Pedagogika społeczna - przedstawiciele nurtu.
Pedagogika społeczna, jako nauka, zajmuje się badaniem warunków środowiskowych wywierających wpływ na proces wychowawczy. Pedagogika społeczna, jako teoria wychowania, ukazuje społeczny oraz kulturowy charakter i funkcje wychowania. Wychowanie, według złożeń pedagogiki społecznej jest jednym ze składników życia, jego społecznego trwania. Traktuje wychowanie jako proces społeczny, którego cele i zadania są uzależnione od otaczającego środowiska społecznego i podporządkowane są potrzebom społecznym. W tym celu powoływane są do życia i tworzone instytucje wychowawcze i oświatowe oraz kształcona jest kadra nauczycieli i wychowawców. Zwraca uwagę na oddziaływanie na proces wychowania takich czynników jak środowiska szkolne i poza szkolne, jakim są rodzina, społeczność lokalna (w tym sąsiedzka) czy grupy rówieśnicze oraz elementy poza środowiskowe, do których należy zaliczyć choćby środki masowego przekazu czy wszelkie inne media (wideo, internet, komputeryzacja). Pedagogika społeczna za cel stawia sobie pobudzanie, rozwój, utrwalanie i kształtowanie indywidualnych uzdolnień na rzecz ich twórczego wykorzystania dla współpracy i współdziałania z innymi, przygotowanie młodego człowieka do aktywnego udziału w życiu społecznym i spełniania określonych ról społecznych. Z tych założeń wynikają główne kierunki działania pedagogiki społecznej jakimi są wyrównywanie szans oświatowych dzieci i młodzieży różnych środowisk, wychowanie poza szkołą, poradnictwo wychowawcze, pomoc socjalna oraz organizacja wypoczynku i rekreacji.
Do podstawowych przedstwicieli pedagogiki społecznej zaliczyć należy Durkheima, Natorp'a, a w Polsce Znanieckiego, Radlińską, Chałasińskiego.