SPRAWOZDANIE: GOSPODARKA WODNA KOMÓRKI ROŚLINNEJ
Wykonane doświadczenia:
Doświadczenie nr 1 „Przepuszczalność żywej i martwej cytoplazmy komórkowej”
Wykonanie:
Wycięliśmy kostki z buraka czerwonego, przemyliśmy je w celu wypłukania barwników z uszkodzonych komórek. Umieściliśmy je w próbówkach z wodą, po czym działaliśmy na nie różnymi czynnikami: wysoką temperaturą, chloroformem, 30% kwasem octowym oraz 50% alkoholem. Jedna z kostek nie była traktowana żadnymi czynnikami.
Obserwacje:
Woda wokół kostek, na które działaliśmy czynnikami uszkadzającymi zabarwiła się na czerwono. Woda w próbówce kontrolnej nie zabarwiła się.
Wnioski:
Zabarwienie wody barwnikami z wewnątrz komórki świadczy o uszkodzeniu błony komórkowej. W przypadku temperatury, kwasu oraz alkoholu następuje denaturacja białek, chloroform natomiast rozpuszcza błonę. Żywa błona nie przepuszcza barwników.
Doświadczenie nr 2 „Wpływ jonów K+ i Ca 2+ na przepuszczalność cytoplazmy”
Wykonanie:
Zanurzyliśmy skrawki skórki cebuli w dwóch szalkach Petriego, jedna z nich zawierała roztwór błękitu metylenowego oraz KNO3, druga roztwór błękitu metylenowego oraz Ca(NO3)2. Po upływie 20 minut przystąpiliśmy do obserwacji.
Obserwacje:
Wnętrze komórek ze skórki wyjętej z pierwszej szalki zabarwiły się, w przypadku drugiego preparatu nie doszło do zabarwienia protoplastu.
Wnioski:
Jony K+ zwiększają przepuszczalność błon, jony Ca2+ nie robią tego. Jony potasu mają niewielką średnicę, a co za tym idzie większą otoczkę hydratacyjną.
Doświadczenie nr 3 „Przepuszczalność plazmalemmy i tonoplastu. Plazmoliza kapturowa”
Obserwacje:
Potraktowanie skórki cebuli roztworem KNCS wywołało plazmolizę kapturową.
Etapy:
Wnioski:
K+ przenika przez plazmalemmę, tonoplast natomiast jest dla niego nieprzepuszczalny. Skutkuje to powstaniem „kapturów” z cytoplazmy - jej objętość się zmniejsza.
Doświadczenie nr 4 „Przepuszczalność błon plazmatycznych dla barwników kwaśnych i zasadowych”
Wykonanie:
Skórki cebuli umieściliśmy w dwóch szkiełkach zawierających kolejno zasadowy błękit metylenowy oraz fuksynę kwaśną, po 10 minutach przystąpiliśmy do obserwacji.
Obserwacje:
Preparat ze skórki moczonej w fuksynie wykazał jedynie niewielkie zabarwienie apoplastu, preparat z błękitu metylenowego zabarwił się dobrze.
Wnioski:
Barwnik kwaśny nie zabarwia wnętrza komórki, barwnik zasadowy robi to. Fuksyna dysocjuje na jon sodowy oraz na anion, który odpychany jest przez ujemnie naładowaną błonę. Błękit metylenowy daje kation, który łatwo dostaje się do wnętrza. Zawartość grup metylenowych zwiększa jego powinowactwo do wody.
Doświadczenie nr 7 „Pomiar potencjału wodnego komórek parenchymy bulwy ziemniaka”
Wykonanie:
Z jednego ziemniaka wycinamy równe kawałki, następnie ważymy je i umieszczamy w próbówkach o różnych stężeniach sacharozy.
Wyniki:
Nr probówki |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
Stężenie sacharozy |
0,0 |
0,2 |
0,4 |
0,6 |
0,8 |
1,0 |
Ciężar początkowy |
2,16 |
2,26 |
2,24 |
2,26 |
2,20 |
2,19 |
Ciężar końcowy |
2,56 |
2,40 |
2,13 |
2,04 |
1,91 |
1,74 |
Różnica |
0,40 |
0,14 |
-0,11 |
-0,22 |
-0,29 |
-0,45 |
Komórki pobierały wodę w zakresie stężeń 0,0 - 0,2, w skutek czego ciężar bulw zwiększył się. W kolejnych próbówkach komórki traciły wodę, tym więcej, im większe było stężenie sacharozy w roztworze zewnętrznym.
Według wykresu wynika, że potencjał osmotyczny komórki wynosi ok. -8,20 barów (najmniejsze różnice w wadze powinny wystąpić pomiędzy stężeniami 0,2 oraz 0,4).
2