- 1 -
Gdy stajemy w ruinach rzymskiego koloseum przesyconego krwią i uświadomimy sobie ogrom hekatomby, jaką w nim złożyło chrześcijaństwo pierwszych wieków zaspokajając fanaberie zwyrodnialców na tronie - rodzi się w nas nieodparcie pytanie: skąd ci ludzie, którzy ginęli tu przez trzy wieki, brali siłę do tej ofiary? I odnajdujemy odpowiedź - z Eucharystii. Bo pierwsi chrześcijanie posilali się Chlebem Życia nie tak, jak my przy okazji rekolekcji czy na święta. Oni przyjmowali Chrystusa dającego siłę i moc - codziennie, a nawet kilkakrotnie w ciągu dnia, zwłaszcza w chorobie i przed każdą ważniejszą czynnością.
Ks. Marian Gosa COr - MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ EUCHARYSTIA ZNAKIEM POJEDNANIA Z BOGIEM BIBLIOTEKA KAZNODZIEJSKA 3-4(136) 1996
- 2 -
Pisarz, Paweł Nagai (Dzwony Nagasaki) bardzo cierpiał na chorobę popromienną, ale przez Eucharystię dochował wierności Bogu. Napisał: "Przenajświętszy Sakrament, który ojciec Nakada przynosi mi każdej niedzieli, podtrzymuje mnie nieskończenie. Wierzę niezachwianie, że żyję przez moc tego sakramentu.
Lekarka w ankiecie Przewodnika Katolickiego": "Sama korzystam już siódmy rok z codziennej Mszy św. i Komunii św., i bardzo dużo w tym czasie zyskałam. Pracuję na zmianę i chodzę raz na ranna, raz na wieczorną Mszę św. Dla mnie dzień bez Mszy św. to jakby dzień bez słońca. Z Najświętszej Ofiary czerpię siły do pokonywania różnych trudności których nie brak w życiu codziennym. W świetle Mszy św. widzę wszystkie moje braki, niedociągnięcia. Widzę, co jest złe i nad czym muszę pracować, by postępowanie moje było zgodne z Ewangelią. Msza św. to jakby ręka, która mnie prowadzi".
Ks. Marian Gosa COr - MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ EUCHARYSTIA ZNAKIEM POJEDNANIA Z BOGIEM BIBLIOTEKA KAZNODZIEJSKA 3-4(136) 1996
- 3 -
Stara mitologiczna opowieść mówi o Anteuszu, synu Gei - Ziemi. Był to potężny, niezwyciężony w walce mocarz. Gdy brakowało mu w walce sił wystarczyło, że dotknął ziemi - swojej matki, a zdobywał nowe energie. Został pokonany przez Herkulesa, który oderwał go od ziemi - matki, od źródła sił i zniszczył w powietrzu.
Z Eucharystią jest podobnie. Jeżeli ktoś odstąpi od Eucharystii - źródła chrześcijaństwa, która tworzy Kościół i jest najważniejszym punktem naszej wiary, taki człowiek zaczyna odchodzić od Boga. Zniszczy się w nim życie Boże.
Ks. Zygmunt Jaroszek - EUCHARYSTIA NASZĄ MOCĄ Współczesna Ambona 1991
- 4 -
Bergman w filmie "Hańba" pokazał pewnego człowieka, który pracuje w ciągu tygodnia w swoim gospodarstwie. Nagle słyszy, że biją kościelne dzwony. Dlaczego dzwoni ten dzwon? Nadal dzwoni. Dlaczego on dzwoni teraz? Dlaczego przeszkadza w pracy? Gdy dzwoni w niedzielę, wtedy idzie się do kościoła i składa jakąś dziesięcinę. Ale teraz, dlaczego on dzwoni? Dlaczego Bóg wtrąca się w codzienność, w pracę?
Czy potrafimy zmieścić Boga w swojej codzienności? Jeżeli Bóg nie zmieści się w małżeństwach i rodzinach, które tworzymy, nie stanie przy twoim warsztacie pracy, przy człowieku, który naucza i kształtuje innych ludzi, to taka wiara nie będzie miała żadnego sensu. Dlatego Chrystus staje przy człowieku w jego codzienności, w świecie, jego problemach i oddaje się do dyspozycji człowieka tak jak chleb.
Ks. Zygmunt Jaroszek - EUCHARYSTIA NASZĄ MOCĄ Współczesna Ambona 1991
- 5 -
Nasz pisarz, laureat nagrody Nobla, Władysław Reymont, w noweli Z ziemi chełmskiej opowiada, jak to unici podlascy, ukradkiem w ciemną noc, przemykali się między kozackimi patrolami, aby uczestniczyć we Mszy św., odprawianej gdzieś w leśnych ostępach. Ryzykowali, aby tylko w konspiracyjnych warunkach oddać Bogu cześć przez Najświętszą Ofiarę.
W Rzymie znajduje się wspaniały obraz, który nosi nazwę Ostatnia Msza święta. Wymalowane są tam sceny poprzedzające koniec świata. W głębi kapłan kończy Mszę świętą, aniołowie nachyleni nad trąbami czekają jej końca, aby oznajmić światu straszliwą godzinę sprawiedliwości Bożej. Obraz ten jest dziełem słynnego artysty Leonarda da Vinci, który swym pędzlem chciał wyrazić to, co czuł w sercu. Msza święta to uczta Chrystusa. Będzie ona trwała do skończenia świata. Na tę ucztę zaprasza nas Chrystus, bo nas pragnie ugościć, nakarmić i napoić. On pragnie nas poczęstować pokarmem, który daje życie wieczne.
Dziś, w Wielki Czwartek, podziękujmy Jezusowi za to, że z miłości ku ludziom został w Najświętszym Sakramencie, by karmić nasze dusze Swym Przenajświętszym Ciałem, które zapewnia nam życie wieczne.
Ks. H. Kiemona Najwspanialsza uczta świata s. 93 Materiały Homiletyczne Marzec/Kwiecień nr 156.
- 6 -
„Był Wielki Czwartek 1940 roku. W obozie koncentracyjnym pod Berlinem na oddziale, gdzie znajdowali się księża, już bardzo wcześnie rano w tym dniu przygotowywano się z narażeniem życia do Mszy Św. Udało się bowiem przemycić na teren obozu hostie i wino. Ołtarzem był zwykły stół obozowy. Sprawujący Najświętszą Ofiarę mieli na sobie pasiaki zamiast szat liturgicznych. Współuczestnik tej celebry liturgicznej, sprawowanej w tak niezwykłych okolicznościach, opowiada, że nigdy w swoim życiu tak głęboko nie przeżywał tajemnicy eucharystycznej. Wydawało mu się, że Chrystus cierpi w swoich kapłanach udręczonych i powoli uśmiercanych przez obozowych katów. Wspomina do dziś tamte przeżycie jako jedno z najgłębszych swoich przeżyć życiowych, stwierdzając: W momencie Przeistoczenia i Komunii św. czuliśmy się wspólnotą, którą z nami tworzył Chrystus. On tę wspólnotę umacniał i darzył pokrzepieniem”.
Ks. Klon A., Oddanie się i służba, BK 2(94) /1975/, s.80
- 7 -
Ta sama ofiara zbawcza w Wieczerniku, na Golgocie i w Eucharystii.
W pewnej parafii na Śląsku, proboszcz przygotowywał dzieci do pełnego uczestnictwa we Mszy św. Mówił im, aby Pierwszą Komunię św. ofiarowały za siebie samych, zaś w następne dni mogą ofiarować Komunię św., np. za rodziców, bliskich i w innych intencjach. Wtedy jedna dziewczynka wstała i mówi, że ona I Komunię św. będzie ofiarować za swojego ojca, który jest pijakiem i za matkę, która często płacze, za rodziców, którzy często się kłócą i, jak podsłuchała chcą się rozwieść. Kapłan opowiedział ten przypadek w homilii na uroczystości Pierwszej Komunii św.
I wtedy ktoś głośno zawołał z tyłu: „Proszę księdza to ja jestem tym ojcem”. - Nastała cisza i wielkie wzruszenie. Od tego dnia coś się zmieniło w tej rodzinie. Ojciec i matka zaczęli razem z córką uczestniczyć we Mszy św. Zaczęła się walka z egoizmem i nałogami Było to bardzo trudne. Na siły ludzkie wprost niemożliwe. Ale Chrystus Eucharystyczny, który za grzechy świata ofiarował się na krzyżu, w Wieczerniku i w czasie Mszy św., dopomógł. Skończyły się awantury i pijaństwo. Nie było już mowy o rozwodzie. Zaświeciło słońce w tej rodzinie - słońce miłości, jedności i pokoju.
Ks. Basista Wł., Msza św. Bożym lekarstwem dla zdrowia rodziny, BK 2(102) /1979/, s. 75