Tezy Praskiego Koła

• 1929 rok - I Kongres Slawistów

• próba adaptacji myśli F. de Saussure do literaturoznawstwa, tak by można dzięki nim badać literaturę

• język to system funkcjonalny - posiada funkcję celowości - tak jak ludzkie działanie

• nie ma języka w izolacji

• nie można zrozumieć aktu językowego w oderwaniu od systemu w którym powstał

• synchronia i diachronia - nie można oddzielić tych rodzajów badań, bo nawet w momencie synchronii ma miejsce jakiś proces diachronii (tego nie zauważył F. de. Saussure)

funkcje językowe

• język wewnętrzny - język, którym się myśli

• język zewnętrzny - ten, który służy do komunikacji

• język intelektualny - przeznaczenie społeczne

• język społeczny - ma wzbudzić pewne emocje

funkcja poetycka - język poetycki

funkcja społeczna - język praktyczny

język literacki: odgrywa osobną rolę, wyraża życie kultury i cywilizacji, musi żywo reagować na potrzeby

• otwarty na nową leksykę, produktywny

• sztywny w zakresie składni

język poetycki: (parole) indywidualny akt twórczy jest osadzony w tradycji, ale jednocześnie dąży do zerwania z nią

• różne płaszczyzny języka poetyckiego są ze sobą powiązane

• dzieło literackie jest strukturą funkcjonalną i różnych jego elementów nie można zrozumieć poza ich związkiem z całością

• badanie należy wpisywać w kontekst

• znak jest dominantą w systemie artystycznym

• skierowanie intencji na znak jest wskaźnikiem organizującym sztuki, odróżniającym ją od innych struktur semiologicznych

• dzieła nie należy badać w izolacji

• należy badać język poetycki jako taki