I. Jezus przyjmuje wyrok śmierci
Był to piątek; wiosna. Prawie 2000 lat temu. Dzień przed świętami Wielkanocy. Dzień zakupów, pieczenia i sprzątania. Wszyscy spieszyli się. Do wieczora każdy musiał załatwić swoje sprawy.
Całą noc i rano wrogowie przygotowywali wyrok śmierci na Jezusa. Jezusa bito batogiem, z którego zwisały liczne rzemienie zakończone kawałkami żelaza. Na głowę Jezusa włożono czapkę z dużymi cierniami, niby koronę, aby bolało. Piłat, przewodniczący sądu, który mógł Jezusa obronić, skazał Go na śmierć krzyżową. Obok budynku sądu przekupieni ludzie wołali głośno: Ukrzyżuj Jezusa! Takiego Boga nie chcemy! Precz z takim Królem!
Ja zrobię inaczej. Kocham takiego Boga. Nie będę wołać przeciw Bogu. Nie będę bić nikogo batogiem. Nie będę dokuczać, aby bolało. Obronię skazanego. Nikomu nie będę życzyć śmierci. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
II. Jezus przyjmuje krzyż na swoje plecy
Na barki Jezusa położono belkę krzyża. Na szyi zawieszono tabliczkę z napisem, że król został skazany na śmierć.
Ja nikomu nie położę belki pogardy. Nie zawieszę nikomu tabliczki szyderstwa ani papierków z brzydkimi rysunkami, napisami. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
III. Jezus przewraca się na drodze krzyżowej
Może Jezusa przewrócili ze złości. Może Go popchnęli na kamienie dla zabawy, aby śmiać się z Jego upadku.
Ja będę inny. Nikogo nie przewrócę w czasie kłótni. Nikomu nie podstawię nogi na boisku. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
IV Jezus przez chwilę patrzy na swoją Matkę
Za żołnierzami szła Matka Jezusa. Była smutna, bolesna. Przykro Jej było, choć wiedziała, że Jej Syn, Jezus, idzie złożyć ofiarę za grzechy wszystkich ludzi. Jezus spojrzał w Jej zapłakane oczy.
Tak samo spojrzę w oczy mojej mamy, gdy będzie jej przykro, gdy będzie smutna, gdy będzie płakała. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
V. Obok Jezusa idzie Szymon z belką krzyża
Wracającego z pola rolnika Szymona przymusili żołnierze do niesienia belki krzyża. Dlaczego Szymon nie chciał pomóc? Czy nie znał Jezusa? Czy nie słyszał, że Jezus przyszedł z nieba na ziemię?
Ja od razu z chęcią niósłbym belkę krzyża. Przecież drugiemu trzeba pomóc, gdy jest zmęczony. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
VI. Do Jezusa z tłumu biegnie pewna kobieta
Pewna kobieta, Weronika, szybko podbiegła do Jezusa. Czystym ręcznikiem obmyła Jego zakrwawioną, oplutą twarz. Biały ręcznik zafarbował się krwią.
Chciałbym też podbiec do bliźnich, do kolegów, do koleżanek. Chciałbym obmyć twarze smutne, twarze chore. Nieraz wyciągnę chusteczkę, wytrę koledze spod oka łzy lub może krew. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
VII. Jezus upada powtórnie
Była pora obiadowa. Bardzo ciepło. Jezus spocony upada jak ścięte drzewo. Drugi raz upada. Leży na kamieniach bezradnie.
Pomogę ludziom upadającym, nawet leżącym pijakom. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
VIII. Jezus upomina szlochające kobiety
Jezus przed chwilą minął płaczące kobiety z gromadą dzieci. Zbyt głośno płakały. Jezus odwrócił się do nich, zakazał płakać. Płacz teraz nie jest potrzebny! Jezus nie chce płaczu. Niech płaczą nad sobą, nad swoimi dziećmi, bo kto wie, co z nich wyrośnie.
Nie będę płakać bez potrzeby. Nie będę grymasił. Przecież mogę zacisnąć zęby, przyjąć zasłużoną karę. Nie zmuszę nikogo do płaczu. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
IX. Jezus upada znowu
Gdyby Jezus był tylko Bogiem, nigdy nie przewróciłby się. Ale był także Człowiekiem, miał takie ciało jak my. Nie utrzymał się na zbolałych nogach. Kto wie, ile razy przewrócił się podczas drogi krzyżowej. Może tylko trzy razy. Może pięć, dziesięć razy... Zawsze wstał i szedł dalej. Nie zniechęcał się.
I ja będę wytrwały. Nie zniechęcę się w pracy, w nauce. Nie będę leniwy. Nie położę się na ziemi, gdy koledzy lub koleżanki pracują. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
X. Żołnierze zdzierają szaty z Jezusa
Na górze Golgocie nie było plaży. To miejsce straceń i krwi. Żołnierze ściągają z Jezusa ubranie, koszulę, sandały. Nagi Jezus z opaską na biodrach znosi spojrzenia bezwstydnych.
Ja nie będę nikogo rozbierać. Nie będę nikogo podglądać. Spojrzę na kolegów i koleżanki oczami wstydliwymi, czystymi. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
XI. Jezusa przybijają żołnierze do krzyża
Żołnierze rozciągają na belce krzyża ciało Jezusa. Grubymi gwoźdźmi przybijają wpierw ręce, a potem nogi.
Przypominam sobie te dobre ręce Jezusa i co mogę zrobić w tej chwili? Mogę przeżegnać się, znakiem krzyża uszanować przebite ręce i nogi Jezusa. Mogę też uszanować ręce mojej matki, mego ojca. Jezus uświęcił ręce. Ręce nie są do bicia, lecz do miłości. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
XII. Jezus umiera na wkopanej belce krzyża
Przybitego do belki Jezusa żołnierze podnoszą w górę. I tak zawisł Jezus na krzyżu jako zbrodniarz. Bez winy. Niesprawiedliwie. Życie swoje oddał za wszystkich ludzi. Ofiarował się. Prawdziwie pokazał, co oznacza: miłujcie się wzajemnie.
Teraz ja mogę się odwzajemnić. Mogę codziennie życie swoje oddawać Jezusowi. Jezus nie chce pieniędzy ani czekolady. Nas chce. Mnie chce. Mamy być odtąd dziećmi Jezusa. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
XIII. Przyjaciele znoszą ciało Jezusa z krzyża na ziemię
Jezus umarł po trzech godzinach. Umarł, jak każdy człowiek. Zdjęto Jego ciało zręcznie i z szacunkiem. Położono na białe płótno. Obmyto z krwi i kurzu. Nikt nie rozmawiał. Było żałobnie.
Chcę szanować zmarłych. Uszanuję cmentarze, nagrobki, pamiątki po zmarłych. Nie będę rozmawiać, gdy ulicą przejdzie pogrzeb. Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
XIV. Pogrzeb Jezusa
Przyjaciele zanieśli ciało Jezusa do grobu. Jezus umarł, ale zmartwychwstanie. To nie jest koniec. Nic się nie skończyło. Żołnierze pełniący straż przy grobie uciekną w nocy z soboty na niedzielę. Przestraszy ich pusty grób. Za trzy dni ci, co wydali na Niego wyrok, dowiedzą się, że Jezus jest Bogiem, zwycięzcą śmierci.
Teraz Jezus w niebie czeka na nas ze swoim zbawieniem i szczęściem. Kocha nas i cieszy się każdą miłością. Więc podajmy sobie ręce! Bo tak nauczał Jezus: miłujcie się wzajemnie.
|