WSPARCIE OSOBY CHOREJ SOMATYCZNIE
Każda choroba somatyczna, w tym szczególnie źle rokująca lub w fazie: terminalnej, paliatywnej, w stanie umierania, stwarzają skomplikowaną sytuację psychospołeczną, nie tylko dla danej osoby, ale także dla wszystkich, którzy się z chorym stykają.
Techniki wsparcia osoby chorej somatycznie będą zależeć od:
Wieku danej osoby
Typu schorzenia i jego stadium
Rokowania
Aktualnej sytuacji rodzinnej, zawodowej, życiowej
Osobowości chorego
Jego aktualnego stanu emocjonalnego, intelektualnego
Aktualnej hierarchii wartości
Subiektywnej oceny własnej sytuacji zdrowotnej
Oczekiwania pomocy i wsparcia
Wsparcie chorego będzie polegało na:
Współuczestniczeniu w cierpieniu i osamotnieniu (bycie z nim, obcowanie)
Przejawianiu empatii (wobec jego bólu, cierpienia)
Zwrotnym komunikowaniu zrozumienia jego sytuacji
Podtrzymywaniu kontaktu werbalnego (okazywaniu zainteresowania, słuchanie, zachęcanie do mówienia o sobie, swoich odczuciach, obawach)
Stwarzaniu atmosfery bezpieczeństwa(pocieszanie, uspokajanie)
Wsparcie dziecka chorego somatycznie
Wsparcie dziecka chorego somatycznie jest w dużej mierze uzależnione od jego wieku, uświadomienia sobie przez niego własnego stanu chorobowego. Wsparcie będzie tez uwarunkowane tym, czy dziecko przebywa w domu, czy musi być leczone w szpitalu lub innej placówce służby zdrowia.
Ważnym elementem wsparcia emocjonalnego dziecka w szpitalu jest:
Niwelowanie objawów stresu
Zaspokajanie potrzeb: afiliacji, bezpieczeństwa, uczuciowej
Obcowanie z nim
Zapewnienie kontaktów z najbliższymi
Dostarczanie zabawek do których dziecko jest przywiązane
Rozmawianie z nim, wyjaśniane mu, uspokajanie
Wsparcie chorego dorosłego
Istotną zasadą wsparcia jest tu:
Łagodzenie cierpień psychofizycznych
Pomoc w zaspokajaniu potrzeb
Pomoc w adaptacji do roli chorego
Podtrzymywanie nadziei, wiary, cierpliwości i wytrwałości
Wzbudzanie motywacji do współdziałania w walce z chorobą
Wsparcie chorego przed i po zabiegu operacyjnym
Wsparcie chorego przed operacją polega głównie na:
Podtrzymywaniu wiary w skuteczność operacji
Dodawaniu sił do przezwyciężenia choroby
Podsycaniu nadziei w poprawę stanu zdrowia
Niwelowanie stresu związanego z zabiegiem
Przełamywanie strachu
Odrębne zagadnienie pomocowe stanowi wsparcie chorego po operacji, której efekt jest odmienny od oczekiwanego przez niego. Człowiek taki wymaga wsparcia emocjonalnego, a często wręcz psychoterapii.
Wsparcie chorego w schorzeniach przewlekłych
Termin choroba przewlekła określa na ogół chorobę o długotrwałym przebiegu i często niezbyt optymistycznym rokowaniu.
Wsparcie będzie polegało na następujących wskazaniach:
Starać się rozpoznać stan emocjonalny, aby określić właściwe środki i techniki wsparcia
Pomóc w konstruktywnym odreagowaniu emocji negatywnych
Pomóc w zrozumieniu istoty jego choroby
Pomóc w:
Dobraniu właściwych mechanizmów radzenia sobie z przykrymi emocjami
Przewartościowaniu hierarchii wartości
Poszukaniu wartości duchowych
Często w takich sytuacjach niezbędne jest zapewnienie profesjonalnej opieki psychologicznej.
Wsparcie chorego terminalnie
Chory terminalnie to człowiek w ostatnim stadium nieuleczalnej choroby.
Wskazania dla projektowania wsparcia dla chorego umierającego:
Okazywanie gotowości pomocy i podtrzymywanie duchowe
Zindywidualizowane podejście duchowe
Dążenie do rozpoznania potrzeb i zaspokojenie ich
Życzliwe słuchanie
Okazywanie zrozumienia
Towarzyszenie, bycie z nim
Wspólne milczenie
Wspólna modlitwa
Rozmowa o śmierci
Niwelowanie strachu przed śmiercią
Wsparcie rodziny chorego
Istotnym problemem jest wsparcie rodziny chorego.
Wsparcie rodziny chorego przez terapeutę powinno polegać na zasygnalizowaniu:
Gotowości udzielenia im nie tylko wsparcia emocjonalnego, ale także innych form wsparcia: informacyjnego, rzeczowego, usługowego
Wyrażaniu empatii
Aktywnym słuchaniu
Towarzyszeniu
Udzielaniu pomocy w odreagowaniu nagromadzonych emocji
Pomoc w uzyskaniu niezbędnej pomocy psychologicznej, jeśli zachodzi taka potrzeba
1