SZTUKA BYCIA I OBYCIA
U B R A N I E
1.Biżuteria: oryginalna i z umiarem, zarówno co do ilości jak i co do przepychu. Biżuterii nie nosimy: na plaży, podczas pobytu na „łonie natury”, podczas pogrzebów.
2. Biżuteria męska: zegarek, obrączka i spinki do mankietów (uwaga: spinki do krawata noszą wyłącznie kelnerzy, aby ich krawat nie znalazł się w serwowanym daniu!) Pierścienie i bransolety to kojarzy się negatywnie, z osobą „dresiarza”. Nadto te elementy biżuterii są rozpaczliwie „prowincjonalne”.
Biżuterię komplementujemy, nigdy jednak nie pytamy o cenę oraz pochodzenie pierścionka czy też zegarka - nie zawsze są to rodowe pamiątki.
3. Butonierka: dziurka w klapie marynarki. Służy do wpinania oznak klubowych, wstążek orderowych lub kwiatów.
4. Buty: dżentelmen po godzinie 18.00 nosi wyłącznie czarne buty (beżowe, szare, wiśniowe itp. - nosimy w czasie wolnym, relaksowym). Buty klasyczne sznurowane nosimy do garniturów, mokasyny do strojów sportowych lub kombinowanych (marynarka i spodnie w różnych kolorach), lakierki nosimy do fraka i smokinga, buty płócienne, zamszowe nosimy w czasie wolnym, podczas wycieczki, wakacji, buty typu klapki czy sandały nosimy bez skarpet, nigdy do pracy i raczej też nie chodząc po mieście.
5. Chusteczka do nosa: panie noszą w torebce, panowie w kieszeni spodni. Czysta, wyprasowana lekko skropiona perfumami. Nigdy nie oglądamy publicznie zawartości chusteczki po wydmuchaniu nosa.
6 Chusteczka POSZET (pochette): ozdobna dla panów w kieszonce marynarki, nazywana często błędnie butonierką. Kolorystycznie powinna być dopasowana do krawata, nigdy nie powinna być wykonana z tego samego co krawat materiału. Nie nosimy jej razem z fularem ani też w kieszonce płaszcza, bowiem zdobi tylko i wyłącznie marynarkę.
7. Fular: męska jedwabna apaszka noszona zamiast krawata, najczęściej do koszuli z kołnierzykiem zapinanym na guziki Zawsze dopasowana kolorystycznie do koszuli. Fular nosimy wyłącznie do strojów weekendowych, z marynarką lub swetrem, nigdy natomiast z bluzą czy też t-shirtem ani też z koszulą typu polo.
8. Garnitur: zawsze dobrany do sylwetki, wieku i okazji. Garnitur informuje o naszym guście, wyczuciu sytuacji i charakterze. Pognieciony, brudny, to złe świadectwo jego właściciela.
9. Zamiast garnituru: wygodne połączenie marynarki (np. granatowa) ze spodniami z innego materiału (np. szare spodnie, dżinsy itp.). Zestaw taki nazywamy klubowym i nadaje się na każdą okazję z wyjątkiem dużych uroczystości i wieczornych przyjęć.
10. Kolor garnituru: wieczorem tylko ciemne kolory.
11. Jednorzędówki - dla osób szczupłych i także dla osób otyłych. Otyli powinni jednak zaniechać noszenia dwurzędowych marynarek. Im mężczyzna jest grubszy tym mniej guzików powinna mieć jego marynarka.
12. Marynarka to integralna część garnituru - w miejscach publicznych jej nie zdejmujemy! Jeśli koniecznie musimy to zrobić to pytamy pozwolenie kobietę albo osobę najwyższą rangą nam towarzyszącą. Marynarkę z 3 guzikami - zapinamy na 2 najwyższe lub na środkowy. Marynarkę z 2 guzikami - zapinamy na najwyższy guzik. Marynarkę z 4 guzikami - zapinamy na wszystkie lub na 2 najwyższe.
Marynarkę dwurzędową nosimy zawsze zapiętą i nigdy z kamizelką. Siadając rozpinamy wszystkie guziki .Wstając pamiętamy o ich zapięciu.
13. Kamizelka: nosimy wyłącznie z marynarką jednorzędową, do koszuli z długimi rękawami. Ostatni dolny guzik kamizelki zawsze pozostaje rozpięty.
14. Kapelusz: nosimy wyłącznie do płaszcza, nigdy do kurtek lub samych garniturów. Pamiętamy, że kapelusz wygląda dobrze wyłącznie na osobach wysokich i szczupłych.
15. Koszule: tylko z naturalnych tkanin, mankiety wystają spod marynarki na około 3 cm. Koszule z kołnierzykiem zapinanym na guziki - nie nosimy do garniturów, nigdy też nie zakładamy ich wieczorem. Koszul z krótkim rękawem nie nosimy z marynarką, krawatem ani też z kamizelką.
16. Krawat, muszka: wyróżnia mężczyznę, podkreśla jego styl i osobowość. Mówi wszystko o mężczyźnie. Powinna harmonizować z kolorem garnituru i koszuli. Tradycja to: gładki krawat z koszulą we wzorek - lub odwrotnie.
Jaskrawe kolory i wzory - wyłącznie są przeznaczone dla osób młodych.
Koniec szerszej części krawata powinien znajdować się na poziomie paska do spodni.
Krawaty, muszki przechowujemy rozwiązane na specjalnych wieszakach, aby odświeżyć oddajemy do dobrej pralni.
Nie używamy spinek do krawata, gdyż przystoją wyłącznie kelnerom podczas serwowania zupy.
Krawat nigdy nie powinien być z tego samego materiału co chusteczka w kieszonce marynarki.
17. Okulary słoneczne: zdejmujemy gdy z kimś rozmawiamy gdyż okazujemy w ten sposób, że nie mamy nic do ukrycia i patrzymy prosto w oczy rozmówcy. Okulary jako przepaska na włosach - poza porą słoneczną wyglądają pretensjonalnie (podobnie także w pomieszczeniu).
18.Pasek męski: kolorem dobrany do koloru obuwia. Czarny, brązowy to klasyka. Klamra paska dopasowana kolorem do spinek i koperty zegarka. Zbyt duża nie pasuje do garnituru.
19. Skarpetki: ważny element męskiej elegancji. Sięgają kolana, gładkie lub w delikatny wzorek. Kolorystycznie dopasowane do butów lub spodni. Czarne są zawsze bezpieczne (brązy i beże - wyłącznie do strojów w pastelowych kolorach). Skarpetki w kratkę pasują wyłącznie do strojów weekendowych, a białe i krótkie do strojów sportowych.
20. Spodnie męskie: opadają na buty lekko się załamując - nie tworzą jednak harmonijki. Tył spodni sięga połowy obcasa. Do ich utrzymania używamy paska lub szelek - nigdy jednak razem obu elementów.
Bawełniane, sztruksowe, dżinsy - do sportowych, wełnianych lub bawełnianych marynarek i do granatowych blezerów. To zestaw „po pracy” lub „na piątek”, kiedy wiele firm pozwala na kontrolowany luz (CASUAL FRIDAY).
21. Szelki: tuszują duże brzuszki. Kolor dobrany do krawata. Nie zdejmujemy marynarki gdy nosimy szelki (wyjątek to makler giełdowy!).
22. Torebka damska: bardzo ważny dodatek. Dobór właściwej to kwestia gustu i wyczucia sytuacji. Kolorystycznie powinna być dobrana do butów i rękawiczek. Nie powinna leżeć na stole służącym do jedzenia lub narady.
23. Zegarek: elegancki, dopasowany do reszty stroju. Skórzany pasek lub metalowa bransoleta.
C i a ł o
1.Choroby: upiorny temat rozmów naszych rodaków, nigdy w towarzystwie nie rozmawiamy o chorobach.
2.Dieta: odchudzanie to czynność intymna. Dobre wychowanie to także zmuszanie się do robienia lub jedzenia czegoś ,na co nie mamy ochoty.
3. Fryzura: niechlujna razi w stopniu równym co np. brudne buty czy paznokcie.
4. Grzebień: przedmiot intymny, noszony w miejscu ukrytym przed wzrokiem innych osób. Używamy go wyłącznie na osobności, w miejscu do tego przeznaczonym (np. szatnia, przedpokój, toaleta).
5. Guma do żucia: nie żujemy jej „twarzą w twarz”, wyjętą z ust należy zawinąć w papierową chusteczkę i włożyć do kieszeni. Nie odkładamy do popielniczki, ani też na talerz, nie przylepiamy do mebli!!!
6. Kaszel: przepraszamy i oddalamy się aby wykasłać się, kaszlu innych nie komentujemy.
7. Łazienka: dodatkowy ręcznik dla gości.
8. Lekarstwo: zażywamy dyskretnie, nie tłumacząc powodów i w jakim celu to czynimy, nie proponujemy innym osobom spożycia.
9. Lifting: nie informujemy o jego przeprowadzeniu. Wyjątek stanowi rodzina i bardzo zaprzyjaźnione z nami osoby. Oni po uzyskaniu wiedzy o naszym zabiegu - milczą i nie komentują.
10. Makijaż: dobrze wykonany jest nieomal niewidoczny a tylko podkreśla urodę. Poprawianie makijażu to czynność intymna - nigdy tego nie czynimy przy stole, w samochodzie, w przedziale pociągu przy innych osobach.
11. Nogi: obowiązuje wobec kobiet zakaz zakładania nogi na nogę, siadania z rozstawionymi nogami. Panie siadając nogi układają równolegle, w lekkim skosie - efekt elegancji.
Panowie - dopuszcza się zakładanie nogi na nogę lecz niezbyt ostentacyjnie (np. kładąc stopę na kolanie drugiej nogi). Panowie zawsze pamiętają o ”problemie gołej łydki” - w tym celu noszą wyłącznie do garnituru wyjściowego długie skarpetki. Panowie nigdy nie kładą nóg na biurko.
12. Nos: wydmuchujemy dyskretnie. Oddalając się lub odwracając od innych osób.
13. Oddech nieświeży: nigdy innym osobom nie zwracamy uwagi na tę przypadłość w sposób ostry, ostentacyjny. Bowiem może to być następstwem dolegliwości gastrycznych.
14. Perfumy: lubią umiar. Zapach delikatny w ciągu dnia, porą wieczorną bardziej intensywny. Pamiętamy, że perfumy lubią ciepło, pachną na rozgrzanej skórze w miejscach lepiej ukrwionych - przeguby dłoni, za uszami.
15. Ręce: nasza wizytówka!!! Paznokcie krótkie, czyste, usunięte odstające skórki, skóra dłoni gładka, nie spierzchnięta, nawilżona.
16. Zły zapach: osobom nieznanym nie zwracamy uwagi, przyjacielowi czynimy to w nader delikatny sposób - np. proponujemy zmianę dezodorantu a nie konieczność jego używania.
17. Zarost: bezwzględnie wymaga pielęgnacji, w przeciwnym przypadku sprawia wrażenie niechlujnego. Modny tzw. kilkudniowy zarost nie pasuje na wyjątkowo uroczyste spotkanie.
18. Zęby: zadbane, czyste, braki w uzębieniu uzupełnione.
M i e j s c a p u b l i c z n e
Zawsze zachowujemy dystans (odległość) wobec innych osób. Zbyt blisko oznacza prostackie postępowanie. Rozmawiamy w taki sposób aby być słyszanym, jednak tylko przez naszego rozmówcę.
Napiwek: od 10 do 15 % wysokości ceny usługi. Pamiętajmy: kelner to nasz doradca w restauracji.
Lekarz jako gość na przyjęciu (podobnie: prawnik, adwokat): nie domagamy się stawiania diagnozy (udzielenia porady prawnej).
Pozdrowienia z podróży zagranicznej sms: miły dowód pamięci. Brak odpowiedzi nie jest nietaktem ale może być odebrany jako przejaw np. zazdrości.
Rachunek: płacenie wymaga zręczności i taktu. Regulujemy możliwie jak najbardziej dyskretnie, tak aby nie stresować wysokością kwoty naszych gości.
Toaleta: wychodzimy gdy odczuwamy taką potrzebę. Określenie „wyszedł za potrzebą” czy informowanie „idę do toalety” są niestosowne.
Winda: witamy osoby znajdujące się już tam i podobnie żegnamy wychodząc z windy. Nie ma potrzeby dziękować, gdyż nikt w windzie nie był czyimś gościem.
P r a ca
1.CV ( curiclum vitae - z języka łacińskiego: przebieg życia): maksymalnie 3 strony, obejmuje:
- dane osobowe (imię i nazwisko, miejsce urodzenia, stan cywilny, miejsce zamieszkania, kontakt telefoniczny, adres mailowy)
- wykształcenie i przebieg dotychczasowej kariery zawodowej, dodatkowe kwalifikacje
- ewentualnie nasze zainteresowania.
CV - unikamy wyszukanych czcionek i kolorowego papieru. Do CV można dołączyć jednostronicowy list pisany pismem ręcznym, w którym deklarujemy gotowość spotkania w celu lepszego poznania nas oraz informację skąd uzyskaliśmy wiedzę o ofercie pracy.
2. Imieniny w pacy: możemy przekazać, że nie mamy w zwyczaju obchodzenia imienin a nasze urodziny to tajemnica nasza i działu kadr.
3. Interview: rozmowa w sprawie naszego zatrudnienia. Bardzo ważne aby przyszły nasz pracodawca nie odebrał nas jako „spanikowanego bałaganiarza”. Podstępna prośba ze strony pracodawcy to: „proszę coś o sobie powiedzieć”. Powinnyśmy także wykazać się znajomością w profilu działalności firmy.
Trudne pytania ze strony pracodawcy to:
- dlaczego chcemy podjąć prace w tej właśnie firmie,
- jakie są pana/pani mocne strony,
- czy jest pan/pani lubiany
- czy jest pan/pani kreatywny
- w czym jest pan/pani najlepszy
- jakie kontakty miał pan/pani ze swoim szefem a jakie ze współpracownikami
- gdzie widzi pan/pani swoje słabe strony.
4. W rozmowie powinnyśmy być: otwarci, chętni do rozmowy ale nie gadatliwi, opanowani, szczerzy ale nie naiwni. Nie okazujemy niezadowolenia o ile propozycja pracy nie jest zgodna z naszymi oczekiwaniami. Wówczas po prostu nie przyjmujemy tej propozycji. Nigdy nie mówimy o złych rzeczach z poprzedniej pracy.
5. Pytanie co do oczekiwanej z naszej strony wysokości pensji: odwracamy problem :„jaka jest państwa propozycja, jakie są państwa możliwości finansowe”?
6. Ubranie na rozmowę: staranny i przemyślany wybór zestawu garderoby, pamiętamy nie uczestniczymy w pokazie mody!!! Mamy wywrzeć korzystne wrażenie - zbyt śmiały makijaż, krzykliwy krawat mogą to wrażenie osłabić.
Mobbing w pracy: dawniej grubiaństwo, oznacza zły styl zarządzania personelem, nękanie szykanami, szantażowanie.
Przejście „na ty” nie oznacza zmniejszenia szacunku, nie upoważnia do publicznego podkreślania pseudozażyłości. To rodzaj zobowiązania a nie przywilej.
Pensja i jej wysokość to nasza prywatna sprawa i nie powinna interesować osób trzecich. Prośbę o podwyżkę - przygotowujemy mocne argumenty w ramach których podkreślamy nasze zaangażowanie w pracę, nasze sukcesy zawodowe. Nigdy nie używamy jako argumentu odniesienia do wysokości zarobków innych osób, to jest nieskuteczne!!!
Strój w pracy: każda firma ma swój ubraniowy kodeks pracy. Stonowane kolory, klasyczny krój garderoby, to raczej „mundurek”a nie manifest naszej nieależności.
5