92.Zmiany adaptacyjne w mięśniach

Wychwytywanie tlenu przez mięśnie zależy w końcu od ich własnej budowy i

składu chemicznego, który może się zmieniać np. w zależności od stopnia aktywności

ruchowej.

Zmiany te decydują o sprawności zaopatrzenia mięsni w tlen i wykorzystania przez

nie tlenu podczas wysiłków fizycznych.

Są niejako jądrem procesu adaptacji wysiłkowej organizmu.

Ważnym czynnikiem wpływającym na zdolność mięśni do generowania mocy maksymalnej jest temperatura wewnątrzkomórkowa. W wyniku rozgrzewki wzrasta ona o około 3-4 stopnie Celsjusza. Co prowadzi do wzrostu możliwości generowania mocy maksymalnej o około 15-20% w wyniku wzrostu temp. Rośnie maksymalna szybkość skracania się włókien mięśniowych. Już po kilku tygodniach regularnego treningu siłowego obserwuję się wyraźny przyrost masy mięśniowej. W ciągu 3-6 tygodni treningu wielkość siły mięśniowej przyrasta o 25-100% wartości wyjściowej. W pierwszych tygodniach treningu przyrost siły mięśniowej następuje wcześniej aniżeli przyrost masy. W wyniku regularnych ćwiczeń wytrzymałościowych już w ciągu 2-4 tygodni dochodzi do przesunięcia progu mleczanowego. Pomimo szybkich zmian adaptacyjnych występujących w organizmie człowieka już w pierwszych tygodniach treningu, osiągnięcie mistrzostwa sportowego wymaga jednak wielu lat treningów.

93.Wysiłkowe zmiany adaptacyjne w układzie

oddechowym

- Zmiany adaptacyjne w układzie oddechowym i krążeniowym zachodzą w organizmie człowieka pod wpływem treningu wytrzymałościowego. Trening powoduje wzrost wydolności fizycznej organizmu. Jest to proces o charakterze adaptacyjnym - powtarzanie wysiłków fizycznych zwiększa zdolność do ich wykonywania. Dla skuteczności adaptacji wysiłkowej układu oddechowego i układu krążenia ma duże znaczenie ścisłe „dopasowanie” ich czynności do wymogów pracy. Jest to możliwe dzięki mechanizmom regulującym czynności tych układów. To „dopasowanie” aktywności narządów do wymogów pracy, zależy głównie od jej intensywności i wymaga pewnego czas. Odpowiedni poziom czynności serca, układu oddechowego i in. Osiągany jest po kilku minutach od rozpoczęciu wysiłku. Ten czas jest krótszy u ludzi przystosowanych do wysiłków niż u ludzi prowadzących siedzący tryb życia, cierpiących na przewlekłe schorzenia. Zwiększenie sprawności funkcji zaopatrzenia tlenowego jest wynikiem przede wszystkim zwiększenia objętości minutowej serca, znaczenie ma też usprawnienie regulacji „rozmieszczenia” obwodowego przepływu krwi, wzrost objętości krwi i zwiększenie sprawności układu oddechowego. Zmniejszenie reakcji układu oddechowego, narządu krążenia, układu wewnątrzwydzielniczego i in. Na wysiłki submaksymalne wskazuje na bardziej ekonomiczną adaptację organizmu do stawianych przez nie wymogów.

Wydolność fizyczna maleje z wiekiem. Jest ona niższa u kobiet niż u mężczyzn w tym samym wieku. Wpływa na nią nie tylko systematyczny trening fizyczny, ale też różnego rodzaju aktywność ruchowa w życiu codziennym.

Wpływ systematycznej aktywności ruchowej na układ oddechowy

Chociaż wpływ systematycznego treningu na układ oddechowy nie jest tak silny jak na układ krążenia, układ ruchu czy układ kostny, to i w tym zakresie można zaobserwować wiele korzystnych zmian.

U osób wytrenowanych stwierdza się wzrost pojemności życiowej płuc (VC) w porównaniu z osobami niewytrenowanymi. Jest to ściśle związane z większą ruchomością klatki piersiowej i większą siłą mięśni oddechowych u osób trenujących. Równolegle zmniejsza się czynnościowa przestrzeń martwa, zaś ogólna pojemność wentylacyjna płuc (TLC) nie zmienia się. Wskaźniki dynamiczne oceniające rezerwy wentylacyjne płuc ulegają korzystnym zmianom.

U osób wytrenowanych obserwuje się większą objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1,0) jak również większą maksymalną dowolną wentylacje płuc (MVV).

W spoczynku wentylacja płuc jest u osób wytrenowanych podobna do wentylacji u osób niewytrenowanych, chociaż częstość oddechów na minutę jest na ogół mniejsza. W czasie wysiłków submaksymalnych, tak wentylacja płuc jak i częstość oddechów, są mniejsze u osób wytrenowanych, ale głębokość pojedynczego oddechu jest większa.

W czasie maksymalnego wysiłku zwiększa się istotnie maksymalna wentylacja płuc osób wytrenowanych. Dochodzi ona czasem do 180 l/min., podczas gdy u młodych niewytrenowanych mężczyzn osiąga 100 l/min. a u kobiet 80 l/min.

Systematyczny trening fizyczny powoduje zwiększenie pojemności dyfuzyjnej płuc. Na ten kierunek zmian mogą mieć wpływ: zwiększenie ogólnej ilości hemoglobiny we krwi, zwiększenie ogólnej objętości krwi w płucach, jak również poprawa stosunku wentylacji do perfuzji płuc.

U osób trenujących obserwuje się większy przepływ krwi przez szczytowe fragmenty płuc w porównaniu z osobami prowadzącymi siedzący tryb życia. Ułatwia to wymianę gazową w płucach, korzystnie zwiększając stosunek wentylacji pęcherzykowej do włośniczkowego przepływu krwi przez płuca.

U osób trenujących hiperwentylacja pojawia się przy pokonywaniu wyższych obciążeń w porównaniu z osobami nie trenującymi. Powoduje to zmniejszenie odczucia duszności przy dużych obciążeniach.

94.Wysiłkowa kompensacja kwasicy

Kwasica, stan nagromadzenia we krwi nadmiernych ilości substancji o charakterze kwaśnym, powodujących zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej krwi i przesunięcie jej ph w kierunku kwaśnym.

Równowaga kwasowo - zasadowa to stan w którym zachowany jest swoisty stosunek kationów i anionów w płynach ustrojowych, warunkujący odpowiednie ph i odpowiedni przebieg procesów życiowych.

Powstający w organizmie w następstwie wysiłku fizycznego kwas mlekowy jest silniejszym kwasem aniżeli kwas węglowy i dlatego w środowisku zajdzie reakcja w której powstaje mleczan sodu a to oznacza że kation wodorowy pochodzący z kwasu mlekowego łączy się z anionem wodorowęglanowym na kwas węglowy, który praktycznie jako słaby kwas nie dysocjuje, dlatego ph środowiska ulega nieznacznym zmianom.

Nieznaczne podniesienie ph krwi (zakwaszenie) PODRAŻNIA OŚRODEK ODDECHOWY I W NASTĘPSTWIE OBSERWUJE SIĘ WZMOŻONE ODDYCHANIE, RÓWNOCZEŚNIE NASTĘPUJE USUWANIE POWSTAŁEGO NADMIARU KWASU WĘGLOWEGO Z KRWI! Bezwzględnie wartości kwasu węglowego i wodorowęglanu we krwi się zmniejsza.

95.Aktywność ruchowa a wiek

Trening o charakterze rekreacyjnym jest zalecany do późnych lat starości. Okazuje się że w wyniku kilkutygodniowego treningu osób w starszym wieku, siła, moc i wytrzymałość mięśni znacznie wzrasta, prowadząc do poprawy jakości życia a obok wzrostu odporności na zmęczenie fizyczne poprawie ulega stan samopoczucia psychicznego.

PS. Ten temat również jest tematem wodą bo nie jest określone o jaki wiek chodzi ale na bank Zatoniowi będzie chodziło aby wspomnieć że aktywność fizyczna zapobiega OSTEOPOROZIE, pamiętam, że na wykładzie o tym wspominał….

96.Zdolności koordynacyjne

Do grupy zdolności koordynacyjnych zalicza się:
- zwinność,
- zdolność orientacji,
- szybkość reakcji,
- zdolność różnicowania ruchu,
- równowagę,
- poczucie rytmu,
- zdolność łączenia ruchu,
- zdolność dostosowania i przestawienia ruchowego.

-Pod pojęciem koordynacji ruchowej rozumiemy właściwości psychomotoryczne, które określają gotowość do optymalnego sterowania i regulacji ruchowych czynności. Kryterium oceny koordynacyjnych zdolności jest dokładność ruchu związana z koordynacją wolnych, kierowanych i kontrolowanych czynności motorycznych.

Zwinność to koordynacja ruchowa całego aparatu mięśniowego i kostnego. Jest sumą szybkości i zręczności, łączącą w sobie wyobrażenie ruchów elastycznych i obszernych, warunkujących szybką zmianę pozycji i postawy ciała. Zwinność w przeciwieństwie do innych zdolności motorycznych jest głównie cechą nabytą, uwarunkowaną głównie stanem i stopniem rozwoju układu nerwowego, dlatego też wzrasta wraz z rozwojem osobniczym. Zwinność jest to zdolność człowieka do wykonywania ruchów charakteryzujących się dokładnością przestrzenną, ekonomicznych, szybkich i dostosowanych do zmieniających się warunków zewnętrznych.

97.Uczenie się czynności ruchowych

Uczenie się czynności ruchowych-to zmysłowe odbieranie od otoczenia i przetwarzanie umysłowe informacji dotyczącej nieznanej dotąd czynności za pomocą systemu psychomotorycznego oraz sprawdzenia skuteczności tej czynności w różnych sytuacjach otoczenia.

 Proces uczenia się czynności ruchowych ma charakter polisensoryczny, co oznacza, iż o jego efektywności w dużej mierze decyduje jakość oraz liczba wzajemnie uzupełniających się i odbieranych za pomocą różnych receptorów informacji. Przetwarzane przez umysł dane i powstałe na ich podstawie wyobrażenia są warunkiem niezbędnym do realizacji rzeczywistych czynności ruchowych. Niektórzy psycholodzy twierdzą, że sportowiec nie może wykonać tego, czego wcześniej sobie nie wyobraził.

98.Inteligencja i sport

Tego pytania nie opracowałem ponieważ chyba każdy potrafi sam coś o tym powiedzieć nawet własnymi słowami, że inteligencja w różnego rodzaju działaniach jest niezbędna do osiągnięcia sukcesu itp. Poza tym w necie niestety żadnych materiałów na ten temat nie znalazłem…

99.Adaptacja ruchowa OUN

rozwój dodatkowych gałązek nerwowych prowadzących do włókien mięśniowych

ćwiczenia pobudzają pracę ośrodkowego układu nerwowego

rozwija się pamięć ruchowa oraz szybkość i łatwość oddziaływania na bodźce zewnętrzne

specjalne ćwiczenia mogą usunąć lub zmniejszyć zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów

100.Zmiany adaptacyjne we krwi

We krwi tlen wiązany jest przez hemoglobinę, barwnik czerwonych krwinek.

Ilość tlenu, jaką krew może roznieść z płuc po całym organizmie ciągu minuty, zależy

od ogólnej ilości hemoglobiny we krwi, ogólnej liczby krwinek czerwonych oraz ilości

hemoglobiny w każdej krwince. Zmniejszenie którejś z tych wielkości, np. w przebiegu

różnych form anemii, zmniejsza pojemność tlenową krwi, tzn. ilość tlenu, jaką może

przenieść każde jej 100 ml. Sprawność funkcji zaopatrzenia tlenowego jest upośledzona.

U zdrowych ludzi zaobserwowano wzrost ogólnej liczby krwinek

czerwonych pod wpływem treningu sportowego. Wytrenowani sportowcy mają czasem

7-7,5 mln krwinek czerwonych w 1 mm3 krwi, zamiast 5-5,5 mln, tak jak to jest u zdrowych nie wytrenowanych mężczyzn. Nie jest to zjawisko stałe, ale występuje

rzeczywiście. Można by potraktować je jako wyraz adaptacji organizmu do obciążeń

wysiłkowych. Nie musi tak jednak być.

Wzrost liczby krwinek czerwonych powoduje zwiększenie lepkości krwi. Zwiększenie

lepkości krwi czyni ją cieczą stawiającą większy opór ruchowi w naczyniach

krwionośnych. Ruch krwi w naczyniach krwionośnych jest możliwy dzięki pracy serca.

Na przesuwanie w naczyniach krwi o znacznie zwiększonej zawartości krwinek

czerwonych podwyższonym hematokrycie serce musi wykonać większą pracę.

Zapotrzebowanie serca na tlen zwiększa się.

Kluczowe znaczenie dla transportu tlenu z płuc do mięśni ma sprawność układu

krążenia, zarówno samego serca jako pompy tłoczącej krew, jak i regulacji przepływu

krwi przez różne obszary naczyniowe. Regulacja przepływu krwi przez naczynia

krwionośne decyduje o tym, gdzie płynie krew pompowana przez serce, jaka część całej

jej ilości kierowana jest do pracujących mięśni, jaka do skóry, mózgu i innych rejonów

ciała.

---