 cm. Ruszty fundamentowe wykonuje się w przypadku posadowienia na słabych gruntach ciężkiego i wrażliwego na nierównomierne osiadanie budynku. Składają się one z przenikających się ław żelbetowych, na których opiera się ściany lub słupy konstrukcji. Stosuje się je pod rzędami słupów, słupy rozmieszczone na skrzyżowaniach ław. Skrzynie fundamentowe stosuje się pod budynki bardzo wysokie i silnie obciążone. Skrzynia taka składa się z dolnej i górnej płyty żelbetowej połączonymi ze sobą monolitycznie ścianami zewnętrznymi i wewnętrznymi również żelbetowymi. Stanowi ona bardzo sztywne oparcie dla budynku, dając równocześnie możliwość wykorzystania powstałych w ten sposób pomieszczeń piwnicznych. Zapewnia największą sztywność i wytrzymałość. Fundament taki został zastosowany pod Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie.
7 FUNDAMENTY GŁĘBOKIE- CHARAKTERYSTYKA, PRZYKŁADY RYSUNKOWE: Fundamenty głębokie (pośrednie) przekazują obciążenia z budowli na niżej zalegające warstwy nośne przez dodatkowe elementy wprowadzone lub uformowane w gruncie, w postaci pali lub studni, a nie całą podstawą, ponieważ warstwa gruntu o odpowiedniej wytrzymałości znajduje się tak głęboko, ze wykonanie wykopów byłoby zbyt trudne. Specjalnym rodzajem fundamentów głębokich są fundamenty na kesonach, stosowane poniżej lustra wody. Pale wykonywane są z drewna, betonu, żelbetu lub stali o długości od kilku do kilkudziesięciu metrów. Zagłębione są w gruncie, zazwyczaj w grupach lub rzędach. Stosuje się je w przypadku: -zalegania gruntu w poziomie posadowienia, nie nadającego się do posadowienia bezpośredniego, -budowli narażonej na możliwość powstania zsuwu, -ograniczenia fundamentu w planie ze względu na urządzenia podziemne, -fundamentów maszyn i urządzeń które należy związać z głębszymi warstwami podłoża aby zmniejszyć drgania w strefie przypowierzchniowej, -konieczności zagęszczenia podłoża Ze względu na sposób przenoszenia obciążenia pale dzielimy na: -normalne, których nośność w równym stopniu zależy od oporu gruntu pod ostrzem, jak i od oporu tarcia wzdłuż pobocznicy pala (występują najczęściej) ,-stojące których nośność zależy od oporu pod ostrzem pala (przy posadowieniu na skale), -zawieszone których nośność zależy od oporu tarcia gruntu wzdłuż pobocznicy pala (w gruntach słabych). W praktyce stosowane pale najczęściej spełniają obydwa sposoby przenoszenia obciążeń. Głowice pali powinny być wpuszczone w ławę, stopę fundamentową lub ruszt. Ze względu na sposób wykonania pale można podzielić na: -wbijane, wciskane lub wkręcane, -gotowe lub wykonywane w gruncie. Pale monolityczne (wykonywane w gruncie) dzielą się na: -pale w otworach wybijanych np. Compressol, Simplex, Franki -pale w otworach wierconych np. Straussa, Wolfsholza. Studnie fundamentowe stosuje się wtedy gdy grunt nośny leży głęboko i przy dużym ciężarze budowli liczba i długość potrzebnych pali okazałaby się zbyt duża. Najczęściej wykonywane są studnie z betonu i żelbetu, do głębokości 8-10m (wyjątkowo 15 m), o przekroju kolistym, kwadratowym, dwu- lub wielokomorowym. Wielkość przekroju umożliwia pracę ludzi w środku studni, zapuszczanej w grunt aż do oparcia na gruncie nośnym. Mogą być stosowane w gruntach nie nawodnionych jak i nawodnionych. Fundamenty na kesonach- wykonuje się w gruntach silnie nawodnionych lub stale pozostających pod wodą (przy budowie nabrzeży portowych i filarów mostowych). Wykonane są z żelbetu w kształcie skrzyni bez dna, która posiada na dolnej krawędzi nóż ułatwiający zagłębianie kesonu w gruncie, przez otwór w stropie komory przechodzą robotnicy i usuwa się grunt pochodzący z wydobycia oraz tłoczy powietrze pod ciśnieniem, na stropie wykonuje się fundament, a po osiągnięciu żądanej głębokości keson wypełnia się betonem. Maksymalna głębokość zagłębienia kesonu wynosi 30 m poniżej lustra wody z uwagi na zdrowie zatrudnionych ludzi.
10 RODZAJE MURÓW ZE WZGLĘDU NA ICH STRUKTURĘ (JEDNOWARSTWOWE, WIELOWARSTWOWE), KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA: Mur jednowarstwowy (rys) - konstrukcje jednomateriałowe; pełne tj. bez wewnętrznych szczelin; minimalna grubość ścian konstrukcyjnych jednowarstwowych wynosi 100mm dla muru o wytrzymałości fu>=5Mpa; aby przeciwdziałać powstawaniu rys na wskutek odkształceń termicznych powinny być dzielone na mniejsze elementy. Mur wielowarstwowy (rys) - zbudowany jest z kilku warstw (nie licząc tynku); warstwy mogą być konstrukcyjne (wykonane z elementów murowych) lub niekonstrukcyjne. Pod względem konstrukcyjnym mury wielowarstwowe dzieli się na oblicowane i szczelinowe. Ściany oblicowane (rys)- zbudowane z kilku rodzajów elementów murowych; są to mury pełne; warstwy tworzą jednolitą konstrukcję nośna muru Ściany szczelinowe (rys) - składają się z dwóch warstw murowych połączonych kotwami. Pomiędzy obiema warstwami murowanymi znajduje się szczelina; z reguły wypełnione mat. Izolacyjnym. Obie warstwy współpracują przy przenoszeniu obciążeń poziomych; obciążenie pionowe przenoszone jest tylko przez warstwę murową bezpośrednio obciążoną stropami. Są stosowane jako zewnętrzne ściany nośne i samonośne w budynkach murowanych.
14 ŚCIANY O KONSTRUKCJI DREWNIANEJ: Ściany z drewna- duża izolacyjność cieplna, niski ciężar, mniejsza szerokość fundamentów, łatwość i szybkość wykonania, mają docelową nośność. Wady: podatność na korozje naturalną, łatwopalność, duży i nierównomierny skurcz 1 ściany pełne- w całości drewniane 2 ażurowe szkieletowe: większa nośność, 2/3 kondygn, szkielet z drewna - ryglowe- elem z jednego pnia drewnianego, belka dolna podwalinowa oparta na ścianie murowanej, rozstaw słupów co 1,5 m, rygle wyznaczają miejsca otworu okiennego, belki ukośne zapobiegają przed złożeniem się budynku, połączenia ciesielskie typu czop + gniazdo, wypełnienie murowane- mur pruski -deskowe- elem łączące to blaszki z wbitymi gwożdziami, belka podwalinowa, oczepowa, rozstaw słupów 30-40-60 cm, słupy stężone ryglami i taśmami metalowymi, wypelnienie z wełny miner. Poszycie z płyt gipsowo kartonowych lub boazeria, paroizolacja od strony wewn. 3 typu wieńcowego- z belek na zazębianie, stężane kołkami wewn. co 1,5 m, aby nie odkształcały się ściany stosujemy wypełnienie z pianki poliuretanowej między balami, ściany powyżej gruntu, belka podwalinowa na papie.
15 SCIANY DZIAŁOWE MUROWANE, SZKIELETOWE, Z LUKSFERÓW- ZASADY WYKONYWANIA ORAZ SPOSOBY POLĄCZENIA ŚCIAN DZIAŁOWYCH Z NOŚNYMI: Ściany działowe-mała grubość 6,5-12 cm, wykonane z lekkich materiałów, mają mieć jak najmniejszy ciężar , dobrą iz akustyczną , wykonywane po wykonaniu stanu surowego i konstr, nie powinny być obciążane stropami . murowane- gr. ścianek 6,5-12cm, jeśli dl ściany >5m a wys >2,5m wtedy ścianki o gr 6,5 cm powinny być zbrojone co 3-4 spoiny z prętów lub płaskowników i wkładane w ściane konstr. Za pomocą bruzdy. Zaś ścianki o gr 12 cm nie muszą być zbrojone, ze ścianą nośną łączymy za pomocą strzępi, a z ścianą konstr. Za pomocą kotew ( 5 szt na wys ściany) -luksfery- stosowane do przegród doświetlających pomieszczenia, mają ograniczone wymiary, podatne na odkształc term. Ściany wew. wys <rowna 2,5m dł <równa 4,0 m, zewn wys <równa 1,5m dł <równa 3,5m. Powinny mieć pionowe oraz poziome zbrojenie z prętów, łączone za pomocą zaprawy cementowej, zakotwienie w żebrze obwodowym żelbetowym, żebro za pomocą bruzdy, powinny mieć ok 2 cm luzu ma odkształcanie, wypełnienie kit sprężysty -szkieletowe-(ścianki najlżejsze) nie wymagają wzmocnień, ruszt z kształtowników stalowych (rozstaw co 30-40-60 cm) mocowanych za pomocą wkrętów co 20 cm- dostosowany do poszycia.
16 RODZAJE KONSTRUKCJI NADPROŻY: 1 Ceglane- najstarszy typ nadproży o gr nie mniejszej niż 25cm, z cegły pełnej klasy nie niższej niż 10 -cegły układane wozówkowo o wys 12cm przy rozpiętości otworu do 1,5m, zbrojone bednarką- nadproże ulega zginaniu,zbrojenie przy dolnej krawędzi, głębokość oparcia na murze co najmniej 20cm, nadproże na deskowaniu do 2 tyg. -cegły układane główkowo- rozpiętość otworu do 2,5m, spoiny zbrojone, grubość spoin między cegłami większa ok 2cm niż w zwykłej ścianie. 2 Żelbetowe -monolityczne- betonowane na budowie, bezpośrednio nad otworem, zbrojenie prętami dołem i górą połączone strzemionami, głęb oparcia na murze co najmniej 20cm. Wymagają deskowania, szer odpowiada grubości ściany, układane są pasy ocieplenia, część wewn jest betonowana -prefabrykowane- z gotowych belek, elem nośny jest prefabrykowany, zagłębienie w murze 9-25 cm na warstwie betonu. -żelbetowo ceramiczne- z zewn kształtka ceramiczna, w środku zbrojenie „płotków”, kształtki betonowane prefabrykowane. Dł. belki 100-300 co 25cm, wys 23,8cm , otwory dl do 2,5m, głębokość oparcia od 12,5-25cm 3 Na belkach stalowych- otwory powyżej 2,5m, duże rozpiętości otworu, gdy znaczne obciążenia ścinające w nadprożu, wykonywanie otworów w ścianach już istniejących, głębokość oparcia na na murze h/2+ 15cm, jeśli są 2 belki to łączymy je śrubami, dolna stopka powinna być owinięta siatką.
19 SCHODY ŻELBETOWE: najczęściej stosowane, mają następujące zalety: - monolityczne schody można kształtować w dowolne formy architektoniczne, - żelbet jest tańszy od konstrukcji stalowych i od obrabianych stopni kamiennych - schody prefabrykowane są stosowane nawet w budownictwie monolitycznym, - konstrukcje żelbetowe nie wymagają żadnej konserwacji ani malowania, - przy gładkiej powierzchni stopni łatwo utrzymać czystość. Rozróżniamy ze względu na schemat statyczny następujące typy schodów żelbetowych: - schody z biegami wspornikowymi z betonu zbrojonego i z prefabrykowanych elementów żelbetowych mocowanych wspornikowo w murze, - schody z biegami opartymi na ścianach lub belkach policzkowych, - schody z biegami płytowymi. Schody z biegami płytowymi mogą być zarówno z betonu monolitycznego jak i prefabrykowane. Żelbetowa płyta, ma na ogół grubość 8 cm, opiera się na belce spocznikowej i na belce podestowej. Stopnie nie współpracują z płytą, stanowią tylko jej dodatkowe obciążenie stałe. Dla mniejszej rozpiętości biegów można stosować płytę schodową załamaną w planie bez belek spocznikowych i liczyć jak belkę wolno podpartą o zróżnicowanym obciążeniu. W systemie W-70 płyty biegowe zaprojektowano o grubości płyty nośnej 8 cm dla klatki schodowej dwubiegowej, a o grubości 16 cm dla klatki schodowej jednobiegowej. Szerokość płyt biegowych wynosi 108cm. Płyty pracują jak belki wolno podparte, oparte wzdłuż czołowych obrzeży płyt spocznikowych i podestowych. Płytowe schody klatki schodowej dwubiegowej pokonują pół wysokości kondygnacji, tzn. 140cm. Płyty spocznikowe mają szerokość modularną 120 cm, długości 240 i 480 cm oraz grubości 16 i 22cm. Płyty spocznikowe są wyłącznie stosowane w klatkach schodowych dwubiegowych.
21 GŁÓWNE ELEMENTY KONSTRUKCYJNE I PODSTAWOWE RODZAJE BELKOWYCH STROPÓW DREWNIANYCH: można je spotkać zarówno w budynkach starych jak i w nowobudowanych, nawet w połączeniu ze ścianami murowanymi. Ich zaletą jest mniejszy ciężar własny oraz estetyka. Elementem nośnym są belki lub żebra oparte na ścianach nośnych lub podciągach, ewentualnie stężonych łatami. Belki/żebra wykonuje się z: - z litych bali drewnianych, - z desek, - jako ustrój kratownicowy drewniany, - jako ustrój kratownicowy drewniany ze słupkami i krzyżulcami stalowymi, - jako belki dwuteowe ze środnikiem z płyt drewnopochodnych. Na belkach lub żebrach układa się podłogę drewnianą z desek lub płyt drewnopochodnych: sklejek, płyt wiórowych, itp. Spód belek/żeber zwykle przysłania się podsufitką lub kasetonem. Rozróżnia się stropy gęstożebrowe, belkowe i mieszane belkowo-żebrowe. Konstrukcja takich stropów składa się z opartych na ścianach belek (bali z drewna litego lub klejonego) i ułożonej na belkach podłogi z desek, najlepiej łączonych na wpust i wypust.
Orientacyjne wymiary belek to: 20-40 cm wysokości,8-20 cm szerokości i do 15 m długości. Rozstaw poszczególnych belek jest dość duży - waha się w granicach 60-150cm. Na pierwszej podłodze z desek, zwanej białą podłogą, układana jest zwykle druga, ozdobna podłoga lub parkiet. Od spodu można zamontować sufit podwieszany, który osłoni elementy konstrukcyjne. Można też zostawić konstrukcję odsłoniętą, co ma swoje walory dekoracyjne. Wszystkie elementy stropu muszą być wówczas dokładniej wykonane. Pośród stropów drewnianych najefektywniejszy wydaje się być układ z podsufitką i częściowym wypełnieniem przestrzeni między belkami wełną mineralną. Przy małej komplikacji zapewnia on dostateczna izolację akustyczną i ogranicza stratę ciepła. Jako stropy międzykondygnacyjne w budynkach mieszkalnych stosuje się konstrukcje o bardziej skomplikowanym układzie. Zwykle elementem "wnętrza" stropu jest ślepy pułap. Jego zadaniem jest stworzenie platformy dla wykonania izolacji termicznej (i jednocześnie akustycznej) stropu. Ponadto tego typu strop posiada zwykle dodatkową paraizolację umiejscowioną w dolnej części układu (między deskami podsufitki a stanowiącym wykończenie sufitu suchym tynkiem). Dzięki temu nie dochodzi do zawilgocenia materiału izolacyjnego i nie następuje gromadzenie się wilgoci w przestrzeni wewnątrz stropu.
22 ZASADY KONSTRUKCYJNE STROPÓW NA BELKACH STALOWYCH: Główne elementy stropu to dwuteowe belki stalowe, najczęściej wysokości 14-20 cm. Są ciężkie - metr bieżący waży zależnie od wymiarów belki od 13 do 26 kg, co może być utrudnieniem w przenoszeniu długich i ciężkich belek na wysokość kilku metrów. Belki opiera się na ścianach (w odstępach określonych w projekcie-zwykle 90-120 cm) wyrównanych mocną zaprawą cementową, a w wieńcu osadza przyspawane lub przykręcone wcześniej do belek metalowe kotwy, które dodatkowo je usztywniają. Od spodu belki owija się siatką tynkarską, co zapewni lepszą przyczepność zaprawy podczas tynkowania sufitu. Przestrzeń między belkami wypełnia się według projektu . Najczęściej są to prefabrykowane płyty żelbetowe, których zaczepy opiera się na stopce belki i wypełnia połączenia zaprawą cementową. Płyty układa się zawsze rzędami wzdłuż ściany, na której oparte są belki stalowe, które dzięki temu nie rozsuną się, a już ułożone płyty nie wypadną. Zamiast płyt między belkami można wykonać zbrojoną warstwę betonu, jest to jednak bardzo pracochłonne i rzadziej stosowane. W pełnym deskowaniu podwieszonym do belek stalowych układa się zbrojenie wzdłużne i poprzeczne i zalewa betonem. Całą powierzchnię stropu trzeba zabetonować jednego dnia, w przeciwnym razie wystąpią pęknięcia w ostatnim zalanym przęśle - belka ugnie się pod wpływem obciążenia nową porcją betonu. Nie wolno wylewać grubszej warstwy betonu niż przewiduje to projekt (6-8 cm). W skrajnych przypadkach nadmiernie obciążony strop może się zawalić. Nie pokrytą betonem część belki zabezpiecza się przed korozją powlekając ją zaczynem cementowym lub farbą antykorozyjną. Pozostałą przestrzeń między belkami wypełnia się na przykład keramzytem lub płytami styropianowymi. Na takim podłożu układa się jastrych betonowy grubości około 4 cm zbrojony siatką stalową. Wadą stropów na belkach stalowych są spowodowane klawiszowaniem charakterystyczne rysy na sufitach oraz smugi wzdłuż zimnych stalowych belek Stropy odcinkowe z cegły Belki stalowe w stropach odcinkowych powinny być zabezpieczone przed rdzewieniem przez obrzucenie od spodu zaprawą cementową na siatce oraz przez obetonowanie górnej stopki belki wystającej ponad sklepienie. Belki stropowe - stalowe dwuteowe, stalowe dwuteowe równoległościenne lub żelbetowe prefabrykowane - opiera się bezpośrednio na murze wyrównanym podlewką cementową - jeśli mur jest wykonany z materiałów o dużej wytrzymałości na ściskanie, np. z cegły lub na poduszkach betonowych albo wieńcach żelbetowych -jeśli mur wykonany jest z materiałów o małej wytrzymałości na ściskanie, jak pustaki żużlowo-betonowe, bloki gazobetonowe itp. Wieńce żelbetowe pod oparcie prefabrykowanych belek żelbetowych stosuje się również przy większych rozpiętościach stropów Co trzecią belkę w obu końcach należy zakotwić w murze za pomocą kotwi stalowej przykręconej do boku belki.
24 RODZAJE STROPÓW ŻELBETOWYCH MONOLITYCZNYCH (PŁYTOWE, ŻEBROWE, GRZYBKOWE): Stropy płytowe - należą do najstarszych stropów żelbetowych. Grubość płyty wynosi od 1/30 do 1/25 rozpiętości (w zależności od wielkości obciążeń), lecz nie mniej niż 6cm. Ze względu na małą sztywność na zginanie i znaczne ugięcia, rozpiętość stropów płytowych na ogół nie przekracza 6,0m. Głębokość oparcia stropu na ścianie nie powinna być mniejsza niż 8cm. Stropy zbrojone są jednokierunkowo jeżeli proporcja rozpiętości stropu w kierunkach prostopadłych l1:l2>2 (oparcie na dwóch ścianach) lub krzyżowo jeżeli proporcja rozpiętości l1l2<2 (oparcie na obwodzie). Pręty zbrojenia głównego powinny mieć średnicę co najmniej 4,5mm, a rozstaw nie większy niż 25cm. Jako zbrojenie główne jest układane równolegle do kierunku oparcia stropu, przy jego dolnej płaszczyźnie. Zbrojenie rozdzielcze jest układane prostopadle do prętów głównych w rozstawie co 30cm. Średnica prętów rozdzielczych wynosi od 4,5 do 8mm. Stropy grzybkowe - składają się z płyty żelbetowej o stałej grubości, opieranej punktowo na słupach. W miejscu połączenia płyty ze słupami słupy rozszerzają się tworząc głowicę o kształcie grzyba, zabezpieczającego płytę przed przebiciem. Grubość płyty wynosi najczęściej 15-35cm, a rozstaw słupów zmienia się w granicach od 5 do 7,2m i powinien być jednakowy w obu kierunkach (różnice rozstawu nie mogą przekraczać 20%). Płyty zbrojone są krzyżowo. Stropy te stosowane są najczęściej w obiektach gdzie wymagana jest swoboda kształtowania pomieszczeń, np. magazyny, powierzchnie handlowo-biurowe budowane pod wynajem, biblioteki, garaże. Stropy żebrowe - (płytowo-żebrowe) stosowane są najczęściej w budynkach przemysłowych, przy większych rozpiętościach podpór niż zalecane dla stropów płytowych. Strop składa się z płyt żelbetowych o grubości 6-10cm opartych na żebrach nośnych w rozstawie co 1,5-2,5m. Rozpiętość żeber przyjmuje się najczęściej w granicach 5-7m. Wysokość żeber wynosi 1/25 do 1/20 ich rozpiętości, w zależności od wielkości obciążenia, a szerokość zawiera się najczęściej w przedziale 1/3-1/2 wysokości. Przy rozpiętościach przekraczających 7m żebra podpierane są na podciągach, opartych z kolei na słupach lub ścianach zewnętrznych w rozstawie 5-8m.
25 PODSTAWOWE ELEMENTY KONSTRUKCYJNE STROPÓW GĘSTOŻEBROWYCH ORAZ SPOSÓ POŁĄCZENIA ICH ZE ŚCIANAMI (WIEŃCE): W stropach tych żebrami nośnymi są belki prefabrykowane. Przestrzenie między belkami wypełniane są pustakami, najczęściej z ceramiki, żużlo- lub keramzytobetonu. Górną część stropu stanowi płyta betonowa o grubości 3-4cm (ponad górną powierzchnią pustaków), wykonana z betonu klasy co najmniej B15. Żebro i płyta pracują jak element żelbetowy o przekroju teowym, w którym płyta współpracuje z żebrem w przenoszeniu wewnętrznych sił ściskających. Płyta nie wymaga zbrojenia w kierunku prostopadłym do żeber. Pustaki są wypełnione sztywnym, lecz nie współpracującą z konstrukcją stropu przy przenoszeniu obciążeń. Długość oparcia prefabrykowanych belek na murze powinna wynosić co najmniej 8cm. Jeżeli ściana nośna wymurowana jest z pustaków ceramicznych lub z bloczków betonu komórkowego, wieniec betonowany na obwodzie stropu należy obniżyć o 5-6cm poniżej spodu belek, aby zapobiec zginaniu krawędzi muru pod belką. Innym rozwiązaniem może być wymurowanie górnej warstwy muru pod stropem z cegły ceramicznej pełnej. Stropy najczęściej projektuje się jako konstrukcje jednoprzęsłowe, swobodnie podparte. Ze względu na częściowe zamocowanie w wieńcu, przy ścianach nośnych stropy powinny być dozbrajane górą zbrojeniem zdolnym przenieść siły rozciągające nie mniej niż 40kN/m szerokości stropu. Typowe zbrojenie układane jest nad zbrojeniem wieńca w paśmie przypodporowym o szerokości około ¼ -1/5 rozpiętości stropu. Stropy typu DZ, Fert, Ceram, Teriva.