Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Zakład Obróbki Skrawaniem |
Techniki Wytwarzania |
|||
Sławomir Kozal |
Semestr 6. |
Wydział Fizyki Technicznej |
Kierunek Fizyka Techniczna |
Grupa: pierwsza |
Data wykonania ćwiczenia
12.04.2005 |
Data i podpis prowadzącego: |
Ocena: |
||
1. Schemat blokowy wiertarki stojakowej:
Skrzynia prędkości
Dźwignie zmiany prędkości i obrotów
Wyłącznik
Skrzynia posuwu
Dźwignia posuwu ręcznego
Wrzeciono
Stół krzyżowy
Stół wiertarki
Wspornik
Silnik elektryczny
Korpus (stojak) wiertarki
2. Szkice narzędzi wiertarki
Wiertło kręte
Rozwiertak
Zdzierak trzpieniowy
Rozwiertak wykończeniowy
maszynowy trzpieniowy
Pogłębiacz stożkowy
3. Rysunek otrzymanego przedmiotu
4. Kolejność zabiegów
Wykonanie otworu 15H7:
Mocowanie przedmiotu na stole krzyżowym
Założenie wiertła zwykłego o średnicy 13,5 mm
Ustawienie stołu względem wiertła w celu wykonania otworu w ustalonym miejscu
Ustawienie prędkości obrotowej wiertarki
Wykonanie otworu
Zmiana wiertła zwykłego na rozwiertak zgrubny o średnicy 14,75mm i wykonanie rozwiertu
Założenie rozwiertaka wykończającego oznaczonego 15H7
Bazowanie przedmiotu i wykonanie fazki o głębokości 1mm
5. Wnioski
Wiertarka stojakowa służy do wykonywania otworów, wiercenia wtórnego, pogłębiania, rozwiercania. Proces wiercenia jest procesem o małej dokładności. Jego dokładność jest rzędu jednego milimetra. Aby uzyskać otwór o żądanych cechach, należy posłużyć się wierceniem wykończeniowym, czyli najpierw rozwierceniem zgrubnym, a następnie końcowym. Otrzymany w ten sposób otwór ma wymaganą dokładność i chropowatość.
Podczas wiercenia otrzymujemy wióry duże, natomiast podczas rozwiercania, powstałe wióry są mniejsze. Jeżeli wióry powstałe podczas wiercenia są małe, to oznacza, że proces wiercenia nie przebiega prawidłowo, a dalsza próba wiercenia otworu może uszkodzić narzędzia (stępienie wiertła) i materiał wiercony (nadmierne nagrzanie może zmienić strukturę materiału).
1. Schemat blokowy tokarki
Skrzynia prędkości
Wyłączniki
Osłona uchwytu
Uchwyt tokarski samocentrujący
Noże
Imak nożowy
Sanie poprzeczne
Sanki narzędziowe
Kieł
Konik
Śruba pociągowa
Wałek pociągowy
Silnik elektryczny
Skrzynia suportowa
Dźwignia nakrętki dwudzielnej
Dźwignia posuwów mechanicznych
Pokrętło posuwu ręcznego wzdłużnego
Skrzynia posuwów
2. Narzędzia
Noże tokarskie proste: Wygięte:
prawy lewy prawy lewy
Osadzone:
prawy lewy
3. Rysunek otrzymanego przedmiotu
4. Kolejność zabiegów
Umieszczenie przedmiotu w szczękach samocentrujących
Założenie noża tokarskiego wygiętego prawego
Ustawienie parametrów skrawania
(prędkość obrotowa 250/min; głębokość 1mm)
Bazowanie noża względem przedmiotu i ustawienie głębokości skrawania
Włączenie obrotów przedmiotu a następnie posuwu wzdłużnego narzędzia
Wykonanie powiercenia
5. Wnioski
Do typowych operacji tokarskich należą:
toczenie powierzchni walcowych zewnętrznych i wewnętrznych za pomocą posuwu wzdłużnego
toczenie powierzchni czołowych za pomocą posuwu poprzecznego
toczenie gwintów nożem tokarskim
toczenie gwintów wewnętrznych i zewnętrznych gwintownikami i narzynkami
wykonywanie nakiełków
Toczenie jest procesem o większej dokładności niż wiercenie. Wióry powstałe podczas toczenia są jednolite, bardzo cienkie i delikatne. Podczas wykonywania ćwiczenia, ze względu na powstałą w wyniku tarcia temperaturę, nastąpiło płynięcie materiału toczonego, co dało w efekcie niedokładne krawędzie toczonego przedmiotu. Toczenie nie jest dobrym rozwiązaniem dla materiałów miękkich, mających niską temperaturę topnienia.