Rola warstwy wierzchniej w implantach.
Dzięki składowi materiału, z którego został zbudowany implant uzyskuje on swoje podstawowe cechy oraz biokompatybilność. Największe jednak znaczenie dla akceptacji implantu przez tkankę i dla procesu osseointegracji ma skład jego warstwy powierzchniowej. W części tytanowego implantu umieszczonej w kości zachodzą komórkowe i tkankowe reakcje gojenia. Proces ten oparty jest na przebudowie tkanki kostnej, a jej budowanie musi być szybsze od procesów resorpcji, wywołanych ciałem obcym. Na równowagę między tymi procesami mają wpływ m.in. siły biomechaniczne wyzwalane przez konstrukcję protetyczną- zarówno prowizoryczną jak i stałą oraz zdolności organizmu indywidualnego pacjenta. Reakcje te mogą, ale nie w każdym przypadku muszą, być jednakowe. Na poziomie komórkowym następuje tak zwana osteoinegracja. Jest to pojęcie biologiczne i oznacza zrost żywej tkanki kostnej z tytanową powierzchnią implantu, w efekcie czego następuje zintegrowanie się wszczepu z kością. Proces osteointegracji jest widoczny jedynie w obrazie mikroskopu elektronowego, jako obecność młodej tkanki na tlenkowej powierzchni implantu. Wpływ na przebieg procesu osteointegracji ma nie tylko właściwe przygotowanie powierzchni implantu, ale istnienie na niej bioaktywnej warstwy tlenku tytanu, która zależy od zastosowanych przez producenta metod wykonania wszczepu. Plazma tytanowa pokrywająca część wewnątrz kostną to jakby napylone mikroskopijne kuleczki metalu. Obecnie dwa wiodące systemy implantów mają powierzchnię SLA i TiUnite poddawaną procesowi piaskowania z użyciem grubych ziaren, co powoduje uzyskanie porowatej makrostruktury tytanu, a następnie wytrawianą kwasem, który tworzy mikrootwory .Drugą najpopularniejszą aktywną warstwę na powierzchni implantu uzyskuje się dzięki pokryciu go hydroksyapatytem tj. porowatą substancją ceramiczną która również stymuluje wzrost żywej tkanki kostnej.