Wyspy ludzkich samotności
„Człowiek nie jest samotną wyspą”- to słynne zdanie John'a Donne'a zna już z lat dzieciństwa wielu z nas. Trudno nie zgodzić się z przesłaniem jakie niesie, bo zapewne każdy z nas niejednokrotnie doświadczył jak ważny dla niego jest drugi człowiek i jak ogromnie determinujący wpływ na życie maja inni ludzie. Możliwe, że znajdą się i tacy, którzy nie zgodzą się ze mną, lecz prawdą jest, że życie ludzkie nabiera smaku w dużej mierze, a nawet pokuszę się o stwierdzenie, głównie dzięki innym ludziom. Od jakiegoś czasu słyszy się, że współczesny człowiek izoluje się od innych. Ale dlaczego tak się dzieje, skoro każdy tak bardzo boi się samotności? Jest to temat poruszany przez ekspertów z dziedzin psychologii i socjologii. Najgorsze jest to, że każdy z nas traktuje to zjawisko jako obce, odległe i nie dotyczące naszego otoczenia.
Nie zdecydowałabym podjąć się tego problemu, gdyby nie fakt, iż od jakiegoś czasu zaczęłam dostrzegać oznaki świadczące o tym, że alienacja jest wszechobecna. Niełatwo stwierdzić jednoznaczną przyczynę, gdyż można doszukać się ich bardzo wiele. Jednym z wielu czynników, które wpływają na rozwój takiego zjawiska jest brak akceptacji osobo-wości, stylu czy zainteresowań danego człowieka. Dzieje się tak przez to, że w społeczeń-stwie wykształciły się pewne schematy, którym powinno się przystosować i wg nich żyć. Człowiek izoluje się od innych, aby móc żyć w zgodzie ze swoimi wartościami i przeko-naniami. Nie obawia się krytyki, gdyż nie dopuszcza innych do siebie, a co za tym idzie, nie pokazuje komukolwiek prawdziwego „ja”. Kiedy już wie, że nie uniknie kontaktu z innymi przywdziewa tzw. „skorupkę”, aby tylko nie ujawnić siebie. Tak często dzieje się z młodymi ludźmi, boją się wyrażać swoje poglądy, nawet przed najbliższymi, bo niezwykle często zdarza się, że również w rodzicach nie mogą znaleźć oparcia. W wielu przypadkach to właśnie w tym momencie rodzi się problem. Od niedawna wśród młodzieży wykształciła się pewna „kultura” zwana EMO. Odznaczają się oni charakterystycznymi fryzurami, orygi-nalnymi elementami stroju oraz makijażem. Specyfiką tej grupy jest to, że uważają się niezrozumiani i odrzuceni, a przez to bardzo samotni.
Jednak alienacja nie jest zjawiskiem spotykanym jedynie wśród młodych ludzi. Zdarza się, że izolacji od innych ulegają ludzie dojrzali, a nawet starsi. W tej grupie przyczyny prawdopodobnie różnią się od tych, które powodują osamotnienie wśród młodzieży. Powodami mogą być: brak satysfakcji z życia osobistego, zawodowego czy poczucie, że przestało się być potrzebnym. W każdej grupie wiekowej ludzie izolują się również ze względu na bolesne doświadczenia życiowe. Rozstania, rozwody, śmierć bliskich czy nieszczęśliwa miłość powodują trwały ślad w psychice, który utrudnia relacje międzyludzkie. Alienacji sprzyjają nawet z pozoru niewinne nowości techniczne. Otóż można to zaobser-wować korzystając chociażby z komunikacji publicznej. Wchodząc do autobusu zaskoczył mnie widok zdecydowanej większości młodych ludzi trzymających w dłoniach swoje zazwyczaj „wypasione” telefony komórkowe, a w uszach cóżby innego niż słuchawki. Zaczęłam głęboko zastanawiać się co ich skłania do takich zachowań, niepohamowana miłość do muzyki, czy uniknięcie kontaktu z innymi? Choć bardzo chciałabym się mylić to wydaje mi się, że niestety to drugie, bo to przecież znakomity pretekst „nie widziałem, nie słyszałem, byłem zajęty…”.
Pozornie mało niebezpieczne zjawisko, a tak naprawdę należałoby podciągnąć je do mia-na jednej z patologii społecznych. W skrajnych przypadkach może prowadzić nawet do wiel-kich dramatów np. samobójstw. Izolowanie się od innych nie jest wyjściem z problemów, wręcz przeciwnie, bo przecież kto jest bardziej potrzebny człowiekowi do szczęścia, jak nie drugi człowiek?