ĆWICZENIA CZYNNE OPOROWE, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały


ĆWICZENIA CZYNNE OPOROWE

Ćwiczenia oporowe są wysiłkami o charakterze miejscowym; dotyczą poszczególnych zespołów dynamicznych, a czasem nawet pojedynczych mięśni. Ćwiczenia czynne oporowe to taka forma aktywności ruchowej, podczas której zespół dynamiczny pokonuje masę kończyny lub części ciała z dodatkowym obciążeniem zewnętrznym. Ujmując prościej, są to ćwiczenia czynne wolne z dodatkowym oporem. Mięśnie, które mają zostać poddane tej formie ćwiczeń muszą wykazywać siłę 4 lub 5 stopnia wg skali testu Lovetta. Dla dokładniejszego określenia siły mięśniowej obok testu Lovetta stosuje się ocenę dynamometryczną (⇒ precyzyjne określenie wartości obciążenia). Jako że ćwiczenia te nie powodują wzmożonej aktywności układu krążenia i oddechowego, są szczególnie zalecane u pacjentów ze zmniejszoną wydolnością ogólną.

Cele ćwiczeń oporowych:

♦ zmniejszenie do minimum zaników mięśniowych (powstałych na skutek unieruchomienia bądź procesów patologicznych)

♦ opóźnienie występowania zaników mięśniowych

♦ uzyskanie kompensacyjnych przerostów siły

♦ poprawa koordynacji nerwowo-mięśniowej

♦ zwiększenie sygnalizacji aferentnej celem rozszerzenia pól pobudzenia w korze mózgowej

♦ poprawa wytrzymałości miejscowej ćwiczonych mięśni

♦ poprawa stanu psychicznego

Dozowanie oporu:

♦ ręce terapeuty

♦ obciążenia bezpośrednie (np. piłki lekarskie, woreczki, ciężarki mocowane bezpośrednio na ciele)

♦ obciążenie pośrednie (system bloczkowo-ciężarkowy, sprężyna)

♦ środowisko wodne

Czynniki znaczące w treningu oporowym:

♦ czas treningu

♦ tempo wykonywania ćwiczeń

♦ liczba serii

♦ liczba powtórzeń w serii

♦ czas przerw między seriami

♦ liczba dni treningowych w tygodniu

Metodyka:

♦ odpowiednia pozycja wyjściowa (wygodna, stabilna)

♦ wielkość oporu powinna oscylować w granicach 50-100% maksymalnych możliwości siłowych mięśni, aby nie uniemożliwiać koordynacji ruchu

♦ wraz ze wzrostem oporu zmniejszamy liczbę powtórzeń i odwrotnie (korelacja między siłą a wytrzymałością)

♦ przy ćwiczeniach ciężarkowo-bloczkowych ciężar musi być odprowadzony poza obszar stanowiska zajmowanego przez pacjenta

♦ podczas ćwiczeń oporowych opierających się na skurczu izotonicznym z wykorzystaniem systemu ciężarkowo-bloczkowego należy tak dobrać pozycję wyjściową, by linka łącząca ciężar z ćwiczoną kończyną była ustawiona prostopadle do osi długiej tej kończyny w połowie zakresu ruchu

Trening oporowy z progresywnie rosnącym obciążeniem

(metoda De Lorma i Watkinsa)

♦ metoda oparta na skurczu izotonicznym

♦ czas przerwy pomiędzy seriami: 1-1,5 minuty

♦ liczba serii: 3

♦ liczba dni treningowych w tygodniu: 4

♦ wielkość maksymalnego ciężaru określa się co tydzień

♦ metodyka:

Kolejna seria

Wielkość obciążenia

Liczba powtórzeń w serii

1.

50% max. ciężaru

10

2.

75% max. ciężaru

10

3.

100% max. ciężaru

10

Razem:

30

Trening oxfordzki

(metoda Hettingera-Müllera)

♦ metoda oparta na skurczu izometrycznym (tzw. krótkie ćwiczenia izometryczne)

♦ opór: submaksymalny (90%)

♦ czas przerwy między seriami: 5-10 sekund

♦ czas trwania napięcia (pracy) mięśnia: 5-6 sekund

♦ liczba serii w ciągu dnia: jedna; w miarę przyrostu siły może wzrosnąć stopniowo do trzech

♦ liczba powtórzeń w serii: 10

♦ liczba dni treningowych w tygodniu: 5

♦ każde napięcie w serii jest poprzedzone pełnym rozciągnięciem ćwiczonego zespołu mięśni (wykonuje się to biernie w czasie przerwy)

Trening oporowy według McQueena

♦ metoda obciążeń submaksymalnych
♦ 4 serie po 10 powtórzeń z obciążeniem submaksymalnym umożliwiające wykonanie wszystkich powtórzeń w pełnym zakresie
♦ jeżeli pacjent jednorazowo pokonuje opór 10 kg, to powinien wykonać 10 powtórzeń z obciążeniem 9 kg (90%)
♦ po wykonaniu skurczu należy wyraźnie zaznaczyć wykonanie ruchu w pełnym zakresie utrzymując położenie przez 2-3 sekundy
♦ czas przerwy między seriami: ok. 2 minut
♦ ilość dni treningowych w tygodniu: 3

UWAGA! Tylko praca mięśnia przeciw oporowi submaksymalnemu może być nazwana ćwiczeniem oporowym. Gdy cała kończyna znajduje się w opatrunku gipsowym i nie ma możliwości dawkowania oporu, a poleca się napinanie jakiegoś mięśnia, to mamy do czynienia z napięciem izometrycznym. Nie daje ono przyrostu siły, co najwyżej opóźnia występowanie zaników.

Bibliografia:

♦ „Podstawy fizjoterapii” - J. Nowotny

♦ „ Fizjoterapia” - A. Zembaty, M. Weiss



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
rehabilitacja oddechowa, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
Rehabilitacja, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
Propedeutyka rehabilitacji, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
leki stosowane w jonoforezie[1], Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
Pierwszy miesi±c, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
Trening Autogenny Schultza 1, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
tabela - rozwĂłj postawy, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
rehabilitacja oddechowa, Licencjat Kalisz (fizjo), Fizjoterapia różne materiały
UKŁAD WEWNĄTRZWYDZIELNICZY 97 -2003, Licencjat Kalisz (fizjo), anatomia, różne
BIAŁKA[1], Licencjat Kalisz (fizjo), Higiena (Pilaczyńska)
Patofizjologia układu oddechowego, Licencjat Kalisz (fizjo), fizjologia człowieka
ASTMA WYSIŁKOWA, Licencjat Kalisz (fizjo), fizjologia człowieka
JAK I JAKIE PIĆ NAPOJE[1], Licencjat Kalisz (fizjo), Higiena (Pilaczyńska)

więcej podobnych podstron