Biopaliwo - paliwo powstałe z przetwórstwa produktów organizmów żywych np. roślinnych, zwierzęcych czy mikroorganizmów. Wyróżnia się biopaliwa:
stałe - słoma w postaci bel lub kostek albo brykietów, granulat trocinowy lub słomiany - tzw. pellet, drewno, siano i inne przetworzone odpady roślinne;
ciekłe - otrzymywane w drodze fermentacji alkoholowej (najczęściej etanol) lub z przetworzonych nasion roślin oleistych olejów roślinnych (np. olej rzepakowy);
gazowe: *powstałe w wyniku fermentacji beztlenowej ciekłych i stałych odpadów rolniczej produkcji zwierzęcej (gnojowica, obornik, słoma, etc.) - biogaz;**powstałe w procesie zgazowania biomasy -- gaz generatorowy (gaz drzewny).
Używanie biopaliw pozwala na zmniejszenie importu i zużycia ropy. Z drugiej strony biopaliwa są zwykle droższe od benzyny i mogą być szkodliwe dla niektórych silników.
Dodatkowym problemem jest wykorzystywanie rolnictwa do produkcji paliw, co prowadzi do wzrostu cen żywności i niszczenia środowiska naturalnego przez zwiększanie powierzchni upraw.
Teoria zastosowania biopaliw została zrewidowana przez świat naukowy. Rewizja okazała pokazywać zupełnie inne rezulataty niż zakładano. Idea biopaliw wypłynęła z działania w kierunku ograniczania emisji gazów cieplarnianych. Zauważono, że przy produkcji biopaliwa emitowanych jest 3x więcej gazów cieplarnianych niż przy wydobywaniu i spalaniu zwykłej benzyny. Wliczona w to jest ograniczona wymiana gazowa jaka ma miejsce na takim polu przeznaczonym do biouprawy. Pole wyjaławia się znacznie i wymaga kosztownej rekultywacji. Taka uprawa ogranicza bioróżnorodność. Przyczynia się do rozwoju patogenów, szkodników i chorób. Takie uprawy stwarzają poważne zagrożenie w czasach coraz większego zapotrzebowania na żywność.
Odnawialne źródła energii - źródła energii, których używanie nie wiąże się z długotrwałym ich deficytem.
W Ustawie Prawo energetyczne źródła energii zdefiniowano następująco: „Odnawialne źródło energii - źródło wykorzystujące w procesie przetwarzania energię wiatru, promieniowania słonecznego, geotermalną, fal, prądów i pływów morskich, spadku rzek oraz energię pozyskiwaną z biomasy, biogazu wysypiskowego, a także z biogazu powstałego w procesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkładu składowanych szczątek roślinnych i zwierzęcych” .
Najważniejszym ze źródeł odnawialnych jest energia spadku wody. Pozostałe źródła odnawialne - energia słoneczna, energia wiatru, biomasy, biogazu, pływów morskich, energia geotermalna i inne - są używane na mniejszą skalę.
Energii odnawialnej nie należy mylić z energią przyjazną dla środowiska naturalnego, gdyż instalacje do jej produkcji mogą (choć nie muszą) powodować duże szkody ekologiczne.
Uran zubożony
Uran zubożony - mieszanina naturalnych izotopów uranu, zawierająca około 0.2% izotopu 235U oraz >98% izotopu 238U (resztę stanowią inne izotopy bądź radionuklidy), jest produktem odpadowym w procesie produkcji uranu wzbogaconego. Właściwości chemiczne i fizyczne są identyczne jak dla uranu naturalnego.
Zastosowanie:
Z uwagi na niski koszt (odpad) i niską aktywność promieniotwórczą jest on używany jako przeciwpancerna amunicja podkalibrowa, z uwagi na prawie dwa razy wyższą gęstość od ołowiu, twardość oraz zapalność przy kontakcie z powietrzem (w czasie drugiej wojny światowej Niemcy używali naturalnego uranu jako amunicji). Zubożony uran jest też wykorzystywany jako materiał do kół zamachowych, dla których ze względu na dużą gęstość metalu może on zgromadzić więcej energii niż stal w jednostce objętości. Jest też wykorzystywany do produkcji pojemników na materiały promieniotwórcze,
osłony na bomby kobaltowe stosowane w medycynie, a także do produkcji defektoskopów - aparatów prześwietlających spoiny w celu oceny jakości ich wykonania.
Zagrożenia:
Wysoką szkodliwością cechują się toksyczne pyły uranu i jego tlenków wydzielające się podczas samego niszczenia czołgów, które łatwo mogą wniknąć do organizmu (z wdychanym powietrzem lub poprzez kontakt ze skórą i przeniesienie do wnętrza organizmu z posiłkami). Uran w tej postaci kumuluje się między innymi w kościach, gdzie efekty trujące (charakterystyczne dla metali ciężkich) i pochodzące od promieniowania są dużo bardziej szkodliwe.
Wzbogacony uran to uran, który zawiera znacznie większą ilość izotopu 235U po procesie jego wzbogacania. Naturalny uran składa się głównie z izotopu 238U, zawierającego około 0.72 % masowych 235U, jedynego izotopu występującego w naturze zdolnego do rozczepienia pod wpływem neutronów termicznych. Wzbogacony uran jest kluczowym elementem reaktora jądrowego i broni atomowej.
Izotop 238U odrzucany w czasie procesu wzbogacania jest znany jako uran zubożony, znacznie mniej promieniotwórczy zachowujący jednak wysoką gęstość. Używany do produkcji podkalibrowych pocisków przeciwczołgowych, oraz w innych zastosowaniach wymagających materiałów wysokiej gęstości.
Uran wysokowzbogacony posiada większą niż 20% koncentrację izotopów 235U lub 233U.
Materiał rozczepialny w broni jądrowej zwykle zawiera 85% lub więcej 235U, i jest określany jako bojowy, w odróżnieniu od surowego, nieefektywnego z punktu widzenia zastosowania militarnego o koncentracji 20% nazywanego użyteczny do zastosowania militarnego, który wymaga gwałtownego wytworzenia masy krytycznej ładunku jądrowego w celu inicjacji eksplozji.
Uran wysokowzbogacony jest także stosowany jako paliwo w reaktorach szybkich neutronów a także jako paliwo do reaktorów okrętów podwodnych, zawierających 50%-90% 235U.
Uran niskowzbogacony posiada koncentrację izotopu 235U poniżej 20%, stosowany jest w najbardziej rozpowszechnionych reaktorach wodnych
Uran nieznacznie wzbogacony posiada koncentrację izotopu 235U w ilości 0.9% - 2%. Jest to nowy rodzaj, wprowadzony w miejscu uranu naturalnego używanego w niektórych reaktorach ciężkowodnych. Koszta uzyskania takiego paliwa są niższe z powodu konieczności małego wzbogacenia uranu. Pozwala to obniżyć ogólny koszt paliwa oraz zagospodarowania niewielkich ilości powstających odpadów.
Uran odzyskany rodzaj nieznacznie wzbogaconego uranu. Jest jednym z produktów obiegu paliwa jądrowego uzyskanego z paliwa stosowanego w reaktorach wodnych. Zużyte paliwo zawiera więcej 235U niż uran naturalny i może być tym samym używany w reaktorach wymagających uranu naturalnego.