Załącznik I do części 75
A. Rozwiązania instalacji nawrotu lotnego koksiku kotła OR16-102 oraz ich rozwiązania w kotle OR16-110 wg treści projektu wynalazczego p.t. „Instalacja wtórnego powietrza i nawrotu lotnego koksiku”, nr ewid. 29/74 z 29.08.1974 r.
Odpis
Krótki opis stanu dotychczasowego:
W kotle OR16-102 lotny koksik nawracany jest dwoma rurociągami z pojedynczego leja pod pionowym ciągiem konwekcyjnym parownika oraz z leja pod podgrzewaczem wody i podgrzewaczem powietrza. Oprócz dużej długości rurociągów transportujących, wynoszącej dla pierwszego 6,8 m i 9,0 m dla drugiego, na rurociągach występują trzy kolana pod kątem 900, 640 i 450 o promieniu 800 mm, z dodatkowym ostrym kolanem 900 w dyszy wylotowej. Wszystko to stwarza duże opory na drodze transportu lotnego koksiku od inżektora do dyszy wylotowej. Długie gięte rury podatne są na zapychanie się, a obecność kilku kolan skraca dodatkowo trwałość instalacji ze względu na występującą erozję kolan.
Instalacja wyposażona jest w inżektory o prymitywnej konstrukcji, zamykane zasuwami o dużej nieszczelności. Dysze wylotowe łączone są z rurociągami przez spawanie, co utrudnia ich wymianę. Samo osadzenie dysz wylotowych w tylnej ścianie komory paleniskowej nie zapewnia szczelności tej ściany w ich obrębie. Umieszczenie inżektorów na poziomie poniżej poziomu palacza utrudnia obsługę.
Opis proponowanej zmiany i przewidywane efekty:
Rozwiązanie według projektu wynalazczego eliminuje wszystkie wady dotychczasowego rozwiązania instalacji nawrotu lotnego koksiku, wprowadzając dodatkowe elementy optymalizujące ją.
Instalacja nawrotu lotnego koksiku według projektu składa się z pięciu inżektorów, z których po dwa odbierają lotny koksik z dwóch lejów pod pionowym pęczkiem konwekcyjnym parownika i z dwóch lejów pod odpylaczem pośrednim, a jeden z leja pod podgrzewaczem wody i podgrzewaczem powietrza. Rurociągi głównych odbiorów lotnego koksiku (spod ciągu konwekcyjnego i odpylacza pośredniego) są całkowicie proste i o długości odpowiednio 1,8 m i 2,2 m, co stanowi czterokrotne skrócenie w porównaniu z rozwiązaniem dotychczasowym. Rurociąg trzeciego odbioru dodatkowego (po odpylaczu pośrednim) z leja spod podgrzewacza wody i podgrzewacza powietrza ma długość 4,6 m, to jest o połowę mniej niż dotychczas, przy jedynie jednym kolanie pod kątem 370, przy promieniu gięcia r =1500 mm, Kolano to jest dodatkowo zabezpieczone przed przetarciem.
Instalacja wyposażona jest w żeliwne inżektory, maksymalnie szczelne i gwarantujące maksymalną trwałość, co do których w protokóle z posiedzeń R. T. OBRKIUE ze stycznia 1974 r. dla oceny dotychczasowych prac na paleniskami narzutowymi stwierdza się: „Instalacje ... powinny być wyposażone w odlewany inżektor wg rys. 1-2801.”
Dysze wylotowe połączone są z rurociągami transportującymi na gwint, co pozwala na łatwą ich wymianę, spełniając tym zalecenia Rady Technicznej. Sposób połączenia dyszy z blachą opancerzenia tylnej ściany komory paleniskowej gwarantuje wysoką szczelność ściany w obrębie dyszy.
Wszystkie inżektory zostały usytuowane na poziomie palacza, co maksymalnie usprawnia ich obsługę, a sam sposób poprowadzenia rurociągów powoduje, że nie utrudniają one poruszanie się w obrębie instalacji.
Uzyskawszy - przez uproszczenie rurociągów - oszczędności na dysponowanym sprężu wentylatora, w odróżnieniu od dotychczasowego rozwiązania, króciec ssący wentylatora zamiast z otoczeniem połączono z kanałem gorącego powietrza z podgrzewaczem. Rozwiązanie takie pozwoliło na objęcie regulacją całej ilości powietrza doprowadzanego do paleniska oraz zwiększenie udziału gorącego powietrza doprowadzanego do komory paleniskowej.
Zgodnie z poleceniem Rady Technicznej (czytaj: tej ze stycznia1974 r.) wszystkie rurociągi instalacji wykonano jako spawane, połączenia kołnierzowe ograniczając do ich połączenia z inżektorem. Również w kanałach powietrza połączenia kołnierzowe, będące dotychczas źródłem nieszczelności, ograniczono do wymaganych do zdemontowania wentylatora.
Umieszczenie samego wentylatora, bardzo hałaśliwego, pod betonowym stropem podpiwniczenia, poprawia warunki obsługi.
Mimo zwiększenia ilości inżektorów z dwóch do pięciu (dla dodatkowego obsłużenia odpylacza pośredniego), kilkakrotnego zwiększenia przekroju kanału transportującego powietrze do przodu kotła oraz podłączenia do kanału podgrzanego powietrza, ciężar instalacji obniżono z 2378 kg do 1532 kg, to jest o 35,5%.
Dalej znajdował się spis załączonych do zgłoszenia 18 rysunków wykonawczych instalacji.
Przepisał i w komentarze zaopatrzył inż. J. Kopydłowski; 29.09.2009 r.
Patrz Rys. 59d.
Takie efekty to rozwiązanie faktycznie dawało, jednak inż. J. Kopydłowski odszedł następnie od niego, aby zwiększyć skuteczność działania samego powietrza wtórnego, które jako zimne ma większą energię swojego strumienia do przenikania nad rusztem w głąb komory paleniskowej.