ŚWIATŁO, promieniowanie optyczne, promieniowanie elektromagnet. o fali dł. 380-760 nm, wykrywane przez oko ludzkie; przez światło rozumie się zwykle, oprócz promieniowania widzialnego, również promieniowanie podczerwone i promieniowanie nadfioletowe, które mają zbliżone właściwości i także są badane metodami optycznymi. W oddziaływaniu światła z materią uwidaczniają się jego właściwości falowe i korpuskularne (dualizm falowo-korpuskularny); właściwości falowe światła ujawniają się w takich zjawiskach, jak odbicie i załamanie światła, dyfrakcja, interferencja (interferencja fal, interferencja światła), polaryzacja; właściwości korpuskularne zaś np. w absorpcji światła doprowadzającej do luminescencji, zjawiska fotoelektrycznego i jonizacji, oraz w ciśnieniu wywieranym przez światło (ciśnienie promieniowania). W próżni światło rozchodzi się z prędkością c = 2,99792458 · 108 m/s, w innych ośr. z prędkością mniejszą, równą ilorazowi c i współczynnika załamania ośrodka. Najsilniejszymi źródłami światła docierającego do Ziemi są gwiazdy, przy tym największe natężenie ma promieniowanie pochodzące od Słońca; źródłami światła są również inne ciała wysyłające światło w wyniku np. wzbudzenia termicznego (np. żarówka), elektr. (lampa wyładowcza), absorpcji promieniowania (lampa fluorescencyjna), reakcji chem. (np. niektóre organizmy żywe). Światło zawierające wszystkie długości fali w proporcjach takich, jak w promieniowaniu słonecznym daje wrażenie światła białego; światło to można rozszczepić na składowe o określonej długości fali, otrzymując widmo ciągłe. Rozkład natężeń w widmie, a więc i barwa emitowanego światła, zależy od rodzaju źródła światła, a w wypadku źródła termicznego — od jego temperatury: w niższych temperaturach przeważa czerwień, w wyższych — błękit, fiolet (prawo promieniowania Wiena, ciało doskonale czarne
FOTOMETRIA [gr.], dział optyki zajmujący się ilościowym opisem promieniowania opt., światła, oraz wyznaczaniem jednostek natężenia oświetlenia, światłości i in.
W fotometrii wizualnej opis promieniowania opiera się na subiektywnych wrażeniach jasności i barwy, wywołanych przez światło padające na siatkówkę oka; charakterystyki badanego światła wyznacza się przez porównanie ich za pomocą odpowiedniego fotometru metodą porównawczą.
W f. fizycznej (obiektywnej) odbiornikami promieniowania są gł. fotoelementy; pomiarów fotometrycznych dokonuje się wykorzystując zależność natężenia prądu elektr. płynącego przez układ pomiarowy od wielkości strumienia świetlnego. Porównaniem strumieni świetlnych o różnej barwie zajmuje się fotometria heterochromatyczna. Działem fotometrii wykorzystującym do ilościowej oceny energii promieniowania materiały fot. jest fotometria fotograficzna. Za twórcę fotometrii jest uważany P. Bouguer, który dokonał 1729 pierwszych pomiarów fotometrycznych.