Rzut oszczepem jest to konkurencja lekkoatletyczna klasyczna. Polega ona na jak najdalszym wyrzuceniu oszczepu. Każdy zawodnik wykonuje najpierw po trzy rzuty eliminacyjne, a ośmiu z najlepszymi wynikami dodatkowy trzy rzuty finałowo. Zwycięża oczywiście ten, który najdalej wyrzucił oszczep. Oszczep jest wyrzucany z rozbiegu. Żeby rzut nim został zaliczony, zawodnik musi trafić w pole rzutów (dokładnie - promień rzutu będący wycinkiem koła o rozwartości 29 stopni). Przekroczenie linii rozbieg powoduje nieważność rzutu (w sporcie tzw. spalony). Oszczep jest to sprzęt to rzutów lekkoatletycznych, w formie drzewca wykonanego z drewna, tworzywa sztucznego lub metalu, zakończony stalowym grotem. Mężczyźni rzucają oszczepem o długości 260 cm i wadze 800 g, natomiast kobiety i juniorzy o długości 220 cm o wadze 600 g. Ciekawostką może być to, że ceny oszczepu treningowego wahają się od ok. 115 zł do ok. 205 zł. Początkowo zdarzały się przypadki, że oszczep był wyrzucany na duże odległości, co mogło stanowić zagrożenie dla widowni przebywającej na stadionie. Przykładem może być rzut Niemca Hohna, którego rzut został wykonany na odległość 104,80 m w 1894 roku. Po tym zdarzeniu postanowiono o zmianie konstrukcji oszczepu, a dokładniej o przesunięciu środka ciężkości. Tym sposobem rzuty oszczepem stały się krótsze. Warto także wspomnieć o jakże ciekawej historii oszczepu. Za najstarszego zawodnika, którego można nawet nazwać prekursorem, uważa się mitycznego Herkulesa. Oryginalny oszczep był wykonywany z drzewa oliwnego, jego waga wynosiła 400 g, a długość dochodziła do prawie 2,5 metra. W czasie antycznych igrzysk dozwolony był rzut zarówno dwoma, jak i jedną ręką. Sprzęt jakim posługiwano się do rzutów W czasie igrzysk olimpijskich był wykonany był z drewna jesionowego lub świerkowego zaś jego długość była jak określono "w granicach wzrostu człowieka". W połowie długości przytwierdzona była skórzana pętla (ankyle). W nią rzucający wsuwał palec wskazujący i średni co wspomagać miało siłę rzutu. Trzymając oszczep nad ramieniem oszczepnik podbiegał kilkoma krokami i z rozmachem wyrzucał oszczep, uważając przy tym, aby nie przekroczyć wyznaczonej linii. Wykonywano trzy rzuty na odległość, choć były tez wzmianki o rzutach do celu. Odległości uzyskane przez poszczególnych zawodników zaznaczano za pomocą specjalnych kołeczków. Musiano jednak mierzyć rzuty szczególnie dalekie, gdyż zachowały się przekazy o rzucie Fayllosa z Krotonu na odległość 160 stóp (51,27m.). Konkurencja ta została przejęta w XVIII wieku przez Skandynawów. Waga oszczepu wzrosła do 800 g, długość do 2,60 m, a materiał z jakiego był wtedy wykonywany to hikora. Na początku 2 połowy XX wieku linia rzutu oszczepu zmieniła się na łuk. Mniej więcej w tym samym czasie Franklin Bud Held wprowadził nowe rodzaje oszczepu: drążony, a rok później metalowy. Pierwsze kobiece występy w tej dyscyplinie datuje się na 1916 rok. Miało to miejsce w Finlandii. Oryginalny używany wtedy oszczep ważył 800g, później waga została zmieniona na 600g. Jednym z najwybitniejszych oszczepników w historii był Janusz Sidło, który był mistrzem Europy z i 1958 1954 roku. W czasie olimpiady w Melbourne w 1956 roku zdobył srebrny medal. Inni odnoszący sukcesy Polacy w tej konkurencji to np.: Jan Kopyto, Zbigniew Radziwonowicz, Piotr Bielczyk, Dariusz Adamus czy Dariusz Trafas. Polskie oszczepniczki odnoszące sukcesy to: Maria Kwaśniewska (brązowa medalistka Igrzysk Olimpijskich w Berlinie 1936 r.), Ewa Gryziecka (rekordzistka świata) oraz Daniela Jaworska (mistrzyni Europy z 1971 roku.
Bieg przez płotki - biegowa konkurencja lekkoatletyczna. Jest to konkurencja olimpijska, w której zadaniem zawodników jest jak najszybsze pokonanie 10 ustawionych im na przeszkodzie na bieżni płotków. Odbywa się ona na dystansie 400 metrów (wysokie płotki), oraz 100 metrów (kobiety) i 110 metrów (mężczyźni) - niskie płotki. Jest to konkurencja zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet. Mężczyźni pokonują płotki o wysokości 91,40 cm, a kobiety - o wysokości 76,20 cm (płotki niskie). Biegi te wchodzą również w skład lekkoatletycznych wielobojów. Bieg przez płotki (100 i 110 m) jest konkurencją stosunkowo młodą. Pierwszy raz pojawiła się ona w Anglii w 1 połowie XIX wieku. Dystans tegoż biegu wciąż ulegał zmianom. By odległość zostala wydłużona do 110 metrów, Francuzi dodali do wcześniej ustalonej długości dystansu 28 centymetrów. Ciekawostką jest to, że w roku 1895 zostały wprowadzone nowe płotki (kształtem przypominające literę T). Nowością było to, że mogły się one przewracać. Jeśli dany zawodnik przewrócił więcej niż trzy płotki, zostawał zdyskwalifikowany. Rekordy zostawały uznawane tylko wtedy, gdy żaden płotek nie został przewrócony. Zasady te zostały jednak zmienione na początku XX wieku, kiedy to wprowadzono płotki w kształcie litery L. Ważyły 3,63 kg. Płolek ten przewracał się pod naciskiem, co wykluczało możliwość zranienia się zawodnika. Dopiero w 1926 roku miała miejsce pierwsy bieg kobiet na dystansie 80 metrów. Wysokość płotek wynosiła 76 cm. Konkurencja 100 metrów przez 84-centymetrowe płotki uzyskała status olimpijski w 1969 roku. Pojawiła się ona w tej postaci na olimpiadzie w roku 1972. Dystans 400 metrów został wprowadzony na olimpiadzie w Paryżu. Płotki były ustawione co 35 metrów, ich wysokość wynosiła 91,44 cm. Odległości, które pozostały bez zmian do dzisiaj to odległość pierwszego płotka od linii startu (45 metrów) i ostatniego do mety (40 metrów). Zasady biegu są identyczne jak w dystansie 110 i 100 metrów. Rekord świata został ustanowiony przez Kevina Younge'a z USA, który pokonał ten dystans w 46,78 sekund. Konkurencja została zaakceptowana w roku 1974.