Po studiach w Szkole Wojennej w Metzu w styczniu 1908 r. zostaje podporucznikiem. Ostatni rok przed wybuchem I Wojny Światowej spędza w Akademii Sztabu Generalnego. W czasie I Wojny Światowej awansuje do stopnia kapitana. Po zakończeniu wojny do roku 1921 służy w Straży Granicznej i korpusie ochotniczym. Zainteresował się możliwościami prowadzenia samodzielnych operacji przez wojska pancerne. W 1922 r. zostaje odkomenderowany do 7 bawarskiego dywizjonu samochodowego w Monachium. W tym okresie zaczyna studiować zagadnienia użycia wojsk pancernych. Pierwsze materiały w tej dziedzinie pochodziły od autorów angielskich. W krótkim czasie staje się specjalistą od broni pancernej. Na przełomie 1923/24 podpułkownik von Brauchitsch powierza mu kierowanie grą wojenną na temat użycia wojsk zmotoryzowanych we współpracy z lotnictwem. Po pokazie zaproponowano mu stanowisko wykładowcy taktyki i historii wojen. Jesienią 1924 r. przybywa do Szczecina do sztabu 2 dywizji. W 1927 awansuje do stopnia majora. W roku 1928 zostaje wykładowcą taktyki w sztabie szkolenia wojsk samochodowych. W 1929 roku opracowuje strategie wykorzystania czołgów w walce jako samodzielnych związków taktycznych. W następnym roku zostaje dowódcą 3 pruskiego batalionu samochodowego a w 1931 otrzymuje stopień podpułkownika. Pod koniec 1931 zostaje przeniesiony do Ministerstwa Reichswehry jako szef sztabu inspekcji wojsk samochodowych. Kiedy w 1933 do władzy dochodzi Hitler dostrzega on siłę czołgu oraz rozumie pracę młodego pułkownika. Od tego okresu następuje szybka kariera:
· 1934 zostaje szefem sztabu dowództwa wojsk pancernych
· 1935-1939 dowódca 2 dywizji pancerne (jednej z pierwszych dywizji tego typu)
1936 awans do stopnia generała majora
· 1938 dowódca XVI korpusu w Berlinie i awans do stopnia generała porucznika
· 1938 udział w zajęciu Austrii i Sudetów
· listopad 1938 wyznaczony na stanowisko dowódcy wojsk szybkich i awans do stopnia generała wojsk pancernych.
W sierpniu 1939 r. zostaje dowódcą XIX korpusu. W czasie kampanii w Polsce walczy w regionie północnym ( Chojnice ) i mógł na polu bitwy sprawdzić skuteczność swoich teorii. Posuwając się na wschód zdobywa twierdzę Brześć gdzie dochodzi do połączenia z Armią Czerwoną. W 1940 poparł plan Mansteina, przewidujący uderzenie na zachód Europy przez Ardeny, uznawane za teren nieprzyjazny dla czołgów. W maju 1940 r. zostaje dowódcą grupy pancernej „Guderian”. Otrzymuje awans do stopnia generała pułkownika. W czasie wojny na zachodzie jego grupa pancerna atakuje przez Luksemburg przełamuje obronę francuską i szybkim rajdem w kierunku północnym odcina brytyjski korpus ekspedycyjny w Belgii. Dywizja pancerna bierze udział w walkach pod Dunkierką i Calais. W drugie części kampanii brała udział w walkach koło granicy Szwajcarskiej. Wojna ta udowodniła słuszność teorii Guderiana dotyczących wojsk pancernych. W czasie operacji Barbarossa jest dowódcą 2 grupy pancernej (później 2 armią pancerną), która odegrała istotną rolę w przełamaniu frontu radzieckiego w operacjach pod Białymstokiem, Mińskiem i Kijowem. Po raz drugi w tej wojnie walczy w okolicach Brześcia, następnie Mińska, Smoleńska, Rosławla, Kijowa, Orłem i Moskwę. Po porażce pod Moskwą został odwołany przez Hitlera. W 1943 przywrócony do czynnej służby, objął stanowisko Generalnego Inspektora Wojsk Pancernych (do jego obowiązków należało organizowanie i szkolenie wojsk pancernych). Po zamachu na Hitlera (o którym wiedział, lecz ostatecznie odmówił przyłączenia się do spiskowców) był członkiem sądu honorowego, decydującego o zwolnieniu ze służby oficerów zamieszanych w spisek, co umożliwiło postawienie ich przed sądem. W lipcu 1944 r. zostaje powołany na stanowisko szefa Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych (pełnił wówczas dwie funkcje: generalnego inspektora i szefa sztabu). Od tego okresu aż do końca marca 1945 zostaje najbliższym współpracownikiem Hitlera. To on przygotowuje Rzeszę do obrony przed Armią Czerwoną. Jedną z pierwszych działań jakie podjął po objęciu stanowiska było krwawe stłumienie Powstania Warszawskiego. Rozpoczął rozbudowywanie potężnych systemów obronnych wykorzystując jeńców i ludność okupowanych krajów. Swoją teorię wojny manewrowej zastąpił koncepcją miast twierdz odpowiednio przygotowanych. Jednak nawet takie działania nie mogły już przynieść zwycięstwa. Po klęsce na zachodzie 28 marca 1945 r. zostaje urlopowany, przyczynił się jednak do ogromnych strat w ludziach zarówno po stronie niemieckiej jak i alianckiej ( głównie na wschodzie ). W marcu 1945 Hitler po raz drugi pozbawił go wszystkich funkcji wojskowych z powodu sprzeciwiania się jego koncepcją militarnym. generał- pułkownik (1940-sierpień 1941). Odznaczony m.in.: okuciami do Krzyża Żelaznego II klasy (1939), okuciami do Krzyża Żelaznego I klasy (1939),