Metoda makroskopowa to sposób na szybkie, ale dość nieprecyzyjne, określenie rodzaju i stanu gruntu. Na jej podstawie możemy określić także barwę, wilgotność, zawartość CaCO3.

Jest przydatna jako badanie wstępne, poprzedzające szczegółową analizę laboratoryjną, lub pozwala na opis gruntu w warunkach polowych.

Metody stosowane przy analizie makroskopowej.

Polega na rozwałkowywaniu kulki (o średnicy 8mm - zmierzonej papierem milimetrowym) w palcach do wałka o średnicy 3mm. Ilość wałeczków po zrobieniu których próbka rozsypie się pozwala na określenie stanu gruntu (posługujemy się tutaj normą PN-88/B-04481). Zachowywanie się próbki podczas badania (pęknięcia, połysk) to możliwość oceny rodzaju gruntu. Do oznaczenia tej ostatniej cechy należy wykonać również

Z próbki pobiera się grudkę o średnicy 15-20mm, kładzie na sicie kwadratowym o oczkach 5 mm i zanurza w wodzie Mierzymy w tym przypadku czas przejścia próbki przez sito.

Przydatna, podobnie jak metoda powyższa, do określenia rodzaju gruntu. Polega na rozcieraniu grudki między palcami zanurzonymi w wodzie. Następnie należy ocenić ile piasku pozostało między palcami:

  1. dużo (wtedy grunt należy do grupy I),

  2. pojedyncze ziarna (grupa II),

  3. wcale (grupa III).

Do określenia tej cechy należy posłużyć się wytycznymi:

  1. Grunt suchy: grudka przy lekkim nacisku pęka (rozpada się w pył)

  2. Grunt mało wilgotny: grudka pod naciskiem odkształca się plastycznie, brak śladów wilgoci

  3. Grunt wilgotny: papier filtracyjny staje się wilgotny przy kontakcie z gruntem

  4. Mokry: po ściśnięciu próbki ścieka z niej woda

  5. Nawodniony: woda spływa grawitacyjnie z próbki

Stosujemy 20% kwas HCl, oceniamy gwałtowność reakcji (wydzielanie się gazu).

Dla gruntów sypkich nie można wykonać niektórych z powyższych badań, ale nie są one potrzebne (np. Rodzaj gruntu oceniamy wzrokowo).