DOM DLA BEZDOMNYCH
Ilu bezdomnych naprawdę pragnie domu? Ilu z nich zostało pozbawionych domu, a ilu uciekło z niego, by go nie tworzyć i nie utrzymywać?
*
Myślę, że my Polacy jakoś przeceniamy serce, a nie doceniamy rozsądku. Dlatego tak często marnujemy to, cośmy osiągnęli poprzez poryw serca, bo rozsądku już nie starczyło. Jednak z tego wielkiego jakoby serca bywamy nader dumni (wystarczy popatrzeć na liczne serduszkowe emblemaciki), a rozsądnych ludzi i ich ostrzeżeń jakoś nie mamy w cenie.
Dobrze to widać przy dobroczynności, która częstokroć obdarowujących utwierdza w mniemaniu, że są szczodrzy i bezinteresowni, a ich podopiecznych w tym, że wszystko im się należy i brać trzeba ile się da.
Nawet psychologia potwierdza to w jakiś sposób, dzieląc ludzi na dawców i biorców wręcz z usposobienia.
*
Na peryferiach miasta, przy rosnącym szybko osiedlu mieszkaniowym i kilku uliczkach ze starą nędzną zabudową, zaczęto budować kościół. Nowy proboszcz chciał jednocześnie budować społeczność parafialną, więc szybko utworzył komórkę Caritas, by wspomagać potrzebujących. Ta również zaczęła wydawać chleb i zupę dla głodnych. Grupa potrzebujących jednak zaczęła rosnąć, bo wieść, że tu jest proboszcz „dusza-człowiek” szybko się rozeszła. Po żywność, ubrania, przybory dla dzieci zaczęli przychodzić ludzie nie tylko z tej parafii. Jednak najtrudniejsi do zniesienia stali się bezdomni, którym za mało było darów, a wciąż wyłudzali lub domagali się pieniędzy. Robili to coraz bardziej obcesowo i wulgarnie. Nie otrzymując ich wszczynali burdy, wybijali okna, zanieczyszczali okolicę. Policja i straż miejska stwierdziła, że proboszcz ma to na własne życzenie i że trzeba zaprzestać tej pomocy. Ale proboszcz to był naprawdę „dusza-człowiek”, więc poprosił panie z Caritas, aby wspomagały nadal najbardziej potrzebujących, a kilkunastu bardziej wpływowych parafian zaprosił na naradę. Przedstawił im swój plan wybudowania w pobliżu kościoła domu dla bezdomnych. Być może to rozwiązałoby ostatnie problemy z nimi. Mając jakichś darczyńców zagranicą. Proboszcz miał nawet w tym planie basen i kort tenisowy. Jeden z parafian - architekt - podjął się za darmo sporządzić plan tego obiektu. Jednak zanim proboszcz zdobędzie pieniądze, trzeba było własnymi siłami zrobić wykop. Znalazły się pieniądze na zakup kilofów, szpadli, łopat i taczek. Wywieszono duże ogłoszenie, że bezdomni i bezrobotni bezskutecznie poszukujący pracy, mogą się zgłaszać do pracy z wyżywieniem i minimalnym wynagrodzeniem. Ci, którzy włożą więcej pracy w wykopy i w budowę, będą mieli prawo zamieszkać w tworzonym obiekcie i korzystać z jego wyposażenia, dbając o wszystko i wspólnie utrzymując. Pierwszego ranka pojawiło się kilkudziesięciu mężczyzn. Popatrzyli z uznaniem na makietę obiektu, pochwalili pomysł z basenem i kortem, i zabrali się do wykopu. Jednak zaraz pojawiły się utyskiwania na kamienistą ziemię, na korzenie, na upał. Przy okazji zginęło kilka narzędzi, a na następny dzień przyszło już ich mniej do pracy, a w kolejny jeszcze mniej. Minął już rok, a wykop nie został ukończony. Dziwne, bo przestali się tam pojawiać bezdomni, emigranci, głodni. Owszem, dopytują się oni gdzieś dalej, czy dom dla bezdomnych już stoi i działa, ale gdy słyszą, że jeszcze wykop jest do ukończenia, omijają tę parafię, odwiedzając inne lub okoliczne domy zakonne. Proboszcz też patrzy na wykop i mruczy: „Szkoda, a mogliby mieć tu dom.”
*
O dawaniu wędki zamiast ryby mówią wszyscy, ale dlaczego jednak większość daje nie tyle ryby, co pieniądze, które owym potrzebującym i bezrobotnym coraz rzadziej kojarzą się z pracą.