3 maja 1945 r. - Atak na luksusowy niemiecki liniowiec Cap Arcona
Pływał zwykle na trasie Hamburg-Ameryka Południowa.
3 maja 1945 r. statek, wraz z dwoma innymi, został zaatakowany przez samoloty trzech dywizjonów RAF (197,198 i 263). Samoloty 198 dywizjonu wystrzeliły 62 rakiety w kierunku "Cap Arcony" i "Thielbeka" (z których 40 było celnych). 197 i 263 dywizjon zaatakowały bombami i rakietami statek "Deutschland IV".
Tysiąc osób, które przeżyło atak, dopłynęło do brzegu, ale tam, według relacji świadków, SS, marynarze Kriegsmarine oraz uzbrojeni cywile strzelali do rozbitków w morzu i zabijali tych, którzy dotarli do brzegu. Mimo wszystko około 350 osób zdołało przeżyć, ponieważ zanim zostali zabici, na miejsce dotarli żołnierze brytyjscy.
Heinz Wilhelm Eck - oficer niemieckiej marynarki wojennej, zbrodniarz wojenny.
Był dowódcą U-852, który 13 marca 1944 roku zatopił statek "Peleus", płynący pod grecką banderą.
Wydał rozkaz strzelania do rozbitków z zatopionego statku, w tym do dwóch uprzednio przesłuchanych i odesłanych na tratwę marynarzy. Według powojennych ustaleń zginęło 31 spośród 35 członków załogi.
W czasie tego samego patrolu Eck, otoczony przez brytyjskie okręty na wodach wschodnioafrykańskich, wydał w dniu 3 maja 1944 roku rozkaz wysadzenia okrętu i oddał się wraz z załogą do niewoli.
Po zakończeniu wojny Heinz Wilhelm Eck wraz z dwoma oficerami z U-852 został za zbrodnię wojenną, za jaką uznano strzelanie do rozbitków z "Peleusa", skazany przez brytyjski sąd wojskowy w Hamburgu na karę śmierci. Wyrok wykonano.
Bombardowanie Darwin
Naloty japońskich samolotów na australijskie miasto Darwin przeprowadzone 19 lutego 1942. Zdarzenie to jest często nazywane australijskim Pearl Harbor.
Zgodnie z oficjalnymi danymi 243 cywilów i żołnierzy zostało zabitych 19 lutego, większość z nich na pokładach zatopionych statków[9]. Ponad 400 osób zostało rannych, w tym 200 ciężko.
Osiem statków zostało zatopionych w porcie darwińskim:
Wśród jednostek, które zostały uszkodzone, ale nie zniszczone, był statek szpitalny AHS "Manunda".
Zatopienie Llandovery Castle - okrętu szpitalnego
27 czerwca 1918 r. pod koniec wojny u wybrzeży Irlandii został zatopiony na Atlantyku statek pasażerski Llandovery Castle, który był okrętem szpitalnym, przeznaczonym do przewozu rannych i chorych żołnierzy kanadyjskich do ojczyzny.
Okręt wyruszył w drogę do Anglii, mając na pokładzie 258 osób w większości był to korpus medyczny. Statek został storpedowany przez U-86, którym dowodził oberlentnant Patzig. Llandovery Castle był oznakowany znakami Czerwonego Krzyża, jak również miał zapalone odpowiednie światła pozycyjne, które sygnalizowane były na jednostkę szpitalną.
Z 258 osobowej załogi Llandowery Castle zginęło aż 235 ludzi..
Zbombardowanie statku szpitalnego „Stuttgart” 9 października 1943 roku.
9 października 1943 roku odbył się amerykański nalot na Gdynię. Celem ataku było zniszczyć Gotenhafen - największą na Bałtyku bazę niemieckiej marynarki.
Ze statku uratowało się niewielu ludzi. Wyholowano go z portu i razem z ciałami poległych zatopiono na wysokości wejścia do portu.
Mimo że statek był odpowiednio oznakowany czerwonymi krzyżami częściowo pokryty był kamuflażem, dlatego nie uznano faktu zatopienia statku jako zbrodni wojennej.
"Bitwą na morzu Bismarcka" w 1943 roku
Podczas słynnej bitwy lotniczo-morskiej zwanej "Bitwą na morzu Bismarcka" w 1943 roku australijskie i amerykańskie samoloty zatopiły 8 japońskich transportowców i 4 niszczyciele.
Po bitwie prowadzono specjalne loty patrolowe mające za zadanie ostrzał z karabinów maszynowych rozbitków.
23 sierpnia 1940 r. - brytyjski statek 'Severn Leigh'
Dowódca łodzi podwodnej U-37 Victor Oehrn rozkazał ostrzał załogi ewakuującej się z tonącego statku pociskami szparnelowymi. Zginęło 8 osób.
Victor Oehrn - Popełnił następujące zbrodnie wojenne - 23.08.1940 r. zatopił brytyjski statek „Severn Leigh” (5.242 tony BRT), który ostrzeliwał jeszcze, gdy załoga opuszczała tonącą jednostkę. Zginęło 8 marynarzy, spośród pozostałych 24 osób załogi, 23 zmarły z wycieńczenia. 23.05.1940 r. zatopił statek „Sheaf Mead” (5.008 ton BRT). Załoga Oehrna odpychała bosakami podpływających do burty rozbitków.
28 luty 1942 r. - amerykański zbiornikowiec 'Oregon'
Dowódca U-156 kmdr ppor. Werner Hartenstein prowadzi ostrzał rozbitków tonącego statku.
3 marca 1942 r. - amerykański węglowiec 'Dawid H. Atwater' (nieuzbrojony)
Po ostrzale z karabinów maszynowych z 27 osobowej załogi ocalało 3 rozbitków . Dowódcą U-552, z którego dokonano ostrzału, był Erich Topp.
7 marca 1942 r. Amerykanski statek 'Cardonia'
U-126 otworzył ogień z karabinów maszynowych do łodzi ratunkowych .
5 lipca 1944 statek rybacki 'Noreen Mary'
U-247 pod dowództwem por. Gerharda Matschulata prowadzi ostrzał rozbitków. Z 10 osobowej załogi zginęło 8 ludzi a dwóch ocalało . Jeden z ocalałych miał 48 ran a drugi 14 . Dowodem zbrodni był dziennik okrętowy U-boota.
Heinrich Bleichordt - . Dnia 18.11.1940 r. zatopił brytyjski liniowiec pasażerki "City of Benares" (11.081 ton BRT), który wypłynął z Liverpoolu. Statek został storpedowany już poza obszarem, który Niemcy zamknęli dla żeglugi. Zginęło 258 osób, w tym 78 dzieci. Bleichordt nie udzielił żadnej pomocy rozbitkom. Niemcy początkowo twierdzili, że "City of Benares" - podobnie jak to utrzymywali w przypadku "Athenii" - zatopili Brytyjczycy, dokonując prowokacji.
Nicolai Clausen - . "Wsławił" się tym, że w 1940 r. zatopił ogniem dwa islandzkie statki rybackie "Frodi" i "Petrusey" (obydwa po 97 ton BRT.). Dnia 16.12. tego roku zatopił neutralny hiszpański jacht "San Carlos" (223 tony BRT.), a trzy dni później francuski okręt podwodny "Sfax", który pływał pod banderą kolaborującego z Niemcami rządu Vichy.