Strefowość klimatyczno - roślinna
Duże zróżnicowanie terenu . Liściaste, głównie dębowe strefy niemoralnej na południu iglaste lasy strefy borealnej w szerokim pasie strefy umiarkowanej chłodnej od krzewiastej formacji brzozowej oraz roślinności tundrowej na krańcach północnych.
Podobnie strefowość zaznacza się podczas przemieszcza od powierzchni nizinnych blisko poziomu morza dolin górskich, gdzie obserwujemy bogate zbiorowiska roślinności strefowej - od rzadkich i specyficznej roślinności powyżej górnej granicy lasu
Klimat Norwegii.
Czynniki wpływające na klimat Norwegii.
Położenie na północy oraz duże odległości krańców z południa na północ oraz z zachodu na wschód. Od 58 - 71 st. N i 4-32 st. E
Położenie po wschodniej stronie oceanu atlantyckiego i na północnym zachodzie kontynentu europejskiego.
Wyraźnie zaznacza się rzeźba terenu, co powoduje zróżnicowanie topografię oraz niewielki e odległości dzielące obszary nizinne od górskich szczytów.
Niziny południowej i zachodniej Norwegii należą do ciepłych stref klimatycznych, ale większość powierzchni poniżej górskiej granicy lasu położona
Zróżnicowanie wysokościowe i N-S.
Temperatura w Norwegii, Szwecji i Finlandii obniża się o mniej niż 0,5 st. C na 100 km z południa na północ , a ponad 0,5 st. C na 100 m w górę.
Stąd, żeby uzyskać takie samo obniżenie temperatury, odległość w kierunku S-N jest prawie 1000 razy większa niż wzrost wysokości.
Jednakże gradient zmian temperatury warunkowany jest odmiennie w obu powyższych przypadkach.
Promieniowanie słoneczne waraasta wraz z wysokoscia(atmosfera jest sieńszza)
Pozyja słoń
Roślinność żyjąca w mikroklimacie
Klimat- makroklimat- klimat regionalny.
Mikroklimat zależy od makroklimatu ale również czynników lokalnych,: nachylenie stoku, ekspozycja, rodzaj podłoża, kierunek wiatru, oddalenie od zbiornika wodnego.
Rozwój roślinności zależy przede wszystkim od mikroklimatu, a nawet klimatu lokalnego (danego miejsca) . W Norwegii jedynym z istotnych czynników klimatu lokalnego jest zaleganie pokrywy śnieżnej.
Wpływ oceanu na zachodzenie części kraju. Maleje wpływ w kierunku wschodnim. Wiatry są przeważnie zachodnie. Znaczenie ma również cień opadowy. Związany z pasami górskimi. Niższe opady, niższe temp. zimą i wyższe latem.
Średnia temperatura zimnych miesięcy, bardzo się różni od -16 st. C do -5 st. C.
Duże znaczenie dla temperatury zim ma obszarach kontynentalnych ma inwersja temperatury w dolinach. Skąd rekordy niskich temperatur w dolinach północnych -51,4 st. C a na południu -50,4.
Temperatura w styczniu i lipcu. Mapka.
Czynniki historyczne decydujące i rozmieszczeniu gatunków w Norwegii.
Liczba gatunków.
Ogólna tendencja jest taka ze liczba gatunków na danym terenie maleje wraz ze zwiększaniem się odległości od równika.
Na półkuli północnej wiąże się to m.in. z wiekiem flory, która w obszarach gorących ewoluuje od milionów lat, a w strefie borealnej od 10 tysięcy lat. Stąd w tropikach rośliny zajmują wszystkie dostępne nisze ekologiczne, a gatunki adaptują się do istniejących warunków.
O liczbie gatunków decydują także czynniki ekologiczne. Mniej roślin jest w stanie zaakceptować niskie temperatury, duża wysokość n.p.m. wysokie lub niskie wartości pH czy też inne skrajne czynniki.
Flora Europejska zawiera ok. 115000 gatunków, z których większość występuje w strefie śródziemnomorskiej.
Strefy roślinne w Norwegii.
Granice południowego pasa strefy borealnej wyznacza brak ciepłolubnej roślinności i termofilnych gatunków lub zdecydowane obniżenie ich frekwencji. I odwrotnie. Występują tam jeszcze gatunki lasów liściastych np. dąb szypułkowy, lipa drobnolistna
Północna granicę zasięgu ma ponadto olsza szara.
Środkowy pas strefy borealnej to obszar najbardziej typowych zbiorowisk lasów iglastych i występowania torfowisk. Nie występują elementy lasów liściastych i gatunki alpejskie.
Oprócz najbardziej charakterystycznych gatunków - świerk , sosny zwyczajnej i brzozy występują też: olsza szara, topola osika i jarzębina.
Granica między środkowym, a północnym pasem strefy borealnej jest widoczny w krajobrazie m.in. na skutek zaniku pól uprawnych.
Rozkład strefy roślinności.
Niemoralna lasów liściastych
Boreonemoralna - strefa mieszana, lasów liściastych i borealnych. Kraje nadbałtyckie, część Szwecji i Finlandii.
Południowa część strefy borealnej
Środkowa część strefy borealnej
Północna część strefy borealnej - północny pas lasów iglastych zbiorowiska brzozowe
Strefa alpejska, południe strefy arktycznej.
Brzoza omszona - stanowi północną granicę lasów.
Różnice i podobieństwa strefy subarktycznej i piętra alpejskiego.
Występuje wieczna zmarzlina.
Nieprzerwana fotosynteza podczas dnia polarnego.
Płaski, nizinny charakter terenu, brak spływania wody.
Krótki sezon wegetacji.
Niska suma opadów.
Ubogie kwaśne gleby i torfowiska.
Brak wiecznej zmarzliny w pasmach górskich strefy umiarkowanej i gorącej.
W mniejszym zakresie zmienna długości dnia i nocy, brak okresu całkowitej ciemności.
Zróżnicowanie nachylenia stoków, gwałtowne spływanie wody.
Zróżnicowanie drogiści sezonu wegetacji.
Zróżnicowana, wyższa suma opadów.
Niewykształcone, płytkie gleby lub ich brak.