SPRAWOZDANIE NR 5
Zmiana z wiekiem liczby pni u różnych gatunków drzew.
Wykres badany jest w przedziale wieku 30-160 lat. W wieku 30 lat największą liczbę pni drzewostanu głównego wykazuje jodła, bo prawie 9tys. W przedziale wieku 30-70 następuje intensywny spadek, a od 70 do 100 również spadek lecz o mniejszym natężeniu. Najmniejszą wartość w wieku 30 lat uzyskał modrzew niewiele ponad 1000, przy czym można doszukiwać się w luźnej więźbie modrzewia oraz innym modelu prowadzenia tego gatunku. Ze względu na to, że jodła wymaga częstszych i większych cięć ( aby rozbudować odpowiednio długą koronę ) obserwuje się tak dużą rozbieżność między tymi dwoma gatunkami. Mniejsze wartości niż jodła w wieku 30 lat osiąga Bk i gwałtowny spadek obserwuje się tutaj do 70 roku życia, a następnie łagodniejszy do 160 roku życia gdzie uzyskuje on liczbę pni drzewostanu głównego przybliżoną do 400. W wieku 35 lat, przecina się z krzywą jodły i osiąga tą samą wartość 6000 drzew. Mniejsze wartości od buka ma świerk w wieku 30 lat osiąga on 3800 pni drzewostanu głównego i jeszcze mniejsze sosna 3000, następnie dąb oraz najmniejszą wartość wyżej wspomniany modrzew. Generalnie dla wszystkich gatunków od wieku 65 lat nie obserwuje się żadnych wahań ( delikatny, słaby, ciągły spadek liczby do wieku 160 lat. Z ekonomicznego punktu widzenia drzewostanu nie prowadzi się do tego wieku, gdyż byłoby to nieopłacalne.
Intensywność cięć, poszczególne nawroty związane są z wymaganiami hodowlanymi dla poszczególnych gatunków, poza tym jest to związane z naturalnym wydzielaniem się drzew. Generalnie wszystkie wykresy wykazują tendencję spadkową.
Zmiana z wiekiem pierśnicowego pola przekroju u różnych gatunków drzew.
Wykres również rozpatrywany jest w przedziale 30 -160 lat. Największe zmiany pierśnicowego pola przekroju z wiekiem wykazuje jodła, najmniejsze dąb i buk. Być może jest to spowodowane intensywnością zabiegów pielęgnacyjnych, u jodły słabsze , u buka silniejsze. Wypady u jodły będą rekompensowane przez przyrost pierśnicowego pola przekroju i dlatego obserwuje się taki intensywny wzrost u tego gatunku tejże wartości. Najbardziej stromy wykres jest do 55lat W wieku 110 lat pole przekroju osiąga wartość 65. Wzrost ten nie ustaje do 160 roku życia. Zarówno sosna, świerk i modrzew w wieku 30 lat mają większą wartość pola przekroju drzewostanu głównego od jodły. Jednak nigdy nie osiągają takich wartości jak jodła od 40 roku życia. U świerka obserwuje się wzrost do około 45 w wieku 90 lat, następnie obserwuje się spadek do 120 lat. Sosna z kolei charakteryzuje się bardzo niewielką zmianą pola przekroju na przestrzeni rozpatrywanego przedziału wiekowego. Spadek zauważalny jest od mniej więcej 90 roku życia. U modrzewia w wieku 30 lat wartość pola przekroju równa się 25, po czym obserwuje się równomierny wzrost do wieku 160 lat. Buk i dąb mają tę samą wartość pola w wieku 30 lat co jodła ok. 20. Większy wzrost obserwuje się u buka niż u dębu w wieku 50 lat, po czym krzywe dla tych dwóch gatunków bez intensywnych wahań zmniejszają swoją wartość ( bardzo nieznacznie do 160 roku życia).
Zmiana z wiekiem udziału użytków przedrębnych u różnych gatunków drzew.
Na wykresie obserwuje się ogólną tendencję wzrostową. Największą wartość w wieku 30 lat osiąga modrzew (ok.23) mniejsze wartości osiągają kolejno So 10, Db 5, Jd 5, Św 5 i Bk (ok. 9). Udział użytków przedrębnych wraz z wiekiem wzrasta dla wszystkich gatunków. W wieku 120 lat wartości przedstawiają się następująco Bk 60, Db 55, Św 48, So 44, Md 36, Jd 34.
Zmiany z wiekiem sumarycznej produkcji u różnych gatunków.
Największy wzrost sumarycznej produkcji posiada jodła w wieku 120 lat, wartość jej wynosi około 1700, ale w wieku 30 lat sumaryczna produkcja grubizny dla tego gatunku jest najmniejsza (zaledwie 50). Wykres równiej pokazuje ciągłą tendencję wzrostową dla różnych gatunków. W wieku 30 lat wartość ponad 200 uzyskuje modrzew, nieco mniejsze wartości sosna, dąb i buk oraz świerk. W przypadku sosny nie obserwuje się jednak do 60 roku jakichś większych wahań. Sosna charakteryzuje się najniższą sumaryczną produkcją grubizny. W wieku 120 lat większe wartości osiąga dąb podobnie Md o około 200 większe Bk, następnie Św, aż na samym szczycie w/w Jd .
5. Zmiana z wiekiem bieżącego przyrostu miąższości u różnych gatunków drzew
W wieku 30 lat najniższą wartość ma jodła, po czym do 45 roku obserwuje się bardzo intensywny wzrost przyrostu miąższości drzewostanu w przedziale wieku 45 -50 jodła kulminuje osiągając wartość 28 , po czym obserwuje się spadek, aż w wieku 160 lat osiąga wartość 6. Buk z kolei w wieku 30 lat ma wartość przyrostu miąższości 8, kulminację osiąga w wieku 55 lat, uzyskując wartość 13, po czym obserwuje się spadek do 160 roku życia, w tymże wieku wartość wynosi 9. Większość wartość bo 10 w wieku 30 lat uzyskuje dąb, kulminuje w wieku 40 lat osiągając wartość 12, po czym obserwuje się spadek, następnie sosna która w wieku 30 lat osiąga wartość przyrostu miąższości 11, bardzo nieznacznie wzrasta do 40 roku życia, po czym opada. U modrzewia od 30 rok życia wartość jest równa 13, nie obserwuje się tutaj żadnego maksimum. Wartości przyrostu miąższości mają ciągłą tendencję spadkową. Św w wieku 30 lat ma tę samą wartość co Md, wartości maksymalne (20 osiąga w wieku 50 lat po czym wartości spadają do wieku 115lat osiągając wartość 12. W tym samym momencie obserwuje się ponowny gwałtowny wzrost przyrostu miąższości.
6.Zmiana z wiekiem miąższości drzewostanu głównego u różnych gatunków drzew.
Zmiana z wiekiem dla wszystkich gatunków ma ciągłą tendencję wzrostową. W wieku 30 lat największe wartości równe 200 osiągnął Md, nieco mniejsze sosna 180. Te same wartości Św i Db około 160 oraz poniżej 100 Jd i Bk. W wieku 100 lat sytuacja zmienia się diametralnie i najwyższe wartości osiąga Jd 900 następnie Św 750, później Md 500, następnie So 400, Bk 390, Db 370.
Zmiana z wiekiem miąższości drzewostanu podrzędnego u różnych gatunków drzew.
Wykres obrazuje duże wahania dla wszystkich gatunków drzew. Jedynie Md wykazuje ciągłą, powolną tendencję spadkową. Miąższość drzewostanu podrzędnego w wieku 30 lat tego gatunku ma wartość 25, a w wieku 130 około 15.
Z kolei miąższość dla Bk w wieku 30 lat ma wartość 0. Kulminacja następuje w wieku 65 lat osiągając wartość 48, następnie nieco się obniża i utrzymuje na tej samej wysokości do 160 roku życia. Jd w wieku 30 lat ma miąższość drzewostanu równą 2. Miąższość wzrasta do wieku 60 lat gdzie osiąga kulminację uzyskując wartość 50 do wieku 120 lat miąższość zmniejsza się uzyskując wartość 25. W tym samym momencie krzywa znów gwałtownie wzrasta uzyskując w wieku 130 lat wartość 40 po czym obserwuje się spadek do 160 roku życia. Podobnie zachowuje się dąb. W początkowej fazie w wieku 30 lat wartość miąższości równa jest 7, kulminacja następuje w wieku 45 lat przyjmując wartość 40, po czym opada do wieku 120 lat, osiąga tą samą wartość co jodła i wykazuje tak jak jodła ponowny gwałtowny wzrost, uzyskując nieco większą wartość w wieku 130 lat , później obserwuje się tendencję spadkową. So w wieku 30 lat ma wartość ok. 11, później obserwuje się wzrost do ok. 55 roku gdzie uzyskuje miąższość równą 24, i aż do 120 roku życia wartość ta utrzymuje się z niewielką tendencją spadkową. Od tego wieku obserwuje się spadek. Św natomiast w wieku 30 lat osiąga wartość 9 i aż do wieku 90 lat obserwuje się ciągły wzrost. Tutaj też następuje kulminacja wartość miąższości równa się 57, a następnie tendencja jest spadkowa.
Zmiana z wiekiem sumy użytków przedrębnych u różnych gatunków drzew.
Dla wszystkich gatunków na wykresie obserwuje się ciągłą tendencję wzrostową, rozpatrując sumę użytków przedrębnych dla wieku 100 lat obserwuje się, że Św ma największą wartość użytków przedrębnych i równa się 600, następnie Bk ponad 500 wraz z Jd. Mniejszą wartość 400 osiąga Db, nieco mniej So, aż najmniejsza Md, niewiele ponad 300.