Gleby gruntów ornych: cechy takie jak: położenie, budowa profilu, głębokość gleby i poziomu próchniczego, barwa, struktura, skład granulometryczny poszczególnych poziomów, przepuszczalność, stosunki wodne, odczyn, zawartość CaCO3. Klasa I -gleby orne najlepsze - występują zawsze w dobrych warunkach fizjograficznych (na równinach bardzo łagodnych pochyłościach). Są zasobne we wszystkie składniki pokarmowe roślin przepuszczalne i przewiewne dostatecznie wilgotne. Nie wykazują większego zakwaszenia dobre stosunki wodno powietrzne i nie wymagają melioracji. Daje wysokie plony hoduje się na nich przede wszystkim buraki cukrowe, pszenica, lucerna, rzepak, koniczyna czerwona. Gleby wchodzące w skład tej klasy: czarnoziemy leśno-stepowe, najlepsze mady pyłowe i próchniczne, czarnoziemy leśno łąkowe, najlepsze gleby brunatne wytworzone z glin. Klasa II-gleby orne bardzo dobre- mają zbliżone właściwości do gleb klasy I. Występują w nieco gorszych warunkach rzeźby terenu. Gorsze stosunki wodno powietrzne, mniej przepuszczalne mniej przewiewne. Plony są niższe. Do tej klasy zalicza się czarnoziemy leśno-stepowe i leśno-łąkowe z utworów lessowatych i glin marglistych. Czarne ziemie z glin marglistych. Bardzo dobre czarnoziemne rędziny namyte. Klasa IIIa-gleby orne dobre. Wyraźnie gorsze właściwości fizyczne i chemiczne. Poziom wód gruntowych może ulegać znacznym wahaniom. Wysokość plonów waha się w zależności od umiejętności uprawiania nawożenia i w niewielkim stopniu od warunków atmosferycznych. Wykazuje pewne oznaki procesu degradacji. Na lżejszych odmianach wysokie plony żyta jęczmienia owsa i ziemniaków na glebach cięższych dobre plony buraków cukrowych pszenicy warzyw i koniczyny czerwonej. Do tej klasy zalicza się gleby brunatne i płowe wytworzone z piasków gliniastych mocnych, średnio dobre gleby brunatne i płowe wytworzone z glin. Średnio dobre czarnoziemy, średnio dobre rędziny kredowe. Klasa IIIb-gleby orne średnio dobre- Zbliżone właściwościami do gleby klasy IIIa, gorsze właściwości fizyczne i chemiczne lub gorsze warunki fizjograficzne. Poziom wód gruntowych ulega większym wahaniom. Plony uzależnione od warunków atmosf., okresowo za mokre lub okresowo za suche. Narażone na erozje. Mogą być uważane w pewnym stopniu za wadliwe, w dobrych warunkach atmosferycznych możemy w nich osiągnąć dobre plony pszenicy buraków cukrowych i koniczyny czerwonej. Do tej klasy zalicza się gl. brunatne, płowe i opadowo-glejowe wytworzone z piasków gliniastych mocnych gorsze odmiany czarnoziemów leśno stepowych, średnio dobre mady oraz rędziny węglanowo-wapniowe.
Gl. gruntów ornych cd: Klasa IVa-gleby orne średniej jakości, lepsze- średnie plony uzależnione są od ilości i rozkładu opadów atmosferycznych. Gleby te występują na większych spadkach i często narażone są na erozje wodne. Gleby ciężkie tej klasy zasobne w składniki pokarmowe i charakteryzuje je duża żyzność potencjalna, lecz są mało przewiewne zimne i mało czynne pod względem biologicznym. W okresach upałów zsychają się tworząc grudy w okresach mokrych marza się. W sprzyjających warunkach mogą dać wysokie plony pszenicy, buraków cukrowych i koniczyny czerwonej. Znaczna część ma okresowo za wysoki poziom wód gruntowych i wymaga drenowania, po zdrenowaniu mogą stać się glebami klas wyższych nawet do II klasy. Do tej klasy nalezą gleby brunatne płowe i bielicowe wytworzone z różnych piasków i żwirów gliniastych alkowie; gleby brunatne płowe i opadowo glejowe z piasków gliniastych powstałych z zwietrzenia. Klasa IVb-gleby orne średniej jakości gorsze. Zbliżone do IV, ale bardziej wadliwe zbyt suche lub zbyt mokre. Plony uzależnione od warunków atmosferycznych. Gleby ciężkie tej klasy są najczęściej podmokle, zbyt ciężkie do uprawy lub położone na złych terenach, silnych spadkach czy zagłębieniach terenu. Niektóre podścielone zbyt przepuszczalnym podłożem co powoduje zbytnie wysuszenie. Na glebach ciężkich tej klasy najlepiej udają się mieszanki pastewne: owies koniczyna kapusta, brukiew i inne rośliny pastewne. Gleby lekkie są glebami żytnio-ziemniaczanymi. Do klasy tej zalicza się takie same typy jak do poprzedniej klasy jednak o gorszych właściwościach których przyczyną jest gorsze położenie, zazwyczaj bardziej podmokle i oglejone podlegają silniejszej erozji i mają płytszy profil glebowy. Klasy V-gleby orne słabe- Gleby mało żyzne słabo urodzajne i zawodne. Gleby zbyt lekkie za suche przydatne do uprawy żyta i łubinu a w latach obfitujących w opady - ziemniaków i seradeli. Zalicza się tu gleby płytkie i kamieniste, najczęściej ubogie w substancje organiczna oraz gleby zbyt mokre, nie zmeliorowane lub nienadające się do melioracji. Plony uzależnione od stosunków wodnych i stopnia kultury. Przydatne pod niektóre gatunki drzew owocowych. Gleby ciężkie przydatne są pod brukiew i kapuste, mieszanki traw oraz niektóre rośliny pastewne. Do klasy zalicza się gleby brunatne rdzawe i bielicowe ze żwirów piaszczystych i gliniastych o stale za wysokim poziomie wód gruntowych. Czarne ziemie silnie podmokle
Gl. gruntów ornych cd: Klasa VI-gleby orne najsłabsze- Gleby te są słabe, wadliwe. Plony są niepewne i bardzo niskie. Gleby za suche i za luzne, na których udaje się łubin a żyto tylko w latach sprzyjających daje średnie plony. Gl. bardzo płytkie, płytkie silnie kamieniste, trudne do uprawy. Do klasy tej zalicza się gleby rdzawe bielicowe rankor, wytworzone ze żwirów piaszczystych, płytkich piasków słabogliniastych, najgorsze gatunki gleb murszastych, bardzo płytkie rędziny inicjalne wytworzone z twardych wapieni. Klasa VIRz-gleby pod zalesienia- bardzo ubogie zbyt suche, nie przydatne do uprawy polowej. Gleby te powinny być zalesione. Poziom próchniczny inicjalny o miąższości do 15cm. Do tej klasy zalicza się gleby rdzawe, rankery i bielice wytworzone ze żwirów piaszczystych, piasków luźnych całkowitych, piasków luźnych płytkich, bardzo płytkie rędziny wytworzone z twardych wapieni. Gleby pod użytkami zielonymi: Klasa I- użytki zielone na glebach mineralnych zasobnych w próchnice o trwałej strukturze gruzełkowo-ziarnistej, przewiewne, przepuszczalne, zasobne w składniki pokarmowe, łąki przeważnie 3-kośne. W składzie runi wartościowe trawy i rośliny motylkowe 80%. Trawy bardzo dobre: wyczyniec łąkowy, zycica trwała, rośliny motylkowe, koniczyna lakowa, koniczyna biała. W warunkach najkorzystniejszych stosunków powietrzno-wodnych(możliwe dowolne regulowanie tych stosunków) dostęp w każdej porze roku, powierzchnia gładka darń zwarta, nie ma kamieni, kęp i zarośli. Pozwala to na dowolna uprawę i całkowicie zmechanizowanie zbioru. Plon siana wynosi 5t z 1 ha. Klasa II-użytki zielone na glebach mineralnych i mułowo-torfowych o właściwościach i położeniu jak wyżej. Lecz bez możliwości regulowania stosunków wodnych. Odpływ wody dobry darń gładka i zwarta. Warunki pozwalają na całkowitą mechanizacje. Łąki co najmniej 2 kośne o wydajności nie mniejszej niż 4t z 1ha, w składzie dobre trawy i rośliny motylkowe stanowią 50% W składzie botanicznym porostu przeważają trawy: mozga trzcinowa, bekmania robaczkowata, kostrzewa łąkowa, koniczyna łąkowa, koniczyna biała, groszek łąkowy.
Gl.pod użytkami ziel. cd: KLASA III- trwałe użytki zielone na glebach mineralnych i mułowo-torfowych o właściwościach fizykochemicznych gorszych niż w poprzednich klasach. Okresowo mogą być zbyt mokre lub zbyt suche. Uprawa powierzchniowa możliwa jest prawie przez cały okres wegetacyjny a zmechanizowanie zbioru przynajmniej podczas połowy okresu. Powierzchnia równa, dostęp zazwyczaj łatwy może być utrudniony przez roztopy i okresowe deszcze. Plon średnio 3t z 1ha siana średniej jakości. W składzie nie więcej niż 15% traw bardzo dobrych i dobrych, ziół i chwastów wraz z turzycami jest około 85% znajdują się tutaj trawy bardzo dobre i dobre poza nimi gatunki średniej jakości pastewnej jak: mozga trzcinowa, manna jadalna, mietlica balowa, kostrzewa pospolita. KLASA IV- na glebach mineralnych mułowo-torfowych i murszowych o gorszych wlaściowościach fizykochemicznych. Utrudniające uprawę krzaki, kamienie i pnie, ukształtowanie powierzch. utrudniające dostęp. Wadliwe stosunki wodne. Utrudniony odpływ wody sprzyjający rozwojowi turzyc. Warunki pozwalają na uprawę konna lub ograniczone zmechanizowanie prac. Powierzchnia darni kępiasta. Trawy dobre i bardzo dobre tylko 6%, turzyce i trawy gorszej wartości pastewnej oraz ziół nie więcej niż 94%. Głównie występują: manna mielec, manna jadalna, kostrzewa trzcinowa, wierzchlinka zwyczajna, tomka wonna, drżączka średnia, śmiałek darniowy. Łąki są przeważnie jednokośne dają około 2t z 1ha siana średniej i słabej jakości. KLASA V- na glebach mineralnych słabo próchnicznych ubogich w skład. pokarmowe, zbyt suchych lub zbyt wilgotnych, należą tez użytki na glebach mułowo-torfowych i torfowych zbyt mokrych oraz na glebach torfowych zdegradowanych. Powierzchnia nierówna i kępiasta. Uprawa i eksploatacja utrudniona. Przy dobrych stosunkach wodnych czynnikiem obniżającym wartość jest zakrzaczenie, duża ilość kamieni pni niekorzystne ukształtowanie terenu. Łąki tej klasy przeważnie jednokośne, turzycowe i trawiaste zachwaszczone dają 1,5t z 1ha siana słabej jakości. W składzie runi przeważają turzyce i gorsze trawy. Zawartość traw dobrych i bardzo dobrych 5-6% trawy średniej i słabej jakości stanowią ok.20%. Przeważają: trzęslica modra, śmiałek darniowy, izgrzyca przyziemna, kostrzewa owcza. Użytki zielone o trudnych odpływach porośnięte krzakami, użytki ziel. trudnodostępne kamieniste i z krzakami. KLASA VI- na gleb. torfowych mocno zdegradowanych, rozpylonych na których roślinność nie tworzy zwartej darni oraz na glebach torfowych stale podtapianych trudno dostępnych gdzie zbiór siana odbywa się w trudnych warunkach i nie corocznie. W górach mokre łąki porośnięte są turzycami i chwastami, stosowanie mechanicznej uprawy jest niemożliwe. Łąki tej klasy mogą dawać 1,5 t z 1 ha siana najgorszej jakości. Ruń stanowią turzyce, wełniaki, sity sitowia, bliźniacza psia trawka. Wydajność nie wystarcza na wyżywienie jednej krowy przez okres 100 dni.