Wiersze Ewy Lipskiej, Poezja

BÓG PROSI

Nie powoływać się na niego. Nie handlować nim.

Na partyjnych straganach nie rozwieszać łaski.

Nie używać alibi Gott mit uns

dla bezbożnej zbrodni.

Pod jego patronatem

nie odprawiać zła.

Nie wzywać nadaremnie

Pokłonu pasterzy.

Nie popychać. Nie trwonić.

Nie palić na stosie.

Ze zwęglonego oka

wypłynęła łza.

Przyjdzie może do was

o, marna ludzkości,

kiedy będziecie przechodzili

na swój drugi grzech.

1998

Krzyk mody

Umieramy coraz piękniej

w kolekcji Gianiego Versace.

Elegancja jest pisklęciem estetyki.

Biegamy po kościołach mody

wierząc że w pomarańczy będzie nam do twarzy.

Całujesz mnie w przymierzalni

patrz, w zieleni po prostu klęska Rzymu.

Rozwiązujemy rebusy naszych archetypów.

Przekładamy berety na języki obce.

Wieczorem mamy zaproszenie

na wernisaż Sądu Ostatecznego.

Wchodzimy bez biletów.

Dzisiaj jest martwy wstęp.'

Zajmujemy się nieważnym

Piękny wstyd

Dotknij mnie. Oni już tu nie wejdą

Możesz odetchnąć. Zamknąć oczy

Szkło, w którym śpią nasze odbicia

Lśni w głębi pokoju

-- czarne i pełne wspomnień

od których różowieją nam koniuszki uszu

Ten Piękny Wstyd ożywia nas --

nie chcemy, by umierał wraz z nami

Dłonie, w których pulsuje jeszcze niedawny dotyk

przefruwają za oknem jak para gołębi

Białe i senne nie pamiętają swoich imion

Powietrze odwraca się na wznak

i w miękkim znużeniu odsłania włosy wiatru

Teraz pokój ciemnieje --

tak jakby żaluzje stały się powiekami

To noc udaje, że nie chce na nas patrzeć

Nie wierzymy jej --

zbyt dobrze ją znamy

Mrużymy oczy. Splatamy palce nad głową

Czujemy słodki dreszcz -- gdy wspomnienie wędruje pod skórą

jak ukryty tatuaż

Czekamy wstrzymując oddech

-- nie potrafimy się bać

W pokoju jest coraz ciemniej

Powietrze drży -- jak przebite włócznią

Umarli pochylają się nad nami jak lustra

-- łagodni i piękni -- zaglądają przez ramię

w otwartą książkę, która powoli oddycha

między nami na poduszce

Wiemy dobrze: jest niebezpieczna -- widziała zbyt wiele

Nagle

Kiedy odgarniając włosy

nieostrożnie dotykam jej --

zachodzi purpurą, w której przebłyskują łzy

Ramiona są rozchylone

Czerwień delikatnie dotyka zmrużonych rzęs

Cyprysowy krzyżyk gaśnie na piersiach

Moja szminka -- na twoich wargach

Tsunami sen

Za plecami stilnoxu

Dyktando na spanie.

Wysypuje się miasto.

Wolność

Przeznaczona do rozbiórki.

Mieszanka rodzinna gruzu

W jazgocie wnuków.

Zlatuje się stado koparek.

Chór chłopięcy miele

Syreny alarmowe.

Wrzątek wrzasku.

Zrównane z ziemią wieże.

Trąbka gubi słuch.

Opium dymu. Duszności

Wysiedlonych notatek.

Nie skończonych powieści

Po tym wszystkim

Nadchodzi fala prześcieradła.

Tsunami woła do mnie

Agencja radiowa.

Białe koraliki

Zapinasz na szyi

Ucisza się

Pneumatyczny młot.

Do rozbiórki sen.

Na talerzyku żwir

Białego sera.

Atak miksera

na pisk sokowirówki.

Patrzymy na siebie

W pyle kawy.

Zaczyna się wibracja dnia.

Pomarańcza Newtona. Pochodzenie

My właśnie jesteśmy.

Leżymy w białym ogniu

Korzystając z rezerwowej miłości.

Polujemy na ciąg dalszy.

Obok huczy pralka

Wagnerowskich tenorów.

Wiruje chór piany.

Podczas wstępnego prania

Białe skarpetki anioła.

Zamglone jedwabie bielizny.

Fakty lnu.

Intrygują ambitne energie słoneczne.

Oszczędne wiatraki Don Kichota.

Miłosny reaktor atomowy.

Nasz kraj ze strony matki

Należy do Wschodu.

Na nizinach szorstkie

Sukno munduru.

Salon na peryferiach.

Po ojcu Europa

I kosmetyczny pakt.

Wygładzanie zmarszczek.

Jesteśmy na wysokości Sokratesa.

Przepływamy przez Achmatową.

Mijają nas narciarze

Z mroźnej jednoaktówki.

Kontrabas szarpie strunę.

Uderza w czuły ton.

Oni już byli.

My właśnie jesteśmy.

Wy dopiero będziecie.

Bóg wypłaca z automatu zło.

Kołysze się pomarańcza Newtona.

Lekko kwaśny smak.

Klamka

W mosiądzu słońca

Wygląda jak młoda

Greta Garbo.

Ma w sobie rozkłady jazdy

Naszych rąk.

Poufna

Przymyka

Szepty gabinetów.

Podczas

Rodzinnych zamieszek

Zatrzaskuje głosy.

Pozłacana ambicją

Ma swój styl.

Czasem zapada.

Jak głuche milczenie.

Pogardza

Zardzewiałą kłódką.

Powiernicą naszych

Grzesznych myśli.

Na jej widok

Wypluwa klucz.

Psi węch

Gaśnie poezja

W niepiśmiennym śnie.

Przez ziemską galerię

Przetacza się Wóz z sianem Hieronima Boscha.

Przegrany anioł

Stoi na skraju autostrady.

Paruje silnik.

O siano

Oparta władza.

Kwitnie

Przydrożna gawiedź.

Diabeł rozdaje

Odtwarzacze MP3.

Kusi nas muzyką.

Boskie szatańskie sztuczki.

Ponad chmurami Chrystus.

Na drodze pielgrzym.

Między nimi psi węch

I posępna cisza.

Po latach

W czasach

Kiedy kochaliśmy się na skrawkach sekretów

Historia zaciągnęła polityczny kredyt.

Papierki po cukierkach

Udawały stada słów.

Leżeliśmy.

W kremie morelowym

Chociaż wszystko inne

Wyglądało

Jak policyjna syrena.

Po latach

Spotkaliśmy się

W tej samej melodii

Którą nucił twój zegarek

Na nieobecnej ręce.

Nagość nas kocha
Lipska Ewa

Nie oddaj im mojego ciała

Zgódź się na wszystko -- tylko

nie oddaj im mojego ciała

Spal je

W środku nocy

Przy zasłoniętych oknach

Zawiń w liście aloesu

w bandaże zdarte z brzozy

w ostre skóry zwierząt

Zasyp gałązkami

ziarnami bursztynu

igliwiem nocy

Podpal

Niech nigdy nie będzie podobne do ich ciał

Lecz teraz niech powietrze zwinie się wokół nas

z bólu

Niech przezroczyste odbicia naszych ramion

odcisną się w nim -- jak Znaki

Potem, na moment

niech rozbłysną w ciemności: Płonący Napis

Którego Oko nigdy nie odczyta

A oni?

Niech nad ranem na białych prześcieradłach

znajdą po nas garstkę popiołu

Za tyle lat
Lipska Ewa

Za tyle lat na ile będę wyglądać

o ile dojrzeją do mówienia o nich

za tyle lat powrócę popatrzeć na chwilę

dom mój krokiem skończonym przypomnieć.

Drzwi otwarte. Och przeciąg! Nie zamknąłeś

i rozmowy nasze uleciały

Teraz świat je PODSLUCHA. Teraz świat je ROZNIESIE.

Będą jeszcze raz umierały.

Jak niewiele się zmienia,

Pokój pogodny zaproszeń na herbatę.

W krzesłach lekko wytartych drżą jeszcze nasze cienie.

Już półcienie. Wypełzły przez lato.

Stół pokryty wyznaniem. Moim. Twoim. Już nie wiem

Talon szczęścia. Nie wykupiony.

Jeszcze kwiaty dla ciebie

stoją chude wyschnięte zdumione.

Jeszcze wiersze. Ach wiersze wsparte niemym porywem

teraz z ręki do ręki przenoszę.

Ale wiersze jak wiersze. Ale wiersze jak życie.

Może tylko trochę bardziej siwe.

Turyści słów
Lipska Ewa

Turyści słów. W linowej kolejce.

Mówimy coraz bardziej stromo.

Malujesz usta nad przepaściami.

Skąd ci przyszła do głowy ta aluzja?

Przed nami droga. Szeptem w dół.

Coraz krótszy oddech znaczeń.

Życzliwy kamień potyka się o nas

kiedy wracamy do miasta.

Tak bardzo sobie bliskoznaczni.

Niektórzy nazywają to miłością.

Rozum
Lipska Ewa

Bezbłędny,

w myleniu poglądów

W niezbitych dowodach,

które sobie przeczą.

W zbitych z tropu,

taktach.

Coraz mniej w tobie

leukocytów światła

Już cię nic nie oświeci

Może jeszcze ciemność.

Ręce
Lipska Ewa

które podajemy

do dymisji.

które nam się podają

za ręce.

którymi mocno trzymamy się

za głowę.

Wszystkie

które dają nam

wolną rękę

przy wyborze decyzji.

które wymykają się

z rąk.

Ręce

na których zawsze można polegać

jak na poległych.

takie czasy
Lipska Ewa

Idę podwórkiem. I nagle

Podbiega do mnie sześcioletni chłopczyk

W poziomkach policzków.

W ręce trzyma drewniany pistolet.

"Pif! Paf!" strzela w moim kierunku.

Potem chowa broń do kieszeni.

"Robota skończona" mówi i odchodzi.

Zawiadamiam rodzinę. Przyjaciół.

Dzwonię na milicję i zgłaszam swoją śmierć.

Ale wszyscy rozkładają ręce:

"Takie to czasy" mówią.

Węzły
Lipska Ewa

Supełek wełnianej czapeczki.

Niania na drutach:

oczko lewe oczko prawe

i nieletniej długości szalik.

Do koniczyny mówiliśmy po imieniu.

Pagórki. Lekko rozchylone kolana gór.

Wtedy jeszcze poza ozdobnymi ramami.

Teraz w muzeum w Krynicy Zdrój.

Potem pierwszy węzeł krawata.

Marynarski. Płaski.

Kiedy wypływaliśmy z portów

wprost do urzedu stanu cywilnego.

Kapłani rzymscy

wróżyli nam z błyskawic.

Węzeł małżeński nas oślepił

kiedy wyruszaliśmy w poślubną podróż.

Teraz jesteśmy

kłębkiem nici.

Splotem kordonków.

Neurozą nieustępliwego losu.

I wreszcie pętla.

Pętla

umierająca na naszych szyjach.

Podczas świąt
Lipska Ewa

Podczas świąt można wreszcie

wyłączyć telefon.

Jeżeli urodzi się Bóg

zapuka sąsiadka.

Ogladam Casablankę

z takim samym jak zawsze

apetytem na dygresję.

Zabawiam się samotnością.

Do tego gorące mleko z miodem.

Mój szósty palec u ręki

wystukuje litery.

Nie napiszę nic więcej.

Dalszy ciąg wieczoru

jest nietykalny.

Żywi nie są cierpliwi
Lipska Ewa

Zrób coś wreszcie.

Żywi nie są cierpliwi.

Ukrywam przed wszystkimi

Twoją śmierć.

Nadal razem bywamy

na wielkich przyjęciach.

Zacieram wszystkie ślady

za cmentarną bramą.

Nie ufaj śmierci.

Wieczny odpoczynek

to tylko wakacje.