Zaawansowane zabiegi reanimacyjne

Każdy ratownik medyczny powinien umieć wykonać intubację dotchawiczą, jest to zabieg nieskomplikowany i podstawowy w służbie ratownictwa medycznego.

Trudności w trakcie intubacji:

• krótka szyja

• pełne uzębienie

• cofnięta żuchwa

• wystające górne siekacza

• mała ruchomość żuchwy

• wysokie podniebienie

Sprzęt do intubacji:

• Laryngoskop

• Rurki dotchawicze

• Rurki ustno-gardłowe

• Kleszczyki do intubacji

• Strzykawka

• Łączniki

• Prowadnica

• Żel

• Lidokaina w rozpylaczu

Laryngoskop

• Składa się z rękojeści, która zawiera baterię i łopatki, która zawiera żaróweczkę. Łopatka tek jest zbudowana, aby projektowanie w ustach chorego było po stronie prawej.

• Istnieją 4 rozmiary łopatek. Przeznaczone odpowiednio dla mężczyzn, kobiet, dzieci i noworodków.

• Wyróżniamy w zależności od łopatki laryngoskopy proste - Foreggera i Macintoscha z zakrzywiona łopatką.

• Laryngoskopy proste są najczęściej wykorzystywane u dzieci, zakrzywione zaś u dorosłych.

Rurki dotchawicze

• Obecnie jest duży wybór rurek dotchawiczych. Obecnie najczęściej stosowane są rurki Magilla zaopatrzone w mankiet uszczelniający i balonik kontrolny. W zależności od stosowanych materiałów mankietów uszczelniających etc.

• Na każdej rurce dotchawiczej jest zaznaczony rozmiar podany w milimetrach, który odnosi się do wewnętrznej średnicy rurki.

• Obecnie stosowane są wyłącznie rurki jednorazowego użytku.

• Rurki zbrojone - pokryte nylonem lub lateksem chronią przez zaginaniem, skręcaniem i

• zagryzaniem rurki.

• Rurki męskie - Nr 36 do 40 (8,5 - 9,5 mm)

• Rurki żeńskie - Nr 30 do 34 (7,0 - 8,0 mm)

Rurki ustno - gardłowe

• Pomagają przywrócić i utrzymać drożność górnych dróg oddechowych, ponieważ zapobiegają zapadaniu się języka. Znajdują zastosowanie znajdują zastosowanie w znieczuleniu ogólnym i u chorych nieprzytomnych.

• Rurek ustno - gardłowych używa się w czasie wprowadzenie do znieczulenia i w czasie anestezji wziewnej bez intubacji chorego. Bywały również stosowane obok rurek intubacyjnych aby chory nie przegryzł rurki intubacyjnej.

Rurki nosowo - gardłowe

• Rurki nosowo - gardłowe spełniają podobne zadanie jak rurki ustno gardłowe, zapobiegają zapadaniu się języka.

• Zakładane jednostronnie lub obustronnie do otworów nosowych, zachowują drożność górnych dróg oddechowych. Są stosowane głównie u chorych upośledzonych umysłowo.

Kleszczyki Magilla

• Pomocne przy zakładaniu rurki dotchawiczej, a zwłaszcza rurki nosowo - tchawicznej, ponieważ zapobiega uszkodzeniu strun głosowych przez rurkę.

Prowadnica

• Służy w warunkach trudnych do (wysokie podniebienie, krótka szyja) do ułatwienia założenia rurki intubacyjnej.

Ssak

• Wykorzystanie ssaka w udrażnianiu dróg oddechowych ogranicza się do odsysania wydzieliny z drzewa oskrzelowego u chorych nieprzytomnych lub zamroczonych, a także u ludzi z założoną rurka dotchawiczą lub tracheostomijną.

• Chorzy ci nie mają odruchu odksztuszania stąd istnieje duże ryzyko aspiracji treści do drzewa oskrzelowego.

• Do odsysania konieczne jest urządzenie wytwarzające próżnię lub ujemne ciśnienie.

• Wydzielinę odsysa się cewnikiem plastikowym z jednym lub kilkoma otworami na jej końcu. Obecnie jedynie w użytku są cewniki jednorazowe.

Technika

• Cewnik musi być giętki, miękki.

• Często zmieniana powinna być pozycja cewnika, by zapobiec jego przyssaniu się do tkanek i ew ich uszkodzeniu.

• Odsysanie z nosa - co najmniej co 1 godzinę,

• Nie powinno trwać jednorazowo powyżej 15 sekund
  Przed ssaniem zwiększyć dawkę tlenu lub poprosić przytomnego o kilka dodatkowych i głębszych wdechów.

• Cewnik powinien być połączony z drenem ssaka łącznikiem w kształcie litery Y (wolny jeden koniec ramienia Y zapobiega przyssaniu się ssaka do błony śluzowej i jej uszkodzeniu.

• Cewnik musi być jałowy

Konikotomia
To zabieg polegający na nacięciu więzadła pierścienno - tarczowego pomiędzy chrząstką pierścieniowatą a tarczowatą. To jeden z nielicznych zabiegów ratujący człowiekowi życie w przypadku duszenia się.

Wskazania

• Mechaniczna przeszkoda w obrębie krtani

• Czas na podjęcie decyzji i wykonanie konikotomii lub konikopunkcji nie może przekraczać 2 - 3 minut.

• Ponieważ najczęściej jest wykonywany już u chorych, którzy z powodu duszenia się stracili przytomność.

• Niestety bywa czasem trudny, bowiem w sytuacjach guza tarczycy, raka krtani etc. Trudna bywa lokalizacja anatomiczna tej części szyi.

Technika - wymagania minimalne

• Nóż

• Rurka (wszystko jedno, z czego zrobiona)

Technika - wymagania

• Ostry nóż

• Rurka tracheotomijna

• Pean

• Rozwieracz Trousseau

• Jałowy opatrunek

Powikłania

• Krwawienia

• Zakażenie

Tracheotomia

• To operacja rozleglejsza, niż konikotomia, polegająca na rozleglejszym (fachowym = chirurgicznym) dojściu do tchawicy po przez wypreparowanie tkanek okolicznych i dotarcie do okolicy poniżej chrząstki pierścieniowatej.

• Zabieg ten wymaga podwiązania i przecięcia cieśni tarczycy, a więc istnieje możliwość uszkodzenia narządu bardzo dobrze ukrwionego.

• Po dotarciu do tchawicy otwiera się ją na wysokości między pierścieniem II a III, poszerza otwór i zakłada rurkę tracheostomijną.

• Warstwowo zszywa naruszone tkanki i mocuje rurkę taśmami

• Zabieg musi być wykonany jałowo i powinien na Sali operacyjnej.

Wskazania

• Najczęściej anestezjologiczne lub laryngologiczne

® 2006 AŁ