Na wykresie Michaelisa - Menten widzimy że wraz ze wzrostem stężenia substratu rośnie szybkość reakcji chemicznej, zgodnie z teorią. Szybkość reakcji wzrasta liniowo, aż do osiągnięcia prędkości 0,12 [g/min] co odpowiada stężeniu 2[mol/dm3]. Następnie reakcja zmniejsza swoją szybkość, ze względu na fakt, że enzym został wysycony substratem. Wraz ze wzrostem szybkości, wzrasta stężenie produktu, a stężenie substratu maleje.
Analizując wykres da się zauważyć zależność prędkości reakcji od wartości Km. Skoro Km jest to takie stężenie substratu, przy którym szybkość reakcji równa się połowie szybkości maksymalnej. Wartość Km odczytano na wykresie Michaelisa -Menten, która wynosiła 0.9[mol/dm3].
Na podstawie otrzymanych wyników możemy stwierdzić, iż Vmax jest uzyskiwane dla stężenia ok. 2,5 mol/dm3 na wykresie Michaelisa - Menten. Niestety nie możemy jednoznacznie obliczyć stężenia Vmax z wykresu, ponieważ zlinearyzowane punkty pomiaru nie dosięgają naszego założonego punktu Vmax. Związku z tym założono, że Vmax wynosi 0.14[g/min]
Natomiast na podstawie wykresu Lineweavera -Burka jesteśmy w stanie to policzyć. Obliczone punkty są odwrotności stężenia substratu( oś x) i szybkości reakcji(oś y). Punkty nanieśliśmy na wykres i wyznaczyliśmy prostą styczną do tych punktów. Miejsce przecięcia prostej z osią x wskazuje na stałą Michaelisa-Menten, która wynosi -0,4, po obliczeniu wyszła 2,5 [mol/dm3]. Odwrotność szybkośi maksymalnej wniosła 3,75, a po obliczeniu 0,27 [g/min].
Obliczone pomiary nie pokrywają się ze sobą, występuje duża różnica wyników. Wyniki odczytane z wykresu L-B okazały się wyższe niż na wykresie M-M. Stała Km jest prawie 3 razy większa niż na wykresie M-M, a stała Vmax jest dwukrotnie większa. Można wnioskować, że szybkość reakcji nie uległa stabilizacji na wykresie M-M i nadal wzrasta.
Analizując wykres Lineweavera - Burka da się zauważyć, że 1 punkt pomiarowy znacznie odstaje od wyznaczonej regresją liniową prostej. Błędy te mogą wynikać z błędu skręcalności właściwej zależnej od błędu współczynnika nachylenia ∆a. Należy też mieć na uwadze, że skręcalność właściwa świeżo przygotowanego roztworu cukru nie jest stała i dopiero po kilku godzinach przyjmuje wartość końcową, która stanowi ok. połowy wartości początkowej. Zjawisko to nazywamy mutarotacja. Równie możliwym powodem jest występowanie pęcherzyka powietrza, który spowodował odstępstwo punktu pomiarowego od prostej lub bardzo wysoka czułość polarymetru na drgania występujące w środowisku.