 | Pobierz cały dokument 402.doc Rozmiar 90 KB |
Pojęcie „patologia”
Początkowo termin patologia (z grec. pathos - cierpienie, logos - nauka) był używany w medycynie, a dopiero w końcu XIX wieku zaczęto odnosić go do zjawisk społecznych. Wykorzystano wówczas ten termin do określenia działań ludzkich przeciwstawnych ideałom stabilizacji społecznej, własności, oszczędności, solidarności rodzinnej i sąsiedzkiej. Stąd patologię społeczną pojmowano jako naukę o schorzeniach społecznych.
Od końca XIX wieku powstało wiele definicji patologii społecznej.
Słownik języka polskiego opisuje iż, patologię społeczną stanowią „zjawiska społecznego zachowania się jednostek i określonych grup społecznych sprzeczne z wartościami danej kultury.”
Adam Podgórecki określa ją „...jako destruktywne i autodestruktywne zachowanie ludzi, grup lub całych społeczeństw”. Dalej twierdzi, że przez patologię społeczną należy „...rozumieć ten rodzaj zachowania, ten typ instytucji, ten typ funkcjonowania jakiegoś systemu społecznego, który pozostaje w zasadniczej nie dającej się pogodzić sprzeczności ze światopoglądowymi wartościami, które w danym społeczeństwie są akceptowane”. Podkreśla również, że patologia społeczna to postawy i zachowania ludzi, które naruszają podstawowe normy etyczne oraz wyrządzają mniej wymierne szkody społeczne.
Odmiennie (enumeratywnie) definiuje to pojęcie W. Okoń, stwierdzając, że jest to „...nauka o przyczynach, objawach i zwalczaniu takich chorób społecznych, jak przestępczość, pijaństwo, lekomania itd.”
Maria Jarosz uważa natomiast, że patologia społeczna jest zbiorem różnorodnych typów dewiacji społecznych.
Następne definicje patologii wskazują jakie zjawiska należy uważać za społecznie patologiczne. J. Wódz wskazuje na zjawiska niezgodne z wzorami zachowań, występujące w zwiększonym nasileniu ilościowym, zakłócające zachodzące zmiany społeczne.
W zbliżony sposób definiuje patologię J. Malec. Twierdzi on, że podstawą definicji powinien być fakt wywołania szkody przez dane zachowanie. Zalicza do tych szkód: śmierć ludzi, osłabienie ich odporności fizycznej i psychicznej, internalizację wadliwych norm moralnych, straty w mieniu itp.
Natomiast J. Jasiński za zjawiska patologiczne uznaje takie zachowania, które są szkodliwe dla jego sprawcy, dla otoczenia lub dla społeczeństwa i są masowe. Wyróżnia patologie indywidualne i społeczne.
 | Pobierz cały dokument 402.doc rozmiar 90 KB |