Planowanie miast w XX wieku.

Programy i koncepcje związane z planowaniem i rozwojem miast w okresie międzywojennym:

• projekt budowy osiedli mieszkań komunalnych w Wiedniu, którego celem była poprawa bardzo złych warunków mieszkaniowych rodzin robotniczych,

• koncepcja jednostek sąsiedzkich, która polegała na skupieniu zabudowy mieszkaniowej wokół ośrodka usługowego. Odległość budynków mieszkalnych od ośrodka powinna umożliwiać dojście piechotą.

• koncepcja polegająca na budowie i rozwijaniu mniejszych ośrodków miejskich jako alternatywy dla niekontrolowanego rozwoju dużych ośrodków przemysłowych.

W 1933 w Atenach zawarto Kartę Ateńską w której wskazano na krytyczny stan wielu miast europejskich. Zwrócono tu uwagę na:

• nadmierne zagęszczenie ludności na terenach historycznych centrów,

• brak terenów zielonych,

• bardzo niski standard budynków mieszkalnych,

• pogarszający się stan sanitarny,

• złe warunki zamieszkania w budynkach przy trasach komunikacyjnych.

W roku 1998 uchwalono Nową Kartę Ateńską, w której głównymi założeniami były:

• kształtowanie przestrzeni urbanistycznej miasta, która zapewni zrównoważony i trwały rozwój,

• rozwijanie miasta jako zespołu miasteczek lub powiązanych społeczności, spełniając warunki zrównoważonego rozwoju i dbałości o stan środowiska,

• popierano zabudowę wielofunkcyjną, tak by miejsca zamieszkania i miejsca pracy znajdowały się na tym samym obszarze,

• stosowanie zasady przemieszania funkcji, szczególnie w centrach miast,

• uwzględnienie w planach sytuacji geograficznej miasta, jako struktur społecznych i zasobów występujących na danym obszarze.

Zniszczenie miast w czasie II wojny światowej dało nowy impuls dla rozwoju miast w krajach europejskich. Najbardziej charakterystyczne koncepcje to:

• budowa w Wielkiej Brytanii „New Towns” - dążono do przejmowania nadwyżek ludności z rozwijającej się aglomeracji i kształtowania rozproszonego układu miast zamiast jednego zwartego systemu,

• budowa we Francji w latach 50-tych tzw. „grandes ensambles” - czyli tworzenie na obrzeżach miast zespołów wielkich bloków, spełniających funkcje sypialni wielkich aglomeracji. Zrodziło to wiele problemów. Powstające dzielnice nie miały wystarczającej infrastruktury społecznej.

• budowa we Francji w latach 60-tych tzw. „villes nouvelles” - spełniały funkcję odciążające w stosunku do największych aglomeracji. Nie miały one charakteru sypialni aglomeracji, lecz są w pełni wykształconymi ośrodkami.

Joanna Żarnowska, grupa 4.

---