30. Pojęcie i rachunek dochodu narodowego: Pojęcie i rachunek dochodu narodowego oparte są na marksistowskiej koncepcji teorii własności zakładającej , że jedynym czynnikiem wartościowo-twórczym jest praca- tzw. produkcja. Podstawowe założenia metodologii służąca za podstawę rachunku liczenia dochodu narodowego( tzw. MPS-Material Product System ) można przedstawić w następujący sposób:

1. Na dochód narodowy w danym roku składa się wartość wytworzonych, a nie zużytych w produkcji, dóbr materialnych, czyli bliżej mówiąc - jest to wartość wytworzonych nie zużytych dóbr materialnych w ciągu roku i w danym kraju.

2.Nowowytworzona wartość , czyli wartość w.w. dóbr i usług materialnych jest rezultatem pracy ludności zatrudnionych w sferze produkcyjnej, czyli: przemysł, rolnictwo, budownictwo, łączność, handel. Ta nowowytworzona wartość składa się z dwóch podstawowych elementów: płac dla zatrudnionych i zysków dla przedsiębiorstw. Ludność zatrudniona w sferze produkcyjnej to ludność określana jako : GD1 a nie pracująca w tej sferze lub nie pracująca w ogóle- GD2

3.Nakłady materialne ponoszone przez działy produkcyjne dzielą się na bieżące i inwestycyjne. Nakłady materialne to użycie dóbr materialnych dokonuje się w każdej gałęzi .Jeśli na dany rok przemysł produkuje na określonym poziomie , nakłady poniesione przy tej okazji to nakłady bieżące .Inwestycje -b to nakłady poniesione na przyrost produkcji w przyszłych latach obejmująca inwestycje netto oraz nakłady ponoszone na odwożenie zużytego majątku ( inwestycje odtworzone ) . Inwestycja - jest to jakakolwiek lokata kapitału dokonana w celu jego powiększenia. Dochód narodowy netto jest wartością pracy , którą ludność produkcyjna wydatkowała w gałęziach produkcji: Pw -przemysł wydobywczy, Pp- przemysł przetwórczy , R- rolnictwo ,T1 - transport, B - budownictwo, U1 - usługi materialne, produkcyjne. Jest wartość pracy , którą ludność wydatkowała w gałęziach produkcji. Inaczej dochód narodowy netto to suma nowowytworzonej wartości w ciągu roku w sferze produkcyjnej , która odpowiada wielkości uzyskanych przez pracowników płac nie zysków przedsiębiorstwa . Jeśli dochód narodowy netto powiększymy o wartość zużytych środków trwałych otrzymamy dochód narodowy brutto. O ile też dochód narodowy netto skonfrontujemy z saldem handlu zagranicznego oraz z naturalnymi stratami w dochodzie wytworzonym możemy mówić o dochodzie narodowym podzielonym.

31. Dochód narodowy: w podejściu od strony nakładów -możemy zdefiniować jako dochód narodowy netto - jest to suma nowo wytworzonej wartości w ciągu roku w sferze produkcyjnej i która odpowiada wielkości uzyskanych przez pracowników płac oraz zysków przedsiębiorstw. Zgodnie z książką prof. Balickiego - „Makroekonomia” - dochód narodowy netto - jest wartością pracy, którą ludność produkcyjna wydatkowała w gałęziach produkcyjnych oznaczonych jako : Pw- przemysł wydobywczy, Pp- przemysł przetwórczy, Pf- przemysł dóbr finalnych, R- rolnictwo, T- transport, Bu- budownictwo i U- usługi materialne, produkcyjne. Jeżeli dochód narodowy netto powiększymy o wartość zużytych (fizycznie lub moralnie) środków trwałych, a więc amortyzacji kapitału trwałego - otrzymamy dochód narodowy brutto. Amortyzacja to spadek wartości kapitału (maszyn, urządzeń, budynków, środków transportu) wywołany ich zużywaniem się w produkcji, a także tzw. zużyciem moralnym. Owy termin został stworzony do nazwania procesu, który biegnie niezależnie od faktu, czy kapitał trwały coś produkuje, czy też stoi bezczynnie. Te dwa procesy nazwano depreciation i oznacza to, że koszt wytworzenia dochodu narodowego to nie tylko zużycie surowców. Tak więc, jeśli łączną sumę amortyzacji, która zaszła w gałęziach produkcyjnych w ciągu roku dołączymy do dochodu narodowego netto, to wówczas otrzymamy wartość wytworzonego w tym roku dochodu narodowego brutto. Jeżeli dochód narodowy brutto sprowadzimy do licznika, a netto do mianownika, to takie zestawienie liczb daje nam wyobrażenie o rozmiarach majątku produkcyjnego zaangażowanego w wytwarzanie dochodu netto. Im ułamek jest mniejszy tym majątek jest gorzej wykorzystywany o ile dochód narodowy netto skonfrontujemy z saldem handlu zagranicznego oraz ewentualnymi stratami w dochodzie wytworzonym, to możemy mówić o dochodzie narodowym podzielonym jeżeli saldo jest ujemne (import >eksport) różnicę tę dodajemy do liczby charakteryzującej dochód narodowy netto (dochód narodowy netto = dochód narodowy wytworzony) otrzymując dochód narodowy podzielony - wówczas dochód narodowy podzielony > od dochodu narodowego wytworzonego. Jeżeli saldo jest dodatnie to odczytujemy je jako eksport >import, wówczas różnicę tę odejmujemy od dochodu narodowego podzielonego otrzymując dochód narodowy wytworzony. Wówczas dochód narodowy wytworzony >od dochodu narodowego podzielonego. W krajach gdzie występuje taki bilans handlowy występuje stała przewaga dochodu narodowego wytworzonego nad dochodem narodowym podzielonym.

32. Założenie rachunku produktu społecznego według metodologii SNA:

Podstawowe założenia metodologii SNA wyprowadzone są z teorii wartości dowodząc że nowo wytworzone wartości to nie tylko nie tylko rezultat pracy ale również innych czynników produkcji (takich jak : praca, kapitał , ziemia . ) . Podstawowe założenia rachunku społecznego według metodologii SNA można przedstawić następująco :

- jeżeli ktoś pracuje zarobkowo czyli sprzedaje swoją pracę bądź jej rezultat tzn. że jego praca bądź jej rezultaty są komuś potrzebne . Jeżeli są one komuś potrzebne tzn. iż pomnażają poziom narodowego dobrobytu . Tak więc każda praca w ten czy inny sposób płatna winna być traktowana jako zwiększająca produkt narodowy . Założenie jest to typowe dla gospodarki rynkowej .

- Inne zaś spojrzenie metodologii SNA dotyczy posiadaczy innych niż praca czynników produkcji . Jeżeli są one wydzierżawione , wypożyczone lub użytkowane w postaci kapitału uczestniczącego w działalności gospodarczej i jeśli jako takie przynoszą dochody z własności w postaci zysku , procentu , dywidend , czynszu , rent itp. To wówczas wielkości odpowiadająca tym dochodom traktowane są jako składniki produktu społecznego .

Jeżeli chodzi o zyski to zauważmy że część z nich nie służąca zaspakajaniu potrzeb konsumpcyjnych właścicieli czy też współ właścicieli przedsiębiorstw a pozostająca jako wielkość powiększająca majątek tych przedsiębiorstw jest swoistą samozapłatą wnoszoną do działalności tych przedsiębiorstw i przyczyniająca się do powiększenia produktu społecznego. Jeżeli chodzi o posiadaczy domów mieszkalnych to oni również przyczyniają się do zwiększenia produktu społecznego poprzez uzyskiwanie określonych dochodów (np. dzierżawa , czynsz ) z racji wynajmowania tych domów innym użytkownikom , jak również i z racji użytkowania ich przez samych siebie czyli jako właścicieli ( a więc w postaci pewnego ekwiwalentu będącego odpowiednikiem potencjalnego czynszu . Jeżeli chodzi o podział ludności jaki miał miejsce w metodologii MPS tzn. na produkcyjną i nieprodukcyjną , to podział ten przestaje tu mieć jakiekolwiek znaczenie dlatego wyróżnia się tutaj ludność produktywną i nieproduktywną . Ta pierwsza wszyscy zatrudnieni jak i wszyscy ci , którzy otrzymują dochody z własności . Ci drudzy to niezatrudnieni , nie posiadający tego typu dochodów z własności , jednak wśród tej części ludności są również tacy , posiadają własne domy i mogliby je wynajmować , i właśnie w tym zakresie przyczyniają się również do zwiększenia produktu społecznego .

33. PS- Podejście od strony nakładów

Podstawowe założenia metodologii SNA(System of National Accounts)wyprowadzone ssą najogólniej z teorii wartości dowodzącej, że nowo wytworzona wartość, to nie tylko rezultat pracy, ale innych czynników produkcji(praca ziemia, kapitał).

W bardziej szczegółowym ujęciu podstawowe ujęcia można by przedstawić następująco:

a)Jeśli ktoś pracuje zarobkowo(a więc sprzedaje usługę lub rezultaty)oznacza to, że jest to komuś potrzebne i jako produkt zweryfikowany powiększa wartość PS. Tak więc nie ma tu znaczenia miejsce zatrudnienia, czy wydatkowania pracy, ale to czy jej rezultat jest akceptowany przez odbiorców.

b)Kolejne bardzo istotne założenie dotyczy posiadaczy innych niż praca czynników produkcji. Jeśli są one zatem wydzierżawione, wypożyczone lub użytkowane w postaci kapitału uczestniczącego w działalności podmiotów i jeśli jako takie przynoszą dochody zwłaszcza w postaci zysku, procentów, rent, dywidend, czynszu, etc., to wielkości te traktowane są jako składniki PS.

W odniesieniu do zysków można zauważyć, że część z nich nie służące bezpośrednio zaspokajaniu potrzeb konsumpcyjnych właścicieli czy współwłaścicieli przedsiębiorstw, a pozostająca jako wielkość powiększająca ich majątek jest swoistą samozapłatą wnoszoną do działalności tych przedsiębiorstw przyczyniająca się zarazem do powiększania PS. Ponadto należy zauważyć, że posiadacze domów mieszkalnych także przyczyniają się do powiększania PS poprzez uzyskiwanie określonych dochodów(czynsz, dzierżawa) z racji wynajmowania tych domów innym użytkownikom, jak również i z racji użytkowania przez samych siebie tj. jako właścicieli(a więc w postaci odpowiedniego ekwiwalentu będącego odpowiednikiem potencjalnego czynszu).

W świetle powyższych założeń podział ludności na produkcyjna i nieprodukcyjną w rozumieniu MPS przestaje też tu mieć jakiekolwiek znaczenie i jakkolwiek można tu wyróżnić ludność produktywną(G1) i nieproduktywną(G2).Ta pierwsza to wszyscy zatrudnieni(płacobiorcy),jak i wszyscy ci, którzy otrzymują dochody z racji własności. Ci drudzy to niezatrudnieni nie posiadający tego typu dochodów z własności. Jakkolwiek wśród tej części ludności są też tacy, którzy posiadają własne domy i mogliby je wynajmować, a stąd i też i tym tylko zakresie przyczyniają się do zwiększania PS.

Uwzględniając powyższe założenia wykorzystany schemat tabeli przepływów wymaga też odpowiednich modyfikacji. W szczególności zauważmy, że wszystkie gałęzie stają się produktywne o ile tylko ponoszone w nich nakłady przyczyniają się do zwiększania produkcji produktów lub usług znajdujących akceptację i przynoszących dochody właścicielom czyników produkcji. Zauważmy też, że dochody te bez względu na tytuł ich uzyskania, a zaznaczone w tabeli, to będą dochody po opodatkowaniu. Część tych dochodów zaznaczona w rubrykach jako „Z” to zyski niepodzielone, a wiec ta część zysków, która pozostaje w przedsiębiorstwie. Amortyzacja symbolizowana jako „a”, to wielkość zużycia majątku zachodząca we wszystkich gałęziach, w tym także w gosp. dom. jako zużycie zajmowanych lub wynajmowanych mieszkań(domów).

PS- Podejście od strony efektu finalnego

Podejście od strony efektu finalnego za swój punkt widzenia przyjmuje to, że rezultatem działalności w danym roku i kraju są różnorodne dobra i usługi. Wśród nich część tylko zasługuje na miano finalnych tj. takich, których wartość zostaje rozliczona do wartości tworzącej dochód narodowy lub produkt społeczny. Dobro i usługa traktowane są przy tym jako finalne wówczas gdy w okresie dla którego liczony jest dochód lub produkt nie ulega dalszym przetworzeniom i przeznaczone są na spożycie lub inwestycje. Formalnym warunkiem wyodrębnienia spośród różnych dóbr i usług tych, które uważamy za finalne jest także uwzględnienie różnicy w stanie remanentów w produkcji istniejącej na początku i końcu danego roku obrachunkowego i występującej faktycznie jako produkcja niezakończona ,chociaż umownie i dla celów rozliczeniowych traktowane są też jako dobra finalne. Przy precyzyjnym i wspólnym podejściu do pojmowania produkcji finalnej, tak przy obliczaniu DN jak i PS należy zatem zauważyć, że w MPS uznawane są tylko te za finalne dobra materialne i usługi materialne, które powstały w sferze produkcji. Natomiast w myśl SNA do finalnych zaliczamy dobra i usługi o ile tylko odpowiadają przyjętemu ich pojmowaniu. W odniesieniu do PS za finalne rezultaty działalności przejawianej w gosp. dom.(G1 iG2) uznawane więc także będą rezultaty odpowiadające wartościom usług świadczonych(przez domy na rzecz ich właścicieli).Przyjmujemy także dla uproszczenia, że urząd podatkowy nie tworzy w ogóle produktu finalnego ponieważ podatki będą częścią produktu finalnego od razu w innych gałęziach.

Biorąc pod uwagę wielkość PS od strony efektu stwierdzamy, że PS brutto to suma wartości wszystkich efektów finalnych gałęzi wyróżnionych w wykorzystanym schemacie tabeli przepływów powiększonych o wartość amortyzacji. Sumując efekty finalne uwzględniamy też saldo handlu zagranicznego.

34. Przyczyny różnicowania DN wytworzonego i podzielonego: Działalność związana z prowadzeniem handlu zagranicznego a sprowadzająca się do eksportu i importu, prowadzić może do zróżnicowania między wielkością tzw. dochodu narodowego wytworzonego i podzielonego. Jest to m.in. Rezultat tego czy wartość eksportu jest większa od wartości importu(E>J), czy też import przewyższa eksport(E<J). Dodatnie saldo handlu zagranicznego(+S) to sytuacja gdy eksport jest większy od importu(a stąd też dochód podzielony jest mniejszy od wytworzonego) zaś deficyt bilansu handlowego z zagranicą(-s: saldo ujemne)występuje gdy wartość eksportu przewyższa import ,prowadzić może do sytuacji gdy dochód wytworzony jest większy od dochodu podzielonego. W krajach o dodatnim bilansie handlowym, czyli tam gdzie eksport przewyższa import dochód wytworzony jest stale wyższy od podzielonego. Dochód narodowy wytworzony to innymi słowy dochód narodowy netto, jest to suma nowo wytworzonej wartości w ciągu roku w sferze produkcyjnej i która odpowiada wielkości uzyskanych przez pracowników płac oraz zysków przedsiębiorstw. Jeżeli łączną sumę amortyzacji ,która zaszła w gałęziach produkcyjnych w ciągu roku dołączymy do dochodu narodowego netto -to wówczas otrzymamy wartość wytworzonego w tym roku dochodu narodowego brutto. Amortyzacja jest to z kolei spadek wartości kapitału (maszyn, budynków, środków trwałych, urządzeń, itp.)wywołany ich zużywaniem się w produkcji a także tzw. zużyciem moralnym(jest to proces, który biegnie niezależnie od faktu ,czy kapitał trwały coś produkuje, czy też stoi bezczynnie.

Pyt: 35.

W gospodarce krajów o gospodarce rynkowej, w których wykorzystywana jest metodologia SNA używane są różne miary zbliżone do kategorii produktu społecznego ( a pojmowanego też jako odpowiednik takich pojęć jak GNP - Gross National Product, NNP - Net Nationale Product ). W szczególności powszechnie używaną miarą ( wielkością makroekonomiczną ) jest tzw. produkt krajowy brutto ( PKB; Gross Domestic Product ). Jest to więc miara wielkości produkcji i w wytworzonej przez czynniki produkcji w danym kraju wyrażona w cenach bieżących rynkowych i bez rozróżnienia tego czy czynniki produkcji są własnością rodzimą, czy zagranicznego kapitału. GDP ( PKB ) nie uwzględnia dochodów obywateli danego kraju uzyskiwanych za granicą, chociaż uwzględnia dochody kapitału obcego w danym kraju. GNP - uwzględnia dochody obywateli zarobione za granicą , ale nie uwzględnia dochodów obcych obywateli zarobionych w kraju. Inną jeszcze miarą jest tzw. produkt narodowy wg cen czynników produkcji ( NI ). NI różni się od NNP, tym że liczony jest w cenach czynników produkcji jakie otrzymali producenci krajowi za swoje dobra i usługi. Ceny te różnią się od rynkowych, użytych do obliczania NNP o 2 elementy:

wysokość tzw. podatków pośrednich ( podatki płacone przez konsumentów, a nie uzyskiwane przez konsumentów ),

wartość dopłat i substytutów otrzymywanych przez producenta,

Ponadto stosowana jest również miara typu DPI różniąca się od NI, tym że przy jej obliczaniu wyłączone zostają z rachunku liczenia podatków, nierozliczone zyski, świadczenia socjalne. GNP (PKB ) - to suma wszystkich dochodów ludności produktywnej, zysków niepodzielonych pozostałych we wszystkich gałęziach, podatków zebranych i od gałęzi, usług świadczonych przez domy na rzecz ich właścicieli, amortyzacji całego funkcjonującego w gospodarce kapitału trwałego oraz salda bilansu handlu zagranicznego. NNP ( produkt społeczny netto ) - to produkt społeczny brutto pomniejszony o amortyzację. Amortyzacja to wielkość zużycia majątku zachodząca we wszystkich gałęziach, w tym także w gospodarstwach domowych jako zużycie zajmowanych lub wynajmowanych mieszkań ( domów ).

36. Przedstaw podział DN według metodologii MPS: podział pojmowany jest jako proces w trakcie którego ma miejsce przemieszczanie się dóbr finalnych , a także pieniądz . Podział może być pojmowany jako stan zaistniały po zakończeniu tego procesu , a związanych bieżącym wykorzystaniem uzyskanego dochodu jak i odłożeniem jego części dla zaspokojenia potrzeb przyszłych . Podział dochodu , zarówno jako proces i jako stan ma swoją stronę wartościową jak i stronę rzeczową związaną z ostatecznym wykorzystaniem różnorodnych dóbr i usług przez różne podmioty ekonomiczne w ramach ich zakupu z posiadanych dochodów . W teorii gospodarki centralnie zarządzanej ( metodologia MPS ) podział rozumiany jako proces prowadzący do określonego stanu , rozpatrywany jest w 3 płaszczyznach : pierwsza faza to tzw. Podział pierwotny kreujący dochody pieniężne ( a dalej popyt) podmioty uczestniczące w jego tworzeniu i dokonujące się w miejscu jego powstania (sfera produkcji ) . Uczestnikami tego podziału są więc pracownicy sfery materialnej ( płace) i przedsiębiorstwa tej sfery (zyski) , Podział pierwotny - kształtujący dochody przedsiębiorstw i gospodarstw domowych sfery produkcji kształtujące tym samym wielkość dochodów podlegających dalszej redystrybucji . Podział wtórny to dalsze kształtowanie dochodów pracowników sfery nieprodukcyjnej i ludności niepracującej instytucji sfery nieprodukcyjnej , a także przedsiębiorstwa i pracownicy sfery produkcyjnej . Redystrybucja - to dokonywanie się za pośrednictwem budżetu państwa , który pozyskuje określone dochody ( zyski przedsiębiorstwa , podatki od przedsiębiorstw i ludności ) z jednej strony , a z drugiej po przez swoje wydatki ( płace dla pracowników sfery nieprodukcyjnej ) . Budżet kształtuje zatem dochody różnych podmiotów ekonomicznych , a nie tylko tych , które dochód narodowy tworzą . Poza redystrybucją podział dokonuje się także po przez akty kupna i sprzedaży usług nieprodukcyjnych . Podział pierwotny i wtórny pracodawców do ostatecznego ukształtowania się dochodów ludności , przedsiębiorstw , instytucji których to dochody spotykają się ostatecznie ze strumieniem dóbr finalnych ; Podział ostateczny ( tzw. Rzeczowy ) - to zatem ostateczne wykorzystanie w danym roku rozliczeń dóbr i usług materialnych po przez podmioty ekonomiczne na ich potrzeby bieżące i przyszłe. Tak więc dochód wytworzony brutto to zatem; Dnb = k +A+I , gdzie:

k - jest to wartość konsumpcji (czyli potrzeby bieżące),

A - inwestycje odtworzeniowe.

I - inwestycje netto.

37 METODOLOGIA SNA

System of National Accounts

podstawowe założenia wyprowadzone są z teorii wartosci dowodzącej że nowowytwożona wartość to nie tylko rezultat pracy ale również innych czynników produkcji (praca kapitał ziemia)

Podstawowe założenia rachunku produktu społecznego wg SNA można przedstawić następująco :

1 jeżeli ktoś pracuje zarobkowo czyli sprzedaje swoją pracę bądż jej rezultaty tzn że jego praca bądż jej rezultaty są komuś potrzebne .Jeżeli są komuś potrzebne tzn iż pomnażają poziom narodowego dobrobytu. Tak więc każda praca w ten czy inny sposób płatna winna być traktowana jako zwiększająca produkt narodowy. Założenie to jest typowe dla gosp rynkowej

inne założenie SNA dotyczy posiadaczy innych niż praca czynników produkcji .Jeżeli sa one wydzierżawione ,wypożyczone lub użytkowane w postaci kapitału uczestniczącego w działalności gospodarczej i jeśli jako takie przynoszą dochody z własności w postaci zysku , procent dywident czynszu rent itp. to wówczas wielkości odpowiadające tym dochodom traktowane są jako składniki produktu społecznego.

Jeżeli chodzi ozyski to zauważamy że część z nich nie służąca bezpośrednio zaspokojaniu potrzeb konsumpcyjnych właścicieli czy też współwłaścicieli przedsiębiorstw a pozostające jako wielkość powiększająca majątek tych przedsiębiorstw jest swoistą samozapłatą wnoszoną do działalności tych przedsiębiorstw i przyczyniającą się do powiększania produktu społ

Jeżeli dodać posiadaczy domów mieszkalnych to oni również przyczyniają się do zwiększania produktu społ poprzez uzyskiwanie określonych dochodów z racji wynajmowania tych domów innym użytkownikom jak również i z racji użytkowania jako właścicieli .Jeżeli chodzi o podział ludności jaki miał miejsce w metodologii MPS tzn na produkcyjną i nieprodukcyjną .Ta pierwsza to wszyscy zatrudnieni i ci którzy otrzymóją dochody z racji własności.Ci drudzy to niezatrudnieni nie posiadający tego typu dochodów z własności jednak wśród tej części ludności są również tacy którzy posiadają własne domy i mogliby je wynajmować i właśnie w tym zakresie przyczyniają się również do zwiększenia produktu społ.

38. Dochód narodowy jako miernik poziomu życia: Ponieważ produkt narodowy brutto znajduje zastosowanie jako miernik rozmiarów produkcji dóbr i usług w gospodarce, pożądane było by, aby rachunek PNB obejmował swym zasięgiem jak najszersze pole działania gosp. Jeśli od tradycyjnego PNB odjęlibyśmy wartość produktów zwiększającą uciążliwość życia i dodali byśmy wartość dochodów nie rejestrowanych nie przechodzących przez rynek otrzymalibyśmy zmodyfikowany PNB, który byłby bardziej precyzyjnym miernikiem produkcji dóbr i usług w gospodarce. Aby jednak PNB mógł się stać podstawą szacunku dobrobytu ekonom. W jakimś kraju trzeba wprowadzić istotną poprawkę. Źródłem zadowolenia ludzi są bowiem dobra i usługi, a także czas wolny. Wyobraźmy sobie, że w jednym kraju ludzie cenią sobie czas wolny wyżej niż mieszkańcy innego kraju. Przy innych czynnikach jednak ludzie w drugim kraju będą pracować dłużej i wytwarzać więcej dóbr i usług. Mierzone w tradycyjny sposób PNB będzie tu zatem wyższy niż w pierwszym kraju. Nie oznacza to jednak, że mieszkańcy pierwszego kraju osiągają mniejszy poziom zadowolenia. Decydują się poświęcić mniej czasu na pracę i ujawniają tym samym swoje preferencje. Wynika z nich iż dodatkowy czas wolny jest dla nich tak samo cenny, jak dodatkowe dobra i usługi, które można było by wytworzyć, gdyby wydłużyć czas pracy. W 1972r. James Tobin i Wiliam Nordawus opracowali koncepcję miernika który nazwali wskaźnikiem dobrobytu ekonom. netto(DEN). Koryguje on PNB przez odjęcie odeń plag, oddanie wartości dóbr i usług o charakterze nierynkowym oraz włączenie wartości czasu wolnego. Wartość DEN jest większa od PNB, ale za to tempo jego wzrostu jest niższe niż dynamika PNB. Wskaźnik DEN uświadamia nam iż PNB jest bardzo niedoskonałą miarą dobrobytu w społeczeństwie. Ponieważ regularne przeprowadzanie i opracowywanie miernikowej i nie rejestrowanej produkcji dóbr i plag oraz systematyczna wycena wartości czasu wolnego byłyby bardzo kosztowne PNB pozostaje nadal najbardziej powszechnym stosowanym miernikiem działalności gosp., choć dalekim od ideału. PNB jest najlepszą z miar jaką dysponujemy przy systematycznej ocenie sytuacji gosp. Wskaźnik DEN jest właśnie próbą oszacowania skali tych zjawisk i włączenia ich do PNB tak aby stał się on bardziej adekwatnym miernikiem poziomu dobrobytu w danym kraju ponieważ systematyczne dokonywanie pomiarów wszystkich tych rodzajów działalności jest kosztowne, a niekiedy wręcz niemożliwe. W praktyce PNB pozostaje najszerzej stosowanym miernikiem sytuacji gosp. Kraju.

Ąca

Ąca

---