Metoda makroskopowa to sposób na szybkie, ale dość nieprecyzyjne, określenie rodzaju i stanu gruntu. Na jej podstawie możemy określić także barwę, wilgotność, zawartość CaCO3.
Jest przydatna jako badanie wstępne, poprzedzające szczegółową analizę laboratoryjną, lub pozwala na opis gruntu w warunkach polowych.
Metody stosowane przy analizie makroskopowej.
Próba wałeczkowania.
Polega na rozwałkowywaniu kulki (o średnicy 8mm - zmierzonej papierem milimetrowym) w palcach do wałka o średnicy 3mm. Ilość wałeczków po zrobieniu których próbka rozsypie się pozwala na określenie stanu gruntu (posługujemy się tutaj normą PN-88/B-04481). Zachowywanie się próbki podczas badania (pęknięcia, połysk) to możliwość oceny rodzaju gruntu. Do oznaczenia tej ostatniej cechy należy wykonać również
Próbę rozmakania.
Z próbki pobiera się grudkę o średnicy 15-20mm, kładzie na sicie kwadratowym o oczkach 5 mm i zanurza w wodzie Mierzymy w tym przypadku czas przejścia próbki przez sito.
Próba rozcierania.
Przydatna, podobnie jak metoda powyższa, do określenia rodzaju gruntu. Polega na rozcieraniu grudki między palcami zanurzonymi w wodzie. Następnie należy ocenić ile piasku pozostało między palcami:
dużo (wtedy grunt należy do grupy I),
pojedyncze ziarna (grupa II),
wcale (grupa III).
Opis barwy należy określać na przełamie bryłki. Należy zwrócić uwagę na to, by badana próbka była o wilgotności naturalnej.
Wilgotność.
Do określenia tej cechy należy posłużyć się wytycznymi:
Grunt suchy: grudka przy lekkim nacisku pęka (rozpada się w pył)
Grunt mało wilgotny: grudka pod naciskiem odkształca się plastycznie, brak śladów wilgoci
Grunt wilgotny: papier filtracyjny staje się wilgotny przy kontakcie z gruntem
Mokry: po ściśnięciu próbki ścieka z niej woda
Nawodniony: woda spływa grawitacyjnie z próbki
Zawartość CaCO3.
Stosujemy 20% kwas HCl, oceniamy gwałtowność reakcji (wydzielanie się gazu).
Dla gruntów sypkich nie można wykonać niektórych z powyższych badań, ale nie są one potrzebne (np. Rodzaj gruntu oceniamy wzrokowo).