Rodzaje połączeń z Internetem
Dial-UP a raczej Połączenie DialUp to łatwa forma dostepu do sieci Internet polegająca na tym, że klient przy użyciu modemu oraz lini telefonicznej (wykonując zwykłe połączenie) łączy się z serwerem DialUp dostawcy internetowego (ISP). Na świecie generalnie uważana za niedrogą. W Polsce niegdyś synonim drogiego dostępu do sieci, do czego przyczyniły się:
stosunkowo wysokie stawki połączeń na ówczesnym rynku zdominowanym przez TPSA
aktywność tzw.: dialerów
W krajach wysokorozwiniętych i rozwijających się (również w Polsce) wyparta głównie przez dostęp szerokopasmowy, aczkolwiek w wielu regionach nadal dominujący sposób łaczenia się z siecią internet.
Głównymi zaletami DialUp są:
łatwość w uzyskaniu połączenia - wystarczy odpowiednio ustawić modem i wybrać dostawcę DialUp
brak dodatkowych umów - do połączenia DialUp oprócz komputera wyposażonego w modem potrzebna jest tylko aktywna linia telefoniczna
Główne wady DialUp:
niska prędkość połączenia, dochodząca do 56 kbps (linia analgowa, w przypadku lini cyfrowej ISDN zależy od możliwości technicznych linii telefonicznej)
konieczność ponownego wdzwonienia - niektorzy dostawcy usawiają limity czasowe, po których wymagane jest powtorzenie połączenia
podczas surfowania po internecie zajeta jest linia telefoniczna
duże opóźnienia na łączach - połączenia bardzo często mają PING przekraczający 200ms, co utrudnia (lub czasem uniemożliwia) gry on-line lub wideokonferencje -> patrz: lag
czas negocjacji modemów - zanim można rozpocząć korzystanie z zasobów sieci modem klienta oraz modem serwera DialUp ustanawiają predkość połączenia negocjując ją (w zależności od parametrów lini telefonicznej, ilości użytkowników w sieci, przeciążenie serwera, itp), co bardzo często jest wliczane w koszt połączenia
ADSL, Asymmetric Digital Subscriber Line (ang. Asymetryczna cyfrowa linia abonencka), to technologia, będąca odmianą DSL pozwalająca na podłączenie komputerów do Internetu. W standardzie tym wykorzystuje się zwykłe telefoniczne przewody miedziane. ADSL pozwala na dużo szybszą komunikację niż technologia modemów telefonicznych. Aby możliwa była wymiana danych zarówno abonent jak i operator ISP muszą umieścić na obu końcach linii telefonicznej modemy ADSL. W niektórych rozwiązaniach technicznych odbiorca Internetu musi dodatkowo skorzystać ze splitera, który rozdziela sygnał ADSL od telefonicznego.
ADSL pozwala na transmisję z prędkością od 16 kb/s do 8 Mb/s. Jednak najczęściej tak szybkie jest tylko łącze w stronę klienta (ang. download). Prędkość z jaką można wysyłać dane (ang. upload) jest zwykle dużo niższa np. 128/512 kb/s. Linia ADSL jest przydatna dla użytkownika pobierającego dużo danych z Internetu. Jednak jeżeli chcemy umieścić w sieci np. stronę WWW, to połączenie tego typu może okazać się zbyt wolne.
Technologia ADSL została opisana w rekomendacjach ITU-T G.992.1, G.992.2 (G.Lite) oraz w standardzie ANSI T1.413-1998
DSL (od ang. Digital Subscriber Line) - cyfrowa linia abonencka, rodzina technologii szerokopasmowego dostępu do Internetu. Standardowa prędkość odbierania danych waha się od 128 Kbps do 24,000 Kbps w zależności od zastosowanej technologii DSL i jej poziomu. Dla technologii ADSL prędkość wysyłania danych jest niższa od prędkości ich odbierania natomiast symetryczna dla SDSL. Wynalazcą modemów DSL był Joseph W.Lechleitter pracownik firmy Bellcore, który zademonstrował projekt budowy tych urządzeń w latach 80.
Według szacunków firmy badawczej Point Topic [1] pod koniec marca 2004 roku na całym świecie było 73,4 mln użytkowników dostępu do Internetu w technologii DSL (najwięcej w Chinach - 13,9 mln, Japonii - 11 mln i USA - ok. 10,5 mln). Szacuje się, że w Polsce z technologii DSL korzystało ok. 166 tys osób
ISDN (ang. Integrated Services Digital Network, czyli sieć cyfrowa z integracją usług).
Technologia sieci informacyjnych mająca na celu rozszerzenie PSTN przez bezpośrednie udostępnienie usług cyfrowych dla oddalonych urządzeń (bez pośrednictwa urządzeń analogowych) (ang. end-to-end circuit-switched digital services)
SDI (pierwotnie Szybki Dostęp do Internetu, aktualnie Stały Dostęp do Internetu) jest to usługa Telekomunikacji Polskiej SA polegająca na udostępnianiu klientom terminalu HIS-NT (Home Internet Solution) produkcji firmy Ericsson, który za pomocą linii telefonicznej abonenta łączy się z urządzeniem HIS-NAE znajdującym się w centrali telefonicznej.
Użytkownicy SDI mają zapewniony stały dostęp do Internetu z prędkością maksymalną 115,2 kb/s oraz stały adres IP. Można również korzystać z telefonu w czasie korzystania z Internetu. Wiąże się to jednak ze spadkiem przepustowości do około 70 kb/s.
W niektórych częściach kraju usługa SDI realizowana jest przez TPSA za pomocą terminala CX-IPair firmy Computex.
Obecnie SDI nie jest oferowany nowym użytkownikom (nowe instalacje tylko na miejscu starych).
Połączenie radiowe z dostawcą Internetu; połączenie wymaga zastosowania modemu radiowego, sygnał przekazywany jest jako fala radiowa
Połączenie kablem telewizji kablowej