Nie trudno zauważyć opór stawiany przez ciało w poddawaniu się działaniom mającym na celu zmianę masy. W warunkach, gdy człowiek przejada się okresowo (jak w przypadku świąt czy uroczystości) i magazynuje nadwyżkę kaloryczną w postaci tkanki tłuszczowej, apetyt zazwyczaj spada stopniowo i zatrzymuje się na poziomie, gdy jednostka osiągnie swoją uprzednią, niższą wagę. Podobnie dzieje się w przypadku, gdy podejmowana jest próba spalenia nadmiaru tkanki tłuszczowej - apetyt wzrasta, a my ku naszemu niezadowoleniu odzyskujemy to, co straciliśmy. Innymi słowy, wracamy do wagi wyjściowej.
w połowie lat dziewięćdziesiątych XX w. odkryto gen, który powszechnie nazwany 'genem otyłości', gen ob. ( z ang. 'obesity' - otyłość) jest odpowiedzialny za syntezę hormonu zwanego leptyną (LEP).
Jest to hormon wydzielany głównie przez tkankę tłuszczową podskórną, posiadający tzw. działanie anorektyczne (hamujące apetyt) oraz pobudzające układ sympatyczny, który działając na podwzgórze, stymuluje głód i hamuje aktywność układu sympatycznego.
w przypadku mózgu leptyna reguluje działalność tzw. ośrodków nagrody. Są to skupiska specyficznych neuronów, których pobudzenie daje się poznać jako uczucie przyjemności
Jeśli chodzi o wątrobę, LEP przyczynia się do inhibicji wydzielania insuliny, w mięśniach promuje proces spalania tłuszczu, chroniąc jednocześnie glukozę i pośrednio aminokwasy, zaś w adipocytach wpływa na oksydację tkanki tłuszczowej.
hormon informuje niejako układ nerwowy o zawartości tkanki tłuszczowej w organizmie. Ma także wpływ na to, ile jemy. W porównaniu do osób szczupłych ludzie otyli posiadają znacząco podniesiony poziom leptyny w osoczu. Koncentracja hormonu w plazmie ściśle koreluje z zawartości procentową tkanki tłuszczowej, ale również uzależniona jest od wrażliwości tkanek na insulinę. U ludzi borykających się z otyłością (opornych na insulinę), jest ona zasadniczo wyższa w porównaniu z podatnymi na insulinę osobami szczupłymi, chociaż dokładna rola leptyny w powstawaniu nadwagi u ludzi nie jest poznana.
Wykazano ścisłą zależność stężenia leptyny we krwi od zawartości tłuszczu w diecie i aktywności fizycznej. Systematyczna, umiarkowana aktywność fizyczna istotnie obniża stężenie leptyny we krwi, niezależnie od procentowej zawartości tk. tłuszczowej. U osób wyczynowo uprawiających sport stężenie leptyny we krwi jest niższe w porównaniu z osobami nieaktywnymi. Według naukowców odpowiedź leptyny może zależeć od długości i intensywności treningu.