METODA KARTOGRAMU Użycie metody kartogramu pozwala na przestrzenną lokalizację danych ilościowych, względnych, odniesionych do powierzchni, wyrażonych w skali ciągłej lub skokowej. Natężenie zjawiska może być przedstawione przy pomocy zmiennej wizualnej -waloru (koloru, desenia). Kartogram jest metodą powierzchniową. Metodą kartogramu pokazujemy dane względne. Kartogram właściwy to kartogram w skali skokowej. PRAWIDŁOWOŚC WYKONANIA KARTOGRAMU zależy od: _doboru pól odniesienia, _doboru przedziałów klasowych (ilości klas, sposobu podziału), _doboru zmiennej wizualnej (kolor, deseń, ziarnistość, walor, orientacja, wielkość) RODZAJE KARTOGRAMÓW 1Kartogram prosty (jednorodny, kwalifikatywny, selektywny, desenia kropkowego, geometryczny). 2Kartogram złożony. 3Kartogram strukturalny.
ZASADY DLA METODY KARTOGRAMU _dane względne, _skala skokowa, _najczęściej wykorzystywany dla stworzenia tła dla innych zjawisk, _dokładność zależy od sposobu i liczby klas i wynosi ±połowa wartości przedziału klasowego, _należy zwrócić uwagę na dokładność rozmieszczenia natężenia zjawiska, dokładność ta zależy od przyjętej jednostki odniesienia, _ubogi podkład, _im mniejszy arkusz, tym lepsze zobrazowanie. METODA KROPKOWA Metodą kropkową przedstawiamy na mapie przestrzenne rozmieszczenie zjawisk wyrażonych w wartościach bezwzględnych, przy użyciu znaków punktowych. Zjawiska mogą być umieszczone na mapie w sposób topograficzny lub kartogramiczny. Sposób kartogramiczny charakteryzuje się tym, że kropki są rozmieszczone równomiernie na całej jednostce odniesienia, którą reprezentują. Sposób topograficzny polega na umieszczeniu kropki (sygnatury) w miejscu występowania zjawiska. Punkt, kropka, sygnatura reprezentują ustaloną wartość zjawiska określoną jako waga kropki. Mapa kropkowa pośrednio pokazuje natężenie zjawiska . Gęstość kropek jest wprost proporcjonalna do natężenia zjawiska. Wielkość kropki może być różna, ale powinna być dostosowana do odległości, z której będzie oglądana. ETAPY OPRACOWANIA MAPY _analiza podkładu mapowego (skala mapy, wielkość obszarów, na których zjawisko występuje i ich rozmieszczenie), _analiza danych (rozkład danych, wartości ekstremalne), _decyzja o sposobie rozmieszczenia kropek na mapie dla których zagęszczenie zjawiska jest małe, duże i średnie, _dobór wagi i wielkości kropki, _wykonanie mapy próbnej i ocena jej poprawności, _w przypadku złej oceny dobór innej wagi i wielkości kropki i opracowanie nowej mapy, ponowna jej ocena.../ Kartogram opracowujemy na podstawie mapy kropkowej. Mogą być różne PRZEJŚCIA Analiza kwadratowa - nakładamy regularną siatkę, której jednostka podstawowa nie jest przypadkowa, najczęściej wydzieleń jest tyle, ile klas. Na podstawie tej analizy otrzymujemy zestawienie. Tworzymy szereg rozdzielczy. Sieć zmienno-gęsta - sieć tworzona na podstawie wzajemnych odległości między punktami, ale na zasadzie najbliższego sąsiedztwa. Ustalany jest wielobok oddziaływania tego punktu. Sieć zmienno-gęsta nazywa się pseudokartogramem. Natężenie zjawiska jest odwrotnie proporcjonalne do wielkości wieloboków. Sieć wieloboków jest bardziej „geograficzna” niż kartogramy, które są zwykle odniesione do sztucznych jednostek podziału. Kartogram który powstaje na podstawie siatki kwadratów nazywamy geometrycznym. Kartogramy powstałe z mapy kropkowej nazywamy dezymetrycznymi. PSEUDOKARTOGRAMY - kartogramy zachowujące pewne cechy kartogramu, a część cech ma inne. MAPY ANAMORFICZNE -przykład pseudokartogramu ANAMORFOZA - kartogram, w którym wielkość zjawisk jest prezentowana przez jego powierzchnię. PSEUDOKARTOGRAM SIATKOWY - stosowany do przedstawienia struktury zjawiska. Obliczamy ile pełnych kwadratów jest w danej jednostce odniesienia. Jeżeli znamy rozmieszczenie zjawiska, to rozmieszczamy kwadraty topograficznie. Jeśli nie znamy, to rozmieszczamy przypadkowo. Z kartogramu zachowane są rodzaj zjawiska (powierzchniowy) i sposób prezentacji. PSEUDOKARTOGRAM ZMIENNOPROSTOKĄTNY Powierzchnie dzielimy na stałą liczbę kwadratów, których powierzchnia będzie się zmieniać w zależności od powierzchni jednostki odniesienia. Pokazuje dane względne, zmienna wizualna - wielkość. METODA IZOLINII Izoplety - izolinie przedstawiające ilościowe dane statystyczne. Użycie tej metody pozwala na przedstawienie przestrzennej zmienności natężenia zjawiska za pomocą zbioru linii łączących jednakowe wartości liczbowe tzw. Izolinii. Metodę tą można stosować dla zjawisk, które w rzeczywistości występują w sposób ciągły lub mogą być zinterpretowane jako ciągłe, jeżeli zostaną odniesione do innego zjawiska mającego charakter ciągły (tzn. dla danych ciągłych) Izolinie dzielimy na: _linie izometryczne, _izarytmy, _izarytmy rzeczywiste, _izarytmy abstrakcyjne. Linie izometryczne są najbardziej wiernym odbiciem rzeczywistości. Ich przebieg jest mierzony odpowiednimi metodami geodezyjnymi w terenie i następie kartowanymi na mapie lub ortofotografii. Izarytmy powstają w wyniku interpolacji pomiędzy punktami, na których zjawisko zostało pomierzone - te nazywamy izarytmami rzeczywistymi lub przyporządkowane do punktów umownych, arbitralnie wyznaczonych - te nazywamy izarytmami abstrakcyjnymi. Izalinie dzielimy na: _natężenia (dla danych względnych), _odległości (wartość wyrażona w odległości), _ruchu (wartość wyrażona w postaci czsu dostępności). Różnią się tym, że przedstawiają zjawiska w różnych skalach. Izolinie, których miarą jest odległość - ekwidystanty. Izochrony - izolinie, których miarą jest czas. Izotachy - izolinie, których jednostkami jest prędkość. Izogramy - izolinie kreślone łamanymi. METODA DAZYMETRYCZNA Metoda podobna do kartogramu, dla danych względnych, odniesiona do powierzchni, dane wyrażone w skali skokowej. Metoda dazymetryczna jest bardziej szczegółowa, zawiera mozaikę pól. Metoda dazymetryczna charakteryzuje się: _jest wolna od przypadkowo ustalonych jednostek odniesienia, _układ pól wynika z przestrzennej zmienności zjawiska, _natężenie zjawiska może być pokazane zgodnie z jego rzeczywistym rozmieszczeniem. Mapę dazymetryczną możemy wykonać 3 sposobami: 1.na podstawie analizy mapy kropkowej (kropki są umieszczone topograficznie), 2.na podstawie nieregularnej sieci zmienno-gęstej, 3.na podstawie analizy kartogramicznej (analizy kartogramu).
METODA KARTOGRAMU Użycie metody kartogramu pozwala na przestrzenną lokalizację danych ilościowych, względnych, odniesionych do powierzchni, wyrażonych w skali ciągłej lub skokowej. Natężenie zjawiska może być przedstawione przy pomocy zmiennej wizualnej -waloru (koloru, desenia). Kartogram jest metodą powierzchniową. Metodą kartogramu pokazujemy dane względne. Kartogram właściwy to kartogram w skali skokowej. PRAWIDŁOWOŚC WYKONANIA KARTOGRAMU zależy od: _doboru pól odniesienia, _doboru przedziałów klasowych (ilości klas, sposobu podziału), _doboru zmiennej wizualnej (kolor, deseń, ziarnistość, walor, orientacja, wielkość) RODZAJE KARTOGRAMÓW 1Kartogram prosty (jednorodny, kwalifikatywny, selektywny, desenia kropkowego, geometryczny). 2Kartogram złożony. 3Kartogram strukturalny.
ZASADY DLA METODY KARTOGRAMU _dane względne, _skala skokowa, _najczęściej wykorzystywany dla stworzenia tła dla innych zjawisk, _dokładność zależy od sposobu i liczby klas i wynosi ±połowa wartości przedziału klasowego, _należy zwrócić uwagę na dokładność rozmieszczenia natężenia zjawiska, dokładność ta zależy od przyjętej jednostki odniesienia, _ubogi podkład, _im mniejszy arkusz, tym lepsze zobrazowanie. METODA KROPKOWA Metodą kropkową przedstawiamy na mapie przestrzenne rozmieszczenie zjawisk wyrażonych w wartościach bezwzględnych, przy użyciu znaków punktowych. Zjawiska mogą być umieszczone na mapie w sposób topograficzny lub kartogramiczny. Sposób kartogramiczny charakteryzuje się tym, że kropki są rozmieszczone równomiernie na całej jednostce odniesienia, którą reprezentują. Sposób topograficzny polega na umieszczeniu kropki (sygnatury) w miejscu występowania zjawiska. Punkt, kropka, sygnatura reprezentują ustaloną wartość zjawiska określoną jako waga kropki. Mapa kropkowa pośrednio pokazuje natężenie zjawiska . Gęstość kropek jest wprost proporcjonalna do natężenia zjawiska. Wielkość kropki może być różna, ale powinna być dostosowana do odległości, z której będzie oglądana. ETAPY OPRACOWANIA MAPY _analiza podkładu mapowego (skala mapy, wielkość obszarów, na których zjawisko występuje i ich rozmieszczenie), _analiza danych (rozkład danych, wartości ekstremalne), _decyzja o sposobie rozmieszczenia kropek na mapie dla których zagęszczenie zjawiska jest małe, duże i średnie, _dobór wagi i wielkości kropki, _wykonanie mapy próbnej i ocena jej poprawności, _w przypadku złej oceny dobór innej wagi i wielkości kropki i opracowanie nowej mapy, ponowna jej ocena.../ Kartogram opracowujemy na podstawie mapy kropkowej. Mogą być różne PRZEJŚCIA Analiza kwadratowa - nakładamy regularną siatkę, której jednostka podstawowa nie jest przypadkowa, najczęściej wydzieleń jest tyle, ile klas. Na podstawie tej analizy otrzymujemy zestawienie. Tworzymy szereg rozdzielczy. Sieć zmienno-gęsta - sieć tworzona na podstawie wzajemnych odległości między punktami, ale na zasadzie najbliższego sąsiedztwa. Ustalany jest wielobok oddziaływania tego punktu. Sieć zmienno-gęsta nazywa się pseudokartogramem. Natężenie zjawiska jest odwrotnie proporcjonalne do wielkości wieloboków. Sieć wieloboków jest bardziej „geograficzna” niż kartogramy, które są zwykle odniesione do sztucznych jednostek podziału. Kartogram który powstaje na podstawie siatki kwadratów nazywamy geometrycznym. Kartogramy powstałe z mapy kropkowej nazywamy dezymetrycznymi. PSEUDOKARTOGRAMY - kartogramy zachowujące pewne cechy kartogramu, a część cech ma inne. MAPY ANAMORFICZNE -przykład pseudokartogramu ANAMORFOZA - kartogram, w którym wielkość zjawisk jest prezentowana przez jego powierzchnię. PSEUDOKARTOGRAM SIATKOWY - stosowany do przedstawienia struktury zjawiska. Obliczamy ile pełnych kwadratów jest w danej jednostce odniesienia. Jeżeli znamy rozmieszczenie zjawiska, to rozmieszczamy kwadraty topograficznie. Jeśli nie znamy, to rozmieszczamy przypadkowo. Z kartogramu zachowane są rodzaj zjawiska (powierzchniowy) i sposób prezentacji. PSEUDOKARTOGRAM ZMIENNOPROSTOKĄTNY Powierzchnie dzielimy na stałą liczbę kwadratów, których powierzchnia będzie się zmieniać w zależności od powierzchni jednostki odniesienia. Pokazuje dane względne, zmienna wizualna - wielkość. METODA IZOLINII Izoplety - izolinie przedstawiające ilościowe dane statystyczne. Użycie tej metody pozwala na przedstawienie przestrzennej zmienności natężenia zjawiska za pomocą zbioru linii łączących jednakowe wartości liczbowe tzw. Izolinii. Metodę tą można stosować dla zjawisk, które w rzeczywistości występują w sposób ciągły lub mogą być zinterpretowane jako ciągłe, jeżeli zostaną odniesione do innego zjawiska mającego charakter ciągły (tzn. dla danych ciągłych) Izolinie dzielimy na: _linie izometryczne, _izarytmy, _izarytmy rzeczywiste, _izarytmy abstrakcyjne. Linie izometryczne są najbardziej wiernym odbiciem rzeczywistości. Ich przebieg jest mierzony odpowiednimi metodami geodezyjnymi w terenie i następie kartowanymi na mapie lub ortofotografii. Izarytmy powstają w wyniku interpolacji pomiędzy punktami, na których zjawisko zostało pomierzone - te nazywamy izarytmami rzeczywistymi lub przyporządkowane do punktów umownych, arbitralnie wyznaczonych - te nazywamy izarytmami abstrakcyjnymi. Izalinie dzielimy na: _natężenia (dla danych względnych), _odległości (wartość wyrażona w odległości), _ruchu (wartość wyrażona w postaci czsu dostępności). Różnią się tym, że przedstawiają zjawiska w różnych skalach. Izolinie, których miarą jest odległość - ekwidystanty. Izochrony - izolinie, których miarą jest czas. Izotachy - izolinie, których jednostkami jest prędkość. Izogramy - izolinie kreślone łamanymi. METODA DAZYMETRYCZNA Metoda podobna do kartogramu, dla danych względnych, odniesiona do powierzchni, dane wyrażone w skali skokowej. Metoda dazymetryczna jest bardziej szczegółowa, zawiera mozaikę pól. Metoda dazymetryczna charakteryzuje się: _jest wolna od przypadkowo ustalonych jednostek odniesienia, _układ pól wynika z przestrzennej zmienności zjawiska, _natężenie zjawiska może być pokazane zgodnie z jego rzeczywistym rozmieszczeniem. Mapę dazymetryczną możemy wykonać 3 sposobami: 1.na podstawie analizy mapy kropkowej (kropki są umieszczone topograficznie), 2.na podstawie nieregularnej sieci zmienno-gęstej, 3.na podstawie analizy kartogramicznej (analizy kartogramu).
METODA KARTOGRAMU Użycie metody kartogramu pozwala na przestrzenną lokalizację danych ilościowych, względnych, odniesionych do powierzchni, wyrażonych w skali ciągłej lub skokowej. Natężenie zjawiska może być przedstawione przy pomocy zmiennej wizualnej -waloru (koloru, desenia). Kartogram jest metodą powierzchniową. Metodą kartogramu pokazujemy dane względne. Kartogram właściwy to kartogram w skali skokowej. PRAWIDŁOWOŚC WYKONANIA KARTOGRAMU zależy od: _doboru pól odniesienia, _doboru przedziałów klasowych (ilości klas, sposobu podziału), _doboru zmiennej wizualnej (kolor, deseń, ziarnistość, walor, orientacja, wielkość) RODZAJE KARTOGRAMÓW 1Kartogram prosty (jednorodny, kwalifikatywny, selektywny, desenia kropkowego, geometryczny). 2Kartogram złożony. 3Kartogram strukturalny.
ZASADY DLA METODY KARTOGRAMU _dane względne, _skala skokowa, _najczęściej wykorzystywany dla stworzenia tła dla innych zjawisk, _dokładność zależy od sposobu i liczby klas i wynosi ±połowa wartości przedziału klasowego, _należy zwrócić uwagę na dokładność rozmieszczenia natężenia zjawiska, dokładność ta zależy od przyjętej jednostki odniesienia, _ubogi podkład, _im mniejszy arkusz, tym lepsze zobrazowanie. METODA KROPKOWA Metodą kropkową przedstawiamy na mapie przestrzenne rozmieszczenie zjawisk wyrażonych w wartościach bezwzględnych, przy użyciu znaków punktowych. Zjawiska mogą być umieszczone na mapie w sposób topograficzny lub kartogramiczny. Sposób kartogramiczny charakteryzuje się tym, że kropki są rozmieszczone równomiernie na całej jednostce odniesienia, którą reprezentują. Sposób topograficzny polega na umieszczeniu kropki (sygnatury) w miejscu występowania zjawiska. Punkt, kropka, sygnatura reprezentują ustaloną wartość zjawiska określoną jako waga kropki. Mapa kropkowa pośrednio pokazuje natężenie zjawiska . Gęstość kropek jest wprost proporcjonalna do natężenia zjawiska. Wielkość kropki może być różna, ale powinna być dostosowana do odległości, z której będzie oglądana. ETAPY OPRACOWANIA MAPY _analiza podkładu mapowego (skala mapy, wielkość obszarów, na których zjawisko występuje i ich rozmieszczenie), _analiza danych (rozkład danych, wartości ekstremalne), _decyzja o sposobie rozmieszczenia kropek na mapie dla których zagęszczenie zjawiska jest małe, duże i średnie, _dobór wagi i wielkości kropki, _wykonanie mapy próbnej i ocena jej poprawności, _w przypadku złej oceny dobór innej wagi i wielkości kropki i opracowanie nowej mapy, ponowna jej ocena.../ Kartogram opracowujemy na podstawie mapy kropkowej. Mogą być różne PRZEJŚCIA Analiza kwadratowa - nakładamy regularną siatkę, której jednostka podstawowa nie jest przypadkowa, najczęściej wydzieleń jest tyle, ile klas. Na podstawie tej analizy otrzymujemy zestawienie. Tworzymy szereg rozdzielczy. Sieć zmienno-gęsta - sieć tworzona na podstawie wzajemnych odległości między punktami, ale na zasadzie najbliższego sąsiedztwa. Ustalany jest wielobok oddziaływania tego punktu. Sieć zmienno-gęsta nazywa się pseudokartogramem. Natężenie zjawiska jest odwrotnie proporcjonalne do wielkości wieloboków. Sieć wieloboków jest bardziej „geograficzna” niż kartogramy, które są zwykle odniesione do sztucznych jednostek podziału. Kartogram który powstaje na podstawie siatki kwadratów nazywamy geometrycznym. Kartogramy powstałe z mapy kropkowej nazywamy dezymetrycznymi. PSEUDOKARTOGRAMY - kartogramy zachowujące pewne cechy kartogramu, a część cech ma inne. MAPY ANAMORFICZNE -przykład pseudokartogramu ANAMORFOZA - kartogram, w którym wielkość zjawisk jest prezentowana przez jego powierzchnię. PSEUDOKARTOGRAM SIATKOWY - stosowany do przedstawienia struktury zjawiska. Obliczamy ile pełnych kwadratów jest w danej jednostce odniesienia. Jeżeli znamy rozmieszczenie zjawiska, to rozmieszczamy kwadraty topograficznie. Jeśli nie znamy, to rozmieszczamy przypadkowo. Z kartogramu zachowane są rodzaj zjawiska (powierzchniowy) i sposób prezentacji. PSEUDOKARTOGRAM ZMIENNOPROSTOKĄTNY Powierzchnie dzielimy na stałą liczbę kwadratów, których powierzchnia będzie się zmieniać w zależności od powierzchni jednostki odniesienia. Pokazuje dane względne, zmienna wizualna - wielkość. METODA IZOLINII Izoplety - izolinie przedstawiające ilościowe dane statystyczne. Użycie tej metody pozwala na przedstawienie przestrzennej zmienności natężenia zjawiska za pomocą zbioru linii łączących jednakowe wartości liczbowe tzw. Izolinii. Metodę tą można stosować dla zjawisk, które w rzeczywistości występują w sposób ciągły lub mogą być zinterpretowane jako ciągłe, jeżeli zostaną odniesione do innego zjawiska mającego charakter ciągły (tzn. dla danych ciągłych) Izolinie dzielimy na: _linie izometryczne, _izarytmy, _izarytmy rzeczywiste, _izarytmy abstrakcyjne. Linie izometryczne są najbardziej wiernym odbiciem rzeczywistości. Ich przebieg jest mierzony odpowiednimi metodami geodezyjnymi w terenie i następie kartowanymi na mapie lub ortofotografii. Izarytmy powstają w wyniku interpolacji pomiędzy punktami, na których zjawisko zostało pomierzone - te nazywamy izarytmami rzeczywistymi lub przyporządkowane do punktów umownych, arbitralnie wyznaczonych - te nazywamy izarytmami abstrakcyjnymi. Izalinie dzielimy na: _natężenia (dla danych względnych), _odległości (wartość wyrażona w odległości), _ruchu (wartość wyrażona w postaci czsu dostępności). Różnią się tym, że przedstawiają zjawiska w różnych skalach. Izolinie, których miarą jest odległość - ekwidystanty. Izochrony - izolinie, których miarą jest czas. Izotachy - izolinie, których jednostkami jest prędkość. Izogramy - izolinie kreślone łamanymi. METODA DAZYMETRYCZNA Metoda podobna do kartogramu, dla danych względnych, odniesiona do powierzchni, dane wyrażone w skali skokowej. Metoda dazymetryczna jest bardziej szczegółowa, zawiera mozaikę pól. Metoda dazymetryczna charakteryzuje się: _jest wolna od przypadkowo ustalonych jednostek odniesienia, _układ pól wynika z przestrzennej zmienności zjawiska, _natężenie zjawiska może być pokazane zgodnie z jego rzeczywistym rozmieszczeniem. Mapę dazymetryczną możemy wykonać 3 sposobami: 1.na podstawie analizy mapy kropkowej (kropki są umieszczone topograficznie), 2.na podstawie nieregularnej sieci zmienno-gęstej, 3.na podstawie analizy kartogramicznej (analizy kartogramu).