PEDAGOGICZNE ASPEKTY PRACY I KRYTERIA DOBORU METOD PRACY Z CZYTELNIKIEM

PEDAGOGIKA SPOŁECZNA - wprowadziła wiedzę o środowisku wychowawczym (stanowią zewnętrzny mechanizm kształtowania się postaw czytelniczych). Wyłoniła się w wyniku starcia dwóch nurtów badawczych: psychologizmu i socjologizmu

• rozwój : XIX / XX wiek (przeobrażenia społeczno - gospodarcze i kulturowe, urbanizacja, uprzemysłowienie - wprowadzające zróżnicowane formy wychowania środowiskowego w miejsce konformistycznego przystosowania jednostki do życia w określonej grupie społecznej)

• nowa, pozaszkolna sieć instytucji wychowawczych, wprowadzających nową generację w określony układ społeczny

• na jednostkę wpływają:

→ środowiska naturalne ukształtowane przez geofizyczne elementy natury

→ środowiska społeczne ukształtowane przez historyczny rozwój stosunków społecznych

→ środowiska kulturowe stanowiące historyczny dorobek estetycznej działalności człowieka

• koncentracja na społeczno - kulturowych komponentach procesu wychowawczego, mających wpływ na kształtowanie osobowości,

• poszukiwanie terenów praktyki wychowawczej poza szkołą m.in. w środowisku biblioteki

• podstawy w Polsce tworzyli: J. W. Dawid, S. Karpowicz, M. Grzegorzewska, H. Radlińska

Twierdzili, że procesu wychowania społecznego jako przygotowania do pełnego udziału w życiu społeczno - kulturalnym nie można ograniczyć tylko do szkoły, pn. w wieku pozaszkolnym jednostka cały czas pogłębia i rozszerza swoje wiadomości i doświadczenia.

Każda sytuacja wychowawcza wymaga specyficznych w danych warunkach rozwiązań → wyróżnia się 3 rodzaje sytuacji przygotowujących do udziału w życiu społecznym:

1) szkoła - najbardziej zorganizowana postać procesu wychowawczego

2) pozaszkolne instytucje wychowawcze - dopełniają działalność szkoły, biblioteki, kolonie, obozy,... ; placówki opieki częściowej i całkowitej: internaty, domy dziecka,...

3) wychowanie naturalne w rodzinie

Proces działalności wychowawczej może mieć charakter NATURALNY → środowisko rodziny i najbliższe otoczenie społeczne i INTENCJONALNY → zw. z działalnością konkretnych instytucji wychowawczych, w tym:

- instytucje wychowawcze (opieka nad dziećmi opóźnionymi w rozwoju, głuchoniemymi, ociemniałymi, chorymi), realizujące funkcje kompensacyjne, wyrównawcze lub niwelujące upośledzenia. BIBLIOTEKARZ - uczestniczy w biblioterapeutycznym przygotowaniu wychowanków do życia społecznego

- instytucje wspomagające rozwój dzieci i młodzieży (przedłużenie planowej pracy wychowawczej szkoły: świetlice tereny zabaw, kluby, czytelnie, biblioteki, poradnie), w celu zapewnienie wszechstronnego rozwoju osobowości i zaspokojeniu zainteresowań

- instytucje oświaty dorosłych (zapewniają dalsze kształcenie ogólne i zawodowe młodzieży dorastającej i osób dorosłych oraz organizowanie ich uczestnictwa w kulturze i życiu społecznym), stanowią integralną część systemu oświaty i są finansowane z budżetu państwa. Należą tu: ośrodki kształcenia systematycznego (kursy i szkoły), ośrodki upowszechniania wiedzy (muzea, wystawy, radio, telewizja,...), ośrodki rekreacji, ruch amatorski, ośrodki kształcenia ustawicznego, ośrodki pracy twórczej, biblioteki powszechne i czytelnie.

BIBLIOTEKA- jej miejsce w zinstytucjonalizowanych systemie wychowawczym

• obiekt zainteresowań: czytelnik (potencjalny i rzeczywisty)

• narzędzie kształtowania osobowości: książka

• strategia działania: poznawanie środowiska czytelniczego i jego potrzeb, właściwe uprofilowanie zbiorów bibliotecznych, wypracowanie atrakcyjnych i skutecznych metod pracy z czytelnikiem

• obszary działania: praktyczna działalność bibliotek publicznych, precyzowanie określonych wymagań w stosunku do bibliotekarza (organizuje proces czytelniczy), określa rolę bibliotekarza w ogólnym procesie wychowawczym na tle innych środowisk wychowawczych, opracowanie sposobów oddziaływania wychowawczego biblioteki , wiedza o diachronicznym procesie kształtowania się pedagogiki bibliotecznej, historyczna zmienność środowisk wychowawczych i ich rola w kształtowaniu się postaw młodego pokolenia, role technicznych środków komunikowania masowego.

• Początki: 2 poł XIX w. - mechanizacja produkcji wydawniczej → wzrost nakładów → nowy typ czytelnika w bibliotece (książka była dla niego podstawowym źródłem wiedzy) → proces samokształcenia szerokich kręgów społecznych

• W Polsce: inicjatywy oświatowe bibliotek rekompensowały brak narodowego systemu oświaty (1856 r. wydział czytelń w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności, po 1918 r. inicjatywy Radlińskiej)

BIBLIOTEKARZ - jego działalność wychowawcza jest podstawowym elementem pedagogiki bibliotecznej

• Wyznaczniki działalności bibliotekarz określiła H. Radlińska: duża chęć działania , otwartość na problemy kultury, chęć służenia czytelnikowi bez względu na jego wykształcenie i typ biblioteki, dobra znajomość księgozbioru i środowiska wychowawczego, umiejętność informowania

• Bibliotekarz ma być doradcą i wychowawcą czytelnika, kształtować jego osobowość przez uczenie szacunku do książki, kultury i otoczenia, pobudzać dążenia i aspiracje poprzez uczenie wyboru lektury i ożywianie wartości duchowych

METODY I FORMY PRACY Z CZYTELNIKIEM

Efekty pracy zależą od:

środowiska społeczno - kulturowego, zbiorów bibliotecznych, lokalu biblioteki i jego wyposażenia, przygotowania zawodowego bibliotekarza, znajomości potrzeb czytelników indywidualnych i zespołów czytelniczych korzystających z biblioteki, współpraca z innymi placówkami oddziaływania społeczno - kulturalnego

Praca z czytelnikiem wymaga zorientowania się w strukturze społeczno -demograficznej środowiska, ustalenia przeciętnego poziomu wykształcenia stanu zamożności, aby pod tym kątem organizować warsztaty pracy bibliotecznej

METODY PRACY:

→ PRACA Z CZYTELNIKIEM INDYWIDUALNYM

• trudna w realizacji

• ma zastosowanie w stosunku do każdego czytelnika w bibliotece przy jednoczesnej indywidualizacji

• charakter zwrotny relacji bibliotekarz - użytkownik

• podstawowy mechanizm pracy z czytelnikiem - połączenie informacji o czytelniku z informacją o piśmiennictwie

• działanie wychowawcze o charakterze poradnictwa bibliotecznego (forma rozmowy)

• ustalenie konkretnych zainteresowań w celu nauczenia czytelnika samodzielnego wyboru lektury w obrębie określonej tematyki, aby potem włączyć go do bardziej ambitnych tekstów

• pomoc bibliotekarza (szczególnie dla czytelników początkujących) np. w korzystaniu z katalogów i księgozbioru podręcznego

• Zakresy przedmiotowe w ogólnym profilu pracy z czytelnikiem indywidualnym:

1. Przysposobienie biblioteczne

przyuczenie czytelnika do użytkowania biblioteki i jej zbiorów ( objaśnienie zakresu usług bibliotecznych i sposobów wykorzystania oferty, podanie inf o zbiorach, ich rozmieszczeniu i układzie, przedstawienie agend i podstawowych składników warsztatu bibliotecznego)

2. Przysposobienie czytelnicze

przyuczenie czytelnika do posługiwania się książką, szczególnie aparatem informacyjnym oraz innego rodzaju informatorami - umiejętność wykorzystania wszelkich kanałów i źródeł informacyjnych w bibliotece.

3. Przygotowanie literacko - lekturowe

działania, dzięki którym czytelnik wzbogaca swój smak literacki i opanowuje umiejętność czytania tekstów literackich twórczo i indywidualnie

→ PRACA Z ZESPOŁEM CZYTELNICZYM

• zespół - grupa czytelników, utworzona na zasadzie zgodności miejsca, celu, zainteresowań lub form działania. W zależności od typu biblioteki, środowiska czytelniczego czy typu działalności biblioteki (społecznej lub samoksztrałceniowej) wyróżnia się różne rodzaje zespołów czytelniczych:

np. w bibliotekach publicznych: zespoły samokształceniowe dorosłych, uniwersytety ludowe, kursy języków obcych, …

w bibliotekach szkolnych i uniwersyteckich: zespoły kół zainteresowań, miłośników poezji, zespoły czytelnicze domu studenta, …

• należy wyłonić AKTYW CZYTELNICZY - jako pośrednik czytelników z bibliotekarzem, czasem w formie Klubu Miłośników Książki, Klubów Dobrej Książki

• publiczność - audytorium o wyraźnie zarysowanej strukturze ; niezbyt liczne zespoły jednostek, pozostających względem siebie w jakiejś interakcji

• nie ma sztywnego podziału na odbiorców i nadawców, każdy uczestnik w pewnym momencie nim się staje → wszystkie relacje komunikacyjne mają reakcję zwrotną

• grupa wywiera silny wpływ na członków i aktywizuje ich → podstawa działania zespołowych form pracy z czytelnikiem

• Podział:

- imprezy oparte na zasadzie oddziaływania żywego słowa (wieczory literackie, spotkania autorskie, konkursy błyskawiczne, małe formy teatralne,...

- imprezy audiowizualne (ekranizacje filmowe książek, występy zespołów muzycznych, przeglądy piosenki literackiej z płytoteki, …)

- imprezy związane z wizualną propagandą książki (plakaty na temat autorów, katalogi zagadnieniowe i obrazkowe, wystawy tematyczne i autorskie, …)

- imprezy ruchowo -rozrywkowe, głównie w bibliotekach dla dzieci (loterie, gry kośćmi, gry umysłowe, …)

• Przykłady

• DYSKUSJA - najbardziej skuteczna forma, istota polega na odmienności stanowisk, z próbą uzgodnienia w drodze przekonywania, stanowi formę współzawodnictwa → mechanizm wzbogacający dyskusję, relacje zwrotne między wszystkimi członkami zespołu, zatarte relacje między nadawcami i odbiorcami.

Cel: weryfikacja własnych przekonań, wzbogacenie przemyśleń i refleksji, rozwój wiedzy i samodzielności myślowej

Powodzenie dyskusji zależy od wyboru jej problemu oraz lidera, lub osób inicjujących.

Fazy organizacji dyskusji: 1) koncepcja ; 2) przygotowanie ; 3) realizacja ; 4) kontrola

• SPOTKANIE AUTORSKIE - forma najbardziej skomplikowana ; akt bezpośredniej komunikacji literackiej autora z grupą odbiorców,

Jest to forma synkretyczna - łączy literacki wariant formy prelekcyjnej, dyskusję i pośrednią formę wywiadu

Fazy: 1) wypowiedź autorska ; 2) wywiad ; 3) dyskusja

Cele: bezpośrednie (prezentacja norm kreacji, interpretacja tekstów, zgłębianie określonej problematyki, wymiana opinii między autorem a czytelnikiem) i pośrednie (objaśnienie kodów literatury, sugestia norm interpretacji, inspiracja nastawień estetycznych i filozoficzno-społecznych, ogólna charakterystyka komunikacji literackiej)

Etapy spotkania autorskiego:

1) opracowanie (przygotowanie koncepcji, przygotowanie techniczne, reżyseria)

2) realizacja (rozpoczęcie i zakończenie, mat informacyjne i uzupełniające, zapewnienie normalnego toku spotkania)

3) kontrola ( obserwacja audytorium, analiza formy, plan dalszych działań

→PRZYSPOSOBIENIE BIBLIOTECZNE - metoda najbardziej kompleksowa

• zespół czynności polegający na świadomym i celowym działaniu w celu wyrobienia podstawowych umiejętności właściwego korzystania z biblioteki i pomocy bibliotecznych (katalogów, kartotek, słowników, informatorów, itp.)

• etapy:

• zagadnienia najprostsze związane z wprowadzeniem nowych czytelników do biblioteki, zorientowanie ich w zasadach korzystania ze zbiorów

• „5” i „15”- minutówki biblioteczne

• dłuższe i bardziej skomplikowane ćwiczenia i lekce biblioteczne

[jeszcze trochę z innej pozycji może się przydać]

Podstawy ogólne pracy z czytelnikiem - CELE

1. FINALNE (końcowe, ostateczne)

- są tożsame z celami czytania ; ich osiągnięcie jest zależne od realizacji celów pośrednich

- należą tu: rozwój wiedzy, intelektu oraz wrażliwości estetycznej

2. POŚREDNIE (drugiego stopnia)

- optymalizacja wyborów lekturowych, samego procesu czytania i jego następstw oraz wzbogacenie oferty aktywnego uczestnictwa w kulturze

3. BEZPOŚREDNIE (pierwszego stopnia)

- konkretyzują się jako zadania doraźne, warunkujące osiągnięcie celów wyższych stopni

- lepsza orientacja odbiorcy w całokształcie oferty piśmienniczej, wzbogacenie jego zainteresowań, optymalizacja postawy interpretacyjnej i repertuaru nastawień

Podział form pracy z czytelnikiem

wg KANAŁU KOMUNIKACYJNEGO

1. Formy DYSKURSYWNE - dominują wypowiedzi w języku mowy

2. Formy POGLĄDOWE - opierają się na komunikacji wizualnej

3. Formy AUDIOWIZUALNE - przeważają elektroniczne formy przekazu

4. Formy SYNKRETYCZNE - dopełniają się wzajemnie różne formy komunikatów

wg KONTEKSTU ODBIORU

charakteryzują sytuację odbiorcy jako uczestnika określonej formy. Sytuacja ta ma wpływ na przebieg procesów odbioru i ich skuteczność

1. Formy INDYWIDUALNE

istotą jest jednostkowy odbiór komunikatu, który jest nastawiony na konkretnego odbiorcę oraz

2. Formy QUASI ZBIOROWE, ZBIOROWE i ZESPOŁOWE

wymagają standaryzacji komunikatu, nastawienia na przeciętnego odbiorcę

- formy ZBIOROWE - bazę stanowią luźne zbiorowości, w których istniej ośrodek przekazu i ewentualność relacji zwrotnych ; istnieje tu wspólny ośrodek dyspozycyjny, który narzuca pewne wzorce i wywołuje zachowania bezrefleksyjne ; liczebność publiczności jest ograniczona tylko warunkami technicznymi np. pojemnością sali ; odbiorcy zgromadzeni okazjonalnie

- formy ZESPOŁOWE - podstawą są zebrania, tzn grupy, w których każdy uczestnik staje się kolejno nadawcą komunikatu ; nie ma ośrodka dyspozycyjnego, wszystkie jednostki na siebie oddziałują ; podstawą funkcjonowania są mechanizmy małej grupy ; in nazywane klubowymi - zespół stałych odbiorców przekazu lub stałych uczestników

Proces czytania powinien poprzedzać naddania i przedłużenia - wybór formy, zapewniając swobodę odbioru i autonomiczność interpretacji

PROCES PRACY Z CZYTELNIKIEM - 3 FAZY

1. Przygotowanie

obmyślenie kształtu i zawartości treściowej wybranej formy pracy z uwzględnieniem stanu świadomości odbiorców i tekstów koniecznych do relacji

2. Realizacja

polega na wykonawstwie merytorycznym i czynności technicznych (wg założonego planu) oraz zapewnieniu odpowiednich warunków do przebiegu samej formy, czyli stworzenia odpowiedniego marginesu tolerancji

3. Kontrola

obserwacja czytelniczych zachowań i krytyczna weryfikacja przebiegu i skuteczności formy z uwzględnieniem opinii użytkowników