Templariusze
Jednym z najsłynniejszych zakonów był zakon templariuszy. Został on utworzony przez francuskich rycerzy (rycerz z Szampanii Hugo de Payens) w roku 1118 w Jerozolimie w celu ochrony zmierzających do Ziemi Świętej pielgrzymów. Pierwsi bracia należący do tego zakonu mieli siedzibę nieopodal dawnej świątyni króla Salomona w Jerozolimie. W języku łacińskim będącym podówczas w powszechnym używaniu wyraz templum oznaczał świątynię - stąd powstała nazwa templariusze. Templariusze nosili białe płaszcze z czerwonym krzyżem. Reguła zakonna, oparta na cysterskiej, która została zatwierdzona zatwierdzona w 1128 roku, stała się wzorem dla większości zakonów rycerskich.
Bracia z zakonu templariuszy byli zawsze w pierwszym szeregu walczących w obronie Ziemi Świętej przed Saracenami. Gdy w 1291 roku chrześcijanie ostatecznie utracili Palestynę, templariuszom pozostały tylko ich domy zakonne rozsiane po całej Europie. Legendarne bogactwo templariuszy skłoniło władcę Francji - Filipa IV Pięknego do wydania nakazu aresztowania 13 października 1307 roku wszystkich templariuszy przebywających w jego królestwie. Władza świecka wysunęła przeciw zakonowi szereg oskarżeń, do potwierdzenia których braci zakonnych przymuszono torturami. Wielu templariuszy spłonęło na stosie (w tym wielki mistrz Jacques de Molaya).
Ostatecznie, aby uchronić zakon przed dalszymi cierpieniami, papież Klemens V w 1312 roku rozwiązał go, nie potwierdzając jego oskarżeń wysuwanych wobec templariuszy przez króla Francji. Majątki templariuszy przekazano joannitom, natomiast majątki we Francji w dużej mierze skonfiskował król.
Wielcy mistrzowie zakonu templariuszy:
1118 - 1136 |
|
1136 - 1149 |
|
1149 - 1152(?) |
|
1152(?) - 1153 |
|
1153 - 1156 |
|
1156 - 1169 |
|
1169 - 1171 |
|
1171 - 1179 |
|
1180 - 1184 |
|
1185 - 1189 |
|
1191 - 1193 |
|
1194 - 1200 |
|
1201 - 1209 |
|
1210 - 1219 |
|
1219 - 1232(?) |
|
1232(?) - 1244 |
|
1244/45 - 1247 |
|
1247 - 1250 |
|
1250 - 1256 |
|
1256 - 1273 |
|
1273 - 1291 |
|
1291 - 1295 |
|
1295 - 1312 |
|