Dwie piękne róże

Dlaczego jest tyle, wszystkiego, na świecie?

Tęsknoty, uśmiechu, radości, burz.

Lecz niema, niestety, nie wiem, czy wiecie?

Cudownych błękitnych róż.

Lecz znam, piękne oczy, błękitne i duże,

Niebo przesłało im, lazur na świat.

A w oczach tych, widzę, błękitne dwie róże,

Jak gdyby niesione, niesione przez wiatr?

Dwie piękne róże, koloru nieba ze snu,

Znalazłem w oczach, dziewczyny słodkiej jak miód.

Błękitne oczy, usta jak wiśnie wśród róż,

Lekko powabne, choć pełne niebieskich snów.

Są jednak, na świecie, wspaniałe olśnienia,

Jak błękit nieba, w pogodny dzień?

Im rozdawane są twoje spojrzenia,

Niebieskie jak modry len.

Skąd przyszło to szczęście, tak nie pojęte?

Lekkie jak wianek, na wodzie.

Błękitne róże, w błękitnych oczach,

Jak w rajskim ogrodzie, jak w rajskim ogrodzie?