DOWODY

Zasada kontradyktoryjności - podstawowa zasada w postępowaniu cywilnym dowodowym; oznacza, że ciężar dowodu leży po stronie tego, kto z czynności rości dla siebie skutki prawne.

Sąd dopuszcza postanowieniem dowód. Może wydać postanowienie o odrzuceniu dowodu. Stronie na takie postanowienie przysługuje prawo wniesienia zażalenia. Środki dowodowe zgłaszają strony, natomiast zgodnie z art. 3 kpc obowiązane są do przedstawienia dowodów na poparcie okoliczności, które mają obowiązek przytaczać zgodnie z prawdą.

Dowody objawiają się w postaci określonego środka dowodowego, osobowego lub rzeczowego, takiego jak: dokumenty, świadkowie, opinie biegłych, zeznania stron, inne dowody, np. badanie krwi, środki audiowizualne, itp.

Sąd bierze pod uwagę fakty powszechnie znane (tzw. notoryjne) - zasadna ex officio - z urzędu.

W postępowaniu dowodowym maja miejsce domniemania:

- domniemanie fatyczne,

- domniemanie prawne;

Domniemanie prawne - np. art. 341 kc: „Domniemywa się, że posiadanie jest zgodne ze stanem prawnym. Domniemanie to dotyczy również posiadania przez poprzedniego posiadacza”.

Np. Art. 62 kodeksu opiekuńczego i wychowawczego: „Jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji.

§ 2. Jeżeli dziecko urodziło się przed upływem trzystu dni od ustania lub unieważnienia małżeństwa, lecz po zawarciu przez matkę drugiego małżeństwa, domniemywa się, że pochodzi ono od drugiego męża.

§ 3. Domniemania powyższe mogą być obalone tylko na skutek powództwa o zaprzeczenie ojcostwa.

Domniemanie - per facta konfidencja

ŚRODKI DOWODOWE

Dokumenty - kpc nie dokonuje gradacji dokumentów; dokument to wyrażona na piśmie w jakimkolwiek języku myśl opatrzona podpisem wystawcy dokumentu; nie są dokumentami plany, rysunki, szkice;

Rodzaje dokumentów:

- urzędowe,

- prywatne.

Dokumentem urzędowym jest sporządzony na piśmie w przypisanej ( odpowiedniej ) formie dokument sporządzony przez uprawnione organy państwowe w zakresie ich działania i stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Dotyczy to także dokumentów sporządzonych przez orany samorządowe, zawodowe, spółdzielcze i inne organizacje społeczne.

Dokumentem prywatnym jest dokument spisany w jakiejkolwiek formie (ręcznie, maszynowo) opatrzony własnoręcznym podpisem; taki dokument potwierdza to, co jest w nim zawarte, ale dokumenty prywatne mogą być bardzo łatwo podrobione. Domniemywa się, że treści zawarte w tym dokumencie jest zgodna z prawdą.

Dowód z zeznań świadków - do podstawowych obowiązków świadka należy osobiste stawiennictwo na wezwanie sądu; świadek ma obowiązek mówienia prawdy i wszystkiego, co jest mu wiadome w sprawie; nie może zatajać prawdy. Świadek ma obowiązek składania zeznań i obowiązek złożenia przyrzeczenia, jednakże polskie prawo przewiduje zakaz bycia świadkiem, kiedy:

- osoba jest niezdolna do postrzegania lub komunikowania się;

- wojskowi, urzędnicy, którzy nie są zwolnieni z obowiązku przestrzegania tajemnicy służbowej;

- mediator - co do faktów, o których dowiedział się w czasie mediacji, chyba że strony zwolnią go od takiego zachowania tajemnicy.

Art. 430 kpc „Małoletni, którzy nie ukończyli lat trzynastu, a zstępni stron, którzy nie ukończyli lat siedemnastu, nie mogą być przesłuchiwani w charakterze świadków”.

Każdy ma obowiązek składania zeznań za wyjątkiem -> art. 261 kpc: „Nikt nie ma prawa odmówić zeznań w charakterze świadka, z wyjątkiem małżonków stron, ich wstępnych, zstępnych i rodzeństwa oraz powinowatych w tej samej linii lub stopniu, jak również osób pozostających ze stronami w stosunku przysposobienia. Prawo odmowy zeznań trwa po ustaniu małżeństwa lub rozwiązaniu stosunku przysposobienia. Jednakże odmowa zeznań nie jest dopuszczalna w sprawach o prawa stanu, z wyjątkiem spraw o rozwód.

§ 2. Świadek może odmówić odpowiedzi na zadane mu pytanie, jeżeli zeznanie mogłoby narazić jego lub jego bliskich, wymienionych w paragrafie poprzedzającym, na odpowiedzialność karną, hańbę lub dotkliwą i bezpośrednią szkodę majątkową albo jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej. Duchowny może odmówić zeznań co do faktów powierzonych mu na spowiedzi”

Świadek może odmówić odpowiedzi na zadane mu pytanie, jeżeli odpowiedź mogłaby narazić jego samego, jego bliskich na odpowiedzialność karną, hańbę lub dotkliwą i bez pośrednią szkodę albo zeznanie mogłoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej. Duchowny może odmówić zeznań, odpowiedzi na pytanie dotyczące spowiedzi, tajemnicy powierzonej na spowiedzi. Podobnie adwokat może odmówić odpowiedzi na pytania w zakresie tego, o czym się dowiedział w związku z prowadzeniem sprawy w ramach pełnomocnictwa.

Art. 266.  § 1. Przed przesłuchaniem świadka uprzedza się go o prawie odmowy zeznań i odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań.

§ 2. Przesłuchanie rozpoczyna się od zadania świadkowi pytań dotyczących jego osoby oraz stosunku do stron.

§ 3. Jeżeli świadek ma składać zeznania, przewodniczący odbiera od niego przyrzeczenie, po pouczeniu go o znaczeniu tego aktu.

Za niestawiennictwo na wezwanie sądu świadkowi grozi kara porządkowa do 1.000,- zł, lub przymusowe doprowadzenie świadka do sądu za pośrednictwem policji. Przesłuchanie świadka może odbyć się w ramach pomocy prawnej przez inny sąd lub w miejscu zamieszkania świadka.

Opinia biegłych - w sprawie, w której wymagane są wiadomości specjalistyczne sąd powinien powołać biegłego po wysłuchaniu opinii stron co do liczby biegłych i ich wyboru; opinię dopuszcza się postanowieniem; biegły może nie przyjąć obowiązku sporządzenia opinii z tych samych powodów, dla których świadek może odmówić zeznań.

Oględziny - przedmiotem oględzin mogą być miejsca, osoby lub rzeczy; mogą odbywać się z udziałem lub bez udziału biegłego, o tym decyduje sąd; jeżeli oględziny mają odbywać się w określonym miejscu; osoby - właściciele muszą udostępnić posesję lub wydać rzecz pod rygorem kary grzywny.

Dowód z przesłuchania stron - jako świadków wtedy, gdy po przeprowadzeniu innych dowodów sąd uzna za konieczne przesłuchanie strony w charakterze świadka.

Inne środki dowodowe - np. badanie grupowe krwi, zapisy na taśmach magnetofonowych, telefonach, płytach, itp.

PISMO PROCESOWE

Wszczęcie postępowania cywilnego

Każde pismo procesowe winno zawierać:

- oznaczenie sądu, wydziału;

- oznaczenie rodzaju pisma, np. pozew o zapłatę, pozew o alimenty, itp.

- osnowa wniosku;

- dowody na poparcie przytoczonych okoliczności;

- podpis strony albo jej pełnomocnika bądź ustawowego przedstawiciela;

- wymienienie załączników;

Pismo winno zawierać adresy stron, świadków, adres do doręczeń.

Powód może dochodzić jednym pozwem kilku roszczeń przeciwko temu samemu pozwanemu, jeżeli nadają się one do tego samego trybu postępowania i sąd jest właściwy ze względu na ogólną wartość roszczenia.

Pozew może zawierać roszczenia alternatywne, czyli zastępcze - wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, zabezpieczenie powództwa.

W pozwie strona może wnieść o powołanie świadków, biegłego, wnieść o to, aby sąd polecił osobom trzecim wyjawienie dokumentów, których są posiadaczami; pozew może zawierać wniosek o ustanowienie kuratora, bądź o zabezpieczenie dowodu. Należy wnieśc opłatę sądową.

Wyróżniamy opłaty: stałe, tymczasowe, szacunkowe.

Dalsze etapy procesu cywilnego: wokanda -> wywołanie sprawy (na sali sądowej mogą być tylko osoby pełnoletnie) -> zabiera głos powód-> zabiera głos pozwany->, przeprowadza się pozostałe dowody-> zamykanie sprawy-> narada-> wyrok.

W czasie narady odbywa się głosowanie nad wyrokiem. Sędzia bądź ławnik może nie zgodzić ze stanowiskiem pozostałe części składu orzekającego i wnieść votum separatum (zdanie odrębne), Sąd może odroczyć wydanie wyroku kiedy sprawa jest szczególnie skomplikowana czy z innych powodów.

Wyróżniamy wyroki:

- wyroki wstępne;

- wyroki częściowe;

- wyroki końcowe;

- wyroki łączne;

- wyroki uzupełniające.

Wyrok wstępny sąd może wydać , gdy uznaje żądanie powoda za usprawiedliwione co do zasady; natomiast nie rozstrzyga o wysokości roszczenia; rozstrzyga, czy strona jest winna, ale nie rozstrzyga ile.

Wyrok częściowy sąd może wydać wówczas, gdy do rozstrzygnięcia sprawy nadaje się tylko jedno z żądań, niektóre żądania; natomiast co do żądań w pozostałej części sąd rozstrzyga w wyroku końcowym.

Wyrok łączny - wydanie wyroku łącznego dopuszczalne jest w razie połączenia przez sąd kilku spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, jeśli są one i mogą być objęte pozwem (art.291 kpc);

Wyrok uzupełniający są wydaje na wniosek strony lub z własnej inicjatywy, jeżeli sąd pominął część żądania strony i nie orzekł co do całości; nie ma on jednak wpływu na bieg terminu do wniesienia środka zaskarżenia.

Sąd ogłaszając wyrok poucza o sposobie i terminie zaskarżenia i do kogo można ten wyrok zaskarżyć, podaje ustne motywy wyroku. W wyroku może zasądzić spłatę roszczenia w całości, może tez rozłożyć na raty.

Uzasadnienie wyroku jest ustne. Każda ze stron w terminie 7 dni od wydania wyroku może złożyć wniosek o pisemne uzasadnienie tego wyroku. Sędzia w terminie zawitym dwóch tygodni jest obowiązany sporządzić uzasadnienie. Jeżeli sprawa jest skomplikowana lub też zaistnieją inne uzasadnione powody, Prezes sądu może przedłużyć termin do sporządzenia uzasadnia do 30 dni. Wyrok wraz z uzasadnieniem doręcza się tylko tej stronie, która żądała sporządzenia uzasadnienia.

Strona. która otrzymała wyrok wraz z uzasadnieniem, w terminie 14 dni od daty otrzymania może wnieść apelację. Kiedy strona nie żądała uzasadnienia, to termin do złożenia apelacji wynosi 21 dni.

W trakcie trwania procesu w każdym czasie można zawrzeć ugodę.

Natychmiastowa wykonalność wyroków

Wyroki prawomocne - kiedy minął termin do wniesienia odwołania lub kiedy zostały wyczerpane instancje do zaskarżenia.

Sąd z urzędu nadaje wyrokom klauzulę wykonalności i nadaje tym wyrokom rygor natychmiastowej wykonalności z urzędu:

- w sprawach zasądzających alimenty co do rat płatnych po wniesieniu pozwu, co do rat płatnych przed wniesieniem pozwu za okres nie dłuższy niż 3 miesiące;

- jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego;

- wyrok zasądzający powództwo jest zaoczny.

W innych przypadkach sąd może nadać rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli strona o to wniosła i udowodniła, że upłynięcie terminu, np. do wniesienia odwołania może spowodować, że roszczenie może stać się bezprzedmiotowe.

Po uprawomocnieniu się orzeczenia sąd na żądanie strony zaopatruje wyrok w klauzulę wykonalności. Wyrok z klauzulą wykonalności stanowi tytuł wykonawczy, który można skierować do komornika o egzekucję.

Wyrok zaoczny (art.339 kpc) - jeżeli pozwany został prawidłowo wezwany na rozprawę i nie stawił się na posiedzenie, bądź też stawił się na posiedzenie, ale zachowuje się w sposób bierny, sąd może wydać wyrok zaoczny. Sąd uzasadnia wyrok zaoczny z urzędu, gdy powództwo zostało oddalone w całości lub w części, a powód zażądał uzasadnienia w ciągu tygodnia od doręczenia mu wyroku. Wyroki zaoczne doręcza się z urzędu obu stronom. Od wyroku zaocznego powód może złożyć apelację, a pozwany sprzeciw.

ZASKARŻENIE ORZECZEŃ SĄDOWYCH

Do środków odwoławczych należą:

- apelacja,

- zażalenie.

Kpc przewiduje inne środki zaskarżenia, takie jak:

- skarga kasacyjna;

- skarga na wznowienie postępowania;

- skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia ;

- skarga na orzeczenie referendarza sądowego

- sprzeciw od wyroku zaocznego;

- zarzuty od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym;

- sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym;

- skarga na czynności komornika;

- zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym.

Apelacja - przysługuje od każdego wyroku wydanego przez sąd I instancji; apelację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok w terminie 14 dni od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem, jeżeli zaś strona nie żądała uzasadnienia wyroku w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji, termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do żądania uzasadnienia.

Apelacje wniesioną po upływie tych terminów sąd odrzuca jako niedopuszczalną. Apelacja powinna czynić zadość wymogom pisma procesowego i zawierać:

- wskazanie wyroku, od którego wnoszona jest apelacja, czyli sygnatury wraz ze wskazaniem, czy strona zaskarża wyrok w całości, czy w części;

- zwięzłe przedstawienie zarzutu;

- uzasadnienie zarzutu;

- powołanie w razie potrzeby nowych faktów i dowodów, których strona nie mogła powołać przed sądem I instancji;

- wniosek o zmianę lub uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany.

Od apelacji wnosi się opłatę sądową.

Sąd odrzuca apelację wniesioną po terminie, nie opłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną. Strona przeciwna może wnieść w ciągu dwóch tygodni od doręczenia apelacji odpowiedzi wprost do sądu II instancji.

Skarga kasacyjna - przysługuje od wydanego przed sądem II instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu lub umorzenia postępowania. Skargę kasacyjną może wnieść także Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich. Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu jest niższa niż 50 tys. zł., zaś w sprawach gospodarczych niższa niż 75 tys. zł, a w sprawach z zakresu prawa pracy niższa niż 10 tys. zł.; w sprawach z ubezpieczeń społecznych (emerytury, renty, zasiłki) skarga kasacyjna jest niezależna od wartości przedmiotu sporu.

Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach o rozwód, separację, alimenty, czynsz najmu, dzierżawy oraz w sprawach dot. kar porządkowych w zakresie prawa pracy oraz nie jest dopuszczalna w postępowaniu uproszczonym.

Podstawą skargi kasacyjnej jest:

- naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

- naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło to mieć wpływ na wynik postępowania.

Termin do wniesienia skargi kasacyjnej wynosi 2 m-ce od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej. Skargę wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie. Strona przeciwna może wnieść odpowiedź w terminie 2 tygodni. Skargę kasacyjną rozpoznaje Sąd Najwyższy w składzie 3 sędziów, wyjątkowo w składzie jednego sędziego. Skarga jest rozpatrywana w granicach zaskarżenia, jednakże sąd bierze pod uwagę z urzędu nieważność postępowania.

Art. 379 kpc (na zaliczenie):

Nieważność postępowania zachodzi:

1) jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna,

2) jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany,

3) jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona,

4) jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy,

5) jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw,

6) jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu.

Wznowienie postępowania - to nadzwyczajny środek, ponieważ przysługuje on w przypadku:

- jeżeli w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona, albo orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia;

- jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, albo nie była należycie reprezentowana, bądź też była pozbawiona możliwości działania;

- jeżeli Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną przez Polskę umową międzynarodową;

- kiedy wyrok został oparty na dokumencie podrobionym, przerobionym, albo na skazującym wyroku karnym następnie uchylonym;

- kiedy wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa (np. łapówka);

- wykrycia prawomocnego orzeczenia dotyczącego tej samej sprawy.

Wznowienie wnosi się do sądu, który wydał wyrok zaskarżony, jeżeli kilka sądów orzekało to do sądu ostatniej instancji ??? Wznowienie wnosi się w terminie 3 m-cy liczonym od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia.

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia - przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu II instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków nie była i nie jest możliwa. Od orzeczeń sądu II instancji, od których wniesiono skargę kasacyjną oraz od orzeczenia Sądu Najwyższego - skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem nie przysługuje. Można wnieść tylko jedną skargę od tego samego orzeczenia. Skargę tę rozpatruje Sąd najwyższy tylko w granicach zaskarżenia i jest rozpatrywana na posiedzeniu niejawnym.

POSTĘPOWANIE NIEPROCESOWE

Postępowanie nieprocesowe (niesporne) jest jednym z dwóch zasadniczych trybów postępowania (procesowe, nieprocesowe); to wyjątek od zasady, że sprawy rozpatruje się w trybie postępowania procesowego. Przyjęło się, że postępowanie nieprocesowe jest niesporne.

Postępowanie nieprocesowe wszczyna się na wniosek będący odpowiednikiem pozwu (art.511kpc: „Wniosek o wszczęcie postępowania powinien czynić zadość przepisom o pozwie, z tą zmianą, że zamiast pozwanego należy wymienić zainteresowanych w sprawie”), ale ten wniosek wnoszą strony.

W postępowaniu nieprocesowym sprawy mogą być wszczynane także z urzędu (art.506, 570 kpc).

Postępowanie nieprocesowe prowadzi sąd rejonowy (art.507kpc) z wyjątkiem spraw o:

- ubezwłasnowolnienie (art.544kpc -> właściwość to SO jako I instancja);

- separację (art.567kpc).

W braku oznaczenia właściwości miejscowej w przepisie szczególnym właściwy jest wyłącznie sąd miejsca zamieszkania wnioskodawcy. Sąd rozpatruje sprawy w składzie jednoosobowym; w składzie ławniczym (powiększonym) w sprawach o pozbawienie, zawieszenie, ograniczenie władzy rodzicielskiej, o przysposobienie.

Strony w postępowaniu nieprocesowym nazywamy uczestnikami postępowania.

Mniej rygorystyczne niż w procesie są reguły prowadzenia postępowania, ponieważ nie ma bezwzględnego obowiązku rozpatrywania spraw na rozprawie (art.514kpc), niestawiennictwo stron nie tamuje postępowania (art.513kpc). Sprawa rozpoznawana w postępowaniu nieprocesowym kończy się nie wyrokiem tylko postanowieniem (art.516kpc). Jest to jednak postanowienie rozstrzygające co do istoty sprawy. Postanowienie to jest zaskarżalne apelacją, a postanowienie cząstkowe niekończące - zażaleniem.

POSTĘPOWANIE EGZEKUCYJNE

Postępowanie egzekucyjne - zespół norm prawnych (zawartych w kpc), których celem jest przymusowe urzeczywistnienie praw i obowiązków wynikających ze stosunków cywilnoprawnych. Podstawą wszczęcia egzekucji jest tytuł wykonawczy. Tytułem wykonawczym jest tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

Art.777kpc wymienia tytuły egzekucyjne.

Egzekucja może być wszczęta:

- z urzędu (rzadko);

- na wniosek.

Wszczęcie egzekucji następuje na wniosek wierzyciela , prokuratora lub też organizacji społecznej. Wierzyciel ma prawo do wyboru komornika w granicach właściwości sądu apelacyjnego. Komornik nie może odmówić przyjęcia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, do którego prowadzenia jest właściwy.

Ograny egzekucyjne:

-sądy rejonowe,

- komornicy działający przy sądach,

„inne organy egzekucyjne”, np. policja, wojsko bank (pomocnicze w wykonaniu egzekucji).

Rodzaje egzekucji

Postępowanie egzekucyjne może być prowadzone z :

- ruchomości,

- wynagrodzenia za pracę (art.87 kp),

- rachunków bankowych,

- wierzytelności (np. wynagrodzenia z umowy o zieło),

- nieruchomości,

- innych praw majątkowych (akcji, udziałów w spółce).

Art. 829 wymienia czego komornik zająć nie może.

Zasadą jest, że komornik:

I - wysyła wezwanie przedegzekucyjne;

II - stosuje środek najmniej dolegliwy.

Podmiot, który żąda egzekucji musi wskazać komornikowi, z jakiego majątku ma on wykonać egzekucję.

Skarga na czynności komornika - składa się ja do sądu rejonowego; wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania egzekucji, sąd jednak może wstrzymać egzekucję. Skarga może być złożona i przez dłużnika i przez wierzyciela.

Organ egzekucyjny zawiesza postępowanie egzekucyjne z urzędu, jeżeli:

- wierzyciel lub dłużnik nie ma zdolności procesowej, ani ustawowego przedstawiciela;

- w wypadku śmierci wierzyciela lub dłużnika;

- na wniosek - wierzyciela lub dłużnika;

- gdy sąd uchylił natychmiastową wykonalność wyroku.

Komornik ma obowiązek przerwać egzekucję, jeżeli dłużnik przedstawił wiarygodny dowód uiszczenia zobowiązania.

Postępowanie egzekucyjne umarza się z mocy prawa, jeżeli wierzyciel w ciągu roku nie dokonał czynności potrzebnej do prowadzenia postępowanie lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania. Umorzenie może być w całości lub w części; umorzenie nie pozbawia wierzyciela możliwości wszczęcia ponownie egzekucji.

2

---