Słownik języka polskiego <http://sjp.pwn.pl/skroty.php>
Skróty:
a. albo
afr. afrykański
agr. agrotechnika
alb. albański
algon. algonkiński
amer. amerykański
anat. anatomia
ang. angielski
antr. antropologia
ar. arabski
archeol. archeologia
archit. architektura
astr. astronomia
astron. astronautyka
austral. australijski
B. Biernik
białorus. białoruski
bibliot. bibliotekarstwo
biochem. biochemia
biol. biologia
blm bez liczby mnogiej
blp bez liczby pojedynczej
bot. botanika
bud. budownictwo
bułg. bułgarski
C. Celownik
celt. celtycki
chem. chemia
chiń. chiński
chor. choreografia
CMs. Celownik, Miejscownik
cyber. cybernetyka
czas. czasownik
czes. czeski
D. Dopełniacz
daw. dawne
DB. Dopełniacz, Biernik
DC. Dopełniacz, Celownik
DCMs. Dopełniacz, Celownik, Miejscownik
dk dokonany
DMs. Dopełniacz, Miejscownik
druk. drukarstwo
dziec. dziecięce
egip. egipski
ekon. ekonomia
elektr. elektryka, elektrotechnika
elektron. elektronika
etn. etnografia
euf. eufemizm
farm. farmacja
film. film, filmowy
filoz. filozofia
fiń. fiński
fiz. fizyka
fizjol. fizjologia
fot. fotografia, fotografika
fr. francuski
fraz. frazeologia
genet. genetyka
geod. geodezja
geogr. geografia
geol. geologia
geom. geometria
górn. górnictwo
gr. grecki
gw. gwara
gw. miejska. gwara miejska
hand. handel
hebr. hebrajski
hind. hinduski
hist. historia
hiszp. hiszpański
hol. holenderski
hutn. hutnictwo
imiesł. imiesłów
in. inne
indiań. indiański
inform. informatyka
irl. irlandzki
iron. ironiczne
island. islandzki
itd. i tak dalej
itp. i tym podobne
jap. japoński
jęz. językoznawstwo, język
karaib. karaibski
karc. karciane
kg kilogram
kirgis. kirgiski
km kilometr
kolej. kolejnictwo
książk. książkowe
księg. księgowość
lekcew. lekceważący
leśn. leśnictwo
lit. literatura
litew. litewski
lm liczba mnoga
log. logika
lotn. lotnictwo
lp liczba pojedyncza
łc. łacina
łow. łowieckie
M. Mianownik
m męski
mal. malajski
mat. matematyka
MB. Mianownik, Biernik
MD. Mianownik, Dopełniacz
mech. mechanika
med. medycyna, medyczne
meteor. meteorologia
metrol. metrologia
min. minuta
m.in. między innymi
miner. mineralogia
mit. mitologia
mit. germ. mitologia germańska
mit. gr. mitologia grecka
mit. rzym. mitologia rzymska
mong. mongolski
mors. morskie
m.-os. męskoosobowy
Ms. Miejscownik
muz. muzyka
N. Narzędnik
n nijaki
ndk niedokonany
ndm nieodmienny
n.e. nasza era
n.-gr. nowogrecki
nieos. nieosobowy
n.-łc. nowołaciński
niem. niemiecki
NMs. Narzędnik, Miejscownik
norw. norweski
np. na przykład
num. numizmatyka
obelż. obelżywy
odm. odmienny
ogr. ogrodnictwo
ok. około
os. osoba, osobowy
osm.-tur. osmańsko-turecki
p. patrz
paleont. paleontologia
pedag. pedagogika
pers. perski
peruw. peruwiański
petr. petrografia
pieszcz. pieszczotliwy
płd. południowy
płn. północny
płw. półwysep
p.n.e. przed naszą erą
pocz. początek
podn. podniosłe
poet. poetyckie
pogard. pogardliwe
pol. polski
polit. polityka, politologia
poł. połowa
port. portugalski
posp. pospolite
pot. potoczne
pouf. poufałe
praw. prawnicze, prawo
prowans. prowansalski
przen. przenośne, przenośnia
przestarz. przestarzałe
przym. przymiotnik
przysł. przysłowie, zwrot przysłowiowy
przysłów. przysłówek
psych. psychologia
pszcz. pszczelarstwo
r. rok
rad. radiofonia, radiotechnika
reg. regionalne
rel. religioznawstwo
roln. rolnictwo
ros. rosyjski
rub. rubaszne
rum. rumuński
ryb. rybołówstwo
rzad. rzadko, rzadziej
rzecz. rzeczownik
rzem. rzemiosło
rzym. rzymski
sanskr. sanskryt
serb.-chorw. serbsko-chorwacki
skand. skandynawski
skrót. skrótowiec
słowac. słowacki
socjol. socjologia
sport. sportowe
spoż. spożywczy (przemysł)
stom. stomatologia
st. stopień
szt. sztuka
szwedz. szwedzki
śrdwłc. średniowieczna łacina
środ. środowiskowe
środk. środkowy
tat. tatarski
teatr. teatralne
techn. techniczne
temp. temperatura
tur. turecki
turkm. turkmeński
tur.-tat. turecko-tatarski
tys. tysiąc
tzn. to znaczy
uczn. uczniowski
ukr. ukraiński
urb. urbanistyka
W. Wołacz
w. wiek
wet. weterynaria
węg. węgierski
wg według
wł. włoski
włók. włókiennictwo
wojsk. wojskowe
wsch. wschodni
wulg. wulgarne
wym. wymawiaj
zach. zachodni
zdr. zdrobnienie
zgr. zgrubienie
zn. znaczenie
zool. zoologia
zootechn. zootechnika
zwł. zwłaszcza
ż żeński
żart. żartobliwe
żegl. żeglarskie
ż.-rzecz. żeńskorzeczowy
żyw. żywotny
--
Słownik ortograficzny <http://so.pwn.pl/>
Uwagi wstępne
ZASADY DOBORU HASEŁ
1. Słownik rejestruje głównie najnowsze słownictwo polskie - rodzime i
zapożyczone, a także wyrazy dotąd nie spolszczone, choć często używane
przez Polaków. Zasób słownictwa przedstawionego w słowniku obejmuje
w miarę pełny zbiór wyrazów znanych w polszczyźnie ogólnej oraz wybór
wyrazów używanych w różnych odmianach współczesnego języka
polskiego, z dość szerokim uwzględnieniem mowy potocznej.
2. Jako podstawę materiałową przyjęto wydany po raz pierwszy w roku
1975 Słownik ortograficzny języka polskiego wraz z zasadami pisowni
i interpunkcji (w skrócie: SOJP), opracowany pod redakcją naukową prof.
Mieczysława Szymczaka (wyd. 17., Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 1994). Materiał tego słownika poddano weryfikacji i znacznie
uzupełniono. Nowe słownictwo zostało zaczerpnięte ze słowników
wydanych w ostatnich latach. Wykaz źródeł podajemy w następnym
punkcie Uwag wstępnych. Oprócz tego niewielka liczba haseł została
zarejestrowana w wyniku wyboru ze słowników specjalistycznych oraz
obserwacji żywego języka.
3. Poza wyrazami pospolitymi słownik zawiera także nazwy własne,
polskie i obce. Ich zasób poszerzono dość wyraźnie w stosunku do SOJP.
Powody tej decyzji były co najmniej dwa. Po pierwsze: słowniki pomijają
przeważnie tę warstwę słownictwa. Jest to być może celowe w przypadku
słowników ogólnych, jednak całkowicie nieuzasadnione w słowniku
poprawnościowym, gdyż pisownia i odmiana nazw własnych należą do
grupy najtrudniejszych problemów językowych. Po drugie: jakkolwiek
nazwy własne (z wyjątkiem imion) są rejestrowane przez encyklopedie, to
nie podają one jednak, pominąwszy wymowę, żadnych informacji
językowych.
4. W doborze nazw własnych kierowano się założeniem, że nie powinny
one zdominować słownika, toteż jako główne przyjęto kryterium
prawdopodobieństwa ich wystąpienia w polskim tekście pisanym.
Zrezygnowano przy tym - podobnie jak w odniesieniu do nazw pospolitych -
z zamieszczania wyrazów, co do których nie ma dostatecznej pewności, czy
będą w powszechnym użyciu za kilka lat i później. Przede wszystkim do
słownika wprowadzono imiona i nazwiska osób ważnych dla kultury
polskiej, europejskiej i światowej (np. wybitnych pisarzy, malarzy,
uczonych, polityków). Ze względu na to, iż pisownia nazwisk (i innych nazw
własnych) nie musi być zgodna z zasadami pisowni wyrazów pospolitych,
wszystkie nazwiska zostały podane wraz z imieniem, a więc odnoszą się
one do konkretnych osób. Oprócz tego słownik zawiera imiona używane
przez Polaków oraz niektóre popularne nazwiska polskie, których postać
jest tożsama z odpowiednim wyrazem pospolitym (np. Gwóźdź, Kowal,
Gołąb).
5. Wprowadzono do słownika także nazwy wszystkich polskich miast i
innych ważniejszych miejscowości, a także te, które są powszechnie znane
lub mogą sprawiać trudności ortograficzne (np. Goczałkowice Zdrój -
niektóre słowniki podają błędną z punktu widzenia normy ortograficznej
pisownię nazw tego typu z łącznikiem). Ponadto podano przymiotniki
pochodzące od nazw miejscowości. Jeśli chodzi o obce nazwy miejscowe
- do słownika wprowadzono nazwy miast większych albo też dostatecznie
znanych w związku z ich rolą polityczną, gospodarczą lub kulturową. Oprócz
tego słownik zawiera inne nazwy geograficzne, które spełniają taki
warunek.
ŹRÓDŁA HASEŁ
Nowe wyrazy zostały wybrane z następujących źródeł:
1. A. Bogusławski, J. Wawrzyńczyk, Polszczyzna, jaką znamy, Warszawa 1993.
2. J. Bubak, Księga naszych imion, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1993.
3.A. Czarnecka, J. Podracki, Skróty i skrótowce. Pisownia, wymowa, odmiana, składnia, Warszawa 1995.
4. Encyklopedia popularna PWN, wyd. 23., Warszawa 1993.
5. D. Jodłowska-Wesołowska, I. Wesołowska-Jarema, P. Wesołowski, Słownik ortograficzny, Bielsko-Biała 1993.
6. S. Jodłowski, W. Taszycki, Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym, wyd. 23. przejrzane i uzupełnione przez Danutę Jodłowską-Wesołowską. Dostosowane do uchwał Komitetu Językoznawstwa z 20 stycznia 1956 roku, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1994.
7. W. Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Warszawa 1993.
8. J. Paruch, Słownik skrótów, wyd. 2., Warszawa 1992.
9. W. Pisarek, Kieszonkowy słowniczek ortograficzny, wydanie piąte zmienione, Kraków-Warszawa 1994.
10. J. Podracki, Słownik interpunkcyjny języka polskiego z zasadami przestankowania, Warszawa 1993.
11. S. Rospond, Słownik etymologiczny miast i gmin PRL, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1984.
12.Z. Saloni, T. Wróblewska, K. Szafran, Ortograficzny słownik ucznia, Warszawa 1994.
13.Słownik języka polskiego, red. nauk. M. Szymczak, wyd. 7., Warszawa 1993.
14.Słownik języka polskiego. Suplement, red. tomu: M. Bańko, M. Krajewska, E. Sobol, wyd. 2. popr., Warszawa 1993.
15. Słownik wyrazów obcych. Wydanie nowe, red. E. Sobol, Warszawa 1995.
16. D. Tekiel, Nowe słownictwo polskie. Materiały z lat 1972-1980, Warszawa 1982.
17. J. Wawrzyńczyk, Chronologizacja słownictwa nowopolskiego, Toruń 1992.
18. D. Wesołowska, P. Wesołowski, Słownik szkolny. Ortografia, Warszawa 1992.
19. A. Zagrodnikowa, Nowe wyrazy i wyrażenia w prasie, Kraków 1982.
SPOSÓB PREZENTACJI MATERIAŁU
Zgodnie z praktyką przyjętą w polskich słownikach ortograficznych wyrazy podawane są w sposób bezpośredni: to znaczy, że wyrazy pochodne słowotwórczo, a także niektóre formy fleksyjne, przedstawiono jako odrębne hasła. W związku z zasadą bezpośredniości informacji również odmiana wszystkich czasowników przedrostkowych jest podawana każdorazowo, a nie tylko przy czasowniku podstawowym.
Zgodnie ze wspomnianą zasadą poszerzono również zakres informacji w artykułach hasłowych. Przede wszystkim zwiększyła się - tam, gdzie to było możliwe - liczba przykładów z użyciem wyrazu hasłowego. Ponadto uzupełniono zakres informacji o odmianie wyrazów, przede wszystkim o formy zakończone na -ę i -ów.
OBJAŚNIENIA ZNACZEŃ WYRAZÓW I KWALIFIKATORY
Definicje i kwalifikatory (np. muz., arch., mit., reg., przest., rzad.) służą do przytoczenia niezbędnych informacji na temat znaczenia i użycia wyrazu. Podaje się je tylko przy wyrazach, które takiej informacji w słowniku ortograficznym wymagają. Odnosi się to przede wszystkim:
1. do wypadków, gdy określony wyraz, zależnie od znaczenia, może być pisany małą lub wielką literą, np. Meksykanin (obywatel państwa), meksykanin (mieszkaniec miasta);
2. do wyrazów - homografów (wyrazów o identycznej pisowni, lecz różnym znaczeniu), które różnią się odmianą, np. kan·tor (śpiewak) -ra, B. = D., -rze; -rzy a. -rowie, -rów kan·tor (instytucja handlowa) -ru, B. = M., -rze; -ry, -rów;
3. do wyrazów, które mogłyby zostać pomylone z innymi ze względu na podobną postać graficzną, np. tarantela (taniec) i tarantula (pająk);
4. do wyrazów pochodnych, zwłaszcza gdy związek wyrazu pochodnego i podstawowego nie jest wyraźny, np. rabac·ki (od: Rabat); -c·cy rabowacz (górn.) -cza; -cze, -czy (a. -czów);
Nazwy miejscowości i przymiotniki utworzone od nich są konsekwentnie wiązane z wyrazem podstawowym, np. Gliwice -wic; przym.: gliwicki gliwic·ki (od: Gliwice); -c·cy: Kanał Gliwicki;
5. do wyrazów mniej znanych, zwłaszcza specjalistycznych, np. burun·duk (zool.), choro·grafia (geogr.);
6. do form regionalnych lub rzadkich, np. glanc (reg.);
7. do stopnia graficznego przyswojenia wyrazów obcych: kwalifikator a. (= albo) wskazuje na równorzędność obu form graficznych, natomiast zob. (= zobacz) odsyła do formy przez słownik zalecanej, choć i forma podana przed kwalifikatorem mieści się w normie współczesnej polszczyzny pisanej, np. con·radysta -yście, -ystę; -yści, -ystów a. konradysta kon·radysta-yście, -ystę; -yści, -ystów a. conradysta katzen·jam·mer zob. kacenjamer.
Ze względu na charakter słownika i jego ograniczoną objętość autorzy dążyli do maksymalnej zwięzłości w objaśnianiu znaczeń; z tej przyczyny w większości wypadków podano objaśnienia jednowyrazowe.
INFORMACJE O ODMIANIE WYRAZÓW
W słowniku podaje się formy fleksyjne, które mogą sprawiać trudności w pisowni, przede wszystkim ze względu na zachodzące w obrębie wyrazu oboczności, np.
metalo·plastyk -ykiem; -ycy, -yków
psal·mista -iście, -istę; -iści, -istów
albo ze względu na rozbieżności pomiędzy wymową a pismem, które nie występują w formie podstawowej wyrazu, np.
dyżur·ka -r·ce, -r·kę; -rek
pal·ma -mie, -mę; palm
kaszl·nąć -nę, -niesz, -ną; -nij·cie; -nął, -nęła, -nęli; -nąw·szy.
Podaje się także trudne formy fleksyjne, nawet gdy nie stwarzają problemów w pisowni, np.
egzotyk (coś egzotycznego) -ku, B. = M., -kiem; -ki, -ków
ablegier -gra, -grze; -gry, -grów.
Warianty fleksyjne są wartościowane poprzez:
1. odpowiednią kolejność podawania form odmiany wyrazów, np. zapis -orzy a. -orowie oznacza, iż choć zasadniczo obie formy mogą być używane zamiennie, to jednak pierwsza z nich jest obecnie
spotykana nieco częściej w polszczyźnie ogólnej;
2. użycie nawiasu, który jest stosowany w odniesieniu do form wyraźnie rzadszych bądź nawet rzadkich; np. zapis -rzy (a. -rzów) wskazuje, że współcześnie używamy końcówki -y po rzeczownikach o temacie zakończonym na -rz (np. piekarzy), jednakże użycie końcówki -ów, choć w tych wyrazach przestarzałej, jest jeszcze możliwe.
Formy fleksyjne podaje się po odcięciu identycznej części wyrazu, przy czym część odciętą symbolizuje kreseczka, np. prakseo·log -ogiem; -odzy a. -ogowie, -ogów; w danym artykule hasłowym odcina się tę samą część wyrazu we wszystkich formach fleksyjnych lub podaje ten wyraz w całości, np. gderać -ram (a. -rzę), -rają (a. -rzą); gderaj (a. gderz), gderaj·cie (a. gderz·cie).
DZIELENIE WYRAZÓW
Zarówno w wyrazie hasłowym, jak i w formach fleksyjnych poszczególnych wyrazów za pomocą kropki zostały wskazane niektóre miejsca, w których można te wyrazy dzielić podczas przenoszenia do nowej linii. Wskazówki dotyczące dzielenia oparto na następujących zasadach:
1. Podane zostały miejsca podziałów prymarnych (zwanych też podziałami obowiązkowymi - por. [200]), to znaczy:
a. na granicy pomiędzy przedrostkiem i tematem słowotwórczym, np. bez·atomowy
ze·mknąć -nę, -niesz, -ną; -nij·cie, -nął, -nęła, -nęli; -nąw·szy;
b. pomiędzy podwojonymi spółgłoskami, por. [202], np. pas·sa -s·sie, -s·sę; pass
uczen·nica -icę; -ic;
c. w miejscu złożenia w wyrazach złożonych, por. [201], np. cztero·zaworowy
różno·skrzydłe -łych;
d. gdy dwie samogłoski należą do jednej sylaby, por [198], np. au·tor -rze; -rzy, -rów
terapeu·ta -eu·cie, -eu·tę; -eu·ci, -eu·tów.
2. Podano również miejsca podziału zalecanego (ale nie obowiązkowego) na granicy morfologicznej, np. nikobar·ski (por.: Nikobary), uciecz·ka (por.: uciekać, uciekł), kapryś·nica (por.: kaprys, kaprysić), zamk·nąć (por.: zamek, zamykać). Dotyczy to przede wszystkim granicy pomiędzy tematem słowotwórczym a przyrostkiem, a także wypadków, gdy granica pomiędzy morfemami (tzn. najmniejszymi cząstkami języka mającymi znaczenie), z których składa się temat słowotwórczy oraz przyrostek, jest wyraźna. Dzielimy np. Staf·fow·ski (od: Staff - czyj?) - przyrostek -owski zawiera przymiotnikowy morfem -ski oraz łączący go z tematem słowotwórczym morfem -ow-. Morfem -ski jest - ze względu na swoją wyrazistość - konsekwentnie oddzielany, również w tych wyrazach, które współcześnie nie mają motywacji słowotwórczej, a więc przede wszystkim w nazwiskach. Nie
oddziela się go jednak w przypadku, gdy dochodzi do tzw. węzła morfologicznego, np. grodziski (Grodzisk + ski).
Stosujemy przy tym nie tylko zasadę słowotwórczą, lecz także morfotaktyczną, tzn. radzimy oddzielać morfemy, które można spotkać w podobnym miejscu i funkcji w innych wyrazach.
Odzielimy więc np. morfemy -ny, -ka nie tylko na wyraźnej granicy słowotwórczej: sil·ny, krat·ka, ale również w słowach adekwat·ny, dyskiet·ka (polski morfem uzupełnia wyraźnie odczuwany
zapożyczony rdzeń obcy).
Powyższe granice uwzględniamy też w całej rodzinie wyrazów pochodnych, np. słow·nik, słow·nikowy, słow·nikar·ski, słow·nikarz. Przyrostków nie oddzielamy natomiast w formach,
których motywacja morfotaktyczna jest dziś zupełnie zatarta, tzn. których rdzenia nie odnajdujemy w innych słowach bez przyrostka, np brunatny, jasny. W nazwach własnych również nie oddzielamy
przyrostków (z wyjątkiem najwyraźniejszych, np. -ski, -cja); wyjątek stanowią nazwy, które brzmią tak jak wyrazy pospolite, np. Chmiel·nik, Rud·niki, ale: Lipnik, Dubrownik.
3. Jeśli grupę spółgłoskową podzielić można na kilka sposobów, to wskazywany jest punkt podziału zgodny z zaleceniem scharakteryzowanym w regule [199] Zasad pisowni, według którego grupa spółgłosek przenoszona do następnego wiersza powinna występować na początku przynajmniej jednego polskiego wyrazu, np. pral·ka, sub·telny (grupy spółgłosek lk, bt nie rozpoczynają polskich wyrazów, a więc nie powinny pojawić się na początku wiersza); gdy w podobnych wypadkach po zastosowaniu reguły [199] możliwy jest podział w więcej niż jednym miejscu (np. cen·trować i cent·rować), wskazany zostaje tylko jeden, uznany za nieco lepszy, punkt podziału.
4. Nie wskazuje się natomiast punktów podziału w wypadkach, kiedy ten podział jest jednoznaczny, np. wyrazy takie, jak: matematyka, niedomówienie nie wymagają wskazówek dotyczących
przenoszenia, gdyż dzieli się je zgodnie z intuicyjnym podziałem na sylaby.
5. Nie wskazuje się także miejsc przenoszenia, gdy może ono zostać przeprowadzone w dowolnym miejscu grupy spółgłoskowej, np. wyraz iskra może być przenoszony dowolnie: i-skra, is-kra lub
isk-ra.
Należy pamiętać, iż wskazówki dotyczące dzielenia nie mogą całkowicie zastępować odpowiednich reguł.
PRZYKŁADY UŻYCIA WYRAZÓW
Przykłady użycia wyrazów są podawane wtedy, gdy wyraz pospolity wchodzi w skład nazwy własnej lub gdy w pisowni danego wyrazu pojawiają się trudności wymagające bezpośredniego (tzn. bez odsyłania do zasad pisowni) objaśnienia, np.
nizina -nie, -nę: rozległa nizina, ale: Nizina Mazowiecka, Nizina Sandomierska, Nizina Węgierska, Nizina Wielkopolska
Pyr·rusowy (czyj?); -wi: Pyrrusowe zwycięstwo (zwycięstwo Pyrrusa)
pyr·rusowy (jaki?): pyrrusowe zwycięstwo (przen.).
ODSYŁACZE DO ZASAD PISOWNI
Na końcu niektórych artykułów hasłowych znajdują się odsyłacze do reguł ortograficznych zamieszczonych w pierwszej części tomu. Szczegółowe reguły oznaczono odrębną numeracją ujętą w nawias kwadratowy. W Zasadach pisowni umieszczono ją z lewej strony tekstu. W Słowniku ortograficznym odsyłacze do Zasad pisowni występują na końcu artykułu hasłowego, np.
Dan·ton: Geor·ges Dan·ton, Geor·ges'a Dan·tona, o Geor·ges'u Dan·tonie [243], [245]
a (spójnik) [370], [371], [376], [377].
INTERPUNKCJA W ARTYKULE HASŁOWYM
, (przecinek) - oddziela szeregi równorzędnych składników (form fleksyjnych i przykładów użycia), np.
nitecz·ka -cz·ce, -cz·kę; -czek
; (średnik) - oddziela deklinacyjne formy liczby mnogiej od form liczby pojedynczej; w odmianie czasowników oddziela formy różnych czasów i trybów, a także inne (np. imiesłowy), np.
leksyko·log -ogiem; -odzy a. -ogowie, -ogów
sięg·nąć -nę, -niesz, -ną; -nij·cie; -nął, -nęła, -nęli; -nąw·szy
: (dwukropek) - pojawia się przed przykładowymi użyciami; stosowany również do charakterystyki wyrazów o ograniczonej łączliwości, np. izabelowaty: maść izabelowata;
poprzedza także odmianę nazw własnych osobowych złożonych z imienia (imion) i nazwiska, np.
Rey·mont: Włady·sław Rey·mont, Rey·mon·ta, o Rey·mon·cie.
KOLEJNOŚĆ HASEŁ
Wyrazy hasłowe w słowniku zostały podane w kolejności zgodnej z polskim alfabetem, który podajemy poniżej (w nawiasach litery alfabetu łacińskiego występujące tylko w wyrazach zapożyczonych):
a, ą, b, c, ć, d, e, ę, f, g, h, i, j, k, l, ł, m, n, ń, o, ó, p, (q), r, s, ś, t, u, (v), w, (x), y, z, ź, ż.
--
Zasady pisowni i interpunkcji <http://slowniki.pwn.pl/zasady/>
opracował prof. Edward Polański
dla Nowego słownika ortograficznego PWN
Pisownia Polska
Interpunkcja Polska