Geneza wyrazu wojna jest stara jak ludzkość i sięga początków istnienia człowieka na ziemi. Jest to składnia
najprymitywniejszych, a zarazem najbliższych negatywnych odczuć towarzyszących człowiekowi od jego powstania takich jak nienawiść,
gniew, zazdrość, czy pragnienie pomsty. Wraz z upływem czasu wojna zaczęła stawiać się motywem w życiu codziennym
Coraz częściej pojawiały się dzieła wielkich malarzy przedstawiające bohaterskich wojaków zahartowanych w boju,
Poeci tworzyli hymny wygłaszające męstwo i odwagę wybitnych wodzów, a ołowiane żołnierzyki stały się ulubioną zabawką dzieci.
Społeczeństwo było świadome wojen lecz nie brało w nim bezpośredniego udziału stąd zachwyt ówczesnej opinii publicznej
wojną, widzieli bowiem w niej jedynie pozytywy honor i odwagę, poświęcenie w obronie niepodległości. Wraz z nadejściem
wojny globalnej ta opinia miała się diametralnie zmienić.
1 IX 39 rozpoczęła się nowa era ludzkości, III rzesza pod pretekstem zdobycia niemieckiej przestrzeni życiowej - Lebensraum, napada
na Polskę. Polacy stawiają zacięty opór lecz nie jest możliwe odparcie niemieckiej inwazji. W końcu po 28 dniach desperackiej obrony
Warszawa kapituluje. Wraz z rozpoczęciem okupacji niemieckiej rozpoczął się okres masowych mordów, eksterminacji, gwałtów, łapanek.
Był to czas realizacji najbardziej bestialskiego planu w historii. Na okupowanych ziemiach zaczęły pojawiać się jak grzyby po deszczu
obozy zagłady. Na polecenie Himmlera zaczęto nagonkę na wrogów ideologicznych, byli to głównie Żydzi, Cyganie, i Polacy,
jak również przedstawiciele mniejszości etnicznych czy osoby nie zgadzające się z polityką okupanta. Wśród zesłanych do obozów byli
dzieci, kobiety w ciąży, starczy i chorzy. Wśród osób odpowiedzialnych za kierowaniem pracą obozów nie było żadnej litości.
Często się zdawało że Ci którzy zostali zesłani do ostatniej chwili wierzyli że jadą do bezpiecznego miejsca, nie mieli pojęcia o
tym co działo się za murami zakładów koncentracyjnych. Jedną z ofiar która przeżyła ten koszmar jest opisana w Medalionach Z. Nałkowskiej
Dworja Zielona. Mimo iż ocalała jest ona zupełne sama, jej mąż zginął w 1943 na stacji Małaszewicze 8 kilometrów pod Brześciem litewskim
W roku 1939 z powodu zniszczenia przez bombę domu przeniosła się wraz z mężem do Janowa Podlaskiego gdzie musieli już nosić opaski
W X 1942 zostali wysiedleni do Międzyrzeca podlaskiego. Stamtąd co dwa tygodnie organizowany był transport do Treblinek. Podczas jednej
z niemieckich łapanek skrywała się przez 4 tygodnie mając do jedzenia jedynie parę cebul, trochę kaszy i kawę. Wystarczyła chwila nieuwagi
by została złapana przez hitlerowców, a co za tym idzie skażana na pewną śmierć. 1. I 1943 Niemcy zaczęli strzelać do cywilów, to
bestialstwo było formą rozrywki faszystów. Zginęło wtedy 65 istnień ludzkich, to podczas tej rzezi Dworia straciła oko. Mimo straty męża,
kalectwa, i ogromu cierpienia chciała żyć, pragnęła powiedzieć światu swoją historię to co działo się z Nią i jej bliskimi, to do czego
byli zdolni hitlerowcy. Po tym gdy została sama w ukryciu na strychu postanowiła pójść do Majdanka. Kończyło jej się jedzenie, była pewna
swojej śmierci, więc postanowiła że chce umierać z innymi Żydami w obozie. Co dwa tygodnie była tam selekcja. W Majdanku była świadkiem
powieszenia za próbę ucieczki. Gdy szukano ludzi do pracz w fabryce amunicji w Skarżysko-Kamienna pojechała do tej pracy. W fabryce tej nie była
bita, ale robiono selekcje kto był slaby lub chory i nie nadawał się do pracy był mordowany. Z powodu panującego głodu powyrywała sobie zęby
by mieć za co kupić chleb od robotników z miasta. Gdy czerwonoarmiści zaczęli się zbliżać przeniesiono obóz do Częstochowy, gdy sowieci wkroczyli
do Częstochowy z 15 tys. Żydów zostało juz tylko 5 resztę wywieziono do Niemiec. Ci którzy przeżyli cieszyli się w prawdzie, ale nikt nie miał siły by to ukazać.
Innym przykładem zniszczenia życia ludzkiego przez obozy zgłady są wspomnienia pewniej kobiety zawarte w rozdziale dno wyżej wymienionych medalionów.
Jest to ponura relacja z pobytu w więzieniu na Pawiaku oraz w obozie zgłady Ravensbruck i fabryce amunicji Bunzig. Kobieta ta straciła dwoje dzieci
syna który nie wrócił z obozu śmierci, oraz córkę o której wspomnienia wywołują łzy na jej twarzy. Jej mąż również nie wrócił z obozu w Pruszkowie.
W więzieniu na Pawiaku torturowano ją i innych zatrzymanych, wytaczano im krew dla rannych żołnierzy po czym mordowano.
Z Pawiaku przewieziono je do Ravensbruck, jechały w ciasnocie w bydlęcych wagonach o głodzie i pragnieniu przez 7 dni. Podczas jednego z postojów
zaczęły szlochać i wyć. Zaciekawiło to oficera niemieckiego z innego pociągu który kazał otworzyć wagony. Jego oczom objawił się widok tak straszny
że się go zląkł dopiero po chwili kazał dać przewożonym kobietom wody by mogły się napić i umyć.
W obozie Ravensbruck(ravensbrik) doktorzy niemieccy praktykowali na jeńcach, robili zastrzyki, otwierali rany. Po trzech tygodniach przeniesiono
ją do obozy Bunzig fabryki amunicji, ciągle była razem z córką. W obozie tym panował straszny głód. Za źle pościelenie łóżka karano staniem na mrozie
Gdy więźniarki zbliżały się do siebie dla odrobiny ciepła bito je lub zamykano w bunkrach wkopanych w ziemię.
Słabsze umierały, a ich ciała składano do tych samych bunkrów. Przez cały okres kary nie mogły nic jeść. Jednak z głodu i desperacji dochodziło tam
do aktu kanibalizmu.
II wojna światowa pociągnęła za sobą ponad 72 miliony istnień ludzkich z czego większość stanowią cywile. Trudno pojąc siłę która
napędzała ludzi do tak wielkich zbrodni, jaki mechanizm historyczny, psychologiczny, socjologiczny doprowadził cześć Niemców do uformowania się
w zespół ludobójców, którzy kierowali Rzeszą i usiłowali zaprowadzić swój Ordnung w Europie i świecie. Przykładem człowieka który dał się omamić
faszystowskiej propagandzie jest Jurgen Strop. Co w jego życiu zadecydowało o tym że stał się jednym z największych zbrodniarzy wojennych?
Wydaje się ze jego kariera jako zbrodniarza była uwarunkowana jego przeżyciami z dzieciństwem oraz okresem młodości. Stroop przyszedł na świat
w małym księstwie lippe jego pierwsze imię brzmiało Józef . Od małego uczono go lojalności wobec przełożonych i rodziców, oraz tego by o swoje wałczyć. Podczas pewnych świąt
Bożonarodzinowych Stroop pobił swojego młodszego, słabszego brata za to że podkradł jego prezent. Jego ojciec widząc to pochwalił Józefa, być morze wtedy
Młody Stroop pojął pierwszy raz że do osiągnięcia zamierzonego celu najprostsze jest użycie siły. Wychowywany w duchu patriotyzmu Stroop znał dobrze
historię swoich rodzimych stron, autorytetem dla niego był pradawny germański lud Cherusków którzy pobili rzymian. Wraz z wybuchem I wojny światowej Stroop wyruszył
na wojnę. jednak Książe Lippe zapewnił mu służbę daleko od linii frontu. Po wojnie Stroopa prześladuje uczucie zdrady dokonanej nordowi niemieckiemu.
Wierzy bowiem on że za przegraną wojnę odpowiadają Żydzi i masoni. Wraz z innymi kombatantami z okresu I wojny Światowej spotyka się na spotkaniach
o charakterze nacjonalistycznym, wkrótce poznaje Himmlera i wstępuje do oddziałów ss. Wraz z pobiciami i okradaniem Żydowskich sklepikarzy Stroop pnie się w górę
hierarchii ss. Józef Stroop żeni się z Kate wkrótce rodzi im się syn Jorgen lecz zaraz umiera. Winę za śmierć pierworodnego Strop kieruje do Kate.
Po wybuchu wojny Stroop trafia do Poznania gdzie dokonuje pierwszej masowej egzekucji, gdy Stroop odwracał się do swojego podwładnego wszedł w kałużę polskiej
krwi do wydarzenie pozostało w pomięci Stroopa na długo. Mniej więcej w tym samym okresie Stroop zmienia swoje imię na imię zmarłego syna
Jurgen. Uważa on bowiem że imię Józef jest zbyt mało nordyckie. Wkrótce wyrusza na front wschodni gdzie dokonuje szeregu eksterminacji i mordów by wy 1943
powrócić do Polski by stłumić powstanie w getcie. ostatecznie został skażany na powieszenie za zabicie 56065 żydów. Życie stroopa jest dowodem na to jak
tragiczne jest w skutkach podporządkowywanie się ideologii totalitarnej.
Wraz z pamiętną chwilą zawieszenia czerwonej flagi na budynku Reichstagu kończy II wojna światowa, lecz rany zadane podczas tej wojny nigdy
nie zabliźnią się do końca. Ludzkość jednak wciąż używa rozwiązań siłowych tam gdzie można było użyć pokojowej dyplomacji. W ten sposób wielkie mocarstwa zamierają
małe państwa w poligon wojskowy, przykładem takiego schematu jest interwencja ZSRR w Afganistanie, w państwie którego nikt nigdy nie zdobył.
Obrazem pełnym refleksji na temat tego konfliktu jest film Fiodora Bondarczuka Pt. 9. Kompania. opowiada on o grupie nieznajomych sobie ludzie szkolnych przez
charyzmatycznego chorążego Dygałę wraz z upływem czasu stają się oni przyjaciółmi, braćmi w walce. Po dotarciu do Afganistanu zostają przydzieleni do tytułowej
9 kompanii Radzieckiej 40 armii powietrzno desantowej stacjonującej w prowincji host. Kompanią tą dowodzi chorąży Fogrebniak nazywany przez żołnierzy chochoł.
Wojna w Afganistanie była zupełnie innym konfliktem niż wcześniejsze. po przekroczeniu granicy afgańskiej zaczyna się zupełnie inny świat, świat islamu.
Prawowierny Muzułmanin nie boi się śmierci stąd ironiczny stosunek do śmierci w szeregach Mudżahaidynów - wojowników islamu. Radzieccy desantowcy walczący z nimi
nazywali ich duchami z powodu sposobu prowadzenia przez nich walki. Mudzacheidynowie pojawiali się z nikąd i równie szybko znikali w kamiennych tunelach wyrytych
w skale. Zawsze po sobie zostawiali ogrom trupów nie brali jeńców a sami nigdy się nie poddawali. Brak obaw o swoje życie i silna poczucie suwerenności czyniło z
nich śmiertelnie niebezpiecznych przeciwników. Punktem kulminacyjnym filmu jest zasadzka przeprowadzona przez Afgańskich i pakistańskich bojowników na
odział radziecki w prowincji host 8 I 1988 3234m.n.p.m.
1982 wybuchła wojna pomiędzy Izraelem a Libią. 6. VI pierwszego dnia wojny siły Izraelskie po zaciekłej bitwie zajęły twierdzę Boafort - miejsce mistycznego męstwa.
Jednak można było uniknąć tej niepotrzebnej rzezi, jednak rozkaz o wstrzymaniu operacji zdobycia twierdzy nigdy nie dotarł do żołnierzy. 18 lat później funkcję dowódcy placówki
pełni Liraz. W celu zbadania bomby znajdującej się przed placówką dowództwo wysyła sapera Ziva, który następnego dnia zaczyna swoją pracę jednak ginie podczas rozbrajania bomby.
Po tym wydarzeniu zostaje wysłany buldozer do detonacji innych min pułapek, wśród żołnierzy dochodzi do przekonania że śmierć Ziva była nadaremna.
Po pewnym czasie w kierunku najbardziej wysuniętego posterunku zostaje wystrzelony pocisk z ręcznego granatnika żołnierz znajdujący się wewnątrz ginie. Po jego śmierci dowódca placówki
rząda reakcji ze strony IDF, dowództwo jednak odmawia interwencji w pobliskich wioskach. Liraz zmuszony jest do dalszego prowadzenia warty
na terenie twierdzy. Zaraz potem ginie kolejny żołnierz, również podczas warty na owianym złą sławą zielonym posterunku. Morale podwładnych załamały się zaczęto wątpić w dowódcę.
Wszystko się zmienia gdy Liraz dostaje rozkaz zaminowania twierdzy i ewakuacji. Pozostawia on razem z sobą 12 żołnierzy którzy mieli razem z nim zaminować system tuneli. Sytuacja staje dramatyzuje się gdy dowództwo przesuwa datę ewakuacji o dzien. Żołnierz w obawie o swoje życie nie chce przejąć warty na zielonym posterunku. Dowódca pozwala mu zostać w schronie.
Wcześniejszy rozkaz o zostaniu w schronieniu mógł uratować dwóch jego kompanów. ostatecznie zostają bezpiecznie ewakuowani następnego dnia a twierdz Beaufort miejsce bezsensownej śmierci
tak wielu osób zostaje wysadzona w powietrze.
Wojna w ogromie zniszczeń i cierpień jakie sprawia odcisnęła wiecznie piętno na ludzkości, wiekiem największej kazi w historii jest wiek XX.
Ogrom ludzkiej nienawiści czerpie siłę z przeróżnych źródeł są to przyczyny ekonomiczne, religijne, społeczne czy ideologiczne. Widmo wojny powinno
odstraszać od siłowego sposobu rozwiązywania sporów.