Remediacja - oczyszczenie i usuwanie zanieczyszczeń powstałych w wyniku działań przemysłu lub w przypadku awaryjnym (awaria cysterny). Ocena środowiska wodno-gruntowego - jest bardzo istotna i stanowi domenę badań hydrologicznych, które pozwalają określić warunki migracji zanieczyszczeń oraz wybrać właściwą metodę remediacji. Proces biodegradacji zależy od: obecności mikroorganizmów degradujących i współzawodniczących, stężeniu i dostępności zanieczyszczeń, tlenu lub innych związków utleniających, nutrientów (substancje bogate w pierwiastki: P, N, C), wilgotności gruntu, warunków redox, pH i temperatury. W wyniku biodegradacji zachodzi rozkład produktów naftowych: PN→ CO2 + H2O + biomasa. Metody remediacji dzieli się na: fizykochemiczne (remediacja termiczna, remediacja ekstrakcyjna, elektroreklamacja) biologiczne (landfarming, bioreaktory). Remediacja termiczna: polega na cieplnej obróbce wybranego gruntu: spalenie PN w temp. powyżej 1300 K, podgrzewanie, piroliza do temperatury 900 K, a następnie spalanie gazu pirolitycznego. Remediacja ekstrakcyjna: polega na płukaniu gruntu czyli na przeniesieniu zanieczyszczeń PN do medium płuczącego (woda lub woda z dodatkiem substancji chemicznych). Elektroreklamacja: dotyczy zjawisk: elektroosmoza (polega na ruchu zanieczyszczonej wody parowej między elektrodami) elektroforeza (ruch cząsteczek pod działaniem pola elektrycznego) elektroliza (ruch jonów lub kompleksów między elektrodami). Landfarming: polega na umieszczeniu skażonego gruntu PN w warstwach o grubości 0,5-1,5 m na nieprzepuszczalnym podłożu wyposażony w system drenażowy. Następuje biodegradacja aerobowa PN wspomagana dodatkiem tlenu, nutreinów i wody, czas trwania od 1 do 3 lat. Bioreaktory: procesy biodegradacji zachodzące w reaktorach specjalnej konstrukcji, wspomagane mikroorganizmami i podwyższoną temperaturą. Czas reakcji jest dużo krótszy (3 doby do miesiąca w zależności od temp.)
Analiza granulometryczna - wykonuje się ją w celu określenia składu granulometrycznego gruntów nieskalistych, a więc wyznaczenia procentowej zawartości występujących w nich frakcji. Pozwala to w końcowym efekcie na wykreślenie krzywej uziarnienia oraz ustalenie rodzaju i nazwy badanego gruntu. Wykonuje się ją metodami mechanicznymi (analiza sitowa), jeżeli ziarna mają wymiary ponad 0,06mm oraz metodami sedymentacyjnymi (analiza areometryczna) jeżeli ziarna mają poniżej 0,06mm. Analiza sitowa - polega na określeniu składu granulometrycznego gruntu przez rozdzielanie poszczególnych frakcji w wyniku rozsiewania próbki gruntu sypkiego na znormalizowanych sitach. Metody sedymentacyjne - polegają na rozfrakcjonowaniu gruntu w zawiesinie wodnej, są oparte na prawie Stokesa, które określa, że prędkość swobodnego opadania cząstek kulistych jest wprost proporcjonalna do ich średnicy i gęstości właściwej i zależy ponadto od gęstości właściwej i lepkości cieczy, w której opadają cząsteczki oraz od przyśpieszenia ziemskiego. Kwasowość hydrolityczna - ujawnia się pod wpływem roztworu soli hydrolizującej zasadowo (octan wapnia lub sodu o pH 8,2): CH3COONa + H2O → CH3COOH + NaOH. W wyniku tej reakcji powstaje słaby kwas, który prawie nie dysocjuje oraz wodorotlenek sodu ulegający całkowitej dysocjacji na Na+ i OH-. Wyparcie jonów wodorowych z kompleksu sorpcyjnego następuje przy udziale jonów sodu. Następuje reakcja: KS-- H+x2 + 2Na+ + 2OH- + CH3COOH ↔ KS-- Na+x2 + 2H2O + CH3COOH. Wyparte z kompleksu jony H+ łączą się z jonami OH- i powstaje mało zdysocjowana cząsteczka wody i kwasu octowego. Uwolniony kwas gromadzi się w roztworze w ilościach proporcjonalnych do ilości jonów sodu. Na podstawie tej zależności oblicza się ilość wymiennego wodoru, miareczkując kwas octowy 0,1 mol dm-3 roztworem NaOH. Próbka reprezentatywna - próbka pobrana, obrabiana i przechowywana w ten sposób, by jej skład chemiczny był możliwie najbardziej zbliżony do przeciętnego, średniego składu całkowitej ilości analizowanego materiału. Na odczyn gleby wpływają: działalność fizjologiczna organizmów glebowych (kwasy organiczne), warunki klimatyczne (wymywanie składników alkalicznych), stosowanie kwaśnych nawozów mineralnych lub nawozów wapniowych, kwaśne opady, emisja pyłów zawierających CaO. Przyczyny kwaśnych gleb w Polsce: mały udział gleb wytworzonych ze skał wapiennych oraz utworów macierzystych zawierających CaCO3, klimat Polski, w przeszłości cała powierzchnia zajęta była przez lasy i bory.
Kwasowość: czynna - pochodzi od wolnych jonów H+ znajdujących się aktualnie w roztworze. potencjalna -od jonów H+ i Al3+ znajdujących się w kompleksie sorpcyjnym. Ze względu na siłę powiązania jonów decydujących o kwasowości, dzieli się na: wymienna: zależy od jonów bardziej ruchliwych, ujawnia się w wyniku działania na glebę roztworem soli obojętnej np.: 1N KCl. Pojawiają się w roztworze H+ i Al3+ słabiej związane z kompleksem sorpcyjnym. Hydrolityczna: zależy od jonów H+ i Al3+ silnie związanych z kompleksem sorpcyjnym, które są z niego wyparte dopiero przez kationy soli hydrolizujących zasadowo. Kationy te wypierają z kompleksu sorpcyjnego zarówno H+ i Al3+ silnie jak i słabo związane. Tak zmierzona kwasowość hydrolityczna odpowiada całkowitej kwasowości gleby. Metody oznaczania kwasowości: Kolorymetryczna (Helligea) - k. czynna, odczynniki: czerwień metylowa, alkohol etylowy, H2O. Potencjometryczna (elektrometryczna). Materia organiczna - składa się z obumarłych szczątków roślinnych i zwierzęcych oraz organicznych produktów ich rozkładu nagromadzonych w różnej postaci zarówno w glebie jak i na powierzchni. Ulega ciągłym zmianom prowadzącym do całkowitego jej rozkładu (mineralizacja) bądź do częściowego rozkładu a następnie wtórnej syntezy produktów prostszych (humifikacja). Jest to mieszanina wielu bardziej lub mniej złożonych substancji, których rozdzielenie jest praktycznie niemożliwe. Stanowi jeden z podstawowych czynników decydujących o żyzności gleby. Spełnia ona różne pośrednie i bezpośrednie funkcje w kształtowaniu się fizycznych, fizykochemicznych oraz biochemicznych właściwości gleby. Powoduje zmniejszenie zwięzłości gleb o dużej zawartości części spławialnych poprzez tworzenie bardziej stabilnych agregatów. Ogranicza ona występowanie chorób niektórych roślin uprawnych na skutek sprzyjających warunków dla rozwoju organizmów saprofitycznych, będących antagonistami patogenów. Metody oznaczania materii organicznej: 1. Metody polegające na oznaczaniu zawartości węgla ogólnego oraz węgla nieorganicznego; z różnicy otrzymuje się ilość węgla organicznego. 2. Metody polegające na oznaczaniu zawartości węgla ogólnego w próbce, z której pozbyto się węgla nieorganicznego. 3. Metody w których węgiel organiczny jest utleniany w środowisku kwaśnym takimi związkami jak KMnO4 czy K2Cr2O7, a jego zawartość oznaczana jest z ilości nie zredukowanego utleniacza użytego w nadmiarze.