Bioindykacja: określenie stanów środowiska lub natężenia czynników środowiskowych przy pomocy odpowiednio wyskalowanych bioindykatorów. Na podstawie ilościowych i jakościowych cech bioindykatora określa się stan innego obiektu (systemu ekologicznego). Bioindykator - żywy organizm o specyficznych właściwościach informacyjnych, które uzewnętrzniają się przy pomocy charakterystycznych symptomów określających stan czynnika środowiska przyrodniczego. Cechy dobrego indykatora: wąska skala tolerancji ekologicznej-gatunek stenotypowy, specyficzna reakcja na określony czynnik środowiska, szeroki zasięg geograficzny (umożliwia porównywanie badań), jednolity pod względem genetycznym, łatwy w masowej uprawie czy hodowli. Podział bioindykatorów: a) właściwe-reagują na zmiany w środowisku w sposób wizualny, zmianami morfologicznymi, zmianami składu gatunkowego; b) akumulatory- niewidoczna reakcja organizmów, gromadzą one różne związki toksyczne, których stężenie może być analityczne określone i wykorzystywane do monitoringu stanu środowiska.
Siata roślinna jako wskaźnik warunków środowiska przyrodniczego; a) gatunki roślin- poprzez obserwacje typów plech porostów rosnących na korze drzew liściastych można ocenić skale zanieczyszczenia powietrza na danym terenie; -mchy - akumulatory metali ciężkich, możliwość otrzymania map zanieczyszczeń metalami ciężkimi poszczególnych obszarów Polski.
Bioróżnorodność populacji roślinnych w ekosystemach leśnych- bogactwo gatunkowe, służą do stworzenia klasyfikacji żyzności gleb leśnych miedzy innymi w Białowieskim PN. Krajobraz odzwierciedla procesy zachodzące w biocenozach i abiotycznym środowisku. Doskonały indykator zmian wywołanych skażeniami powietrza, wody, gleby.
Metoda ekologicznych liczb wskaźnikowych- wykorzystuje gatunki roślin, które są wskaźnikami w stosunku do określonych czynników abiotycznych, kwasowości, wilgotności, zawartości materii org. itp.. Metoda ta pozwala na utworzenie grup ekologicznych tzw.ekocji. Ekocja to grupa gatunków, która na określonym terenie zachowuje się podobnie pod względem ekologicznym.
Ekologiczne liczby wskaźnikowe roślin naczyniowych w Polsce (K. Zarzycki)- syntetyczne zestawienie materiałów na temat ekologii poszczególnych gatunków w formie wskaźników liczbowych (ok. 2100 gatunków, skala 5stop.): oparte na polskich badaniach taksonomicznych geobotanicznych, opisują warunki siedliskowe typowe dla danego gatunku, opisują polskie populacje roślin na tle lokalnych warunków klimatycznych i edaficznych.
Zalety: ścisłe określenie stanu i przemian elementów siedliska bez uciążliwych prac laboratoryjnych, metoda szybka i tania, ocena otoczenia niejako z pozycji organizmu żywego, otrzymane wyniki można opracować kartograficznie, do oceny środowiska często wystarczające są gatunki dominujące.
Wady: uwzględnianie tylko niektórych czynników wskaźnikowych, sugerowanie dokładności tam gdzie jej często nie ma, określają stan i zmiany tych cech, które dla życia roślin są ekologicznie istotne, niemożność natychmiastowego odczytów skutków oddzialuwań zew.
Wykorzystywanie metody: na potrzeby bioindykaji, w ochrnie roślin, w urbanistyce- osiedla projektowane w oparciu o ekologiczne badania nie tworzą wyspy wrogiej dla otaczającego środowiska.
Potrzebne do metody: znajomośc roślin oraz zdjęcie fitosocjologiczne w skali Brauna-Blangueta (określamy na tym zdjęciu ilościowość- pokrycie kadego gatunku na powierzchnie zdjęcia i towarzyskość- cecha obrazująca stosunki przestrzenne gatunków).